Profile
Blog
Photos
Videos
Lieve allemaal,
Na een tijdje van de radar te zijn verdwenen ben ik weer veilig thuis beland! Ik loop een beetje achter betreft het vertellen van mijn avonturen, want ja, elke dag hier is wederom een avontuur! Voordat je begintt lezen wil je ik mezelf excuseren voor deze enorme lap tekst!
Zoals ik jullie al vertelde in mijn vorige blog, zou ik naar Hoima afreizen om daar een beetje rond te neuzen en een project ,dat niet van de grond wil komen, te bezoeken. Beide zijn gelukt! Samen met Sander, een vrijwilliger vanuit Nederland, zijn we met de Matatu (taxibusjes waarvan er 1000000000000000000000 in kampala en uganda rondreizen) vanuit kampala vertrokken. Kampala - Hoima is zo'n 200 km en normaal gesproken, ik herhaal, normaal gesproken, zou je daar 2 uurtjes over doen. Máár, Uganda zal Uganda niet zijn als wij er gewoon 5 uur over gedaan hebben! Zoals sommigen misschien al wel op mijn facebook foto's gezien hebben, was deze matatu afgeladen vol. Normaal gesproken, en ik herhaal weer; normaal gesproken, kunnen er in een matatu 11 personen. Máár, this is Africa, dus zaten wij er met 23 in :) Hier geldt: ruimte is geld, dus proppen maar! Heerlijk! Aangekomen in Hoima zouden we in een kantoor blijven slapen. Echter, ik voelde me daar niet zo prettig, dus zijn we op zoek gegaan naar een ander verblijf en die hebben we zeker gevonden! Een schattig guesthousje gerund door Grace en haar nicht voor 10.000 shilling per nacht (nog geen 3 euro). Dat is nog eens een goede deal! Goed, prima geslapen (heb wel even het kussen aan de kant gelegd), zijn we de volgende dag naar het project gegaan. Een top project dat zeker potentie heeft, maar niet wil werken. Reden: "er komen toch geen mensen dus gaan we niet open" ipv "we gaan open zodat er mensen kunnen komen". Ik was daar niet zozeer om het project te onderzoeken, maar meer om te kijken of Grassrootz hier mee kan samenwerken zodra het open gaat. Conclusie: ja. Diezelfde dag ben ik alleen teruggereisd naar Kampala; ditmaal met een grote bus; deze deed er 3 uur over (thank god).
Goed, de rest van de week heb ik niet heel erg veel gedaan. Verslag gemaakt voor stage en dinsdag ben ik meegegaan met Martje en Zarah naar hun stage. Zij lopen stage in een weeshuis net buiten Kampala, en echt, ze hebben niks. Confronterend en zwaar, maar wel weer eens goed om ook deze kant van Uganda te zien.
In nacht van dinsdag op woensdag is in downtown Kampala de grootste markt afgebrand, Owino market. Dit was al de 4e keer dat het gebeurde en het blijkt dat de brand is aangestoken door een persoon die een stuk land van die markt had gekocht en dus de markt weg wilde hebben. Gelukt dus. Erg triest allemaal en Kampala was één grote choas. Jille (mijn reisgenoot voor de volgende trip) en ik moesten de stad in om buskaartjes te kopen. Hier hebben we die chaos zeker ervaren: leger en politie waren zwaar bewapend om rellen te voorkomen. Later bleek dat deze al geweest waren. Ik moet zeggen dat ik niet relaxt heb rondgelopen die ochtend. Maargoed, alles is goed gegaan en we hadden onze kaartjes!
Donderdagochtend zouden we om 06:00 de bus nemen richting Kitgum, dus tuurlijk zijn we woensdagavond uit gegaan! Samen met Martje, Zarah, Noémi en Jille zijn we naar Capital pub geweest. Voor degene die spuiten en slikken op reis hebben gezien, die club. Deze club stroomt rond een uurtje of 01:00 helemaal vol met hoertjes en het is wagelijk om te zien hoe (veel blanken ook) mannen hier zich mee vermaken. Het is een ontzettend mooi plekje, maar eentje waar ik liever niet te vaak meer terug kom. Te confronterend. Gelukkig zijn er genoeg andere clubs waar het hartstikke leuk is! Maar dit was wel iets om toch even meegemaakt te hebben.
Om 04:45 ging de wekker weer (2 uurtjes slaap). Om bij het buspark te komen moesten we een Boda Boda nemen (motortaxi). Simon, een medewerker van ICU die in het Noorden woont, vergezelde ons. Helaas was er om 05:00 niet meer dan 1 Boda, dus moesten we maar met z'n vieren op één; jippie jee. Alles goed gegaan, maar liever niet voor herhaling vatbaarr! Toen de Boda stopte op het buspark gebeurde iets vervelends: mijn rugtas, die voor bij de Boda stond omdat die echt niet op mn rug paste met twee mede-passagiers, werd uit het niets door een man meegepakt. Ja dacht ik; DOM DOM DOM om die tas daar neer te zetten, denkende dat ik beroofd was. Jille schreeuwde keihard: thief thief thief, want als dief in Uganda ben je zwaar de pineut, het zou zomaar kunnen dat er iemand voor je neus wordt neergeschoten of in elkaar geslagen. Nou bleek het dus geen dief te zijn, maar wilde de man ons zijn bus inlokken door middel van het pakken van mijn tas; wederom THANK GOD. Na een beetje overleggen kreeg ik mijn tas terug en vertrokken we met de bus richting Kitgum.
Mijn taak deze trip was om te kijken hoe het openbaar vervoer naar Kidepo Valley National Park was, een park die grenst aan Zuid-Sudan.
Na een heleboel gaten en zandwegen, en dus een wagenzieke Meike, kwamen we om 15:00 in Kitgum aan. Kitgum was vroeger het hoofdkwartier van onze vriend Joseph Koni, een luguber idee maar tegelijkertijd een hele fijne plek. Vanuit Kitgum is het nog zo'n 150 km naar Kidepo, maar aangezien deze weg enorm slecht is en absoluut niet in het donker willen reizen, besloten we in Kitgum te overnachten.
De volgende dag sprongen we om 09:30 achter in een kleine vrachtwagen, ja je leest het goed! En het was zo leuk!! Zittende op sterke drank, zout en rijst hebben we deze weg tot aan Karenga afgelegd om daar vervolgens opgepikt te worden door de rest van de groep en door te rijden naar het park. Wat een ervaring! Een sterke rug is echter zeker een vereisde. In het noorden van Uganda heerst best wel hele veel armoede en daarmee ook hongersnood. Erg triest om te zien dat letterlijk elke man die we onderweg tegenkwamen ladderzat was, zat van een drankje genaamd CONG (betekent sterk). Ik heb het drankje maar even overgeslagen..
De volgende dag ging de wekker om 05:00, want de dieren in Kidepo gaan uiteraard niet op ons wachten tot we uitgeslapen zijn. Bovenop het dak zijn we het park doorgecrosst om te mooiste dieren tegen te komen! Kidepo is werkelijk een prachtig park!! Enorm divers qua landschap en dieren maar nog niet zo bekend onder de toeristen (3000 bezoekers per jaar, tegenover een 60.000 bezoekers in bijvoorbeeld Murchinson). Dit komt door de slechte reputatie van de noordelijke gebieden en de grote afstand vanuit Kampala. Maar echt zeker waard om een bezoekje te brengen!
Aangezien in Kidepo de meeste leeuwen zitten van Uganda, moesten wij deze natuurlijk ook vinden. De volgende ochtend zijn we dan ook weer op pad gegaan, maar zonder resultaat. 's Middags hebben we een community bezocht, voor mij iets te touristisch maar wel goed om een idee te krijgen hoe veel mensen in Uganda nog steeds leven.
De volgende ochtend zouden we om 07:00 vertrekken naar Kampala. Maar om 06;45 kwam Sander, mijn baas, tijdens het ontbijt aangerend schreeuwend: IEDEREEN JE CAMERA PAKKEN ER IS EEN CHEETA GESPOT!! Iedereen liet zijn ontbijt staan en rende naar de autos en ja hoor 500 meter verderop zat hij dan; een prachtige cheeta! En deze zijn echt heel erg zeldzaam om te zien..wat een bijzondere ervaring en wat een prachtig dier! Onze safari kon niet meer stuk! Dan maar geen leeuwen..want wij hebben een cheeta gezien! haha.
Nu ben ik weer lekker thuis, want zo begint Kampala en het guesthouse wel al een beetje te voelen. Wat ik deze week ga doen is nog niet helemaal duidelijk. Ga vanmiddag met mn baas kletsen om daar achter te komen!
Oja vanavond gaan we mexicaans eten en daar heb ik wel enoooorm veel zin in!
Heel veel liefs voor jullie allemaal en tot zien/horens/lezens!
Dikke kus
- comments
Je weet wel Wat een avontuur! Laat je nog wat over voo als ik/wij dr zijn?
Gelise Pffff ik ben jaloers, ik wil ook wel leuke chille reisjes voor mijn stage maken :O
Annelies Alards lieve Meike ,wat een belevenis voor je met tussen door ook spanning .. Geweldige ervaring en ja ik merk dat je al aardig gewend bent . pas goed op jezelf en tot de volgende keer .liefs Annelies