Profile
Blog
Photos
Videos
Soms komt ieder van ons wel is in aanraking met de wet van Murphy. Zo was het ook deze keer voor ons. Ik zou hier een heel boek kunnen schrijven over alles wat ons overkomen is, maar ik zal het zo beknopt mogelijk proberen te vertellen. Over vijf jaar, aan een kampvuur met een pintje in de hand, zullen we wel kunnen lachen met de opeenvolging van gebeurtenissen, of dat denken we toch.
We waren, na vijf dagen Nkhata Bay, helemaal opgeladen om door te reizen naar het exotische Mozambique. De Ilala-ferry zou ons naar het verhoopte land brengen. Op voorhand overtuigd van een enorme ervaring, waren we toch al opgelucht dat deze ferry er niet uitzag zoals een vluchtelingen boot. Vooral Maxime had wat schrik om terecht te komen in een gesloten ruimte tussen de kippen, geiten en dergelijke. We kozen hierdoor niet het goedkoopste maar het second class ticket. (6000 Kwacha pp) Door hier en daar te foefelen met ons ticket, konden we overnachten in first class. Stel je er maar niet teveel bij voor. Hier en daar een houten bank, genoeg plaats om te liggen en geen stank en of dieren. Max en Gerrit konden al snel slaap vatten, op deze metalen ondergrond, mij ging dat minder goed af. Gelukkig waren er geregeld stops en veel wakker volk, die altijd veel te lang bleven praten. Het was best impressionant om al die kleine roeibootjes de ladingen cargo te zien dragen. Al deden ze graag mee aan het spelletje: 'valt ie of valt ie niet?'. Bij Likoma Island misten we al bijna onze stempel om uit Malawi te gaan. Maar gelukkig was dat meer stress dan nodig was. Ik moest snel op een roeibootje springen en met onze paspoorten naar the immigration office lopen en dan maken dat ik terug op de boot zat. Achteraf bekeken lukte dit vlotjes maar Maxime was best ongerust dat ik er niet op tijd zou geraken en stond klaar om de kapitein te bespringen indien deze zou willen vertrekken.
Na een heel hobbelig laatste deel van de trip, verschillende zeezieken die de sfeer verzorgden, kwamen we eindelijk aan voor de kust van Mozambique. We hadden het tegen die tijd al lang gehad met de ferry en waren blij dat we af de boot konden. Eens op het strand van Metangula botsten we voor de eerste keer op een taalbarrière. Al konden ze ons heel snel duidelijk maken dat onze opties waren: terug naar de ferry of recht naar de gevangenis. Daar wij nog geen visum hadden omdat ons verteld was in Malawi dat we dat in Lichinga, het volgende dorp, konden krijgen. Na het niet vinden van onze monopoly 'get out of jail free card' en het gebruik van gezond verstand, besloten we terug naar de ferry te gaan. Vermits we nog amper geld hadden, moesten we terug naar Malawi in economy class. Tussen de diertjes, cargo en heel veel volk. Al een geluk, en 32uur later, deden ze bij onze herintrede in Malawi niet te moeilijk en waren we terug 'legitieme' reizigers. Wel nog even een grappig weetje, wanneer we de ferry moesten verlaten bracht het bootje ons maar tot op zo'n 100m van de kust, wat dus wou zeggen dat je met zakken en dergelijke in het water moest springen en zo naar de kant moest wandelen. Voor Gerrit en mezelf viel het nog wat mee, ongeveer tot aan de knie maar Maxime stond wel degelijk half in het water.
De volgende dag weer vroeg uit de veren om onze trip aan te vatten richting Cuamba. We hoopten dit in één dag te kunnen volbrengen. Maar we zitten nog steeds in Afrika en waren verplicht om een tussenstop te maken in Mangochi. Daar hebben we voor de eerste keer in een kamer overnacht en toch de slechtste nacht ooit gehad. Mieren namen de tent van Gerrit over zodat deze snel bij ons in de kamer lag, muziek overal envooral veel te luid, dus slapen zat er niet echt in. Zelfs na de vermoeiende tochten van de dagen ervoor konden we nog niet slapen. Met kleine hartjes kwamen we uiteindelijk aan de grens bij Mandimba. Eerst keek de man verbaasd dat we nog geen visum hadden, maar we konden er uiteindelijk toch één krijgen. Weliswaar aan 85 dollar per visa. Daar stonden we dan, in Mozambique, aan een grensovergang zonder verkeer en iets teveel louche figuren. Gelukkig kwam er plots een busje die ons een rit naar Cuamba beloofde. Onze zakken werden op het dak gebonden en wij gingen vanachter zitten. In Mandimba zelf, reden we nog een paar keer over en weer om volk te ronselen. Plots vroegen ze ons om al te betalen, zodat ze benzine konden kopen. Wij weigerden en probeerden duidelijk te maken dat we pas bij aankomst zouden betalen, de veiligste manier als je wel degelijk op je bestemming wilt geraken. Na een hele hetse, vertrokken we dan eindelijk. We zagen nog net iemand van het dak springen en zagen hoe er een paar van Gerrit's musketons op de grond vlogen. Gerrit was om te ontploffen. Na wederom een helse rit, asfalt kennen ze hier nog niet evenals veringen in een auto, kwamen we in het donker aan in Cuamba. Onze zakken waren gelukkig nog dicht en slechts vijf musketons waren gestolen. Het had erger gekund, maar tot hier toe nog geen leuke ervaringen in Mozambique.
Wederom een overnachting tijdens het weekend in een Afrikaans land. Met andere woorden weer veel te weinig slaap. Het was alsof de discotheek in onze kamer stond. Maar geen probleem want we moesten er toch weer om 4uur uit om deze keer de trein te nemen richting Nampula.
De trein was een zegen. Op zich was 12uur op de trein zitten een marteling, zeker vermits de airco het liet afweten. Maar we hadden het erger verwacht. We kochten de goedkoopste tickets, dus onze verwachtingen waren gelijkaardig aan de ervaring van de Ilala economy class. Bleek echter dat we degelijke maar wel harde zetels hadden met, zelfs voor mij, veel ruimte. En onze zakken konden boven ons hoofd opgeborgen worden, dichtbij dus. Onderweg zagen we verschillende adembenemende landschappen en amuseerden we ons met het spelen van scrabble. Blij dat we eindelijk in Nampula waren, genoten we met volle teugen van deftige bedden, zetels en een beetje luxe in onze pensao. Er was zelfs stromend water!
Vandaag pakken we een rustdag en dan gaan we morgen verder naar Mozambique Island, wat in onze gedachten en volgens het vrouwtje van de Pensao, een hemels oord is waar je kan zwemmen met walvishaaien en dergelijke. Het zou een leuke verrassing zijn daar we voorlopig in Mozambique nog niet echt een veilig gevoel hebben gehad. Ons plan zal echter misschien ietwat vertraging oplopen daar Gerrit zijn bankkaart op een of andere mysterieuze wijze daarnet werd ingeslikt door de ATM. Dus dat wordt onze eerste taak voor morgen. Getting the card back!!
Ps Toch nog een kleinen reistip voor diegene die van plan zijn om Mozambique eens te verkennen, vraag je visum op voorhand aan!!
- comments
Annelies Abbeel Wow, klinkt allemaal weinig toeristisch/aangenaam deze keer... hoort bij het avontuur van het reizen zeker? Wat volgt zal dubbel zo goed gesmaakt worden nu, als contrast met het voorgaande. Keep up the good vibes!
Karoline Amai seg... Nog geen maand weg en al zoveel meegemaakt!! Jullie gaan echt een boek kunnen schrijven na een jaar! Casper blij om naar de walvishaaien te gaan zeker ;-). Have fun! X
Pauwels Nicole amai zal wel allemaal meevallen zoals je zei binnen een paar jaar lachten jullie hierom,maar geniet ten volle van dit avontuur