Mijn vader en ik keken altijd het programma waarbij mensen die Australië of nieuw Zeeland in wilden gaan helemaal gecheckt werden. Zo moesten ze een verklaring invullen of ze nog bepaalde middelen hadden meegenomen. Ook tris en ik heb zo'n formulier gekregen waar we van alles moesten invullen (zie foto). Tristan die kaas en koffie voor zijn vader mee smokkelde besloot toch om niks aan te geven  omdat het een hoop moeite zou besparen. Onze eerste ondervraging begon in Nederland bij de gate. Ik was helemaal overvallen waardoor ik ook weer heerlijk zenuwachtig werd. Na de ondervraging konden we na de body scan het vliegtuig in. In philly moesten we langs de immigratiedienst om officieel Amerika in te mogen. Zo vroeg hij wat ik deed, met wie ik was, naar wie ik ging en waarom en hoe oud ik was. Ook vroeg hij de leeftijd van Tris met vervolgens de vraag of ik hem wel echt leuk vond en of we gingen trouwen in Amerika. ;) Ook moest ik met een fris hoofd op de foto en hebben ze vingerafdrukken afgenomen van alle 10 vingers. Na dat gehad te hebben konden we onze koffer ophalen om gelijk weer in te checken. Onze handbagage werd daarna gecontroleerd. Tristans rugzak werd na de scan eruit gehaald om nog eens extra handmatig gecontroleerd te worden. Nadat de vrouw ons in een apart kamertje had gezet werd er woest in Tristans tas gegraaid. Zijn boxen werden eruit gehaald en ze haalde er een soort papiertje langs. Dit was om te testen of het sporen van drugs bevatte zoals in border security ook altijd werd gedaan. Gelukkig voor ons betekende het enorme getetter uit de machine dat alles clean was en waren we ready to go. Helaas dacht de natuur daar niet zo over en hebben we nog ruim anderhalf uur stil gestaan door een thunderstorm. Maar eenmaal aangekomen werden we hartelijk onthaald door tristans ouders om vervolgens eindelijk naar een normaal bed te rijden. En zo zat onze lange heenreis er gelukkig op.