Profile
Blog
Photos
Videos
19 maart
Vandaag met de school een weekend weg. Heb er wel zin in, weet niet helemaal wat te verwachen maar toch. We gaan eerst naar riobamba en vandaar naar Alausí waar we zullen overnachten. De volgende dag met de trein naar Nariz del Diablo en dan weer naar Quito.
Om even over 8-ten vertekken we met de bus van school. En langerit voor de boeg van 6 uur naar Riobamba waar we zullen lunchen. Blijkt ook dat we niet veel meer doen in Riobamba dan lunchen en dat terwijl wij graag de stad wat zouden hebben willen zien. Om Riobamba uit te rijden moeten we door een straat heen die ook wordt bebruikt als markt, veel koopwaar wordt ons direct aangeboden via de ramen maar ja... net geluncht dus niet aan ons besteed. Na een tijdje rijden komen we aan bij een lagune met riet, dit is 1 van de enige 2 plekken in Ecuador waar men het riet kan verzamelen en drogen om te gebruiken voor bijvoorbeeld manden.
Daarna is het door naar Alausí, een mooi stadje dat door de invallende avond en de mist lijkt alsof het aan het eind van de wereld ligt. Het hostel blijkt niet helemaal te hebben begrepen dat we met 5 mnsen zijn en komt een bed te kort, tenminste... dat zeggen e. Er is nog wel een kamer beschikbaar maar die is volgens hun veel duurder. Leuk geprobeerd maar zo werkt het niet. Na lang discusieren komt ook eindelijk de laatste kamer vrij en kunnen we het stadje gaan verkennen.
Met een aantal andere loop ik door de mist, het geeft het stadje iets mysterieus. We kijken of we een leuke plek kunnen vinden om met z'n allen te eten later op de avond en komen bij een omgebouwde molen waar de dagschotel een keer geen aroz con pollo is maar empanada's. Voor ons lijkt dit een prima plek maar of de anderen dat ook vinden weten we nog niet. Terug in de hostal lijkt iedereen het er mee eens te zijn om daar te eten. Aangekomen echter roept de andere helft van de groep "don't they have pizza? I want pizza!" en weg gaan ze. Met 'n 6-en blijven wij echter in het restaurant achter. Bij het bestellen van het eten is er wat verwarring omdat er 2 zijn die nog helemaal geen spaans spreken. Het fijne van het een in Ecuador is dat men eigenlijk altijd wel bereid is een vegetarische versie ergens van te maken, meestal erg makkelijk omdat vlees er bij wordt gelegd en je dan gewoon een ei of iets dergelijks erbij krijgt en soms maken ze het gewoon helemaal opnieuw zonder vlees. Deze keer was het laatste het geval. Voor 3 personen moest de maaltijd vegetarisch zijn en een uur na het bestellen kregen we dan eindelijk ons eten. We waren een beetje bang geworden dat het niet lekker zou zijn, zo lang duurde het, maar het was echt heerlijk!!! Eén van de beste maaltijden die ik in Ecuador heb gehad zelfs. Na het eten kwam de eigenaar bij ons zitten. Niet alleen vond hij het leuk dat we van hun eten hadden genoten maar ook dat wij als buitnlanders redelijk met het Spaans overweg konden.
Onder het genot van Canelosos (een warm drankje bestaande uit Caña waar fruit in ligt met heet water doordrenkt met kaneel en als laatste limoensap) hebben we met hem gesproken over de politiek in Ecuador, leven in Ecuador, toerisme en veel meer, wij waren absoluut blij dat we hier waren blijven zitten en Ecuador hebben kunnen proeven in plaats van pizza te eten.
20 maart
Na het ontbijt lopen we met zijn allen aar de trein om Nariz del Diablo (De Neus van de Duivel) te bezichtigen. Totongveer anderhalf jaar geleden mocht je dee treinrit meemaken door boven op de trein te zitten, vanwege het mooie weer hadden we dat allemaal graag gewild maar helaas.... anderhalf jaar geleden is een Japanner iets te roekeloos geweest en van het dak gevallen, de trein is hierdoor een jaar gesloten geweest en men heeft besloten geen mensen op het dak meer toe te staan. Ondanks dat blijft het een mooie rit. De trein heeft een aprt traject waarbij het regelmatig een stukje achteruit moet om vervolgns weer vooruit te kunnen op een nieuw stuk rails. Voor zover bekend is het de enige trein die op deze manier zigzaggend op zijn eindbestemming komt. Om er voor te zorgen dat iedereen een keer van hetzelfde uitzicht kan genieten wordt er op toegezien dat na een break om een klein museum te beoeken en wat te etn en drinken iedereen van plaats wisselt, links gaat naar rechts en andersom.
Eenmaal terug in Alausí hebben we geluk dat het zondag is. Op zondagstroomt Alausí namelijk vol met indeginous people vanuit de omgeving, dit levert een kleurrijk schouwspel op mede doordat de kleding van de vrouwen felle kleuren rood, roze, groen en blauw bevatten. Aangezien je dit in Quito eigenlijk helemaal niet tegenkomt, kijken we ons ogen uit. De markt is vol met vers fruit en samen met Iván, onze chauffeur, en Aurora loop ik tussen de standjes door, steeds maar weer vragen stellen. Iván zorgt ervoor dat we van alles kunnen proeven wat we dan ook graag doen.
Na de lunch is het tijd om terug te keren naar Quito, een lange rit. We zijn nog niet lang onderweg of het begint te regenen, en toch besluit Germán, leraar en onze gids, dat het het waard is om een omweg te maken naar een lagune. Om bij de lagune te komen moetenIván de bus over een landweg hoog in de Andes rijden. De rit naar de lagune kot normaal ongeveer 1 uur maar met de regen en mist is dit al snel richting de 2 uur gegaan. Aangekomen bij de lagune maken we allemaal snel wat foto´s en stappen weer in de bus, het is veel te koud en nat om hier lang te blijven! We vragen ons allemaal af waarom in vredesnaam deze omweg gemaakt is.
We zijn net voorbij Riobamba als het bericht binnenkomt dat er op de snelweg naar Quito toe een flink ongeluk is gebeurd door de regen en mist. De snelweg is hierdoor afgesloten en we moeten gebruik maken van de weg die door allerlij dorpn en steden gaat. Helaas zijn wij niet de enige en pas om 11 uur zijn wij terug in Quito. Vooral Steffie zat erg in de stress omdat zij een bus moest hebben die om 9 uur zou vertrekken naar de jungle waar zij een week bij Jtun Sacha zou werken. Gelukkig is en blijft het Ecuador. Bryce en ik zeiden keer op keer dat de bus waarschijnlijk niet zou vertrekken voor middernacht en we hadden gelijk.
Helaas hield de late aankomst wel in dat mijn plannen voor de avond compleet veranderde. Ik most nog inpakken en had eigenlijk een rugzak willen kopen, daanaast had ik nog wat afgesproken met een paar mensen die ik in Quito had ontmoet. Het inpakken is het enige dat ik nog heb kunnen doen.
20 maart
Na het ontbijt lopen we met zijn allen aar de trein om Nariz del Diablo (De Neus van de Duivel) te bezichtigen. Totongveer anderhalf jaar geleden mocht je dee treinrit meemaken door boven op de trein te zitten, vanwege het mooie weer hadden we dat allemaal graag gewild maar helaas.... anderhalf jaar geleden is een Japanner iets te roekeloos geweest en van het dak gevallen, de trein is hierdoor een jaar gesloten geweest en men heeft besloten geen mensen op het dak meer toe te staan. Ondanks dat blijft het een mooie rit. De trein heeft een aprt traject waarbij het regelmatig een stukje achteruit moet om vervolgns weer vooruit te kunnen op een nieuw stuk rails. Voor zover bekend is het de enige trein die op deze manier zigzaggend op zijn eindbestemming komt. Om er voor te zorgen dat iedereen een keer van hetzelfde uitzicht kan genieten wordt er op toegezien dat na een break om een klein museum te beoeken en wat te etn en drinken iedereen van plaats wisselt, links gaat naar rechts en andersom.
Eenmaal terug in Alausí hebben we geluk dat het zondag is. Op zondagstroomt Alausí namelijk vol met indeginous people vanuit de omgeving, dit levert een kleurrijk schouwspel op mede doordat de kleding van de vrouwen felle kleuren rood, roze, groen en blauw bevatten. Aangezien je dit in Quito eigenlijk helemaal niet tegenkomt, kijken we ons ogen uit. De markt is vol met vers fruit en samen met Iván, onze chauffeur, en Aurora loop ik tussen de standjes door, steeds maar weer vragen stellen. Iván zorgt ervoor dat we van alles kunnen proeven wat we dan ook graag doen.
Na de lunch is het tijd om terug te keren naar Quito, een lange rit. We zijn nog niet lang onderweg of het begint te regenen, en toch besluit Germán, leraar en onze gids, dat het het waard is om een omweg te maken naar een lagune. Om bij de lagune te komen moetenIván de bus over een landweg hoog in de Andes rijden. De rit naar de lagune kot normaal ongeveer 1 uur maar met de regen en mist is dit al snel richting de 2 uur gegaan. Aangekomen bij de lagune maken we allemaal snel wat foto´s en stappen weer in de bus, het is veel te koud en nat om hier lang te blijven! We vragen ons allemaal af waarom in vredesnaam deze omweg gemaakt is.
We zijn net voorbij Riobamba als het bericht binnenkomt dat er op de snelweg naar Quito toe een flink ongeluk is gebeurd door de regen en mist. De snelweg is hierdoor afgesloten en we moeten gebruik maken van de weg die door allerlij dorpn en steden gaat. Helaas zijn wij niet de enige en pas om 11 uur zijn wij terug in Quito. Vooral Steffie zat erg in de stress omdat zij een bus moest hebben die om 9 uur zou vertrekken naar de jungle waar zij een week bij Jtun Sacha zou werken. Gelukkig is en blijft het Ecuador. Bryce en ik zeiden keer op keer dat de bus waarschijnlijk niet zou vertrekken voor middernacht en we hadden gelijk.
Helaas hield de late aankomst wel in dat mijn plannen voor de avond compleet veranderde. Ik most nog inpakken en had eigenlijk een rugzak willen kopen, daanaast had ik nog wat afgesproken met een paar mensen die ik in Quito had ontmoet. Het inpakken is het enige dat ik nog heb kunnen doen.
21 maart - Quito
Vroeg op vandaag. Vluchten naar de Galápagos worden altijd gevraagd vroeg in te checken in verband met additionele controles van de bagage. Op het moment dat ik uitcheck komt er een enels meisje naar beneden met haar bagage, zij had een taxi besteld om haar naar het vliegveld te brengen wat eigenlijk erg goed uitkomt. We delen de taxi en de kosten (van wel $5,00!). Ingecheckt en wel is het daarna gewoon wachten op de vlucht. Ik praat een tijdje met een paar Amerikanen die een rondreis aan het maken zijn door Zuid Amerika. Omdat ze vragen wat ik op de Galaápagos doe, vertel ik ze over het schoolprogramma, conservatie werk en wat wij als buitenlanders kunnen doen om ervoor te zorgen dat de eilanden behouden blijven, erg leuk gesprek
21 maart - San Cristóbal
Omdat er vandaag niet al te veel taxi's zijn brengt William mij alvast naar d stad op ijn scooter, Angel wacht met mijn bagage op een beschikbare taxi. Aangekomen in de stad is het echt alsof ik nooit ben weggeweest...... Ik loop direct Andrés en Billabong tegen het lijf die tegen mij praten alsof ze mij gisteren nog zagen. Ik zie Tina die zoals altijd veel te veel met zichelf bezig is en geen oog heeft voor wat er om haar heen gebeurd, niet veel later kom ik Chicho tegen, Jenny, Christian en nog veel meer. En allemaal kenen ze niet alleen mijn gezicht nog maar ook mijn naam!
Ik loop naar huis toe.... al direct weet ik dat ik hier niet al te lang in zal blijven. Angel is erg aardig maar in dit huis wonen momenteel 4 vrijwilligers, Angel en zijn vrouw en hun 2 kinderen. Er is echter maar 1 douche beschikbaar voor ons 8-ten en het is voor mij gewoon te druk voor een lange periode.
Tijdens lunch tijd loop ik naar mijn oude hostel om gedag te zeggen, Yolanda begint direct een vegetarische lunch te maken voor mij (dat ze zich dat n herinnerde!), ik mag er niets voor betalen van haar. Daarna loop ik naar Happy Man (een eet tentje die zo wordt genoemd omat de uitbater altijd lacht). Ik kom binnen en hij kijkt, wacht even en zegt dan "¡Hola America! ¿Quandos tú regreza aquí? Grote lach, omhelzing en bgint dan direct met het klaarmaken van mijn favoriete sap, banaan met komkommer en alfalfa waar ik niets voor mag betalen. Ik draai mij om en ie Chicho zitten met zijn vrouw Jenny. Ook Jenny begint gewoon tegen mij weer te praten alsof ik haar gisteren nog heb gezien terwil ik haar het langst van allemaal niet heb meer heb geien (zij was thuis in Amerika toen ik weggging). Helaas verhuizen zij binnekort naar Maine, erg jammer. Hierna loop ik naar Casa Blanca om Jackie te begroeten, zij weet ook weer direct wie ik ben en we hebben het een tijdje over de pizeria die zij en haar man Paolo zouden openen in september afgelopen jaar. Door een tekort aan bouwmateriaal vanaf ht vaste land is de bouw stil komem liggn en hopen ze nu volgnde maand open te kunnen (ik hoop het ook, ik kan daar nml een extraatje bijverdienen). Ik loop vanuit haar gallerie naar de bar van Casa Blanca en bestel wat te drinken. Paolo komt eraan lopen begint te lachen, ook dit mag ik niet betalen (goedkope dag op deze manier).
Later op de dag hebben we een meeting met alle huidige vrijwilligers in Nueva Era. William stelt mij aan als coordinator voor het nieuwe schooljaar dat over 2 weken begint. We weten niet goed hoe het aan te pakken aangezien er een mengelmoes aan boeken is en methodes maar we gaan er wel uit komen en een plan opstellen voor de lessen voor kinderen en voor de lessen voor volwassenen.
22 maart
Vanochtend met Greg, 1 van de andere vrijwilligers, ontbeten bij Happy Man. Het was daarna de bedoeling om slippers te kopen maar ik blijf de 1 na de andere persoon ontmoeten en voor ik het weet is het alweer 10 uur. Ik besluit daarom eerst even naar het strand te gaan. Palya Mann heb ik tenslotte alweer 8 maanden niet gezien. Even zwemmen, zonnen en leen is eigenlijk ook wel weer lekker. ´sMiddags om 2 uur zijn we op school en beginnen we met het opruimen van het klaslokaal, voor morgen staat een inventarisatie van de aanwezige boeken op de agenda en volgende week verfen.
Ik geef aan bij William dat wij graag zouden zien dat het balkon wordt voorzien van licht. Op deze manier kunnen de avond lessen voor volwassenen ook daar plaatsvinden. Dit is vooral handig wanneer een deel van de mensen een conversatie les moeten hebben terwijl een ander deel zch juist op lezen en schrijven moet concentreren. Hij gaat ervoor zorgen dat dit geregeld wordt. Ondertussen houd ik mij ook nog bezig met het repareren van een oude laptop die continue naar een blue screen springt en dan direct uit gaat.
Ik had beloofd na school Lisanne, een nederlands meisje dat ook op school werkt, mee te nemen naar het ziekenhuis. Zij heeft al een week last van haar buik en vertrouwd het niet helemaal, zeker niet omdat er in haar hostal in Quito een aantal waren die een parasiet hadden opgelopen. Ik ga vooral mee voor de nodige vertalingen. Het blijkt dat zij inderdaa een parasiet heeft opgelopen en wat uitgdoogd is, de medicijnen die zij meekrijgt moeten ervoor zorgen dat ze binnen 4 dagen weer hersteld is.
Samen met Marlen, jawel... ook een vrijwilliger.. deze keer uit Noorwegen, ga ik eindelijk maar toch slippers kopen. Het werd tijd want mijn leren slippers zijn met de heftige regenbuien van vandaag nit echt handig. Binnen 10 minuten stonden de straten helemaal blank!
Morgen op oek naar andre woonruimte en waarschijnlijk salsa lessen samen met Marlen, heb er zin in!
23 maart
Ik zit sinds een paar dagen op San Cristóbal en het lijkt bijna alsof ik helemaal nooit ben weg geweest. Op maandag, bij aankomst op het vliegveld wil ik mijn handbagage alvast bij William neerztten zodat ik die niet bij mij hoef te houden. Ik loop daarom naar de uitgang en de eerste die ik zie is Cesar (mijn baas bij Jatun Sacha afgelopen jaar), hij is helemaal verbaasd en denkt even dat ik weer bij hem kom werken. Ik zeg hem gedag en loop naar William en Angel. Terwijl ik wacht op mijn bagage, zie ik vooral toeristen wachten die niet helemaal begrijpen hoe het op dit vliegveld werkt. Het is namelijk zo dat alle bagage op de grond wordt gezet (geen bagage banden hier). Politie en Parque Nacional lopen erlangs met honden en als alles ok lijkt wordt het vrijgegeven en mag je je tas of koffer uitzoeken. Vervolgens loop je naar de uitgang waar wordt gcontroleerd of je wel je eigen bagage mee neemt.
- comments
Chris Volgens mij moet je deze entry even opknippen, per dag/datum.