Inmiddels is het alweer de laatste week van de outreach hier in Argentinië. Dus laten we eens even de afgelopen weken doornemen ;)

Allereerst, Argentinië is en blijft een zeer interessant land. Armoede, overal. Rijke mensen, zeker weten. Zo verrijkt om de verschillen te zien van mensen, maar nog veel verrijkender om de gelijkenissen te zien die we hebben doordat we zonen en dochters zijn van Hem. In Ituzaingo, 30 minuten van Buenos Aires af en de basis waar we de eerste 4 weken hebben gezet, hebben we veel relaties op kunnen bouwen binnen de basis en daar buiten en op die manier de liefde van Jezus laten zien. Daarnaast hebben we veel sportprogramma's georganiseerd, zijn we naar ziekenhuizen geweest en hebben we veel ge-evangeliseerd.

Zo zouden we op een dag naar Marilo gaan, een 'settlement' van Paraguayaanse immigranten, het was de bedoeling om daar in die arme wijk een programma voor de kids te organiseren. Maar door de regen konden we niks doen, als er de kinderen niet naar buiten mogen van hun ouders is het afgelopen. Toch was het gaaf te zien hoe God ons daar gebruikte, want er was een man van een jaar of 50 die ons vroeg of we naar zijn huis wilde komen. Daar aangekomen kwam Marco (één van de mannen van de basis in Ituzaingo) met hem in gesprek. En dat leidde ertoe dat Hij Jezus aannam en mocht Hem in gebed meenemen naar de Heer om het zo te zeggen. De beste man, Sigundino is de naam, wordt nu elke week door Marco opgezocht want hij heeft veel problemen (bv alcoholproblemen e.d.). Zo gebruikt God onze aanwezigheid voor één man ipv heel veel kinderen. Waarom? Omdat 15 mensen die vanuit allerlei landen komen om deze man te ontmoeten niet eens volledige kunnen weergeven hoe groot het hart van Vader is voor deze man.

We zitten nu sinds een week in een andere basis, het nationale gebedscentrum van Argenintië. recht tegenover het congresgebouw en in het midden van de stad. Best een verademing om meer te zien van Argentinië en de mensen beter te leren kennen. Zodoende doen we veel evangelisatie. Dat kost tijd, energie haha en soms je pet ;). Een paar dagen geleden waren we namelijk op een plein en terwijl we thee en koffie aan het uitdelen waren raakte ik en een aantal andere in gesprek met een paar jongens die op de straat leefden. Hooguit zo'n 10 jaar oud. De beste knaap maakte duidelijk(lees: manipuleerde) dat hij mijn pet wilde hebben. Ik zei hem dat die pet veel te groot was en daarnaast is het niet verstandig om de manipulatie te voeden door 't hem te geven. Nadat hij speels een keer de pet van mijn hoofd griste en weer teruggaf namen we afscheid van de jongens. Inmiddels met de pet in mijn hand neem ik afscheid (dat gaat hier trouwens bij iedereen met een kus, alzo Paulus groet met een heilige kus :P) en op dat moment grist hij mijn pet uit de handen en loopt uitdagend weg. Terwijl ik hem rustig achter na loop en hem vraag terug te geven zet hij het op een rennen en 'foetsie'. De pet hield me niet bezig, maar de rest van de middag hield deze gedachte me bezig: 'Hoe komt een kind zo ver dat wanneer mensen hem aandacht en warm drinken komen brengen hij steelt?' Uiteraard zijn daar veel antwoorden voor en zal deze jongen een geschiedenis hebben, maar het is treurig om te zien. Zo'n knaap hoort te voetballen en een thuis te hebben. Hier en nu mag ik vertellen over de hoop die er is voor íeder. Maar 't is iets wat we allemaal mogen doen, ons eigen leven steeds vullen met de hoop die Jezus biedt, de hoop die ons ten volle doet leven. Om vervolgens uit het overstromen van ons eigen hart andere te dienen.

Sjalom en zegen,

Marc