Profile
Blog
Photos
Videos
Paracas Reserve & Islas Ballestas
Een paar uur per bus vanuit Lima naar het zuiden en je komt in Paracas. Een kustplaatsje dat geprofiteerd heeft van een grote aardbeving in 2007 dat Pisco, een andere kustplaats op 15 kilometer afstand, grotendeels verwoest heeft. Alle toeristische operaties zijn verplaatst naar Paracas, een redelijk charmant dorpje dat bestaat uit een boulevard en paar straten eromheen met vooral hotels, (vis)restaurantjes en touroperators. Iedereen komt namelijk naar dit deel van de kust vanwege de eilanden die op een half uur varen uit de kust liggen: Nationaal Park Islas Ballestas.
De Islas Ballestas werden ooit geëxploiteerd voor de guano (=vogelpoep) die eind 19e eeuw met tonnen tegelijk werd geëxporteerd naar Europa als mest. De guano lag vele meters dik op de Peruaanse kusten en men behandelde het zoals de Arabieren olie lange tijd hebben behandeld: als een onuitputtelijke bron van inkomsten die niet rendabel geïnvesteerd wordt. Kunstmest werd echter uitgevonden, de prijs per kilo guano kelderde en de export ervan daalde flink mee.
De eilanden worden tegenwoordig ook wel 'poor man's Galapagos' genoemd vanwege de rijke natuur in en boven de zee. Niet de indruk dat wij echt de poor zijn noch de andere mensen die er waren, maar het is een trip van een paar uur naar een paar rotseilanden voor de kust die VOL maar dan ook echt BOMVOL zitten met meer dan 20 soorten vogels, pelikanen, pinguïns, zeehonden en zeeleeuwen. Met een lucht erboven die bijna net zo vol zit met zwermen vogels. Echt prachtig!!
's Middags hebben we nog een toer gemaakt door het Paracas National Reserve, d.w.z. over het woestijnachtige schiereiland bij Paracas (het reserve zelf loopt nog flink zuidelijker door, vrijwel geheel woestijn). Onderdeel van de toer was een bezoek aan 'de Kathedraal'. Dat was vroeger een rotsformatie bij de kust die er met wat fantasie uitzag als een soort kathedraal. Bij de al eerder genoemde aardbeving is de helft van de Kathedraal ingestort, maar hij staat nu, 4 jaar later, nog steeds op de tour, waarschijnlijk uit nostalgische overwegingen (het was een bekend ding in Peru) want veel is er niet meer aan te zien. De woestijn zelf is heel erg mooi met mooie landschappen en ontzettend veel kleurverschillen. Hopelijk blijf er wat van over op de foto's. Op de terugweg werd er in de minibus flink gezongen door onze medetoeristen; vrijwel uitsluitend Peruanen, het is een populaire weekendtrip vanuit Lima.
Huacachina
Vanuit Paracas zijn we verder afgezakt naar Huacachina, een klein oaseplaatsje midden in de woestijn (letterlijk, met meertje en palmen en al) op 1,5 uur rijden van Paracas. Veel mensen komen hier om even te relaxen, ook ons idee. Huacachina is geheel omgeven door tientallen meters hoge zandduinen die op het punt lijken te staan om het dorpje te verzwelgen, heel apart. Behalve relaxen kun je in de woestijnduinen om Huacachina met een buggy crossen en je kunt er sandboarden (snowboarden maar dan op zand). Dat zit in een tour gecombineerd, die dan eindigt met de zonsondergang boven de woestijn, die inderdaad heel spectaculair is.
Ook wij hebben gebuggied en gesandboard. Dat crossen door de duinen is een verbijsterende ervaring. In de reisgids stond 'a white knuckle drive' en dat klopt want je gaat met enorme vaart over de duinen recht omhoog, om aan de andere kant net zo hard weer recht naar beneden te gaan, en je moet alle zeilen bijzetten om een beetje in de stoel te blijven zitten (meer hangend in de gordel). Je kunt het nog het beste vergelijken met een achtbaan over de duinen. Doen, als je de kans krijgt, maar zorg wel voor een goeie chauffeur, want de buggy's halen halsbrekende toeren uit. Regelmatig vliegen ze over de kop. Onze driver stond bekend als absoluut 'loco' maar wel zeer capabel (beide bleken waar). De woestijn is verbijsterend mooi.
Bij het zandboarden ga je op een snowboard de duinen af. Wij deden dat liggend op het board. Enkelen die dachten te kunnen snowboarden probeerden het staand te doen, waarmee ze zich belachelijk maakten want ze kwamen geen meter vooruit. Maar het schijnt dat als je heel goed op sneeuw bent, je ook op zand goed kunt leren boarden.
Hoe dan ook, wij hebben het liggend op de buik gedaan - dan loop je niet alleen de minste risico's op blessures, maar je gaat ook het hardst . Op je buik op een board een maagdelijke, steile duin van ruim 500 meter hoog af... weer heel iets anders dus maar om eerlijk te zijn... ook echt geweldig! Haha! Met name Miran had de techniek al snel goed onder de knie en kwam het verst van allemaal. Haar blauwe plekken zijn helemaal niet zo groot...
Enfin, veel lol gehad en als toetje een prachtige sunset boven de woestijn.
Daarna nog lekker een dag gerelaxt bij het zwembad van ons hotel.
- comments