Profile
Blog
Photos
Videos
Cuzco lijkt een beetje op een Zwitsers Alpenstadje. Zeker het centrum maakt een bijzonder aangeharkte indruk en dit deel van de stad is sterk gericht op toerisme. Het aantal zaken dat Alpacakleding, nog meer Alpacakleding, outdoorspullen en andere toeristische dingen verkoopt, is onvoorstelbaar groot. Evenzo het aantal (gezellige) restaurantjes, weer een voordeel.
Cuzco is echter niet voor niets het toeristische centrum van Peru. Het was de hoofdstad van het enorme Inca-imperium toen het rijk op z'n hoogtepunt was en een groot deel van Zuid-Amerika besloeg. De stad (en de omgeving) heeft zowel veel goedbewaarde Inca-monumenten, als veel oude koloniale monumenten en kloosters (soms zitten die in hetzelfde gebouw) en ligt in een gebied dat zich bovendien uitstekend leent voor trektochten en outdooractiviteiten als bungee-jumping, paardrijden, raften, etc. etc. Nog los van Machu Picchu.
We zijn dan ook nog nergens zoveel toeristen tegengekomen als hier... in vergelijking met Arequipa is de balans iets te ver doorgeslagen naar het toerisme, is onze mening, maar ja.
We hebben voor de eerste keer deze reis echt moeten shoppen voor onderdak; de eerste vier hostals zaten vol of hadden geen privé-kamers. Cuzco is behoorlijk heuvelachtig, dus we waren blij een hostel te vinden in het centrum dat nog plaats had (Royal Frankenstein, gerund door een Duitser uit Franken die zijn hostel heeft ingericht op een Frankenstein-thema. Het is een veel leuker hostel dan het klinkt).
Belangrijkste attractie van Cuzco is natuurlijk Machu Picchu, op vier uur afstand met bus en trein ofwel op vier dagen afstand via de Incatrail: "the Inca Trail is by far the most famous trek in South America and is rated by many to be in the top 5 treks in the world. In just 26 miles (43km) it manages to combine beautiful mountain scenery, lush cloud-forest, subtropical jungle and, of course, a stunning mix of Inca paving stones, ruins and tunnels. The final destination of the trail just cannot be beaten: Machu Picchu, the mysterious 'Lost City of the Incas'".
Normaliter moet je maanden (tot soms een jaar voor het hoogseizoen) van tevoren reserveren voor de Incatrail, omdat er maar maximaal 500 personen tegelijk op de trail aanwezig mogen zijn, inclusief alle gidsen en dragers. Maar het was nu laagseizoen en we konden binnen een paar dagen weg. De prijzen variëren ook hier aanzienlijk; we hebben een keuze gemaakt voor wat een redelijke prijs leek en dat heeft goed uitgepakt.
De tochten kunnen meer of minder luxueus zijn. Hoe meer dragers, hoe duurder, maar ook hoe minder je zelf hoeft te dragen, hoe beter (of uitgebreider) het eten kan zijn en hoe groter de tenten kunnen zijn (echter niet altijd, en er geldt ook: hoe vaker vermeld in guidebooks, hoe hoger de prijs).
Het systeem draait er namelijk om dat er geen permanente 'cabanas' op de trail zijn. Dragers zorgen ervoor dat op elke rustplaats tenten worden opgezet. De bedoeling is dat die tenten er al staan (en het eten min of meer klaar is) als de groep toeristen aankomt. Als de groep vertrekt, moeten de dragers alles weer afbreken en inpakken en de groep inhalen en weer alles opzetten voordat de lopers er weer zijn. Zij werken zich dus behoorlijk in het zweet. Onze groep van 10 lopers had 9 dragers incl. kok, en twee gidsen. Er zijn groepen waar de dragers alles dragen en inpakken, ook de persoonlijke bagage en je kunt ook (alleen of met anderen) een persoonlijke drager inhuren. Wij hadden hier niet voor gekozen dus moesten zelf alle persoonlijke spullen dragen, inclusief slaapzakken - we schatten dat op een kilo of 10 per persoon. (We hadden op aanraden relatief zware, maar goede North Face slaapzakken - tot -15 graden ;) - gehuurd aangezien het 's nachts fors koud kan zijn.) Een beperkt aantal andere groepsleden had een drager ingehuurd, die waren dus wat sneller de bergen over.
De tocht zelf is behoorlijk zwaar. In ons geval wisselden zon en regen elkaar steeds af. Voor het regenseizoen viel het weer echter niet tegen. De eerste dag gingen we met de bus naar het beginpunt ('Km 82'). Daar organiseert de groep zich, en laden de dragers alle spullen op. Als eerste gaan de dragers door een checkpunt, waar ze worden gecheckt en gewogen. Sinds een jaar of vijf zijn namelijk de regels aangescherpt en mogen de dragers per persoon nog maar 20-25 kilo meenemen. Voorheen was dat rustig het dubbele of zelfs meer, maar een soort dragers-vakbond heeft de aangepaste regels voor elkaar gekregen waardoor de omstandigheden voor hen aanzienlijk verbeterd zijn. Pas als de groep dragers erdoor is, gaat de groep lopers door een eigen checkpunt (waar verder niet zoveel gebeurd, maar je de toegang tot de trail betaald en je je eerste stempel krijgt :D).
De eerste loopdag is Andes-vlak en je loopt een uur of vijf, deels langs de Río Cusichaca (wij hadden overigens een snelle groep zo bleek). De kampplaats van de eerste nacht Huayllabamba ligt al prachtig tussen de bergen met uitzicht op besneeuwde toppen en prettig bij een paar huizen waar je water en zo kon kopen (laatste keer).
De tweede dag is de zwaarste: je klimt dan in een uur of vier à vijf 1400 meter naar een pas op 4200 meter hoogte (Warmiwuañusca ('Pas van de dode vrouw')). Dat is uitputtend, alleen al door de hoogte. Iedereen heeft last van zuurstofgebrek door de ijle lucht en veel klimmers krijgen last van hoogteziekte (dat is onvoorspelbaar en niet afhankelijk van conditie of leeftijd of zo). In extreme gevallen moeten mensen over de pas gedragen worden (door dragers, er mogen namelijk geen lastdieren op de trail). Maar we hebben het gered, alhoewel M. behoorlijk last had van de hoogte. Geweldig om bovenop de pas aan te komen! Daarmee is de dag nog niet voorbij; je daalt dan nog een uur of twee over stenen naar 3600 meter waar het kamp voor de tweede nacht in de vallei wordt opgezet. De Incatrail heeft een heel aantal oorspronkelijke stukken, heel mooi maar ook erg vermoeiend omdat de stenen treden best hoog zijn en je hierdoor niet echt je eigen tempo/stappen kunt aanhouden. Onderweg mooie vergezichten en een enkele Inca-ruïne waar onze gids mooie verhalen over kon vertellen.
De derde dag is de langste dag: je loopt dan een uur of negen, eerst over een pas van 3900 meter, dan een heel stuk naar beneden, vervolgens opnieuw over een tweede pas van 3750 meter, en dan dalen naar het kamp op een draaglijke 2600 meter (Wiñayhuayna). Deze dag was voor ons de zwaarste mede omdat-ie zo lang was. Wel een heel mooie dag; de omgeving is ronduit prachtig, deels jungle, en onderweg kwamen we diverse Inca-ruïnes tegen.
De laatste dag sta je om 3.00 uur 's ochtends op... niet zozeer om de zonsopgang te kunnen zien zoals het verhaal de ronde doet, maar vooral omdat er voor de porters maar één trein teruggaat die ze dan net kunnen halen als ze rennen (letterlijk!! die ochtend komen er op de kampeerplaats van alle kanten rennende dragers aan die half vallend zo hard mogelijk de berg af rennen...!). Nogal een bizar systeem, dat krijg je blijkbaar met monopolies..!?
Enfin, om 5.00u ging het laatste checkpunt open, toen liepen we nog een uur of twee naar Machu Picchu en kwamen toen aan bij Intipunku, de Zonnepoort, van waaruit je een adembenemend gezicht hebt op Machu Picchu beneden. Een onvoorstelbaar gevoel om hier zo aan te komen na die trail!!
Het complex van Machu Picchu zelf is behoorlijk groot, goed bewaard gebleven (en deels gerestaureerd) en erg interessant. We hebben hier van onze gids een uitgebreide rondleiding en uitleg gehad en daarna zelf nog een paar uur rondgelopen.
Toen zijn we naar Aguas Calientes (= plaatsje beneden bij MP) gegaan en hebben daar heerlijk alle spieren ontspannen in de natuurlijke hot springs (vandaar de naam)... Uiteindelijk 's avonds met de trein en bus terug naar Cuzco waar we rond een uur of 23.00u uitgeput maar voldaan aankwamen.
Machu Picchu kun je ook 'van onderaf' bereiken; je komt dan met de bus aan in de oude stad. In Machu Picchu zie je dan ook twee groepen: de ene is uitgeput en bezweet en smerig (op de trail kun je je niet douchen en is er geen elektriciteit) en de andere groep is netjes gekleed, uitgerust en deels ook veel ouder. De ene groep vindt natuurlijk dat de andere niet de 'echte' Machu Picchu-ervaring op kan doen :D.
Zoals hierboven al gemeld is het één van de mooiste wandeltochten ter wereld en we zijn echt heel blij dat we hem hebben kunnen doen (en ook blij toen we er waren!). We hadden ook geluk dat we een bijzonder leuke en gemengde groep hadden en zeer zorgzame gidsen en dragers.
R heeft M gemeld dat hij voorlopig even geen uitputtende meerdaagse tochten wil doen (dus zeker geen Vierdaagse), maar zodra de vermoeienis is geweken, zal hij ook wel weer bijdraaien, verwachten we..
- comments
Monique Te gek!!