Profile
Blog
Photos
Videos
Je weet dat je de toerist bent geworden op wie je altijd afgeeft, als je teleurgesteld opmerkt - zoals één van ons deed (we noemen geen namen) - dat er geen complimentary tandenborstel bij de wastafel ligt. Dat overkwam ons in Ceiba Tops, de nieuwste lodge van Explorama, een van de oudste operators in Iquitos met lodges op een paar uur varen van de stad. CT is echt een luxe resort in de jungle, met zeer luxe kamers met airco, een jacuzzi, zwembad, warm en koud water; alles erop en eraan. Helaas bleven we daar maar enkele uren, als tussenstop voor de lunch, en we zouden graag opmerken dat we het maar niks vonden... maar helaas dus. We zijn verpest. Geef ons (althans één van ons) maar meer luxe resorts.
Explorama probeert je een jungle-ervaring te geven, maar wel op een sanitair verantwoorde manier, en geheel anders dan onze trip in Leticia. Ze noemen het, heel Amerikaans, een ´adventure´. De meeste lodges hebben beperkt elektriciteit en alleen koud water, maar verder zijn ze van alle gemakken voorzien: luxe klamboes, overal tappunten voor goed water, uitgebreide en smakelijke maaltijden en een bediening van, in ons geval (laagseizoen), 3 medewerkers op 1 toerist. Je kunt je glas niet leegdrinken of er staat al iemand met een karaf om hem te vullen.
Explorama is dan ook sterk gericht op de Amerikaanse toerist die vanuit Miami naar Iquitos vliegt en daar op het vliegveld wordt opgehaald en naar de lodge van bestemming wordt gebracht. Het duurde even voordat ze doorhadden dat wij niet vanuit het vliegveld kwamen, maar met de boot... daar was hun organisatie niet op voorbereid. Overigens waren ze heel behulpzaam, maar we detoneerden in ieder geval qua uitrusting en leeftijd enigszins in Ceiba Tops, waar het toch vooral de Amerikaanse toerist op leeftijd (en veel Amerikaanse weduwen!) waren die de toon zetten.
Na de lunch gingen we echter door naar onze 'eigen' lodge aan de Napo rivier (Explornapo Lodge). De Napo heet een van de zijrivieren van de Amazone te zijn, maar is van zichzelf al groter dan verreweg de meeste Europese rivieren. De lodge ligt heel mooi in de jungle aan een kreek.
Ons eerste avontuur bestond uit een bezoek aan een Sjamaan die uitgebreid vertelde over en liet zien welke planten en bomen uit het regenwoud hij gebruikt voor medicinale en andere zaken. Bijzonder interessant! We zijn daarna beiden zelfs nog (spi-)ritueel gereinigd (zie video). Dat gaat met tabaksrook, zang e.d. Ook een heel bijzondere en geen onplezierige ervaring (al is het effect ervan tot op heden voor onszelf nog niet direct merkbaar; wellicht dat jullie na onze terugkomst verschil merken).
's Nachts zijn we in het aardedonker met zaklampen in een kreek (met peke-peke = kano met motor) op zoek geweest naar dieren. Dat was heel apart, want buiten de kring van de zaklamp zie je echt helemaal niks en dan hangt er opeens een hele mooie vlinder aan een blad. Geweldig! Terug uit de kreek een sterrenhemel zoals je hem alleen hier kunt zien.
De tweede dag hebben we tocht gemaakt en hierbij een 'Canopy Walkway' bezocht: een loopbrug hoog in het bladerdak van het regenwoud.
Het leven in het regenwoud wordt opgedeeld in vijf elkaar overlappende, verticale 'lagen' (in het Engels zijn deze, met grove indicatie: ground layer < 1m / shrub layer: 1-6 m / middle layer: 12-30 m met de meeste biodiversiteit / canopy layer: 30-40 m/ en emergent layer >40m).
Van zo'n loopbrug zijn er slecht drie in de wereld (dus we moeten nog een keer naar China en naar Maleisië waar de andere zijn) en dit is de langste met 500 meter. Je loopt tussen de 20 en 40 meter hoog, van platform naar platform (13 in totaal) door de jungle. Erg indrukwekkend en heel andere flora en fauna dan vanaf de grond te zien is, en met fantastische uitzichten over het bos. Eén van de hoogtepunten van deze jungletrek!
's Middags zijn we gaan vissen op Piranha's. Rob had eindelijk succes nadat 'ie eerder al enkele haken en veel aas verloren was. Piranha's eten alles en zijn heel hongerig, dus het is (schijnt) gemakkelijk vissen. Je moet alleen uitkijken bij het losmaken van de haak, want dan kom je met je handen dicht bij het vervaarlijke gebit van de vis...
De derde dag hebben we 's ochtends een uitgebreide boottocht gemaakt door allerlei kreekjes, waarbij we een echte (zij het kleine) 'meeting of de rivers' hebben gezien: dat wil zeggen een whitewater = bruine en blackwater = …(guess) rivier die elkaar raken. Vanwege de PH-waarde mengt het water echter niet, en daardoor zie je de scheiding als een redelijk scherpe lijn. Prachtig, ook het spiegelende blackwater.
's Middags zijn we naar een andere lodge gegaan aan de Amazone zelf (Explorama Lodge) en onderweg hebben we dolfijnen gezocht en gevonden op de Napo-rivier. Hier verder onder andere ook een dorp van de Yagua-stam bezocht, waar de stamleden voor (en met) ons gedanst hebben. 's Avonds in het donker op zoek geweest naar tarantula's, insecten en gifkikkertjes... en gevonden :).
Al met al was deze junglelodge-tour heel anders dan de vorige jungletrek. Bij deze werden we veel meer in de watten gelegd en hoefden we onszelf veel minder in te spannen. Heeft voordelen, maar miste een beetje de charme van de trek vanuit Leticia. Anderzijds was het wel handig om een Engelstalige gids te hebben die uitgebreid kon vertellen over de dieren en planten en het verhaal van de sjamaan letterlijk kon vertalen. De ervaringen werden bij Explorama meer 'voorgekookt', maar waren erg leuk, tot bijzonder en indrukwekkend. Conclusie eigenlijk dat ook dit een fantastische ervaring was, die erg aanvullend was aan de andere.
Verder hebben we nu wel een goed beeld van wat je van een jungletour kunt verwachten. We willen er n.a.w. nog één gaan doen in Bolivia en dan kunnen we precies aangeven wat we wel en niet willen :D. Zoals het er nu naar uitziet, zijn we toch nog niet de 'tandenborstel-toerist'.
Na de jungletrip zijn we nog een dagje in Iquitos gebleven (dat kon men zich bij Explorama niet goed voorstellen; ze wilden de aansluitende vlucht meteen regelen, maar dat hoefde bij ons niet - 'éçht niet?', 'nee echt niet'haha).
Iquitos is, net als Letricia, alleen over de rivier en per vliegtuig bereikbaar, maar heeft ca.1 miljoen inwoners. Het heeft een klein, redelijk aantrekkelijk, doch ietwat vervallen centrum, met daaromheen grote wijken met armoe. En het stikt er van de motortaxi's, die bijna niks kosten. In het begin van deze eeuw was het een steenrijke stad, doordat er op grote schaal rubber werd geproduceerd. Dat leverde de stad hele mooie (nu jammer genoeg veelal verwaarloosde) gebouwen op met façades van azulejos (geglazuurdetegeltjes). En onder meer het Casa de Fierro (Iron House) ontworpen door Eiffel himself voor de Parijse wereldtentoonstelling van 1889, en daarna verscheept naar Peru door een rijke locale rubberbaron. (Diezelfde rubberboom had destijds overigens als bijeffect dat een schrikbarend deel van de inheemse bevolking omkwam op de koloniale rubberplantages).
Toerisme in Iquitos is beperkt. Aan de rivier-boulevard kom je wat backpacker/hippies tegen, soms ook wat westerlingen die overduidelijk zijn blijven hangen. Het is een klein circuit, zo te zien.
Eén van de dingen waarvoor deze mensen komen, is de Ayahuasca-ervaring. Ayahuasca is een plant waarvan het actieve bestanddeel kenmerken deelt met LSD. De plant en het gebruik zijn hier legaal en waren (en zijn) onderdeel van de inheemse cultuur. Sjamanen maken gebruik van Ayahuasca om in de juiste state of mind te komen. Je kunt zelf Ayahuasca nemen, maar het is beter om dit te doen onder begeleiding van zo'n sjamaan, voor het geval je een 'bad trip' hebt. Naar het schijnt (wij hebben het maar niet geprobeerd) moet je het drinken en heeft de drank eerst 'een laxerend en vomerend affect' (dat zo heftig is dat het verrassend is dat het niet meer mensen afschrikt) en krijg je daarna allerlei hallucinaties. Het duurt in totaal een paar uur. Je kunt hier in de stad her en der Ayahuasca-maaltijden krijgen, die erop gericht zijn je verder te reinigen.
Wat verder opvalt is dat de enige gebouwen die goed onderhouden zijn, die van het leger en de politie zijn. Die hebben ook de meest flitsende uitrusting en moderne auto's en motoren. Andere overheidsgebouwen zien er vaak net zo verwaarloosd uit als de rest. Overigens zijn we tot nu toe zeer correct en vriendelijk bejegend door politie en soldaten.
Grappig verder dat we onderdeel waren van een klein feestje in het postkantoor (toen we postzegels kwamen kopen) dat zoveel jaar bestond. Er komt klaarblijkelijk zelden een toerist dus ze waren helemaal blij dat we op hun foto's van het jubileum stonden (kwartier poseren), kregen drankje en taart in de handen gedrukt en kwamen bijna niet meer weg, wel lachen.
Van openlijk chauvinisme merk je hier niet veel (behalve toen Colombia scoorde tegen Argentinië) In de VS wordt veel meer met de vlag gezwaaid dan hier, voor zover we dat nu merken. Onze indruk is dat de economie in Colombia in ieder geval en ook hier in Iquitos in Peru zich wel ontwikkelt.
We hebben een dagje rondgebanjerd in het centrum en onze dagboeken, weblogs en wat dies meer zij, bijgewerkt. En we zijn op zoek geweest naar een simlock-vrije telefoon voor Rob omdat zijn NL telefoon het niet goed doet, maar dat fenomeen kennen ze in Iquitos niet, althans wij kregen het niet uitgelegd. Verder van de kans gebruik gemaakt om eens iets anders te eten dan rijst met kip/varken/vis - wat hier het standaard menu is - en zijn ons te buiten gegaan aan bijna-Italiaanse pizza en cheeseburger met frietjes .
Volgende stop: Lima, Peru
- comments