Profile
Blog
Photos
Videos
Het is alweer meer dan een week geleden dat Leo en ik naar Haydom zijn vertrokken. Via Bremen en Schiphol zijn we naar Nairobi gevlogen, en vandaar met een busje naar Arusha vervoerd. Natuurlijk wel nadat we een visum hadden gekocht waarop je als vrouw de naam van je echtgenoot danwel vader moest invullen (!) Eenmaal in Arusha aangekomen hebben we in een hostel gegeten en geslapen. Onze kamer deelden we met een Keniaans meisje uit Nairobi die we onderweg hadden ontmoet.
De volgende ochtend waren we al vroeg op de markt in Arusha, vanwaar de 'Land cruiser' naar Haydom zou vertrekken. Op de markt waren we de enige blanken, en iedereen kwam dan ook naar ons toe met zijn koopwaar, in een poging ons te verleiden tot het kopen van sieraden, kledingstukken en voedsel. De 'Land cruiser', een four wheel drive (4WD) met 8 zitplaatsen, zou om 8:45 vertrekken, maar we waren al gewaarschuwd dat de daadwerkelijke vertrektijd in praktijk afhangt van wanneer een voertuig 'vol' is. We zaten dan ook met vijftien mensen in onze 4WD toen we eindelijk vertrokken.
De reis verliep aanvankelijk over verharde wegen door kleine dorpjes, en het omliggende (kale) land was weliswaar stoffig, maar ook groen doordat het regenseizoen met de 'kleine regens' net op zijn eind liep. (Het regenseizoen bestaat uit twee regenperiodes; één in oktober en november, de 'kleine regens', en één in maart en april, de 'grote regens').
Na twee uur draaiden we van de weg af (de reden dat hij verhard is, is dat het de doorgaande route naar een aantal grote nationale parken is) en kwamen we terecht op onverharde wegen van rode aarde, soms met diepe kuilen en geulen als gevolg van de recente tropische regens.
De weg wordt in Tanzania gedeeld door bussen, 4WD's, fietsers (die zie je hier erg veel!) en wandelaars, waaronder kleine kinderen en viervoeters in alle soorten en maten. Geen wonder dat er veel ongelukken gebeuren. De wegen zijn soms steil, en chauffeurs halen elkaar dikwijls in, ook waar dat tot levensgevaarlijke situaties leidt. Gelukkig kwamen we, na een zeven uur lange rit, eindelijk, maar veilig en heelhuids in Haydom aan.
Het Haydom Lutheran Hospital (HLH) ligt iets buiten Haydom Town, op een vlakte op zo'n 1800 meter hoogte. Wij logeren gedurende ons verblijf hier in een Guest House, samen met een aantal andere co-assistenten uit o.a. Noorwegen, Zweden en Denemarken, en er wordt voor ons gekookt.
Het ziekenhuisterrein strekt zich ver uit en is omheind door een hek. Naast het ziekenhuis staat op het terrein een tandartspraktijk, een apotheek, zusterhuis, bibliotheek, verslavingskliniek, een school en een eigen kerk.
De dagen hier beginnen vroeg (om 01.00 Swahilitijd, dus 1 uur na zonsopkomst; 07:00 voor ons). We ontbijten met alle mensen uit het Guest House en gaan vervolgens om 07.30 naar de overdracht. Daar worden de bijzonderheden uit de avond- en nachtdienst besproken. Na de overdracht is het tijd voor de 'sala', een dagelijkse kerkdienst met veel gezang. Hierop volgt een radiologie-bespreking en daarna begint de dag pas echt: grote visite over de afdelingen!
Ik zit de eerstkomende weken op de 'maternity ward'. Daar liggen alle zwangeren, vrouwen die net zijn bevallen of die een keizersnede hebben gehad en ook de pasgeboren baby's. Er is zelfs een neonatale intensive care, wat zoveel betekent als een stoomhok dat op 40 graden Celsius
wordt gehouden met een grote kommode vol baby's in doeken met mutsjes op. Een of twee 'nurses' verzorgen deze baby's. Hun belangrijkste taak is het zorgen dat elke baby genoeg eet, zodat hij goed kan groeien. Als te vroeg geboren baby's een gewicht van 2000 gram hebben bereikt en ze het goed doen, mogen ze naar huis of gaan ze naar de Child Care Unit, een gebouwtje op het ziekenhuisterrein voor baby's wiens moeder is overleden.
De maternity ward ligt erg vol omdat vrouwen gratis mogen bevallen in het ziekenhuis, om de kindersterfte (en moedersterfte!) terug te dringen. Per zaal zijn er een stuk of 16 bedden, met per bed twee zwangere vrouwen. Voor verzorging is de familie verantwoordelijk, dus die is meestal ook op de ziekenzaal aanwezig. Zodra vrouwen beginnen te bevallen gaan ze naar 'labour', nog het best te omschrijven als een binnenplaats die is afgeschermd van de gang met een gordijn. Vrouwen
liggen hier normaliter naakt te baren, bijgestaan door verloskundigen.
Als er iets niet goed dreigt te gaan wordt de arts erbij geroepen.
Naast de maternity ward, aan de andere kant van de binnenplaats van het ziekenhuis, is het operatiecomplex, waar aan de lopende band keizersnedes worden verricht. Op OK een belangrijk hulpmiddel de vliegenmepper... een raar idee als je bedenkt dat een jaar geleden een heel OK-complex van het UMCG een dag dicht moest omdat er één fruitvliegje was gesignaleerd... hier zijn we allang blij als de vliegen zich buiten het steriele gebied houden.
Vrijdag heb ik voor het eerst zelf visite gelopen op één zaal; ik heb dus meer dan 30 patiënten gezien, een anamnese afgenomen, bijgestaan door de nurse die zo nodig mijn vragen vertaalt, lichamelijk onderzoek verricht en een beleidsplan opgesteld. Daarnaast heb ik vroeggeborenen onderzocht en de vrouwen van de 'labour' afdeling in de gaten gehouden om te kijken of alles goed ging met de moeder maar vooral met het kind.
De stafleden in het ziekenhuis zijn grotendeels Tanzanianen, waarvan er twee arts zijn en de overigen 'assistant medical officer' of 'clinical officer' zijn; deze mensen hebben wel een medische training gehad maar ze hebben niet de kennis of het klinisch redeneervermogen van een arts. Voor een deel bestaat de staf uit buitenlandse artsen, waaronder een chirurg, een tandarts en een anesthesie-assistente uit Noorwegen, een Amerikaanse microbiologe, een Britse oogarts en twee Nederlandse tropenartsen die vooral werken op de Maternity Ward.
Donderdag zijn we (een aantal studenten en stafleden) naar de markt geweest in een dorpje verderop. Deze markt werd gehouden voor de lokale bevolking, en we waren de enige blanken. We vielen dan ook erg op. mensen verkochten zelfgemaakte sandalen (van oude autobanden), schitterende geweven katoenen doeken, mango's en nog veel meer. Letterlijk iedereen uit de omgeving ging naar de markt, met de bus, met de fiets of lopend. Overigens heeft een grote markt ook altijd een 'barbecue' waar hele koeien worden geroosterd en in stukken verkocht. Ik heb een mooie Maasai doek gekocht en verder mijn ogen uitgekeken.
Zaterdag heb ik met alle Noorse stafleden een rondje om Mount Haydom gewandeld, in iets meer dan twee uur. Onderweg hadden we een schitterend uitzicht over het laagland om Haydom heen en een uitzicht over de rotsachtige top van Mount Haydom. Op de bovenste rots zat een aap te genieten van de zon. Ook zagen we veel mensen die bij hun huizen aan het werk waren. De huizen waren soms niet meer dan een hutje met een geraamte van gevlochten soepele twijgen opgevuld met klei en stro, met stro als dakbedekking. Veel kleine kinderen vroegen of we hen op de foto wilden zetten en bekeken dan vol bewondering het resultaat. Ik heb er schitterende foto's aan overgehouden.
Op de terugweg kwamen we langs de markt waar ik enkele gevlochten rieten mandjes heb gekocht en verse mango's. Fruit en groente zijn hier gek genoeg vrij schaars, en hoewel de meeste mensen die hier al langer zijn klagen over het gebrek aan 'fast food', lijk ik de enige te zijn die het ontbreken van groente en citrusvruchten echt een probleem vind. Gelukkig heb ik vitaminepillen meegenomen! ;-)
Wordt vervolgd!
Maaike
- comments