Profile
Blog
Photos
Videos
Het eerste wat ik van Nieuw Zeeland zag waren groene, glooiende heuvels, heel veel heuvels, precies zoals je het verwacht. Het is heel bijzonder om te zien. Er zijn zo veel verschillende tinten groen bij elkaar, plus is het land zo dunbevolkt dat je uren kan rijden zonder ook maar een huis te zien.
Ik ben nu onderweg met een Stray tour. Deze is best intens, want je zit iedere dag een paar uur in de bus (meestal vertrekken we 's ochtends vroeg tussen 6 en 8 uur). 's Middags doe je een activiteit en dan weer de bus in voor een rit van weer een paar uur naar het hostel in de volgende plaats. Er is zeer weinig ruimte om gewoon even niks te doen en te relaxen. Voordeel hiervan is wel dat je heel veel ziet in relatief weinig tijd.
De eerste dag in de bus stopten we bij het hoofdkantoor, waar we uitleg kregen over hoe het allemaal werkte. Daarna gingen we richting Raglan, ongeveer 4 uur rijden en bekend als de surfplek in Nieuw Zeeland. Het heeft schijnbaar de langste linkse golf (voor de surfers onder ons) in de wereld (ten minste het zuidelijk halfrond). Het weer werkte echter nog niet heel erg mee, en ik moest nog wat wennen aan de ietwat lagere temperaturen in NZ namelijk rond de 15-18 graden, dus ik heb niet gesurfd. Maar dat gaf me wel tijd om een strandwandeling te maken en de anderen van de bus beter te leren kennen. Het grootste deel van de reis blijven we namelijk bij elkaar, dus je hoeft niet iedere keer weer nieuwe mensen leren kennen.
Na Raglan gingen we naar Waitomo, waar we een ondergronds avontuur konden beleven. Ik ben met 3 andere (Engelse) meiden wezen tuben. We moesten onszelf in ongeveer 2,5 uur door de grotten en tunnels manouvreren, die op bepaalde plaatsen best smal waren. Ook hebben we gedurende 10 minuten kunnen relaxen in een opgeblazen autoband (vandaar het 'tuben') en konden we de vele gloeiwormen in de grot bekijken. Het deed me erg denken aan het stuk in de Droomvlucht, waar je ook door een tunnel met heel veel lampjes gaat. Na het ondergrondse avontuur konden we gelukkig een warme douche namen, want van grotten word je vies!
' s Avonds hadden we een culturele stop in Mourea, in een echt Maori dorp. Het was heel interessant om te zien hoe de Maori nu leven (heel modern), maar toch verschillende culturele aspecten hebben kunnen behouden. We werden begroet met een traditioneel ritueel (in het Maori, dus je verstond er niks van) en we hebben een Maori lied geleerd wat we daar moesten zingen. Daarna was het tijd voor een boswandeling met een Maori gids en Maori eten. Ook kregen we een show met Maori liederen, een dans en een Haka (oorlogsdans). Heel indrukwekkend. Daarna mochten we het zelf proberen. De dames dansden met de Poi en de heren leerden de Haka, met als hoogtepunt natuurlijk het optreden voor de groep. De Maori waren heel aardig en vertelden alles wat ze maar konden over hun cultuur en hun samenleven met de Kiwi's. We bleven ook slapen in het dorp.
Na de culturele stop was het weer tijd voor wat actie. We gingen naar Rotorua, onder andere bekend om de vele geothermale (hot springs achtige) activiteiten. Met een jetboat werden we afgezet bij de Squeeze, een rotsformatie waar we ons doorheen moesten wurmen om vervolgens bij een verwarmde waterval aan te komen. Op de weg terug kregen we de jetboat in actie te zien, met vele spins op het water. En onderweg was de natuur absoluut prachtig. Na Rotorua gingen we naar het Taupo meer, een super supergroot krater meer, waar we de nacht doorbrachten.
De volgende stop was een Nieuw Zeelandse boerderij, in the middle of nowhere. Er was zelfs geen telefoon signaal. De boerderij lag op een prachtig stuk land, met een waterval waar we naartoe zijn gelopen. Je blijft je verbazen over de NZse natuur, je ziet zoveel groen, en palmbomen en dennebomen naast elkaar, alsof de palmbomen er helemaal niet thuishoren. De boerderij zelf was verder niet heel interessant, je kon er paardrijden, geiten schieten (ze zijn een plaag daar) en deed me heel erg denken aan de farm in Australie waar ik ben geweest. Het was wel heel ontspannend daar tussen de heuvels, met een heerlijk bed waar we bij konden slapen.
Maar helaas niet voor lang, want de volgende ochtend vertrokken we al om 6 uur 's ochtends om op tijd bij de Tongariro berg te zijn. De meeste van de bus (waaronder ik) deden namelijk de Tongariro crossing, een 8 uur durende walk waar je dus over de berg loopt, 800 meter klimt naar 1800 meter hoogte en 1100 meter daalt. Het waaide best hard en je moest regelmatig stoppen om je evenwicht te vinden, anders werd je omvergeblazen. De wind ging wel 70 km/h en boven op de berg, zonder beschutting, voel je dat best wel. Je kon ook niet te lang stoppen want dan kreeg je het ijskoud. Het uitzicht was het echter wel dubbel en dwars waard. Ik hoop dat de foto's een beetje een goede indruk geven, want het was supermooi. We hadden het gelukig dat het heel helder was en we heel ver konden kijken. Alleen de top van Mt. Nanahui (denk ik), beter bekend als Mt. Doom uit Lord of the Rings, bleef de hele dag in de wolken (maar gelukkig heb ik uiteindelijk wel foto's kunnen maken). De rode krater, aka Mordor was iets minder indrukwekkend, ik herkende het niet echt totdat iemand het zei, maar ik heb het toch gezien! Achteraf was ik niet zo moe als ik dacht dat ik zou zijn. Natuurlijk voel je het in je benen en knieen, maar de volgende dag kon ik gewoon lopen. Misschien heeft de jacuzzi in het hostel ook wel geholpen.
De volgende dag konden we uitslapen, we vertrokken namelijk pas om 9 uur ;P richting Wellington, de hoofdstad van NZ en de laatste stop (voorlopig) op het Noorder eiland. Maar eerst konden we nog genieten van het plaatsje Bulls, waar de beroemde 'Milk from Bulls' vandaan komt. Het hele dorp was bezaaid met woordgrapjes, zoals je Post-a-bull (postkantoor), service-a-bull (tankstation) en dergelijke. In Wellington heb ik Annika ontmoet, een actief Mensa lid in NZ en we hebben weer heerlijk gekletst. Ook heeft ze me veel tips gegeven over wat ik allemaal nog kan zien (ik hoop dat ik daar tijd voor heb). 's Avonds waren we ingeschreven voor een Beer Pong wedstrijd. En beer pong is moeilijker dan het lijkt. Ik was wel een aantal keer dichtbij om een balletje in een beker te krijgen, maar helaas kwamen we niet door de eerste ronde heen. Niemand van de bus kreeg het voor elkaar. De locals die ook meededen waren gewoon te goed, je kon zien dat ze het erg vaak deden. De rest van de avond hebben we met de overgebleven mensen uit de bus een leuk feestje gebouwd.
Nu zit ik in de ferry richten het Zuider eiland. Iedereen zegt dat het zuider eiland nog mooier is dan het noorder eiland. Iets wat ik me nog niet helemaal voor kan stellen. Maar we zullen zien!
- comments