Na drie dagen op de camping is het tijd om weer verder te reizen. Na een korte stop in Surfers Paradise voor de lunch, doemen in de verte weldra wolkenkrabbers op. Al snel rijden we Brisbane binnen, op zoek naar een parkeerplaats. Na een tijdje vinden we een plek waar je gek genoeg maar tot twee uur hoeft te betalen. Ook in Brisbane staan gebouwen uit ogenschijnlijk verschillende periodes lukraak door elkaar, iets wat dus niet typisch aan Melbourne is zoals wij dachten. In de Lonely Planet vinden we een leuke wandeling kriskras door de stad die ongeveer twee uur duurt. De route voert onder andere langs de rivier, botanische tuinen en een kunstmatig zandstrand met palmbomen midden in de stad. Om een uur of vier lopen we langs het reuzenrad en over de Victoria Bridge terug naar de bus. Althans, naar de plaats waar we de bus geparkeerd hebben. Want ons busje zelf is nergens te bekennen. De paniek slaat toe, hij zou toch niet gejat zijn? Voor de zekerheid kijken we nog even op de parkeermeter en ja hoor; na tweeën geen free parking maar een "clearway zone". Oftewel verboden te parkeren. In een hotel bellen enkele behulpzame Australiërs de gemeente en krijgen we de bevestiging: onze auto is weggesleept. Na een flinke wandeling staan we een half uur later bij het wegsleepbedrijf. Of we even tweehonderd dollar willen aftikken, dan mogen we de bus weer meenemen. Daar blijft het niet bij, want we krijgen ook nog een parkeerboete van tweehonderd dollar mee. Dat lijkt ons wat dubbel, maar dat is niet zo volgens de dienstdoende werknemer. Om 14:57 schreef de politie de boete uit, hadden we de bus daarna weggehaald dan was het daarbij gebleven. Vanwege de "gevaarlijke" situatie (de doorstroom zou ernstig geblokkeerd zijn) is onze bus om 15:09 weggesleept. Tja... Er was overigens geen verkeer te bekennen in de straat waar we geparkeerd hadden, wat het nog eens extra zuur maakt. Door al het gedoe verlaten we Brisbane pas als het al bijna donker is. Geef ons Sydney maar!

De dag erop brengen we voornamelijk in het informatiecentrum in Noosa door, om ons eens goed te laten inlichten over wat er allemaal te doen is in de buurt. We boeken een tour naar Frasier Island, en omcirkelen alle suggesties van het personeel op onze kaart van de streek. Voor de zekerheid informeren we nog even waar we allemaal mogen parkeren, voor we naar boven wandelen voor het zoveelste uitkijkpunt. Niet dat het gaat vervelen overigens.

Bij het krieken van de dag schieten we de bus uit voor een lange wandeling langs Noosa's Head. Tegen twaalven rijden we verder naar Rainbow Beach, een plaatsje dat zijn naam te danken heeft aan de vele kleuren zand op het strand (door de mineralen uit de rotsen). Daarnaast ligt Carlo Sandblow, een 120 meter hoge zandduin met spectaculair uitzicht op de omgeving. Bovenop deze hoop zand worden we verrast door een regenbui, waardoor we kletsnat weer beneden staan. Elk nadeel heb echter zijn voordeel, bovenop de duin zien we een heldere regenboog boven Rainbow Beach verschijnen. We stinken een uur in de wind als we eenmaal arriveren op de camping in Hervey Bay. Deze keer is een stop met douches min of meer noodzakelijk.

Om acht uur staan we klaar in de haven voor onze tocht naar Frasier Island, het grootste zandeiland ter wereld en in zijn geheel op de werelderfgoedlijst geplaatst. Ons busje laten we achter in de haven, zonder four-wheel drive kom je niet ver op het eiland. Bij het resort is nog wat asfalt aangelegd, maar na een paar honderd meter is het alleen nog maar hobbelige zandweg wat de klok slaat. Gordels verplicht dus, want eenmaal op weg wordt je flink door elkaar geschud. Onze gids laat ons in twee dagen alle bezienswaardigheden zien zoals het kristalheldere lake McKensie, en komt niet één keer vast te zitten in het mulle zand. Terwijl we onderweg toch dikwijls langs een stuk kleinere jeeps rijden, die letterlijk en figuurlijk gestrand zijn.

Behalve vele lange stranden (het langste heet niet voor niets 75 Miles Beach), kun je op Frasier Island ook bossen met meer dan 350 soorten vogels vinden. Er schijnen ook negentien verschillende soorten slangen te zitten, maar die laten zich echter niet zien. Wel zien we onder andere een Dingo (wilde hond) op het strand en twee bloedzuigers. Of deze beesten hebben geen neus, of ze waren echt uitgehongerd, want we vinden ze nadat ze zich tegoed hebben gedaan aan Joost zijn voeten. De hoogtepunten zijn voor dag twee bewaard. We rijden over het strand langs Eli's Creek, een roestig oud scheepswrak en de Coloured Sands, een uitgesleten heuvel opgebouwd uit allerlei kleuren zand. Ook stoppen we om Indian Head te beklimmen, waarna we een duik nemen in "The Champagne Pools". Een naam die te danken is aan het bruisende water dat over de rotsen slaat. Het is al laat als we terug in de haven op het vasteland zijn. We hebben gehoord dat we hier best kunnen kamperen. Het mag eigenlijk niet, maar je krijgt hoogstens een waarschuwing.

Na een nachtje slapen op de parkeerplaats zien we pas het bordje "camping strictly prohibited, penalties apply". Voor de zekerheid pakken we snel ons boeltje bijeen voordat we de volgende bekeuring te pakken hebben. We besluiten nog een dagje in Hervey Bay door te brengen, op de camping waar we een paar dagen geleden geheel legaal stonden. Anders krijgen we zo dadelijk nog een heus strafblad met al die illegale activiteiten van ons!