Gisteren toen ik aankwam bij het gasthof leek het dicht. Geen mens tr bekennen. De deur was wel open en ik werd verwelkomd door een blaffende Schapendoes, daarachter aan kwam een wat krom dametje aangeschuifeld. Ik was welkom en kon zelfs wat te eten krijgen. Twijfel van binnen, kon zij nog wel koken? Of kreeg ik nou haar tafeltje dekje doorgeschoven? Mijn fiets in de garage gestald. (Ik kan nu ook niet meer weg) Na een korte douche, er komt ongeveer een halve minuut warm water en daarna koud om na twee minuten weer wat warm te worden naar het café. Nog steeds ben ik enige gast. Na een kwartiertje komt ze aangeschuifeld met bordje sla, nog weer wat later met vlees en aardappels. We maken een praatje, alles gaat traag aan haar, voor mij een voordeel want ik kan haar verstaan. Haar ogen lijken jaren jonger. Ze stralen en vertellen over eerdere gasten. Er zijn er veel ieder jaar. Vanmorgen nog zijn er twee vrouwen vertrokken ook onderweg naar Italië. Als ik wat doorfiets kom ik ze zeker tegen lacht ze. Haar ogen stralen ondeugend.