Donderdagochtend om 6.45u moesten we op het centrale plein klaar staan voor de start van de 4 daagse Inka Trail naar Machu Picchu.Hier werden we opgepikt door onze gidsen Sonya en Ronny en stelden alle leden van de expeditie zich voor. Het kwam er op neer dat we de volgende 4 dagen met 2 Brazilianen, 2 Chilenen, 2 Duitsers, 1 Franse en 2 Argentijnse meiden met hun eveneens Argentijnse maar ook een beetje Italiaanse pa op zouden trekken. In totaal dus 12 leden en 2 gidsen aangevuld met 14 ´porters´, oftewel dragers die de (kook-)tenten, kookgerei, eten en drinken voor ons droegen.

Ons was verteld dat een rugzak van max 5 kilo voldoende was voor de reis, dus zo hadden wij onze backpacks ook ingepakt. Met twee T-shirts, een warm vest, slippers, 4 boxershorts en 4 paar sokken, een korte broek, een lange broek, een poncho, een tandenborstel, tandpasta, lenzenvloeistof en een pet dachten we dat we daar al wel overheen zaten. Toen we de rest zagen, bleek dat we het minste hadden ingepakt van allemaal! Sommigen hadden zelfs backpacks van wel 15kg mee, dat zou pas afzien worden voor hen!

Terug naar de reis. De eerste 2 uur werden we in een busje getransporteerd naar het beginpunt van de Inka Trail. Paspoortcontrole, groepsfoto en op starten maar! De eerste dag staat bekend als een heel makkelijke. Het bleek al meteen dat we in een echt vette groep zaten. De twee Argentijnse meiden zongen liedjes alsof ze een wandelende jukebox waren, 1 van de Brazilianen (zeg maar de neger van de groep, net zoals dat er in elke Hollywoodfilm ook 1 neger zit) legde ook zijn steentje bij en binnen een paar kilometer hadden Koen en ik al met iedereen een praatje gemaakt.

Tot aan de lunch hebben we door wat bossen gelopen, rivieren gezien, en tot Koens grote vroegde ook een aantal bruggen meegepikt! Deze konden hem ook niet meer ontgaan nadat Pablo, de Argentijn, afwist van Koens grote liefde en bij elke brug ´Puente!!´ riep.

De porters waren al vooruitgelopen en hadden al een geweldige lunch voorbereid op onze eerste rustplaats van die dag. Bleek dat er ook nog een voetbalveldje naast lag, dus binnen 10min stonden we al wat over te trappen. Ideaal voor een spelletje namen kennen, waarbij je eerst de naam van iemand roept en dan naar die persoon schiet. Blijkbaar was ´Joris´ voor de Spaanstaligen erg lastig en werd ik omgedoopt in ´Jorgito´, een Argentijns koekje.

Na een potje voetbal tegen een andere groep Inka-trailers een lunch gehad dat bestond uit hamburgers met friet en een coca-thee na. Deze thee is het beste natuurlijke middel tegen hoogteziekte en ook nog eens goed voor de spijsvertering en dit zouden we ook dagelijks bij ontbijt, lunch en diner krijgen.

Na de lunch weer genoten van de bergen, rivieren en alle natuur om ons heen en zelfs het eerste Inka bouwwerk meegepakt! Rond 18u waren we bij ons kamp aangekomen en hadden de porters al ons eten klaar staan. Dat ging er wel in!!

Tijdens het eten werd nogmaals duidelijk dat we gewoon een fokking gezellige groep hadden. Na een paar minuten hadden we al een top 3 van liedjes die iedereen nog lang zal herinneren aan deze trektocht.

Omdat we de volgende dag al om 5u moesten opstaan, zocht iedereen een tent uit (die ook al klaar stonden) en toen gingen de zaklampjes uit. De reisorganisatie had speciaal voor Koen en mij wel XXL slaapzakken geregeld, maar de tenten waren nog steeds Peru-size, wat ertoe leidde dat Koen met zijn voeten buiten de tent moest slapen....

Dag 2, de zwaarste dag van de 4, want hier moesten we een klim van 1000meter maken tot een hoogte van 4215m! Velen zagen al af van hun te zware backpack en hadden een porter ingehuurd die hun backpack voor zon 25 euro naar de plaats van bestemming bracht. Koen en ik lieten ons uiteraard niet kennen en vol goede moed begonnen we om 7u in de ochtend aan de tocht.

Het was niet gelogen dat deze dag zwaar was. Het was vanaf het begin af aan al meteen lekker steil omhoog en de benen werden er wel goed zuur van. Samen met William, de andere Braziliaan, kwamen we na 2 uur als eersten van onze groep aan bij de tussenstop. Het was er flink winderig, dus alles wat we in onze tas hadden, hebben we aangetrokken en hier hebben we 1.5 uur gewacht tot ook de laatste van de groep waren aangekomen om zo door te gaan aan de tweede helft van de tocht.

Hoewel Koen nog goed omhoog kon gaan, leek het bij mij wel of ik geen pauze had gehad en de verzuring doorzette. Koen is daarop op zijn eigen tempo naar de top geklommen en kwam na 1u aan op 4215m hoogte, het hoogste punt van onze tocht. Ik deed het met William nog wat extra rustig aan en na wat extra sociale pauzes (lees: aanmoedigen van de rest van de groep die net iets langzamer liep), kwamen wij om 12u smiddags op de top aan. Het was zwaar, maar na 6 weken zonder sporten was het een erg lekker gevoel om je weer wat in te spannen.

Op de top nog 1uur gewacht tot de laatsten van de groep aankwamen voor een groepsfoto. Bij de andere groepen stonden we vanaf dat moment meteen bekend als de groep die met zijn allen op 4215m hoogte op ´Michel Telo - Ai se eu te pego´ hebben gedanst, met de danspasjes aangeleerd door onze Braziliaan Rudolfo, die ondertussen beter bekend stond als ´Chocolate´.

Nu hoefden we alleen nog 2 uurtjes omlaag naar het kamp, waar de porters alweer voor ons klaar stonden (dit hoeven we eigenlijk niet meer te melden, want dat was gewoon altijd zo). Lekker maaltijdje op en weer op tijd naar bed zodat we weer fris zijn voor de derde dag van de Inka Trail!

Hierover zal Koen meer toelichten.