Profile
Blog
Photos
Videos
In Sapa had ik enkele stukken op het internet gelezen over de weg van Sapa naar Luang Prabang, een interessante stad in het midden van het noorden van Laos. Wat ik las was niet al te positief. De reis zou heel lang duren en door verschillende mensen werd de reis zelfs een 'hel' genoemd. Woorden als 'nooit meer', 'verschrikkelijk' en 'achteraf vliegtuig nemen' las ik veel. Ik kon mij het niet voorstellen dat het zo'n dramatisch rit zou zijn, met zo'n verschrikkelijk slecht wegdek en weinig beenruimte zoals werd beschreven. Mocht dit toch zo zijn, zou ik dit verlies gewoon nemen. Uiteindelijk is dat pas avontuur! Vanuit mijn accommodatie konden zowel Leo als ik het vervoer regelen. Het aanbod van een negen uur durende rit in een slaapbus en een overstap op een andere bus die wederom een uurtje of 12 zou duren, klonk zo vervelend nog niet. Ik maakte zeker dat de woordvoerder van het hotel mij op de bus zou zetten en toen wij klaar stonden bij de bushalte, kreeg de woordvoerder een telefoontje dat de bus een uurtje later zou vertrekken wegens onderhoud. Was dit een teken voor een te lange, zware rit?
Een uur later kon ik toch instappen en betaalde de woordvoerder de buschauffeur. Ik had een ticket en een hand van de beste man gekregen. De Duitse Ulli, waarmee ik eerder op een bus had gezeten en tegen was gekomen in Sapa en omstreken, zou precies dezelfde reis maken. Ulli had echter enkel tot de grens betaald. Hoewel Ulli vertrouwen had in mijn tweede buskaart, werd ik in twijfel gebracht. Wat als mijn kaartje al de eerste oplichterij zou zijn? Dat zou toch ook slecht zijn voor mijn accommodatie, waar ik het ticket heb gekocht? Achteraf mocht ik niet klagen. Hoewel de bus af en toe schommelde, het de slechtste busbedden waren die ik heb gehad, verzorgde en betaalde de chauffeur mijn vervoer vanaf een uur van de grens. Aldaar konden Ulli en ik plaatsnemen in een weinig sfeervolle bus. De toeristen stroomden langzaam binnen en hoewel ik hoopte op een snel vervolg van de reis, bleef het maar duren. Ik kreeg te horen dat nadat wij daar ongeveer drie kwartier hadden gestaan, het nog eens drie kwartier zou duren voordat de chauffeur zou gaan rijden. Fair enough! De chauffeur startte inderdaad de motor, maar wat bleek? 200 meter verder stopte de chauffeur om goederen in te laden! Zeg dat dit een half uurtje duurde. De bus zat vol met balende, maar enigszins lachende toeristen. Toen de chauffeur weer instapte en de motor aanzette, reed hij nog geen 100 meter en stopte weer. Dit keer vroeg hij enkele mannelijke toeristen, waaronder ikzelf, mee te helpen met inladen. Flinke zakken met souvenirs moesten worden ingeladen, maar ook zakken met rijst. Hoewel ik mij gebruikt voelde als het goedkoopste arbeid ter wereld, waarin mijn werkzaamheden zelfs nog goedkoper zouden zijn dan het hongerloontje dat de lokale bevolking zou verdienen, vond ik het helemaal niet vervelend om te doen. Immers, hoe sneller die bus zou zijn ingeladen, des te sneller wij verder zouden kunnen! Daarnaast, met wat gezellige mensen om mij heen, ach wat?! Ik maak geen grapje in deze: het heeft in totaal vijf (5) uur geduurd voordat de chauffeur zijn eerste kilometer had gereden. Toen de chauffeur achtereenvolgens meer dan twee à drie kilometer had gereden, stopte hij nog eens drie keer om lokale mensen op te pikken. Deze lokale mensen namen plaats in het looppad op de grond of op zakken met rijst. De lokale mensen klaagden niet en het leek er op dat zij hun plaats kenden in de bus. Al met al werd de bus stampvol gestopt met goederen en mensen. Als er ook nog dieren als kippen in waren gestopt, had mij dit niets verbaasd.
Toen wij eenmaal rond half 12 aankwamen bij de grens, werd ons verteld dat de douane van Laos nog gesloten was in verband met lunch. Wij konden tegen een redelijke koers geld wisselen en nadat vrijwel iedereen dit had gedaan, werden wij naar de douane gereden. Aldaar werd ons duidelijk dat wij bovenop de gebruikelijk visumkosten ook voor o.a. 'een gezondheidscheck' en een 'stempelcheck' moesten betalen. Laatstgenoemde is het meest originele waar ik ooit voor ga betalen. Bij balie één werd een stempel gezet, die vervolgens door het personeel van balie twee zou worden gecontroleerd. Wat een grap. De Canadees op de bus, een grote vent met een woeste baard, werd benadeeld met de hoogste kosten voor een visum. Heerlijke vent, waar onderling veel mee gelachen werd. Na al het papierwerk achter de rug te hebben, reed de bus dan eindelijk het binnenland in. Via een zeer bergachtig gebied, zouden er twee stops zijn voordat wij in Luang Prabang aan zouden komen. Al snel begon ik mij te realiseren dat onze aankomst in Luang Prabang nachtwerk zou worden. Twee Australische jongens vertelden mij dat na 23:00 gasthuizen de deuren sluiten en dit zette mij aan het denken over de aankomsttijd. Bij de eerste stop werd een gedeelte van de goederen uitgeladen en bij een tussenstop de rest. Bij deze laatste stop heb ik samen met de Australiërs geholpen met uitladen. Tot onze grote verbazing, maar vooral genoegdoening, werden wij door de chauffeur en hulpje getrakteerd op plakkerige rijst en gedroogde, kleine garnalen. Terwijl de avond viel, begonnen vrouwen op spittende wijze over te geven, kinderen te huilen en werd de bus één puinhoop van wat de lokale bevolking op de grond gooide. Toen wij rond 21:00 aankwamen bij de tweede stop, werd ons gezegd dat de chauffeur dezelfde dag niet verder zou rijden. Wij konden ons geld terugkrijgen en een andere bus pakken. Hoewel ons werd gezegd dat er vanaf 22:00 nog minstens één bus zou rijden, geloofde ik daar niets van. Toch bleef ik met zicht op het station enkele biertjes drinken in gezelschap van twee Fransen, de twee Australische jongen, de Canadese vent en Ulli. Twee heel gezellige uren streken voorbij, maar wij beseften dat wij op zoek moesten naar accommodatie. De Canadees had eerder accommodatie gevonden en nadat wij zessen niet in zijn accommodatie wat konden vinden, vonden wij na minstens zes verschillende hotels en gasthuizen te hebben afgestruind alsnog een plek om te slapen. De volgende ochtend vroeg hebben wij een nog zeven uur durende busrit gemaakt naar Luang Prabang. De totale reisduur van deze reis bedroeg 45,5 uur, waarvan ik twaalf uur in het hotel geslapen heb of op het busstation heb gewacht. Een bijzondere, niet altijd even leuke ervaring die ik voor géén goud had willen missen!
In Luang Prabang splitsten Ulli en ik ons van de anderen. Ulli en ik wilden afdingen van de tuk tuk chauffeurs die ons stonden op te wachten op het busstation. Nadat wij met heel weinig inspanning succesvol waren, vonden wij dat toch wel weer leuk. Ulli en ik zochten accommodatie en al snel, gaf ik mijn was af in een gasthuis. Normaal gesproken schreef ik op wat ik zou geven en ook dit keer besloot ik dit te doen. Echter deed ik dit keer in het bijzijn van degene die mijn was zou innemen, die meteen mijn vertrouwen in hem op de proef stelde. Dit vond ik uiteraard jammer. Ik zei hem dat als hij mij zou willen belazeren, hij dit toch wel zou kunnen doen. Wie zou ik immers zijn om mijn verloren spullen te claimen door dit op te schrijven? (Idealiter zou zijn dat hij zijn handtekening zet onder datgene wat ik inlever, maar dat kun je in Azië vergeten.) Nadat dit beide gelukt was, besloten wij naar de nachtmarkt te gaan, wat een waar feest zou zijn. Binnen korte tijd had ik al verschillende leuke souvenirs gezien. Niet voor mijzelf, maar voor vrienden, vriendinnen en familie. Mijn eerste souvenir, dat ik kocht was voor Elke Brand, was een verfrommeld, roos boekje met getekende personen en de naam ´Laos´ erop. De komende dagen zou ik ook eetstokjes, sjaals, kleine knuffeltjes en een katapult voor Opa kopen. Ik genoot echt van de nachtmarkt. De nachtmarkt is een waar pracht voor het oog en als je afdingen leuk vindt, een fantastische plek om je uit te leven! Samen met Ulli at ik in een restaurantje en wij besloten ´s avonds naar een bowlingcentrum te gaan. Bowling? Ja, bowling! Thuis houd ik niet van bowling en dat deed ik nog steeds niet, maar bowlen zou een dingetje zijn voor als je in Luang Pranang bent. Met een tuk tuk vol met mensen, werden wij tot ver buiten de stad gereden. Aldaar kwamen wij aan in een grote schuur met bowlingbanen en heel veel Westerse toeristen. Met tl-verlichting aan het plafond en bier en chips in de hand, speelden wij op uitnodiging het spelletje mee. Leuke avond hoor, maar wel iets overgewaardeerd.
Ulli en ik besloten de volgende dag een scooter te huren in het gasthuis waar ik eerder mijn was af had gegeven. Ik bekeek de scooter aandachtig en tekende het contract nadat Ulli foto's had gemaakt. Tot mijn verbazing (eigenlijk ook niet) maakte de verhuurder ook foto's van de scooter. Meer dan terecht natuurlijk, maar wat is het verschil in vertrouwen met mijn was? Nadat ik getankt had, kwam ik erachter dat de snelheidsmeter het niet deed. Ulli en ik reden terug en kregen het geld terug krijgen voor het huren van de scooter, maar niet van de getankte olie. Olie zou namelijk nooit worden vergoed. Echter, ik vond mij in het recht staan en toen ik de scooter en één helm had ingeleverd bij het guesthouse, besloot ik met de tweede helm de discussie aan te gaan met de verhuurder zelf. Dit leek ik niet te winnen en besloot de tweede helm maar mee naar de kamer te brengen om het de volgende dag opnieuw te proberen. 's Middags hebben Ulli en ik een rondje door Luang Prabang gelopen, heerlijke, rijk gevulde broodjes (de mijne met kip en chilisaus), de beste smoothies op en de tempel That Chomsi, dat 's avonds prachtig verlicht is, op de heuvel Phu Si bezocht. Aldaar bezochten wij ook Wat Pah Ouak, een kleine tempel op de rug van de heuvel, waar prachtige muurschilderingen zijn aangebracht. Op de top van de heuvel hadden Ulli en ik een gaaf uitzicht over de stad Luang Prabang en omgeving. Luang Prabang wordt omringd door prachtig gebergte, twee rivieren, waaronder de Mekong, en veel bebossing. Tijdens de afdaling vonden wij nog een voetprint van Buddha (zal die echt van hem zijn geweest?!) en een ondergronds tempeltje. Tevens raakten wij aan de praat met de monnik Smug. Smug vertelde ons over de talen die hij zichzelf aan had geleerd, over hoe vaak hij zijn familie ziet, wat hij wist van de wereld en dat zijn moeder de enige vrouw is die hij mag aanraken. Smug was verder net zo geïnteresseerd in ons als wij in hem. Heel leuk gesprek met een heel vriendelijke monnik! Vervolgens zijn Ulli en ik over een van bamboo gemaakte brug gelopen. 's Avonds hebben wij over de nachtmarkt gestruind en in een eetstraat gegeten. Afsluitend zijn wij samen met vrienden van Ulli naar Utopia, een zeer gezellige bar aan de rivier gegaan voor drankjes. Toen ik terug kwam in het hostel las ik een berichtje van 24MONTHS, het bedrijf waar ik had gesolliciteerd, waarin stond dat ik was aangenomen!
De volgende dag heb ik samen met Ulli mountainbikes gehuurd om naar de Kuang Si watervallen te fietsen. In totaal zou het heen en terug naar deze watervallen 34 kilometer over bergachtig gebied bedragen. Na ruim 2,5 uur fietsen bereikten wij de Kuang Si watervallen, waar wij eerst besloten om wat te eten en te drinken. Op de menukaart troffen wij onder andere 'drin king water', 'coke ligh', 'black offee' en 'jonh ny red' aan. Nadat vooral mijn maag gevuld was, vervolgden wij onze weg. Eerst kwamen wij langs een opvangcentrum met zwarte beren, om vervolgens het begin van de eerste waterval te zien. Het water was zó mooi dat ik moeilijk kon begrijpen dat de watervallen nog mooier zouden worden. Maar, dat werden ze wel! Er was tevens een klein water met dat prachtige, licht blauwe water waar je via een touw jezelf het water in kon slingeren. Wat een pret! Heerlijk om te slingeren boven dat blauwe water omringd door prachtige watervallen. Als afsluiters zagen wij nog een andere prachtige waterval en een gigantisch hoge, prachtige waterval als klapstuk. Zonder twijfel zijn dit de mooiste watervallen die ik ooit heb gezien. Wat een lust voor het oog. 's Avonds ben ik samen met Ulli op de lokale straatmarkt gaan eten en nadat wij klaar waren, besloten wij nog eenmaal over de nachtmarkt te lopen. In mijn hoofd twijfelde ik heel erg wat te doen. Ik had het met de eigenaar van de touroperator, waar Ulli en ik de fietsen hadden gehuurd, gehad over een mogelijke trekking. De beste man was erg attent door mij een aantrekkelijke trekking aan te bieden tegen een redelijke prijs. Toch was ik niet overtuigd. Ik zou de trekking alleen met de gids maken en wist niet zeker of ik dat prefereerde boven een reis zuidelijker in Laos. Echter, toen ik op de markt liep, zag ik een jongen zeer geïnteresseerd kijken naar een 'knuffel kip'. Ik vertelde hem zonder dat hij ernaar vroeg wat de juiste prijs zou zijn, mocht hij willen afdingen. Wij raakten in gesprek en al snel vertelde hij mij dat hij wel een trekking zou willen doen. BINGO! Ik vertelde hem over mijn plannen en dat hij, geheel vrijblijvend en zonder druk, mij zou kunnen vergezellen. De jongen was zeer geïnteresseerd en vertelde ook zijn reismaatje, van mijn plan. Ook zij was geïnteresseerd en gezamenlijk zette wij onze richting in naar de touroperator. Onderweg kwam ik te weten dat David, een Engelsman wonend in Australië en Daniela, een Italiaanse, wonend in Engeland, sinds Thailand samen reisden. David vroeg mij om mij te verantwoorden voor mijn (commerciële) praatje omdat hij enigszins in de veronderstelling was dat ik voor de touroperator zou werken. Ik denk nog steeds dat hij dit tot de start van onze trekking dacht. Met zijn drieën lieten wij de eigenaar van de zaak de deuren voor ons openen en aldaar spraken wij af om de volgende ochtend vroeg te vertrekken. 's Avonds heb ik wat voorbereidingen getroffen en min of meer afscheid genomen van Ulli.
In de ochtend werd ik opgehaald. Wij reden langs het bureau, waar ik mijn backpack achterliet, voordat wij naar de eerste stop zouden rijden. De eerste stop was een local village, een klein dorpje waar de lokalen ons om 9:30 zelfgemaakte whisky lieten proeven. Er stonden verschillende maten flesjes gevuld met whisky en in ieder van hen, zat een kleine slang. Wij werden verteld dat de persoon die de laatste slokken whisky uit het flesje dronk, de slang zou moeten opeten. Of dit waar is of wij voor de gek werden gehouden, weet ik niet. De local village zag er primitief uit. Huizen gemaakt van hout met rieten daken en vrouwtjes die hun sjaals probeerden te slijten, deden mij denken aan mijn ervaringen in het noorden van Vietnam. De eerste keer dat ik deze primitief ingestelde mensen en dorpjes van dichtbij zag, blijft immers het meest bijzonder. Bij twee van de vrouwtjes heb ik voor Joy en Daniёlle, het oudste zusje van Nikki heb ik twee hippe sjaals gekocht. Met deze extra bagage op zak, zouden wij aan onze trekking beginnen.
In het begin van de trekking, liepen wij over wat brede, afgewisseld met smallere paden. Duidelijk konden wij zien dat al eerder op deze paden was gelopen. Al snel wist ik dat een in mijn ogen 'échte trekking', er niet in zou zitten. Met een 'échte trekking' bedoel ik back to the basics: met niets op het meest noodzakelijke in de tas, zoals een kompas, door (redelijk) onbelopen gebied te trekken, waarbij wij onderweg naar eten moeten zoeken en leren te overleven. Desalniettemin had ik het goed naar mij zin. Met een tas op mijn rug gevuld met noodzakelijke spullen als een mes, bananen, een broodje en malariapillen, maar ook de twee gekochte sjaals, en een middel gevuld met warme kleding voor 's nachts, begonnen wij de tocht. Toen wij nog geen uur onderweg waren, kwamen wij al bij watertjes waar wij soms met de grootste moeite over de verschillende boven water uitstekende stenen liepen. Vaak lukte ons de overtocht zonder nat te worden, maar soms gleden wij weg en lachten wij allen om de stommiteiten. In het begin van de tocht zouden mijn schoenen al snel vies worden. Sterker nog, bij het eerste watertje hield ik het al niet droog. Met de grootste moeite probeerde ik over de stenen te ploeteren. David had het nog moeilijker en stond op een gegeven moment in zo'n benaderde positie, dat wij allen wisten dat David zijn voeten niet droog zouden houden. Vermakelijk grapten en lachten Daniela en ik. Al snel gebeurde waar ik niet op zat te wachten. Ik gleed uit in een stuk modder waar ik vervolgens in zakte. Toen onze gids bij het volgende water zijn schoenen uit deed om die schoon en droog te houden, dacht ik er dan ook niet aan om ze uit te doen. Zo erg was dat ook niet, want het was lekker weer en zo lang wij geen andere waterbronnen zouden tegenkomen vlak voor het donker worden, zou het geen probleem zijn.
Onderweg heb ik genoten van de omgeving. Overal was het prachtig groen, met hier en daar een rijstveld en omgeven door het indrukwekkende bergachtige landschap van Laos. David, Daniela en ik hadden onderweg zo veel lol met elkaar en konden continue om elkaar lachen. Ik had het echt heel erg naar mijn zin. Nadat wij eerder voor een broodje of rijst waren gestopt, zouden wij zowel Kmong als Hmong villages bezoeken. Het eerste Kmong dorpje dat wij binnenliepen, bestond uit houten hutjes gebouwd op een stoffige, zacht bruine grond, zoals ook alle volgende dorpjes eruit zouden zien. Bij binnenkomst van het dorpje leek het alsof er maar weinig bewoners waren, maar al gauw kwamen wij enkele mensen tegen. Een kleine, oud man met een lange baard wilde met ons wel op de foto. Ook was er een oud vrouwtje dat naast ons kwam zitten. Ik gaf haar een banaantje, die zij met grote dank op at. Onze gids liet ons de binnenkant van een houten woning zien, waar aan de muur een koord met botten van de kaken van varkens hing. De gids vertelde ons dat vlak voor het slachten van een varken, hiervoor gebeden wordt. In het tweede Kmong dorpje probeerden David en ik naast liggende varkens te gaan liggen. Toen ik mijn poging inzette, duurde het niet lang voordat de varkens knorrend van angst wegliepen. Dieper in het dorp waren mannen aan het voetvolleyen met iets wat geen bal was en een tikkend geluid maakte. Het was heel vermakelijk om deze jongens lol te zien hebben, omringend bij de houten hutjes en de omstanders die van hun spel aan het genieten waren. Ik besefte hoe triest een varkensleven wel niet is toen ik een hond achter een varken aan zag rennen. Een varken zal het immers niet vaak winnen. Niet ver van het Kmong dorpje zagen wij een schooltje. Wij gingen naar binnen en David, Daniela en ik namen om en om plaats voor het bord om, respectievelijk MC2, het tiramisu recept en het prisoners dilemma uit te leggen. Met veel lol werden uit eigen initiatief foto's genomen door de gids.. Na dit korte bezoek, was het nog geen 300 meter lopen naar het Hmong dorpje, waar wij de nacht zouden doorbrengen. Vanaf het houten hutje waar wij zouden slapen, zagen wij de lokalen in een openbare ruimte een koude douche nemen. Dames gehuld in sarongs en de mannen enkel een short dragend. De gids was al even weg toen David, Daniela en ik besloten door het dorpje te lopen. Wederom was dit dorpje heel primitief. In kleine hutjes op palen, tussen de varkens en kippen, leven grote gezinnen. David wilde heel graag dat ik 'the chicken dance', een nadoen en achtervolging van een kip door David, voor hem zou vastleggen, zodat hij de beelden naar zijn vrienden kon sturen. Ik dacht de lokale kinderen aan het lachen te kunnen maken door in een kippenren te kruipen en vervolgens een klein jongetje hier ook in te laten, maar in plaats daarvan begon het jongetje hard te huilen. Al snel werd het donker en liepen wij terug naar het huisje. Met een kaarsje aan hebben wij gegeten en na een biertje, ja, een biertje, gingen wij naar bed.
De volgende ochtend zouden wij een tweewekelijks ritueel bijwonen waarbij singles, zowel jongens als meisjes, balletjes naar elkaar zouden overgooien om zodoende het dorp te laten zien nog single te zijn. De singles droegen tevens speciale, maar prachtige, kleurrijke kledij. Er was tevens voor het hele dorp eten en drinken te verkrijgen. Het leek mij nogal ongemakkelijk om als single om de twee weken te moeten opdraven om zo je status te tonen. Desalniettemin, was ik blij dit gezien te hebben. Wij vervolgden onze trekking. De trekking viel zwaar teleur, gezien wij binnen drie uur al klaar waren. Dit was absoluut niet wat David, Daniela en ik voor ogen hadden. Echter, wij hadden zoveel lol gehad dat wij niet echt in de stemming waren om moeilijk te doen. Toen wij 's middags rond 15:00 terug in Luang Prabang kwamen, besloten wij samen accommodatie te zoeken. Toen ik al snel besefte dat zij een goede optie afsloegen om mijn laatste dag in Luang Prabang met mij door te brengen, besloot ik ook een goede optie af te slaan. Wij vonden na ruim een uur zoeken de beste optie vinden. 's Avonds gourmetten wij aan de Mekong. Het was een heel gezellig tafelen met grote verscheidenheid van vlees, vis, groenten, fruit en ijs om uit te kiezen. Na nog één keer over de prachtig en kleurrijke nachtmarkt te hebben gelopen, liepen wij terug naar het guesthouse. Daar heb ik wat geskypt en op de kamer van David en Daniela foto's uitgewisseld en bekeken. Na afscheid te hebben genomen van deze fantastische mensen, ging ik naar bed.
Toen ik in Vang Vieng aankwam, leek het (en dat was ook zo) dat ik in een redelijk verlopen toeristisch stadje was. Vang Vieng was ooit het tubeparadijs voor jongeren. Tuben, chillen in een rubberen band over een rivier met hier en daar een bar waar alcohol kan worden genuttigd en gefeest kan worden, kan nog steeds, maar niet meer hoe dat ooit gebeurde. Vroeger werd er gezopen, was de rivier omringd door barretjes en hingen er lianen over de rivier waar vanaf kon worden gesprongen. Toen verschillende jongeren overleden, ging de overheid scherper toezien. Tegenwoordig zijn de lianen weggehaald en zijn nog maar drie barretjes actief. Alvorens ik ging tuben, heb ik met zonsopgang een luchtvaartballonvaart gemaakt. Hoewel dit aardig prijzig was, vond ik dat ik de reis in stijl moest afsluiten. Ik bedacht mij namelijk dat ik dit altijd al eens wilde doen en nadat ik mij besefte dit nergens anders ter wereld onder betere omstandigheden kon doen, boekte ik. In alle vroegte steeg de luchtballon op. Met een prachtig uitzicht over het bergachtige Vang Vieng, genoot ik met volle tuigen van het uitzicht en de vlucht opzich. Omstanders zag ik foto's van de luchtballon maken. Ik zocht deze mensen later op en vroeg deze (Franse) mensen de foto's op te sturen. In de middag heb ik genoten van het tuben en de omgeving. Op weg naar de rivier, ontmoette ik de Australiër Chris. Chris en ik waren blij elkaar te ontmoeten, want het leek ons beide leuker om samen met iemand te tuben, dan alleen. Bij het tweede barretjes stopten wij als eerst, daar shotten wij whisky en dronken een biertje. Wij kwamen in gesprek met een Engels stel. Toen ik de Duitse Ulli en haar reisgenoten zag zitten, schoven wij aan. Met het hele genootschap, dronken wij en hadden een gezellige tijd. Toen ik uit de tweede bar kwam en redelijk aangeschoten met de band in het water met rotsen stapte, kon ik mij goed voorstellen hoe gevaarlijk dit ooit zou zijn geweest. In de derde bar hebben Chris en ik sfeer gesnoven en spraken af om 's avonds samen te eten en af te sluiten. De dag die ik als laatste 'reisdag' beschouwde, was afgelopen, maar zeer geslaagd.
Met een dag speling besloot ik eerder mijn weg naar Bangkok in te zetten. Met een korte minibusrit, een busrit waar door de chauffeur en handlanger gestolen werd, en een tuk tuk rit die ons door Vientiane (wat echt niet bijzonder is) reed, werd ik naar de grens met Thailand gereden. Daar moest ik met een gezelschap wachten totdat een trein ons naar Thailand bracht, waar wij moesten overstappen op een nachttrein naar Bangkok. Na een goede nachtrust, kwam ik in alle vroegte aan in Bangkok. Omdat ik al veels te vaak had gelopen door Khao San Road en omgeving had gelopen, stapte ik uit bij het MBK Centre om daar accommodatie te zoeken. Ik had bewust voor MBK gekozen, omdat ik geen zin had in Bangkok en ik in het MBK naar de bioscoop zou kunnen. Toen ik besefte dat hier overnachten mij veel meer zou kosten dan mijn standaard plek in Rambuttri Alley, besloot ik toch maar terug te gaan. Aldaar checkte ik in hetzelfde hostel in waar ik al twee keer eerder had geslapen en ook mijn belazerde reis naar Cambodja had geboekt. Daarmee vergaf ik de situatie, maar wilde nog wel een tegenprestatie zien. Dezelfde dag ben ik terug naar het MBK Centre gegaan en hier de film Snowpiercer gezien. Na de film heb ik wat door het MBK Centre heen geslenterd en heb hier de olifantjes gekocht die ik later aan vrienden zou geven. Op weg terug naar Khao San, kwam ik mensen (opnieuw) tegen die ik eerder had geadviseerd niet naar de film Snowpiercer te gaan. Met de Engelse jongen en meisje, een broer en zus, nam ik een bus terug. Wij moesten eerder uitstappen vanwege het grote protest tegen de huidige regering, wat gaande was in Bangkok. Met zijn drieën liepen wij terug naar Khao San en toen zij mij vroegen 's avonds samen te eten, spraken wij een tijd en plaats af. 's Avonds heb ik met deze mensen gegeten in het restaurant van mijn hostel, een laatste mango shake op en een laatste rondje Khao San-Rambuttri Alley gelopen.
De volgende ochtend heb ik uitgeslapen en mijn tas heringepakt. Vervolgens ben ik verhaal gaan halen bij de jongen die mij de Cambodja reis had geadviseerd, waartegen ik de vorige dag mijn verhaal had verteld. Ik nam niet aan dat hij enige vorm van schuld had, maar ik wilde simpelweg gecompenseerd en gehoord worden door het hostel. De jongen vertelde mij dat het bedrijf van de tour mij had aangeboden de reis nogmaals te maken en de oplichter aan te wijzen en hem vervolgens aan te klagen. Hier zat ik natuurlijk niet op te wachten, maar gezien mijn geplande vlucht naar Nederland hoefde ik hem dat niet te vertellen. De jongen vertelde vervolgens dat het hostel niet meer met het bedrijf zou samenwerken en voorlopig niet meer de reis naar Cambodja zou aanbieden. Afsluitend vroeg ik hem wat hij mij aan te bieden had. De jongen bood mij een gratis minibusrit naar het vliegveld aan. Toen ik hem vertelde dat ik ook nog moest eten, gaf hij mij na overleg met zijn baas, ook een gratis ontbijtje aan. Top! Ik checkte online in voor mijn vluchten en sloot af in het restaurant, waar ik al om 16:00 opgehaald zou worden. Dit was weliswaar extreem vroeg, gezien mijn vlucht pas om 2:00 zou opstijgen, maar dit werd mij aanbevolen door het hostel vanwege de protestgekte. Het leek eindeloos te duren voordat wij uit het centrum reden, maar al na anderhalf uur arriveerde het busje bij het vliegveld. Dit was dus best snel verlopen. Op het vliegveld heb ik voor lange tijd iedere letter van mijn vier maanden meegereisde bladen gelezen alvorens ik zou gaan eten. Op weg naar een restaurantje kwam ik in gesprek met een Nederlands meisje. Met dit meisje heb ik gegeten en de laatste uren in Bangkok doorgebracht.
Na twee lange vluchten en een tussenstop, die ik allen niet als vervelend heb ervaren, kwam ik aan in Amsterdam. Nadat ik mijn backpack van de band had gehaald, haalde ik de nodige souvenirs uit mijn tas om deze aan mijn familie te geven. Toen ik als een van de laatste door de gate liep, zag ik daar tot mijn verbazing ook Erwin, Roeland, Sanne en Liza staan. Zij hadden samen met Anne een spandoek gemaakt om mij te verwelkomen en hadden hier niets over gezegd. Dit vond ik helemaal geweldig! Na geknuffeld te hebben met mijn moeder, zusje, vader en Nikki en het begroeten van Erwin, Roeland, Sanne en Liza, excuseerde ik mij dat het wat langer duurde en dat, vanwege de verrassing, ik mij nogmaals even moest terugtrekken om nog meer souvenirs uit mijn backpack te pakken. Een ieder nam plaats in Starbucks en toen mijn pa iedereen voorzag van een drankje naar keuze, pakte ik de souvenirs en deelde deze uit. De sfeer was geweldig en ik voelde mij oprecht verwelkomd. Dezelfde middag zijn mijn ouders, Joy, Nikki en ik de stad nog in geweest. Pa had de auto geparkeerd in Amstelveen, vanwaar wij de tram de stad in zouden pakken. Toen ik daar een boom gevuld met schoenen zag staan, besloot ik mijn afgetrapte en bij elkaar getapete schoenen te pakken en ook deze daarin te gooien. In Amsterdam kocht ik een broek bij G-STAR, dronken wij een drankje samen met Robert en Elly, die aan het wachten waren op een uitzending van RTL Late Night, in het American Hotel, haalde ik mijn geld van mijn pas bij GWK en aten wij in het gezellige restaurantje 'In de Buurt'. Lang heb ik niet gehad om te kunnen acclimatiseren, want drie dagen later zou ik al starten met mijn fulltime stage. Met dit schrijven is het 5,5 week na thuiskomst en heb ik pas echt het gevoel dat ik mijn reis aan het afsluiten ben.
- comments
Elke Yayy, ik was je eerste souvenir:D xx