Profile
Blog
Photos
Videos
Ni hao Nederland!
Vanuit Shanghai, mijn laatste bestemming in China, heb ik - Michelle - de eer om een blog te typen over de laatste 3 weken die JW en ik hebben gehad in China. Deze 3 weken stond vooral in het teken van veel reizen en trappen lopen, maar daarover later meer. Laat ik bij het begin beginnen.
Dinsdagochtend 28 juni arriveerde ik op Beijng Airport waar JW en ik elkaar na 5 maanden eindelijk weer in real-life konden zien, vasthouden, zoenen. Werd weer eens tijd ;) De eerste paar dagen hebben we doorgebracht in Beijing waar ik de plekken gezien heb waar JW de afgelopen maanden heeft doorgebracht zoals de universiteit, de clubs, de barretjes, de eettentjes etc. Aangezien ik zelf al eens eerder in Beijing geweest ben, hebben we afgezien van de Verboden Stad niet veel bezienswaardigheden bezocht.
Na Beijing zijn we lekker decadent naar Xian gevlogen (JW kon geen tickets meer krijgen voor de nachttrein). Tijdens dit korte bezoek aan deze stad zijn we met een privé tourguide (er was niemand anders die zich had ingeschreven) o.a. naar het welbekende Terracotta Leger geweest. Omdat we van anderen wat teleurstellende berichten hadden gehoord, waren onze verwachtingen laag. Maar uiteindelijk viel dit reuze mee. De beelden van paarden en soldaten waren weliswaar in een fabriekshal opgesteld en het waren er geen tienduizenden zoals ik zelf in mijn hoofd had, toch was het indrukwekkend om te zien. Zeker als je bedenkt dat de beelden hol van binnen zijn en ze allemaal in kleine stukjes teruggevonden zijn en de Chinezen deze beelden dus scherf voor scherf weer aan elkaar gelijmd en gerestaureerd hebben.
Na Xian zijn we, wederom met het vliegtuig, naar Juizhaigou gegaan. Hier ligt een mooi natuurpark waar in de omgeving ook Tibetaanse cultuurinvloeden te vinden zijn. Juizhaigou ligt in de bergen dus het was er een stuk minder benauwd en broeierig als in voorgaande steden. Vooral JW vond het heerlijk om hier een frisse neus te halen en schone lucht te happen in plaats van de smoglucht uit Beijng. Het natuurpark dat we hebben bezocht staat vooral bekend om zijn meren. Het zijn er veel en ze zijn vooral ontzettend helder wat erg mooi is om te zien. Helaas voor ons waren er ook honderden en honderden Chinezen die met hun schreeuwende tourguides en opgestoken paraplu's (het regende) voor onze voeten liepen en zo toch een beetje de charme van het park wegnamen. Gelukkig waren er naast de toeristische paden ook alternatieve routes waar we meer op ons gemak konden rondwandelen.
Vanuit Juizhaigou zijn we met een 10 uur durende busreis naar Chengdu gereden. Dit was nogal een avontuur aangezien er vanwege het slechte weer op sommige stukken van de weg rotsblokken en stenen lagen en het water vanuit de bergen over de wegen naar de rivier stroomde. De buschauffeur kon dus lekker zigzaggen over de weg wat er voor zorgde dat verschillende Chinezen hun rijst en noodles niet konden binnenhouden. In Chengdu zaten we in een tophostel (leve de Lonely Planet!) waar we lekker Westers ontbijt hadden in plaats van een kommetje water met rijst erin. Samen met een Zuid-Koreaan en Japanse Duister/Duitse Japanner zijn we naar een 80m hoog standbeeld van een Boedha (Dafo Leshan) geweest. Nadat we foto's hadden van zijn hoofd zijn we maar niet meer 2 uur lang in de rij gaan staan om de trappen af te lopen om foto's te kunnen maken van...zijn voeten, toch iets minder interessant. In plaats hiervan zijn we in Chengdu traditionele hotpot gaan eten. JW vindt hotpot erg lekker en daarom moest ik dat van hem ook in ieder geval één keer proberen. Ik ben niet zo'n fan van spicy food dus dit was dan ook geen groot succes. Een groter succes waren de reuzenpanda's in het pandareservaat. Vooral de sub-adults waren ongelofelijk grappig. We hebben een lange tijd stilgestaan bij 3 jonge panda's -waarschijnlijk broertjes- die met elkaar aan het stoeien waren en probeerden baas boven baas te zijn door elkaar van het hek af te duwen (voor bekenden van de familie van Dalen: stel je JW, Gijsbert en Roelof voor die elkaar af troeven en de sterkste proberen te zijn, dan weet je wat ik bedoel). Kortom hilarisch!
Vanaf Chengdu Airport zijn we naar Changsha gevlogen om daar met de bus verder te reizen naar Zhangjiajie. Inderdaad weer een vliegreis, dit keer omdat JW zich vergist had in reistijd met de bus. Hij dacht namelijk dat het maar 2 tot 4 uur zou duren, maar dit bleek toch ruim 20 uur te zijn. Toch een verschilletje dacht ik zo. Zhangjiajie is wat mij betreft één van de hoogtepunten geweest van onze reis. Het natuurreservaat dat in deze plek ligt, ook wel Wulingyuan genoemd, is echt prachtig. Het heeft zoveel te bieden dat je er zeker een week in zou kunnen rondwandelen en dan nog niet alles gezien hebt. Er zijn watervallen, grotten, bergen, meren, rotspunten, allerlei soorten beplanting, brutale wilde apen etc. Hiervan hebben we slechts een deel kunnen zien aangezien we er maar twee dagen waren. Deze dagen bestonden vooral uit het bezichtigen van de (ver) omhoogstekende rotspunten in allerlei soorten en maten. Voor degenen die de film Avatar gezien hebben, de verticale rotspunten die daarin voorkomen bedoel ik. Deze film is hier dus ook deels opgenomen. We konden om het hele gebied heen lopen en hebben hier tientallen foto's gemaakt omdat elk uitzicht weer anders was en het een weer mooier dan het ander. Om bij de uitzichtpunten te komen hebben we flink onze beenspieren mogen gebruiken. Hoeveel trappen we op en af geklommen hebben weet ik niet, maar we gingen er goed van zweten. En dat deden we toch al door het warme weer. Het groepje Duitsers waar we aanvankelijk mee samengingen waren duidelijk beter getraind. Zij waren na de eerste 'heuvel' al nergens meer te bekennen, terwijl wij nog aan het uithijgen waren. Het toeval wilde dat we uren later aan het eind van de dag en in the middle of nowhere (we namen een alternatieve route waar we in totaal slechts 1 Chinees tegenkwamen) na het ruim 2 uur aan één stuk door trap oplopen, de Duitsers weer tegenkwamen aan de top van de trap wat nu net een T-spitsing was met een grote weg waar zij langsliepen. Dat was dus een mooi "No Way!"-momentje. Zhangjiajie/Wulingyuan was in ieder geval prachtig. Ik weet in ieder geval zeker dat ik ondanks het geklim hier ooit nog eens terug wil komen om ook de rest van het park te kunnen ontdekken. Ik kan het ook zeker aanraden aan iedereen die ooit nog van plan is naar China te gaan.
Vanuit Zhangjiajie hebben we een nachtbus genomen naar onze tussenstop in Wuhan. De nachtbus was eigenlijk best comfortabel. Het enige minpuntje was dat de wegen niet optimaal waren en de bus aan alle kanten rammelde waardoor onze ruggen heel wat te verduren kregen. Het andere minpuntje was dat er Chinezen waren die in het gangpad van de bus hun rochel neerkwakten waarna even later meisjes op blote voeten daar doorheen liepen. Brrr ranzigheid ten top, gelukkig was onze slaapplek vooraan in de bus en hadden we daar geen last van. Om 3 uur 's nachts kwamen we aan in Wuhan waarna we om half 8 weer met 9 uur durende busreis naar Tangkou reden. Dit is de plek waar Huang Shan ligt. Dit wordt ook wel de mooiste en meest mysterieuze berg van China genoemd. Aanvankelijk wilden we naar boven hiken maar omdat de paden/trappen niet overal meer begaanbaar waren, moesten we met de kabelbaan een heel eind naar boven. Kabelbanen en ik gaan niet goed samen dus bij elke kabelbaan brak het zweet me al uit. Ik vind het maar niets dat je in een klein karretje hoog boven het ravijn aan een dunne kabel bungelt. Het uitzicht is daarentegen wel prachtig. Je beseft je dan ineens weer hoe klein je als mens eigenlijk bent en hoe machtig de natuur is. We hebben weer vele foto's gemaakt van de uitzichtpunten en toppen. Bijzonder was ook dat op sommige stukken de rotspunten gehuld waren in de wolken en je dus soms niets anders dan wolk zag. Die nacht hebben we op de top van Huang Shan doorgebracht om om 5 uur 's ochtends de zonsopgang te aanschouwen. Dit zou magisch mooi moeten zijn, helaas werkte het weer niet zo mee en zagen we in plaats van de zonsopgang niets anders dan wolken. Erg jammer natuurlijk, maar voorspelbaar. De kans om de zonsopgang in het regenseizoen goed te zien is immers kleiner. Na de 'zonsopgang' zijn we aan de afdaling begonnen, wat betekende 3 uur lang trappen naar beneden lopen. Voor mij was dit echt een hel. Mijn knieën hadden het een dag eerder al begeven bij het klimmen, maar ik was te koppig om een kabelbaan naar beneden te willen nemen. Ik werd na 1,5 uur dan ook boos op die 'stomme berg met z'n ***trappen'. JW daarentegen rende vrolijk de trappen af om om de zoveel tijd rustig met een zak drop (die ik voor hem had meegenomen) op mij te wachten. Verschil moet er zijn blijkt maar weer.
Na onze avonturen op Huang Shan zijn we met een kort busreisje naar de wat meer bewoonde wereld verhuisd. De laatste twee steden op het programma waren Hangzhou en Shanghai. Hangzhou is met zijn Westlake volgens de Chinezen de mooiste stad in China. Een Chinees gezegde luidt dan ook "boven heb je het paradijs, beneden heb je Hangzhou en Suzhou" oftewel Hangzhou is volgens de Chinezen de hemel op aarde. Hangzhou was voor ons een chill-plek. Hier hebben we relatief rustig aangedaan. Lekker wandelen om het Westlake en gefietst naar nabijgelegen theeplantages waar de bekende Longjing-thee vandaan komt. Hangzhou is de stad voor de rijkere Chinezen onder ons. In elke straat is wel een autodealer te vinden, ik noem de merken als Audi, Mercedes, Aston Martin en Lamborghini. Hoe goedkoop China ook mag zijn in vergelijking met het Westen, Hangzou en vooral ook Shanghai zijn duurdere steden. Shanghai is dan ook heel anders dan de andere plekken waar we afgelopen 3 weken geweest zijn. Immens veel hoge en moderne gebouwen, veel shopping malls met merken als Gucci, Armani en Chanel, goed geklede en beschaafdere mensen (lees: minder gerochel en gespuug). Samen met Frankie (een Chinese homovriend van JW uit Beijing die nu tijdelijk in Shanghai stage loopt) hebben we in wat barretjes cocktails gedronken en heeft hij ons tips gegeven over 'what to do in Shanghai'. We hebben uiteindelijk voornamelijk rondgewandeld, hebben foto's gemaakt van de skyline van Shanghai en zijn het Shanghai World Financial Center ingeweest waar we op de 100e verdieping (492m hoog) een 360 graden uitzicht hadden over de stad. Alle andere hoge gebouwen lijken vanuit dit uitzicht ook maar klein. Het SWFC is het gebouw met het hoogste uitkijkpunt voor bezoekers ter wereld. Ook weer typisch voor de Chinezen om hierin de beste ter wereld te zijn.
Het einde van onze 3 weken durende reis is in zicht en dus ook dit blog. Ik zal nog een paar dingen die mij zijn opgevallen vertellen. Iedereen weet natuurlijk dat JW dapper begonnen is met het leren van de Chinese taal. Hier in China is hij hier ook goed mee verder gegaan en nu spreekt hij toch een aardig mondje Chinees. Dit is zo handig! Ik hoef hem alleen maar te volgen en hij regelt het wel. In de taxi, in restaurants, bij het kopen van entreekaartjes etc. Het gaat allemaal een stuk makkelijker. De Chinezen zijn ook vaak onder de indruk van zijn taalkennis en vinden het vooral opvallend dat ik met mijn Aziatische bloed geen Chinees spreek. Het is al een paar keer voorgekomen dat Chinezen zich naar mij wenden in gesprekken en ik dan alleen "ting bu dong" kan uitbrengen, wat dus betekent dat ik het niet begrijp. Ook opvallend is dat Westerlingen een toeristische attractie zijn voor veel Chinezen.. Hoe vaak men al niet met JW en soms met mij op de foto wil gaan. Het zijn dan ook vaak de kleine jongens en meisjes, maar soms ook volwassen mensen. Erg grappig. Wat minder grappig is en zelfs vermoeiend is elke keer dat er "hello hello" tegen je gezegd wordt. En wij maar terug "ni hao'-en.
Het eten in China heb ik ondanks alle rijst en noodles toch wel divers gevonden. Er zitten erg lekkere gerechten bij ook al weet je soms niet wat je eet. En ach, als je geen zin hebt in Chinees is er altijd nog een KFC of McDonalds om de hoek. Ik ben er slechts 3 weken geweest dus ik weet niet hoe ik het zou vinden om net als JW 5 maanden lang Chinees te eten, maar het is me toch wel meegevallen en ik ben allang blij dat ik geen darmklachten of iets dergelijks gehad heb. Ik moet er niet aan denken om tijdens het reizen aan de diarree te zijn en dan die vreselijke hurktoiletten te moeten gebruiken. Als ik ergens een hekel aan heb zijn dat die gaten in de grond wel. Die dingen vind ik zo smerig en daar ga ik ook zeker niet aan wennen. Als ik baas van de wereld was zou ik ze afschaffen, dat is een ding wat zeker is. Bah!
Oh, nog een laatste dingetje wat wel leuk is om te vermelden. In de Lonely Planet en in allerhande andere reisgidsen of programma's word je gewaarschuwd voor de zogenaamde 'Tea Scam'. Het naar een theehuis gelokt worden door studenten die hun Engels met westerlingen willen oefenen om vervolgens opgelicht te worden doordat je alles mag betalen. Ook wij werden aangesproken door 3 Chinese meiden met de vraag of we een foto van hen wilden maken. Daarna begonnen ze allerlei vragen te stellen over waar we vandaan kwamen, waar JW chinees geleerd had etc. etc. Ze vertelden dat ze naar een opvoering wilden gaan van Chinese minderheden ter ere van het 90-jarig bestaan van de Communistische Partij. Of wij mee wilden gaan. Ze leken best aardig en we hadden verder geen plannen, dus zo'n opvoering leek ons wel leuk. Wij dus meelopen door verschillende straten tot we bij een theehuis kwamen. Dus toen gingen onze alarmbellen rinkelen. JW vroeg nog voordat we naar binnen gingen: 'de entree is toch gratis?' Nou dat was het zeiden ze dus daarop konden ze ons niet pakken. Toen zaten we in een kamertje en werd gezegd dat hier de opvoering zou zijn en dat iemand eerst een hele historie zou vertellen over de thee en dat we dan konden proeven. De 3 meiden zeiden dat ze dat heel graag wilden doen en dat ze heel geïnteresseerd waren. JW vroeg nog "is proeven ook gratis?" en toen bleek dat dus niet het geval te zijn en zagen we de menukaart waarbij de prijzen per kopje thee wel erg hoog opliepen. Toen zijn we dus uiteindelijk ook gegaan en zagen we 5 minuten later de 3 meiden ook naar buiten komen. Hoezo opvoering van minderheden? Hoezo interesse in de historie van thee? JW en ik vonden het wel een grap dat dit gebeurde en dat we het ook meteen doorhadden. Daarbij was het erg slim om vooraf steeds de vragen of iets gratis was of niet zodat ze ons niets konden maken. Conclusie: de Tea Scams bestaan nog steeds ;).
Hier in Shanghai is onze laatste avond samen dus aangebroken. Morgenochtend vlieg ik via Londen naar Düsseldorf waar ik 's avonds door mijn ouders wordt opgehaald met waarschijnlijk een boterham met pindakaas. Dinsdag mag ik dan weer vanuit Bunde naar Tilburg gaan om de dag erna weer het oude ritme te starten van werken en als een malle aan mijn scriptie te gaan werken aangezien ik dan nog 3,5 week te gaan heb voor mijn presentatie. Dan heeft JW het toch beter bekeken met zijn 5 weken China nog voor de boeg. Vanavond dus nog een romantisch rijst of noodles- diner voor twee en dan is het:
Goodbye China en Hallo Nederland!
Michelle
- comments
Ankie Leuk verhaal!! ik wilde er meer tsrretjes bij zetten maar dat mocht niet!
Ankie Leuk verhaal!! ik wilde er meer sterretjes bij zetten maar dat mocht niet!