Profile
Blog
Photos
Videos
Konichiwa!
Vandaag een blogje met een beetje een dubbel gevoel. Ik heb namelijk nog maar 3 volle dagen voordat ik in het vliegtuig stap... Aan de ene kant heb ik echt zin om weer naar huis te gaan, vooral omdat ik zin heb jullie allemaal weer te zien en ik ook wel een beetje genoeg begin te krijgen van de Japanners :s (sorry) maar aan de andere kant is het hier ontzettend mooi en wil ik nog helemaal niet terug naar het `saaie alledaagse`. Misschien komt het doordat je weet dat je bijna naar huis gaat dat je dingen gaat missen, en ik voel me vandaag ook gewoon niet zo topfit. Maar goed, ik zal eens even een update geven van wat ik heb uitgevoerd de laatste week.
Zoals ik de vorige keer als schreef ging ik naar Miyajima, een eiland onder Hiroshima waar je met de ferry naartoe gaat - en ik gratis naar toe kon aangezien ik een Rail Pass heb. Met deze Rail Pass, die je al in NL moest kopen, kan ik onbeperkt gebruik maken van de Shinkansen, de zgn. `bullettrains` met uitzondering van de allersnelste. Maar dan nog gaan ze ontzettend snel... (zo snel dat mn oren er soms van `ploppen` alsof je in een vliegtuig zit) Een vergelijking; mensen die ik in het hostel in Hiroshima ontmoette hadden er met de shinkansen 3 uur over gedaan van Fukui naar Hiroshima, terwijl hun vrienden met de gewone trein er 12 uur over deden. Needless to say dat ik door deze pas dus redelijk veel heb kunnen zien van Japan. Anyway, in de trein naar de ferry ontmoette ik een Duitse jongen en onder het mom van `zo staan we ook zelf eens op de foto` hebben we de hele dag samen een beetje rondgehobbeld op dit mooie eiland. De Torii gate was inderdaad leuk om te zien, natuurlijk gewacht tot het water verdwenen was en we eronder door konden lopen - brengt geluk! Ik heb inmiddels zoveel dingen gedaan die geluk brengen of good luck charms meegebracht uit Thailand en Japan dat ik bijna verwacht een baan te krijgen zonder te hoeven solliciteren als ik terugkom ;) ook lieten we hier een muntje achter tussen de schelpen die onder water verdwijnen zodra het tij weer opkomt. We wilden eigenlijk de berg beklimmen zodat we een uitzicht hadden over het eiland, maar we bleven te lang hangen bij een shrine waar kinderen `Kabuki` uitvoerden (Japans theater). Erg indrukwekkend en mooi om te zien met de prachtige kleding en maskers. (Zie een paar foto`s in album, meer volgen + filmpjes) Hierna kwamen we bij een klein tentje waar ze homemade brownies hadden, onweerstaanbaar voor mij dus, dus we gingen even naar binnen. Helaas waren de brownies op, maar we mochten alle restjes gratis opeten haha! Het was er superklein en er zaten een paar mooie oudere Japanse dames in kimono charms te maken (ik heb er ook eentje gemaakt ;) met kleine slippertjes. Een tijdje met hen gekletst en vervolgens moesten we al haasten om nog iets van de tempels te zien... Op het nippertje nog bij een paar naar binnen gesneakt. In Hiroshima nog wat tempura gegeten en toen ik terugkwam in het hostel was er een Engelse vrouw in onze kamer gekomen, Hannah. Het was heerlijk eindelijk weer eens uren te ouwehoeren en te lachen om de rare trekjes van de Japanners (in zichzelf praten, de luiheid, de rare geluiden van de stoplichten - ik zal hiervan nog een filmpje uploaden! sommige klinken als een soort volkslied wanneer ze groen worden ;) de buigingen die ze maken wanneer ze een coupe verlaten, het salvo van `welkom` waneer je een winkel binnenloopt, de enorme verhalen die ze afsteken in de trein wat je doet afvragen wat je mist - maar toch steeds weer op het goede punt aankomt, de verwarmde toiletbrillen met wasbakje achterop de spoelbak en water van alle kanten + spoelgeluiden, en natuurlijk mannen, foute mannen, foute reizende mannen, foute mannen met vriendin, foute liegende mannen, enzovoort... heerlijk :) Het is echt jammer dat ik dit soort mensen steeds ontmoet op het moment dat een van ons de andere kant op reist... Maar soms is het goed even met een `normaal` iemand te praten, want af en toe wordt ik gek van het alleen maar Japans om me heen horen.
De volgende dag vertrek ik naar Fukuoka, ofwel Hakata. Ik heb de tijd genomen met uitchecken en kom hier ook niet zo vroeg aan, aangezien het helemaal op het meest zuidelijke -althans, grote - eiland ligt. Eigenlijk ook niet echt zin om veel te doen behalve dat ik die avond naar een winkelcentrum ga dat er een beetje uitziet als Venetie, met allemaal water tussen de winkels. En mijn god, wat een mooie winkels hebben ze hier overal. Het is maar goed dat ze allemaal van die minilichaampjes hebben en je toch niet alles past, maar het is echt moeilijk je hier in te houden! En de schoenen... aargh. Te gaaf allemaal. Maar goed, ik heb me gedragen. De volgende dag, dinsdag alweer, ga ik naar Beppu, wat aan zee ligt en the place to be is als het over onsens gaat. Je kan Japan niet verlaten zonder in een onsen te zijn geweest vind ik, dus dat is de missie van vandaag. Een onsen is een soort hotspring, en er zijn verschillende soorten - binnen, buiten, hells - in verschillende kleuren die alleen om te bekijken zijn, maar ik wil ze natuurlijk `voelen`. En ik ga iets doen waar ik nog nooit eerder van gehoord had: ik neem een zandbad. Ik kom aan bij een superoud gebouwtje van de Takegawara Spa waar je een nummertje krijgt en je moet wachten tot de vorige `lichting` klaar is. Vervolgens krijg je een yukata (korte badjas) waarin je je moet verkleden, maar je mag er niets onder dragen. Hierin wordt je `begraven`. Samen met nog een westers meisje (wat ergens wel fijn is, helemaal gezien zij ook een beetje Japans spreekt) en twee oude Japanse vrouwtjes worden we naar een grote zandbak gebracht met donker zand waar het stoom vanaf komt. Er zijn al een soort gaten gegraven waar je in moet gaan liggen. Op het moment dat ze de eerste schop met zand over me leegt denk ik `dus zo voelt het om levend begraven te worden`, het voelt echt heel raar. En het zand is ook veel zwaarder dan normaal zand, dus al snel beginnen al mn ledematen te kloppen. Na een tijdje warmt je hele lichaam op (je blijft zo`n 15 minuten liggen zodra je helemaal ingegraven bent, en dan bedoel ik tot aan je nek) en dit heeft een helende werking op je huid en lichaam. Nou moet ik zeggen dat mn huid daar wel aan toe is dus het voelt erg fijn. Hierna graaf je jezelf uit, spoel je jezelf af en neem je een bad in een hotspring. We verhuizen naar de andere kant waar nog een groter bad is en het is maar goed dat de Japanse vrouwtjes erbij zijn, want wij gaan keurig bij het heetste punt zitten maar ze sleuren ons er letterlijk vandaan (en het zijn echt miniscule vrouwtjes, zoals allemaal trouwens) en duwen ons onder de koude kraan die in het bad uitkomt. Het is heerlijk! Compleet herboren verlaat ik Beppu...
De volgende dag is het alweer tijd voor de laatste `nieuwe` bestemming: Kyoto. Ik hoor van iedereen dat dit echt de mooiste stad is, en achteraf heb ik spijt dat ik deze als laatste bezoek want ik ben gewoon een beetje moe van alle tempels en de hele dag van hot naar her rennen. Echter, wanneer ik aankom merk ik al gelijk dat er een soort romantiek in de lucht hangt, al is het alleen al doordat de sokura op zijn piek is, de kersenbloesem. Alles staat in volle bloei wat betekent dat het een soort feestdagen zijn. Nu is Kyoto sowieso al een stad waar in verhouding nog de meeste vrouwen in kimono rondlopen, maar je ziet er nu echt veel. Blijkbaar doen ze dat ter ere van de hanami (feestdagen van de cherry blossom) en het schooljaar is hier ook net geeindigd, waardoor alle meisjes die afgestudeerd zijn (tenminste, volgens mij alleen dan) ook in kimono lopen. Een erg mooi gezicht dus! Mijn hostel bevindt zich in Gion, het geisha district, echt de ultieme plek om te logeren. Die avond wanneer ik door de straatjes loop zie ik dan ook een aantal echte geisha`s lopen! Natuurlijk het ultieme Japan-gevoel.
Donderdag ga ik naar Himeji, waar waarschijnlijk het meest bekende kasteel staat (zie foto bij blog, al heb ik veel mooiere gemaakt ;) en volgens iedereen een must-see is, dus wie ben ik om die over te slaan... Het is de eerste keer dat ik trouwens echt aangesproken wordt en er gevraagd wordt of men een foto van me mag maken. Gister had ik het er met een Amerikaan over, die vroeg hoe het was als lange blondine, en ik zei dat ik er eigenlijk weinig `last` van had. Hij vroeg zich af hoe het zou zijn als ik mn haar los zou dragen, dus dat deed ik vandaag en inderdaad - dat maakt verschil omdat het nu blijkbaar meer opvalt ofzo? Deze Japanners willen alles van me weten, waar ik naar toe ga, of ik getrouwd ben (dat ik geen ring draag schijnt ze erg te verbazen) vragen of ik met ze meega naar hun huis (eh, je spreekt geen Engels. ik heb geen idee wat je allemaal zegt, je woont in een gat, je bent 45, 1.50m, lelijk en dik - nee?) en als ik ook mn zonnebril niet wil verkopen aan ze besluit ik dat het tijd wordt om mn trein op te zoeken... Aangekomen in Himeji is het heerlijk weer. Aangezien hier ook allemaal cherry blossom staat, is het inderdaad een mooi gezicht - afgezien van het feit dat een prachtig kasteel is van zichzelf. Van de buitenkant, wel te verstaan. De binnenkant vond ik redelijk saai... De tuinen en alles eromheen zijn redelijk goed te bezoeken, maar binnen in het kasteel en helemaal bovenin is het gewoon te druk. Het uitzicht is wel weer mooi... Inmiddels begin ik zelfs al de Japanse toeristen (en dat zijn veel, heel veel...) te onderscheiden van de inwoners van de grote steden of de plek waar ik op dat moment ben. De toeristen zijn erg onder de indruk van het feit dat iemand langer kan zijn dan 1.80 en blond haar heeft, op een gegeven moment krijg ik er genoeg van dat er de hele tijd achter je rug gegiecheld wordt, ze naast je gaan staan en stiekem foto`s nemen en is het experiment over, haar gaat weer vast ;) Ik geniet nog even van een ijsje (ze hebben hier black sesame, brown tea en green tea softijs!) en ga terug naar Kyoto.
Ik heb nog twee volle dagen in Kyoto en er zijn zoveel dingen te zien, maar het is zo druk overal... ik duik dus maar gewoon het park in (Maruyama) dat om de hoek ligt en waar het gekkenhuis is met alle Japanners onder de kersenbloesembomen. Het is heerlijk weer dus ik lees lekker een boekje in het zonnetje. `s Avonds ga ik met een Amerikaan uit het hostel die hier soort van `woont` naar Fushimi Inari, een lang pad met alleen maar van die rode gates achter elkaar. Een van de grootste attracties, maar overdag gekkenhuis en in het donker moet dit nog indrukwekkender zijn. Hierna is het plan naar een soort hanami-bbq te gaan met allemaal Japanners via een Japanse vriend van hem, dus ik was erg benieuwd. Fushimi Inari is inderdaad indrukwekkend en wanneer we op de top van de berg komen hebben we een fantastisch uitzicht over de stad, een beetje a la Parijs wanneer je bij de Sacre Coeur staat. Fantastisch met alle lichtjes van de stad... Hoe erg ik ook benieuwd ben naar een Japans feestje, ik voel me inmiddels niet meer zo top en de avances van de Amerikaan worden steeds uitdrukkelijker. Aangezien ik hier niet echt veel trek in heb en hij waarschijnlijk straks de enige is waarmee ik uberhaupt normaal kan communiceren, besluit ik dat het misschien verstandiger is toch maar mn bed op te zoeken...
Vandaag denk ik dat dat waarschijnlijk ook zo is. Ik voel me nog steeds niet echt top, dus ik hoop dat ik niet ziek wordt tijdens de laatste paar dagen in Japan. Vandaag is mijn laatste volle dag in Kyoto en ik ga zometeen naar een cherry blossom dance die jaarlijks wordt uitgevoerd. Overal in de stad hangen posters en 1 april was de eerste voorstelling, dus de timing is perfect. Ik ben vanmorgen vroeg opgestaan om een kaartje te kopen en er stond zowaar een rij, dus ik ben benieuwd! De foto`s die ik gezien heb zagen er fantastisch uit. Misschien dat ik erna nog een tempel bezoek ofzo, maar ik denk dat ik het even rustig aan doe. Morgen terug naar Tokyo, waar ik dit keer wel de Harajukugirls hoop te zien. Dan de laatste souvenirs inslaan (...) en dan wordt het zowaar tijd om terug te gaan naar Nederland... Ik begrijp dat het inmiddels wel beter weer wordt dus dat is mooi :)
Woensdagmorgen kom ik aan op Schiphol, voor de vroege vogels: vlucht CX 0271 vanaf Hong Kong aankomst 6:50, maar ik neem het jullie niet kwalijk als je nog even lekker in je bed blijft liggen ;) Wat betreft mijn verjaardag: ik moet nog even bedenken wat ik daarmee doe, misschien een klein borreltje op zaterdag, maar misschien wordt het ook later een gecombineerd feestje. I`ll keep you posted.
Lieve lezers, ik hoop dat ik jullie niet teveel verveeld heb met dit veel te lange verhaal, maar nu hoef ik minder lang te wachten op mn voorstelling ;) Ik zal proberen uit Tokyo nog wat foto`s te uploaden, want ik heb er weer veel te veel gemaakt...
xx Iris-san
- comments