Profile
Blog
Photos
Videos
We leven nog! Excuses voor de ietwat lange radiostilte, we hadden het druk. Na ons vertrek uit Diani zijn we eerst de Keniaanse kust afgelopen en hebben ondertussen half Tanzania doorgereden en zijn over 2 weken al weer thuis. Geeft mij in ieder geval een dubbel gevoel, fijn om mensen thuis dan weer te zien, maar jammer om een mooie trip te moeten afsluiten. Eerst genieten van de tijd die er nog is en jullie deelgenoot maken van onze belevenissen!
Allereerst even naar Mombasa gegaan, omdat we wat visa zaken moesten regelen. Een standaardtoeristenvisum van Kenia verloopt na 90 dagen en laten wij nu net 91 dagen in Oost-Afrika zijn (verkeerd geteld bij het boeken 29 . Wij dus naar het immigratiekantoor om het te regelen, mooie bureaucratische bende. Eerst een tijd in de rij voor het loket. Formuliertje meekrijgen en verteld krijgen dat we eerst naar verdieping 7 kamer 4 moesten voor nog een formulier en een klein gesprekje, daarna terug naar het loket voor wat stempels en de financiele afhandeling. Boven aangekomen gehoord dat we 2 pasfoto's moesten hebben (ik had er maar 1, Vince wel 2) en voor 2 uur 's middags terug moesten zijn, omdat 7 hoog dan sloot. Balen snel de stad in geraced naar de lokale Indische topfotograaf (heb er nog nooit zo bleekjes uitgezien op de foto..) en terug met de tuktuk naar onze vrienden van de immigratie. Daar aangekomen was 7 hoog reeds geevacueerd, maar niet getreurd Henk die daar werkte, had ons gespot bij het binnenlopen en kwam totaal buiten adem de deur openen van het kantoor. Hele verhaal aan hem uitgelegd, kreeg je eerst een reactie in de trant van "is dit nou echt nodig, niemand heeft toch door dat 30 mei t/m 28 augustus 91 dagen is", daarna switchte ie naar z'n businessmodus en konden we overigens zonder pasfoto's (hij wierp geeneens een blik op de formulieren) een de betaling van 25 Amerikaanse punten de neus een visumverlenging van 3 maanden krijgen en mochten we weer doorhobbelen zonder bonnetje of wat dan ook, maar wel met fatsoenlijke stempel, handtekening etc in het paspoort. Het wisselgeld kwam uit zijn eigen broekzak, dus de legitimiteit van het geheel kun je enigszins in twijfel trekken, maar goed het was geregeld.
Daarna als een stel vrouwen gaan shoppen o.a. een nieuw slaapmatje voor mij (mijn oude matje beter bekend onder de naam Private McComb (via-via overgenomen, was ooit van een militair, en McComb staat nog steeds op het matje), heeft mijn nachtrust tot nu toe niet echt veel goeds gedaan), een Cluedo spel (voor 5 euro, de 1994-editie voor de kenners en al snel omgebouwd tot reiseditie) plus een reisboek Tanzania. Volgende morgen doorgegaan naar Watamu, maar niet zonder een Japannermomentje in Kilifi gehad te hebben, waar je een fantastisch uitzicht vanaf een hoge brug hebt over een baai, de zee, kliffen etc en de beste lunch-met-een-view tot nu toe. Ingecheckt in het hotel en alleen maffe oude Belg tegen het lijf gelopen ("Ik ben een professor en dokter en nu zijn ze achter me geld aan en ik heb die daar 5000 Shillingen voor kleding gegeven en dat dan op repeat voor 3 kwartier") en nog een tent gevonden waar we konden eten. Dagje later heeft Vince zijn grote computernerddag gehad, omdat zijn fototoestelkaart volzat en dat moest dus gebackupt worden, kostte al met al een volledige dag en een hoop frustratie. Ondertussen heb ik nog even kunnen hardlopen, dweilen (de badkamer liep over vanwege ranzige zooi die de vorige bewoners in het doucheputje hadden achtergelaten en een stukje Tour de France gekeken (genoeg aan mezelf gedacht dus, maar alles in goed overleg uiteraard). Pakken wijn worden hier trouwens gepresenteerd als de grootste delicatesse aller tijden en eerst in een glas geschonken om de klant te laten proeven, een ietwat bizar tafereel voor deze in mijn opinie grootverbruikverpakkingen. Volgende ochtend naar de Gede Ruines geweest waar de restanten van een oude Swahili nederzetting nog goed zichtbaar waren maar ondertussen ook deels overgroeid waren door het regenwoud en voornamelijk baobabbomen, maakt het geheel redelijk indrukwekkend. Hierna door naar Malindi op weg naar Lamu (moesten nog een fatsoenlijke politie-escorte regelen, want de volgende ochtend door shifta (bandieten)-gebied (maar niet zo erg als naar Ethiopie) richting Lamu. Malindi is verder de meest treurige plaats die we in lange tijd gezien hebben en daar wil ik het bij laten.
Na 4 uur in de bus (waarvan 2 en half uur onverhard lopen stuiteren en als een vaatdoek eruit komen) plus boottochtje staan we in Lamu. Prachtig mooi eiland waar de tijd stil staat lijkt het. Vervoer gaat nog lopend of per ezel en de oude koraalwoningen en gebouwen voegen alleen maar toe aan de atmosfeer (Vince gebruikt vaak de term Fata Morgana uit de Efteling en dat vind ik eigenlijk wel een pakkende metafoor). Helaas heeft het ook zijn mindere kanten zoals apen en schildpadden die als huisdier in het hostel worden gehouden en met name Vince heeft zich hiervoor nog ingespannen met de nodige Colobus Trust-hotlines paraat. Ons eerste hostel had naast deze minpunten ook de meest beroerde matrassen tot nu toe (ik heb op de mattenbodem getukt terwijl er nog 3 matrassen van 15 centimeter per stuk tussen lagen). Volgende dag maar een fatsoenlijk oud baasje opgezegd met een prima plekkie. Na het stilstaan van de tijd in Lamu ging de turbo er weer op en zijn we in 1 dag van Lamu naar Tanga in Tanzania doorgestiefeld (kleine 1000 km) via boot, bus, tuktuk, ferry, matatu, tuktuk, grensovergang, bus en taxi hadden we onze portie speedsafari er ook weer opzitten. Hoop gedoe de volgende ochtend want de pin deed het niet, redelijk essentieel in een nieuw land, vanwege de chipknip die op de pas zat (raar verhaal, later in Dar-Es-Salaam werkte alles weer prima). Hoop gedoe, betalen in Keniaanse Shillingen, dollars en het tientje wat we bij de grens gewisseld hadden, tel daarbij een hotelkamerprijs die plotsklaps was verdubbeld na een nachtje, enige onvrede bij ons omdat we geen ontbijt kregen vanwege 5 minuten te laat aanschoven (daar hebben we nou niet betaald eerder ervaringen in Afrika mee gehad).
Doorgegaan naar Dar-Es-Salaam, gepind en we wilden naar ons hotel, ware het niet dat Oom Agent eigenlijk voor het eerst eens moeilijk ging doen. Eerst bij onze tuktuk-chauf (was hartstikke scheel, liet minstens 5 keer zijn motor afslaan, reed als een draak) ivm zijn licentie en rijbewijs. Toen duidelijk was dat daar weinig eer te behalen viel, richtte hij zijn aandacht op ons. Het ging om onze tentzak volledig in legercamouflagekleuren, immers Private McComb zou niet open en bloot in de jungle willen liggen, en dat was volgens hem verboden in Tanzania (THIS is an OFFENSE!!!). Of we even mee wilde gaan naar het bureau. Wij de niets-wetende, niets-snappende toeristen uitgehangen, "Ja die hebben we in Kenia gekocht, wisten we niet, blablabla" (nog even getwijfeld aan de dominante we-gaan-naar-je-baas-strategie gedacht, maar aangezien ik eerst schijnbaar flauwe grappen zat te maken volgens Vince (kan het me zelf niet herinneren), toch maar niet gedaan). Daarna geprobeerd de tentzak binnenstebuiten te keren (het is zo'n makkelijk opzetding (uitgooien en hij staat, fantastisch systeem), maar het kostte me de grootste moeite van de wereld om in het donker te voorkomen dat de volledige tent zijn prachtige kleurencombi tentoon zou spreiden en de tentzak erom te knallen. Is me wel gelukt (al zag je de kleuren nog steeds wel wat). Na nog een tijdje onnozel te doen, kwam het hoge woord eruit: hij wilde geld. Toen was voor ons duidelijk dat het niet echt 'n overtreding was en met nog wat ouwehoeren (we hebben hem zelfs de tent aangeboden), konden we uiteindelijk zonder bureautochtje en knapen te betalen doorrijden.
Ons oorspronkelijke Tanzania-plan werd gelijk op de schop gegooid, want de trein zat vol tot hafl augustus (er werd ons verteld dat er misschien wel wat te regelen bleek met de stationsmanager, maar toen bleek dat anderen er dan uitgegooid werden hebben we er maar vanaf gezien). Dus weg tocht van Oost naar West over een oude Duitse spoorlijn en het Tanzaniameer overkachelen op eveneens Duitse stoomboot, die nog stamt van voor de eerste Wereldoorlog, maar nu direct naar het Zuiden (met studentenkorting) en Ethiopie afgesloten met een Ethiopisch dinertje. Dagje later door gegaan naar Morogoro om daar in de Uluguru Mountains eens te gaan rondbanjeren en te kamperen. Fantastisch om te zien trouwens hoe vol ze een bus kunnen stoppen (vandaag ons absolute record 40 man in een minibusje waar 14 stoelen in staan. Dit inclusief 4 man op het dak. Met enigszins afgeklemde benen en 1000 liter water mee langs prachtige bergdorpjes gelopen, mooie uitzichten en tijd genoeg om een beetje na te denken. Na driekwart van de route begonnen er steeds meer mensen achter ons aan te lopen. Nou gebeurt dat wel vaker, maar meestal bleef dat bij een onschuldig Mzungu, Mzungu! Soms gevolgd door het "Give me money!" maar vaker door "How are you?", het werden nu alleen wel wat veel. Op een gegeven liepen het halve dorp achter ons aan en werden we fysiek tegengehouden door een vent. Uiteindelijk sprak er van de 200 man één iemand gebrekkig Engels, tel daar mijn matige Swahili bij op en je hebt een communicatieprobleem. Met veel pijn en moeite werd duidelijk dat we terug naar het gemeentehuis annex rechtbank annex toeristencentrum om ons te registreren en te betalen. Daar aangekomen, gevolgd wederom door een kleine 200 man, waren ondertussen alle officials uit de nabijgelegen dorpjes opgetrommeld (waarvan er 1 gelukkig goed Engels sprak). Hier kregen we een kleine preek (neem aan voor zijn waardigheid want het halve dorp keek gewoon mee wat er met ons ging gebeuren) werd duidelijk dat we voor de camping vooraf diende te betalen. Hiervoor diende we het legendarische bedrag van € 2,75 p.p. neer te leggen en daarmee was de hele kous af. Leek ons wel een goede prijs voor zo'n spektakel. Bleek de camping ook nog eens een fantastische lokatie te hebben (aan een kleine waterval van een bergriviertje met zwemmeertje eronder, mooie hoge steen ernaast om erover uit te kijken en de achterliggende heuvels, daarnaast nog een oud koloniaal gebouw wat niet meer gebruikt werd en een plek om een kampvuurtje te maken. Alhoewel we genoeg te eten hadden, nog geprobeerd zelf wat vis te vangen op basis van de tips uit Vince's SAS survival gids technieken, ondanks een, al zeg ik het zelf, zeer professionele geïmproviseerde haak en prachtige vallen, helaas niks gevangen. Desalniettemin genoten van een heerlijk pastatje en een kampvuurtje.
Na onze avonturen in de Uluguru's tijd om door te gaan naar de bergen rond Mbeya en daar verder te wandelen, maar dat houden jullie nog even te goed, want onze Internet tijd zit er bijna op! Volgende keer hopelijk wat foto's en onze laatste verhalen vanaf de eilanden (Mafia, Kilwa's en Zanzibar) hier in Tanzania.
Tutaonana!
Leonard
- comments