Profile
Blog
Photos
Videos
Inmiddels zijn er alweer vier weken verstreken, en zitten we voornamelijk in de warme zon in Adelaide. Die brandt zo op je huid, dat je bijna het gevoel krijgt van binnen gekookt te worden! Het werd dus hoog tijd dat we weer iets van ons lieten horen om te vertellen hoe het met ons gaat. Gewoon om jullie allen gerust te stellen, of om jullie in zekere zin jaloers te maken… alweer, he wat vervelend.
Onze vlucht van Sydney naar Adelaide vertrok donderdag 5 februari. Omdat we op tijd waren - als eerste van onze vlucht, kregen we een upgrade van gewone stoelen naar twee stoelen bij de nooduitgang! Heerlijk, extra beenruimte voor twee uur. We moesten er vroeg zijn, want na alle verhalen over TigerAir (het schijnt niet de meest klantvriendelijke vliegtuigmaatschappij te zijn) willen we geen risico's nemen. Maar van die klant onvriendelijkheid hebben wij niets gemerkt, we kregen immers stoelen bij de nooduitgang. We mochten dus niet klagen.
Het inchecken ging erg snel, en voor we het wisten zaten we in onze stoelen, terwijl ik ga zitten staat er een stewardess naast me en ik kijk haar stiekem van de zijkant toe. Deze stewardess is mijn iets te geplamuurd en lijkt meer op een geplastificeerde barbiepop. De dikke laag make-up doet mijn haren overeind staan, zeker als ik zie dat het verschil van kleur in haar nek toch een stuk lichter is. Stewardess barbiepop legt ons uit wat te doen bij noodgevallen, en na haar verhaal gaat de "intercom" en verwelkomt een vriendelijke mannelijke steward ons aan boord. Deze mannelijke steward is een jonge gozer, waarvan je duidelijk kunt zien dat hij homo is. Niets mis mee, maar ik zie naast mij wel de angst in Rob's ogen staan. Zeker na zijn hachelijke avontuur van de vorige keer in Australië. Na wat gebabbel van de steward gaan de gordels vast en voor we het weten zitten we in de lucht richting Adelaide!
Op het vliegveld van Adelaide worden we opgewacht door mijn lieve familie! We hebben wind in de rug en zo komen we een half uur eerder aan dan gepland. Eenmaal bij de bagageband zag ik tante Alie staan samen met een nog onbekende man, nu beter bekend als mijn neef Dean. Veronica en Louise zijn druk aan het zoeken waar wij gebleven zijn. Tante Alie en ik knuffelen er op los, en ik merk zelfs dat ook ik toch een beetje emotioneel word! Ik ben in Adelaide, de stad waar mijn familie woont, waar ik jaren lang alle verhalen van heb gehoord, en eindelijk ben ik er. Veronica en Louise komen kort na de innige knuffels met tante Alie ook aangelopen, en ook hun knuffel ik stevig! Het voelt gelijk als een soort thuis, een tweede thuis.
We gaan naar het huis van Alie en ome Jerry. Jerry komt kwam wat later want ja, tafeltennis is het allerbelangrijkste. Eerst even koffiedrinken en wat eten, en natuurlijk veel kletsen in het Nederlands en in het Engels. Ik word constant geknuffeld en gekust, ja familie dat zijn we zeker. Na ongeveer twee uurtjes, verlaten we Alie en Jerry, en gaan we richting het huis van Veronica. Daar wacht ons een heerlijk bed en huis, waar we volgens Veronica zolang mogen blijven als we dat willen. Voor ons komt dat natuurlijk goed uit met alle dure hostels, die vaak nog vies, luidruchtig en gewoon niet een thuis zijn. Bij Veronica voelen we ons meteen thuis, en we moeten maar doen alsof haar huis het onze is. Mijn neef Dean woont hier ook, hij is een aanwezige persoonlijkheid waarmee wij beiden het goed kunnen vinden.
Louise is ook nog meegegaan naar het huis van Veronica en ook hier kletsen we wat af. Na een kop thee gaan Louise en ik naar haar huis om oom Harry op te halen. Het huis van Louise is heel schattig, en ik was even vergeten dat Louise zo ontzettend gek was op Star Trek. Maar na binnenkomst in haar huis is er geen ontkomen meer aan! Overal Star Trek, één kamer doet mijn mond open vallen van verbazing. Aan de muur hangen originele Star Trek figuren nog in hun doos, en dat met handtekening! Louise heeft echt alles, posters, films, boeken, poppetjes, speelgoed en zelfs een pizzasnijder in de vorm van de Enterprise. Het is eigenlijk te gek voor woorden.
We nemen Harry mee naar Veronica en gaan daar wat eten, ja en wat eet je in Australië, vlees van de barbecue natuurlijk! Na het eten kletsen we nog wat na, en als ik eigenlijk op het punt sta om van tafel te gaan om op bed te gaan, komen Rachel en Dave nog even langs om hallo te zeggen. Rachel is de dochter van Veronica en zus van Dean. Ze blijven niet lang, want ook zij zijn erg moe van het werken om hun paardenranch. Na een lange dag, zoeken we eindelijk ons lekkere zachte schone bed op, en vallen we als een blok in slaap.
De dagen erna zijn vooral van bijkomen van de vele indrukken die we in Adelaide op doen. Niet alleen de stad zelf, maar ook de behulpzaamheid van mijn familie doet ons erg goed. We hadden Veronica verteld over onze Nederlandse vrienden Geert, Elena, Christa die ook tijdelijk in Adelaide verbleven en hoe goed we het met hun konden vinden. Veronica stelde voor om onze vrienden uit te nodigen bij haar thuis! En dit terwijl we er nog geen twee dagen waren! We hebben een superleuke avond gehad met een hapje en drankje in de achtertuin bij Veronica.
Ook werden we aan alle kanten geholpen met werk en een auto. Nog voor het überhaupt gezegd is rijdt Rob de week erna al in een Subaru Liberty van Dean zijn vriend. We rijden de auto een weekje in, een testweek, weliswaar rij ik nog niet, want ik moet nog ff wennen aan het feit dat we aan de verkeerde kant van de weg rijden. Maar ach, zelfs dat links rijden went ook wel!
Donderdag de 12e werden we door Louise en Veronica meegenomen naar de Cleland Zoo. De vakantieperiode was over dus was het erg rustig in het park, lekker alle lieve kleine fluffy animals voor onszelf! Eenmaal binnen zie ik overal lieve Koala's, Kangoeroes, Potoroes en lieve Wallaby's met baby Joey's!! En het enige wat ik kan zeggen is aahhwww bij elk lief beestje dat ik zie. Ik laat ze speciaal voer uit mijn hand eten en aai ze over hun koppie. De beestjes laten alles toe, en dat vonden zelfs Louise en Veronica verbazingwekkend. Na een zeer geslaagde dag zijn we thuis de foto's gaan uitzoeken want ja, op zo'n dag maak je wel iets van 300 foto's!
Dean vertelt ons vele verhalen, waaronder over een mooi plekje in Port Hughes waar Dean zijn vriendin Kat een huisje heeft. Dean belooft ons, ons daar na toe te nemen. Het weekend van 13,14 & 15 Feb gaan Dean, Rob en ik naar Port Hughes in onze nieuwe bolide. Na twee uur rondgejakkerd te hebben door de open woestijnen en de hoge heuvels, komen we aan in Port Hughes. Ons weekend kan beginnen. We gaan gezellig eten bij de pub aan het water en kletsen wat af met een borrel. De volgende dag komt Kat met hun kinderen (Marli van 7 en Charlize van 10). Veronica zou ook komen maar die moest helaas werken. Die dag heb ik heel zwaar het gevoel dat Rob oom wordt. De uren tikken in Australië voorbij, en elke keer rekening ik uit hoeveel tijd er nog is voor een Valentijnskindje. Als wij met zijn zessen een hele warme, warme warme, echt HUELE warme dag achter de rug hebben en we na een gezellig avondje inktvis en krab vissen terugkomen worden we om half 1 nachts gebeld door MIEKE!! Rob is oom geworden (en ik tante) van een heel mooi meisje, Linde Henriëtte Smale.
Na vele leuke dingen gedaan te hebben is het tijd om werk te zoeken, omdat het vaste werk wat voorbereiding nodig heeft, vanwege papieren en certificaten die nodig zijn, gaan we eerst aan de slag in Barrosa Valley! We zijn er dinsdag de 17e heen gegaan, er waren bij het bedrijf Barrosa Backpackers nog twee bedden over, waarvan eentje voor twee personen. We konden de dag erna gelijk beginnen, maar omdat we onze spullen nog thuis hadden liggen werd dat donderdag.
Eenmaal woensdag aangekomen zegt de man achter de balie dat we voor donderdag nog niet zijn ingeroosterd, maar dat als er werk is wij wel worden geroepen. Na een helse nacht staan we vroeg op, de binnenplaats van het hostel is, om het maar even grof te noemen, één grote teringzooi. Overal liggen bierflesjes, etensresten en alles plakt. Ik voel me totaal niet op mijn gemak, maar ja werk is werk.
Eenmaal terug op de kamer, wordt er rond tien uur aangeklopt door die man van de balie. Er is werk voor ons! We moeten ons snel klaarmaken en nog drie andere mensen meenemen. Eenmaal op plaats van bestemming kunnen we direct aan de slag met druiven plukken. Het is elf uur s 'morgens en de zon brandt in mijn nek. Gelukkig hebben Rob en ik een goede cowboyhoed gekocht om ons te beschermen tegen de zon, die staat recht boven ons en al gauw is het boven de 35 graden! We werken zo'n drieënhalf uur door, maar dan ben je al kapot, laat staan hoe het zal zijn als je negen uur zo moet werken! Gelukkig krijgen we van de boeren genoeg water te drinken, althans zo voelde dat..
Ik sta tijdens het werken de hele tijd tegen over een oudere man, de baas van het wijnveld, wat gezellig te kletsen. Tijdens een drinkpauze zegt hij tegen mij "Keep up the good work!". Ik voel me gevleid en werk hard door. Rob en ik staan naast elkaar, als hij wat voorzichtig een tros druiven probeer weg te knippen die onder het spinnenweb zit en ik hem ineens zachtjes een ahh hoor roepen. Onze eerste echte Redback spider encounter!
Als het half drie is en we klaar zijn met plukken moeten we wachten bij de auto's, ze komen je daar betalen. Er werd per uur 15 dollar betaald (omgerekend €10) , de oude man waar mee ik de hele tijd heb gekletst wil eerst de nieuwelingen hebben, dus ik stap naar voren, en hij zegt dat we $45 krijgen voor drie uur. Hij geeft mij geld, maar ik zie in een oogwenk dat hij er een extra briefje van $20 bij doet. Of dit nou is omdat ik de hele tijd met hem heb gepraat of omdat ik gewoon mijn werk goed heb gedaan, geen idee?! Ik hou het graag bij het laatste, dat geeft me een extra goed gevoel!
Eenmaal in het hostel, ga we snel douchen, want we zitten onder het zand. Helaas zijn de douches erg smerig dus ik houd mijn slippers aan. Ik heb die avond barstende hoofdpijn, en ik wijd het aan de nieuwe plek, slecht slapen, nieuwe mensen, nieuw werk en nieuwe indrukken. We gaan vroeg op bed, want we staan de volgende dag vroeg ingeroosterd. We moeten er om kwart voor vijf uit, om kwart voor zes weg te gaan. Het is nog heerlijk fris buiten, maar ik voel me ondanks de redelijk nachtrust niet lekker. De gasten in het hostel hebben tot vier in de morgen lopen feesten, en dat voor onze deur! We gaan op pad en volgen een jongen genaamd Ben, we gaan met meerdere auto's en dus ook veel mensen. Ik voel me tijdens de rit steeds slechter worden, en mijn hoofdpijn komt terug. Mijn maag draait, en ik voel me een soort van zweverig. Ik denk het wel meevalt, en houd me stil. Eenmaal aangekomen op plaats van bestemming voel ik me echt niet lekker en zeg dit tegen Rob. Rob vraagt aan mij of ik het niet kan volhouden, en ik zeg dat ik me op deze manier nog nooit heb gevoeld. Ik leg uit wat ik voel, maar zeg wel dat we gaan werken. Rob vertelt het wel tegen de vrouwelijke baas van het wijnveld dat ik me niet lekker voel. Ik vertel de vrouw dat ik gisteravond hoofdpijn had, waarop zij direct reageert met het antwoord "You've got a heatstroke!" Ik schrik een beetje van het antwoord, en had niet verwacht dat dit zo snel zou gebeuren. Ik ben geen type die snel opgeeft als ik iets moet doen. De vrouw zegt dat ik veel moet drinken, en goed op mezelf moet letten. Als het niet gaat dan gaat het niet.
Ik krijg van de uitleg niets mee, maar ik werk toch nog anderhalf uur lang. Rob blijft gelukkig dichtbij me, en vraagt me constant hoe het gaat. Ik zeg wel dat het gaat, maar ik voel me hoofd zweven en ik stond niet meer stevig op mijn benen. Rob helpt me door te zetten om toch nog die ene rij met druiven af te maken. Ik red het! Maar ik ben daarna ook echt kapot. Ik kan niet zo goed uitleggen wat het is, of waarom het zo snel kwam terwijl je het zelf totaal niet door hebt. Het was toch de hete zon van de dag ervoor. Eenmaal terug bij het hostel vragen we ons af of we op deze manier onze 88 dagen wel kunnen halen om voor een second year te gaan. Mede vanwege het smerige, luidruchtige hostel besluiten om het anders aan te gaan pakken en dit jaar extra ons best te doen om een vaste baan te scoren. We pakken onze spullen en checken die zelfde dag nog uit, eerst maar eens een bijslapen (na drie dagen zonder..). Gelukkig had Veronica een sleutel voor ons laten maken, dus we konden zo naar binnen. Dus na een uurtje rijden van Barrosa valley waren we weer terug in Adelaide...
Ik heb van de heatstroke toch een week moeten bijkomen, ook al had ik soms het gevoel dat het wel weer ging. Eenmaal buiten in de zon kreeg ik het snel benauwd en ging ik snel zweten, dus snel weer naar binnen waar airco is. Helaas hebben Rob en ik nog geen werk, maar we zijn erg ons best aan het doen om dat wel te krijgen. Voor mij is er erg veel werk in de kinderopvang, want hier zijn er weinig mensen die willen werken in deze branche! Ik moet hiervoor wel cursussen doen en ook een Police check hebben. Erg veel mogelijkheden voor mij dus. Ik kan waarschijnlijk snel bij Kat aan de slag, dus de vooruitzichten zien er goed uit. Voor Rob is het iets moeilijker, maar ook voor hem is er genoeg werk te vinden. We worden nog steeds geholpen door mijn familie, want iedereen zoekt met ons mee! Echt super lief.
We hebben in de tussentijd niet stil gezeten, en omdat we gratis wonen bij Veronica helpen we haar met klusjes rond het huis. We hebben de tuin opgeruimd en iedereen viel het gelijk op hoe open het nu is. We zouden de 21e ons welkomstfeestje hebben bij Sonia (dochter van Louise), maar helaas ging dat niet door omdat het met 41 graden te heet was. De week erna hebben we het toch nog gevierd samen met de verjaardag van Declan (zoon van Rachel). Bijna de hele familie was bij elkaar!
Dagen vliegen voorbij, niet zonder onze familie en beestjes te missen natuurlijk! We doen erg veel leuke dingen, maar zijn ook vooral met serieuze dingen en voorbereidingen bezig! Op dit moment hebben we even een pauzemomentje en zitten we ergens op een heuvel naar de Australische zonsondergang te kijken. Ik sluit mijn verhaal af met een zonnige groet en heel veel liefs vanuit Australië...
Liefs, Suzanne en Rob
- comments
Rob Goed verslag meid chapeau