Profile
Blog
Photos
Videos
Na lang niets van ons te hebben laten horen is het toch echt tijd om weer wat avonturen met jullie te delen. We hebben met veel plezier bij Veronica gewoond, maar voor mij werd de emotionele druk die op Veronica ligt toch even iets te groot. Een scheiding gaat je niet in de koude kleren zitten. Veronica is een schat van een vrouw, maar zij heeft haar eigen huis nodig om dit allemaal te kunnen verwerken.
Nou, waar waren we gebleven. Op zoek naar een nieuwe plek om te wonen. Rob werkt sinds een kleine twee maanden bij een Paintball bedrijf genaamd IPG. Een groot internationaal bedrijf dat de hele wereld over gaat. Elke locatie heeft een eigen huis, zo ook in Adelaide. De plek waar we nu wonen heet Glenelg en is het Scheveningen van Adelaide. We wonen in een super mooi huis, wat net is gerenoveerd, dus alles is nieuw. Het is er steenkoud, want het huis heeft verdorie geen verwarming… dus dat wordt veel knuffelen(met Rob off course;)), thee drinken, kruikjes warm maken en met een warme deken op de bank/bed. Voor Rob is het erg gunstig dat we nu wonen in dit huis, het kantoor zit er namelijk. Vroeg opstaan is er niets meer bij, gewoon uit bed stappen de gang op en een andere kamer weer in. Hoe simpel kan het zijn.
Het idee om naar Glenelg te gaan was dus vanwege het feit dat Rob niet continue heen en weer hoeft te rijden. Voor mij zouden er meer mogelijkheden zijn om te werken en hierbij ook makkelijk het openbaar vervoer te gebruiken of eventueel de auto. Twee dagen voor we het huis betreden, gebeurt er het onvoorspelbare… onze geliefde auto wordt geramd aan de achterkant!! Pats boem, deuk in de auto, kofferbak aan gort en twee hele boze mensen (wij dus). Daar zaten wij natuurlijk niet op te wachten. Je zitten natuurlijk te lezen en denkt vast "huh?!, What the f*ck happend?!"… Rob rijdt die ochtend van Para Hills West naar Glenelg om naar het kantoor te gaan, hierbij moet hij remmen voor het verkeer en een stoplicht. Een auto achter hem staat ook stil, niets aan de hand zou je denken. Totdat de derde auto, een mevrouw in een dikke Mercedes die niet oplet, hem zo vol in de auto achter Rob gooit dat die keihard in de achterkant van onze auto rijdt. Laat de auto achter Rob nou net een bullbar voor zijn bumper hebben hangen… Lucky us. Flink balen natuurlijk, maar gelukkig was er met Rob niets aan de hand en een auto is toch maar stuk blik. Het enige waar we ons nu zorgen om maakte was, wat als de auto total loss zou zijn. Wat krijgen we er dan voor terug, onze auto was helaas geen jong ding meer…
Ik met mijn handen in het haar en niet goed in mijn vel zit te pikkeren over hoe we dit allemaal gaan regelen, Rob beloofd mij dat het allemaal wel mee valt. De mevrouw van de Mercedes gaf gelukkig toe dat het haar fout was. De mevrouw rijdt in een dure company car van het werk en zegt dat alles wordt geregeld met haar verzekering. We krijgen een leenauto tot onze beschikking van 21 april tot 11 mei. Nu zijn wij tijdelijk de trotste eigenaren van de allernieuwste Toyota RAV 4!! Mooie auto, weinig kilometers en hij rijdt lekkerrrrrr. Ons autootje moet worden gekeurd, kijken of hij nog gemaakt kan worden. Helaas hoorde wij vrijdag dat de auto naar grote waarschijnlijkheid total loss is en niet meer kan worden gemaakt. Dit omdat wij veel minder dollars hebben betaald voor de auto en de deuk wel richting de $4000 dollar komt om het te maken. Dit zou dan wel eens waar niet uit onze zak komen, maar van de verzekering van mevrouw. Nu mag ze dus opdraaien voor de sloopkosten plus de taxatie van de auto (de verzekering dan). Ook hierbij hebben we een meevaller en is alles bij elkaar getaxeerd op $4200,-. Dat wordt dus een nieuwe auto, en wat geld op zij zetten. Hebben we hier toch een geluk bij een ongeluk (letterlijk en figuurlijk)!
In mijn vorige blog vertelde ik over dat het voor Rob misschien moeilijk zou zijn om werk te vinden, maar niets is minder waar… Hij vind dus kort na mijn blog die ik plaatste een baantje bij IPG, een cool bedrijf met leuke mensen. Dean koopt natuurlijk bij Rob zijn tickets, dus de eerste centen waren al binnen. Ik daar in tegen heb even een moeilijke periode gehad, zat niet lekker in mijn vel, veel aan het draaien nachts in bed. Veel hoofdpijn, en dingen constant uitstellen. Helaas was ik er zelf bij hoe ik deze emoties onder controle moest houden, toch vond ik het erg moeilijk met Veronica die zelf erg in een emotioneel dal zit. Ze trok me er een beetje in mee, niet in haar problemen, maar meer dat ik opeens met mijn eigen problemen moet dealen. Dat viel me erg zwaar en kwam rauw op me dak vallen. Omdat ik het eerlijk gezegd niet had verwacht…
Met Pasen hebben Rob en ik bij Dean, Kat en de kinderen gelogeerd. Het was erg gezellig, de kinderen zijn gek op Rob! Vooral de kleine ondeugende Marli, die eerst nog een beetje als een kat uit de boom keek. Ze vraagt constant wanneer wij gaan trouwen, dit werd zelfs zo vaak door haar gezegd dat zelfs Kat dacht dat we verloofd waren…
Pasen… Zo iets simpels maar zo iets gezelligs wat ik enorm heb gemist van thuis. Pasen was hier niets vergeleken met thuis. Wat dacht ik veel aan de lekkere gekookte eitjes die papa kookt, of de croissantjes die mama altijd afbakt, verse jus die geperst wordt en gewoon de gezelligheid van familie aan tafel. Ik miste de knuffels van Belle, Jagger en Tom. Ik miste op dat moment zelf het giebelende lachje van Tante Truus. En zelfs mijn soms onuitstaanbare zus, waar van ik heel veel hou miste ik toch wel… Zucht, genoeg sentimentele woorden…
We zijn in het paasweekend met de familie naar de whispering wall gegaan, wat leuk was maar het weer zat helaas niet mee. Daarna zijn we samen nog gaan lunchen en wilde we nog naar de uitkijk gaan in Barrossa valley maar omdat het regende hebben we dat voor een andere keer bewaard.
Toen Rob een dag vrij was stelde ik voor om echt op zoek te gaan naar de bushfire die in The Hills was geweest. Rob vond het een goed idee, dus met auto en camera op pad zijn we daar heen gereden(dit was nog voor het noodlottige deukongeluk). Hier en daar zie je wel wat boompjes en bomen die afgebrand zijn, maar de natuur is zo snel met opnieuw groeien dat het lijkt alsof het een oude bushfire is geweest van jaren geleden maar dat is dus niet zo… We hadden een route in onze tomtom gezet maar vinden niet echt wat we zoeken. Als wij beiden bijna opgeven, rijden we op een weg met alleen maar groen om ons heen en vanuit het niets als we een bocht doorgaan is daar ineens een gigantisch oppervlakte dat je recht in je gezicht raakt… één grote zwarte massa. Op dat moment waren we aan het praten, maar toen waren we compleet stil. De impact die deze brand moet hebben gehad was ineens zo dichtbij en dat raakte mij zo erg, dat ik met tranen in mijn ogen om mij heen keek. Zo verwoestend, zo zwart en zo leeg maar ook erg mooi. We hebben de auto geparkeerd en zijn rond gaan lopen tussen de bomen en hebben foto's gemaakt… Het stukje dat wij hebben gezien was nog niets vergeleken wat we zagen toen we doorreden. Helaas hebben we daar geen foto van kunnen maken, omdat dit gewoon de groot en te massaal was. Er was een mogelijkheid dat beeld goed op foto te krijgen. Dit soort dingen moet je met je eigen ogen zien om te geloven dat het echt gebeurd is.
De dagen voor de verhuizing ben ik vaak op bezoek geweest bij Dean, Kat en de kinderen. Omdat het gezellig is bij hun en de kinderen het erg leuk vinden als ik er ben. En ik had een beetje andere afleiding nodig dan alleen tv kijken. Ik ben met Kat en Marli naar Charlize gegaan die aan het helpen was een dierenasiel! Ik was natuurlijk helemaal happy aangezien ik mijn lieve Belle, Mitzi en Tommy ook ontzettend mis. Eenmaal binnen mag je de katten en kittens aaien en knuffelen. Er waren ook honden, er werd een deur open gedaan en het was net of ik Belle zag. Op dat moment was ik in mijn ogen aan het wrijven, volgens mij had ik iets in mijn oog... Wat mis ik dat gekke beest!
De volgende dag zijn we naar Hahndorf gegaan, een dorpje verder op waar Kat woont. Het is een, duidelijk aan de naam te zien, Duits dorpje. Je kunt er appelstrudel eten, zuurkool met worst (stinken dat het deed blegh!) en andere lekkernijen, zoals snoepjes (dat vind ik wel lekker;)).
Maar goed, aan al het leuks komt natuurlijk een einde. Rob moest weer werken, en kort daarna zijn we verhuist naar Glenelg zodat Rob dichtbij het kantoor is en ik makkelijker een baan kan zoeken. In Glenelg ben ik op zoek gegaan naar werk, hier en daar een CV af gegeven en weer door. Het solliciteren is hier in Australië wel erg anders dan in Nederland. In Nederland zijn ze vaak negatief, kijken ze boos en willen niets van je aannemen. Alsof je een plaag bent en snel weg moet worden geveegd ofzo. Hier gaat het heel anders, mensen lachen vriendelijk, zijn open, en willen desondanks als er geen werk is je CV heel graag in ontvangst nemen. Misschien niet omdat ze je aan willen nemen, maar ze motiveren mensen wel om door te gaan. Het helpt bij mij in ieder geval wel. Kort na dat ik rond wandel door de straten van Glenelg wordt ik gebeld! Help, misschien is er iemand die een interview wil hebben voor een baantje in Glenelg. Ik heb die dag best veel winkels gedaan, en mijn voeten zijn een beetje moe. Ik ga snel naar huis en bel het nummer, het blijk niet een bedrijf te zijn waar ik net langs ben geweest, maar het is Dial an Angel!
Dial an Angel is een bedrijf die over heel Australië zit en dus mensen aannemen die kunnen schoonmaken, tuinieren, party's kunnen plannen, babysitten, nanny's enz. Ik heb een gesprek met ene Jessica en zij stelt mij wat vragen over hoe ik er in ben gerold om met kinderen te werken. Ik leg uit wat ik heb gedaan en waarom. Om een lang verhaal kort te maken, met alle gegevens die Dial an Angel nu van mij heeft, proberen ze een match te vinden met een gezin de bij mij zou kunnen passen. Als er een gezin in gevonden dan bellen ze mij op een interview met Dial an angel en het gezin te hebben. Als het dan klikt, dan heb ik een baan. Helaas moet ik nu nog wachten op dat telefoontje. Maar ik heb dus ok gesolliciteerd in Glenelg en ook dat is afwachten.
Ik ben daarom ook blij dat Rob een baantje heeft die hij ook erg leuk vind. Hier is het net midterm geweest (soort meivakantie). Rob heeft twee weken lang non stop moeten werken, gisteren was hij even een dagje vrij vanwege ANZAC Day (Australia New Zealand Army Corps Day). Zo leren jullie ook wat;) Op ANZAC day hebben we gezamenlijk een drankje gedaan in de stad. Het was fijn om even een dagje wat met Rob samen te doen. Zeker na twee lange weken, helaas moet ik het nu voor een week zonder hem doen. Voor IPG moet Rob naar Brisbane. Ik moet helaas achter blijven in een koud Adelaide. Zelfs de echte Australiërs zeggen dat het veels te koud is voor het jaar, er is enorm veel regen gevallen (hebben wij weer) en het is extreem koud, zelf zo koud dat er sneeuw is gevallen op Mount Lofty niet ver van ons vandaan(gebeurt nooit!). Rob zit daar in tegen nu ergens in de warme zon, terwijl ik hier achter ben gebleven in de naderende storm die op komst is vanuit Sydney…
Vanuit Glenelg een stormachtige groet, en vanuit Brisbane een zonnige glimlach!:)
Liefs, Suzanne en Rob.
P.S.
Foto's komen nog, ik moet nog leren werken met het programma, Rob kan het niet meer doen nu hij zoveel werkt;).
- comments