ONS VERBLIJ IN "THE QUILOTOA LOOP" op woensdag 28/01.
De weg van het " Durbuy -Adventure- achtige " Banos over Ambato en La Catunga naar Tigua lijkt op de kaart niet ver, maar je raadt het reeds : met de bus duurt alles 3x zo lang.
Vanuit La Catunga kwamen we in een sprookjesachtig niemamds land. Hooguit bevolkt door enkele keuterboertjes en hun lama's. Vreemd , wij zitten > 4000 m en geen sneeuw te bespeuren. Met de hulp van de buschauffeur vonden wij de volgens de lonelyplanet " the family-operated -farmhouse and rustic cozy place to stay". Wij hadden het toch niet echt getroffen. De 4 zoons van de oorspronkelijke uitbaters teren nog wat op de reputatie van de ouders en wat wij voor 20 usd per persoon kregen was helemaal niet volgens de beschrijving. Het hoevetje was eerder afgeleefd en het enige wat blonk waren de dollars in hun ogen. Ze waren wel vriendelijk en de ligging uniek. Trouwens, een andere mogelijkheid was er niet want het werd donker en er kwamen geen bussen meer. Ik ben eens benieuwd wat er over pakweg 5 jaar in de gids zal staan over de "POSADA DE TIGUA". Wij maakten er kennis met een Italiaanse en Franse trekker en kropen vroeg onder de wol gezien het bier toch op was.
Morgen gaan wij dan eindelijk de laguna Quilotoa kunnen bewonderen.
Medereiziger Pa
Dus woensdag morgen (28/01/09) nog even met een enduro de bergen in. De aanschaf van een eigen off-road die ik enkele jaren deed heeft hier zijn nut bewezen. De investering was nuttig en de opgedane ervaring kon ik goed gebruiken. Ben dus maar de berg wegen gaan volgen tot op plaatsen waar waarschijnlijk in maanden niemand meer was geweest. Zalig gevoel om rechtstaand op de voetsteunen de honda XR 250 bijna overal te kunnen op- en afsturen. De schoolgaande kinderen van een bergdorpje keken vreemd op toen er nen brommer over hun hangbrug reed, vooral omdat deze enkel vial een steil bergpaadje te bereiken is. Misschien al goed dat ik niet eerder een moto huurde of ik had niets anders gedaan. Deze namiddag gaan wij per bus een hostal gaan opzoeken niet ver van de laguna (gevormd door een volgelopen kratervulkaan ) Quilotoa.
Ik ben benieuwd
Wordt vervolgd,
Jan
Katrien Debels
Wauw zeg -zo super allemaal--heel erg plezant om jullie verhalen te volgen, precies of ik t live meemaak--Jan geniet ervan en Hanne veel succes in Brasil groetjes
katrien
Moetie
Ontpopt er zich daar weliswaar een echte columnist ?
Spannend die verhalen tof!
Tilde
hallo,
niet gevreesd hoor, want ook ik volg jullie berichtjes op de voet! :-) jullie verhalen zijn gewoonweg te prachtig!
groetjes,
tilde
Medereiziger Pa
Ik had vroeger wel eens geraft in de Franse Alpen en ook reeds in de Pyreneen; leuk tof en avontuurlijk, dus waarom het hier niet eens proberen ? Maar een categorie 4 , zowat het lichtste wat men hier heeft, is toch nog net iets anders. Gemeten aan de graad van veiligheidsvoorzieningen konden wij wel iets verwachten : de rafts werden begeleid door super ervaren kajakkers die desnoods een watervalstroomopwaarts zouden gaan. Echt niet te doen.
Echt spannend werd het wel toen onze raft op een rots afstevende en quasi omkeerde. De mensen vooraan kregen de grootste impact en met 3 van de 5 belandden wij in de kolkende rivier. Ik dacht dat onze raft was omgeslagen maar niet dus; Ons Hanne was met de begeleider en nog een Noorse jonge dame op de raft kunnen blijven. Een vreemde ervaring om totaal overgeleverd aan de stroming overal tegen de rotsten te botsen en te wachten tot men je komt helpen. Wij hebben wel een reddingsvest, een speciaal pak en een helm, maar toch. Ik had er wel vertrouwen in en het was zelfs onze eigen raft die er in slaagde mij in te halen en op te pikken. Ontroerend om de bezorgdheid van mijn jongste dochter te zien, alleen daarvoor zou ik nog eens in het water zijn gesprongen...
Achteraf heb ik haar uitgelegd dat een overlijden door een ongeval nog zo slecht niet is als de kinderen wat return wilen van alle premies die ik reeds betaalde voor levensverzekeringen. Misschien had ik dit beter niet gedaan ?
Wij hakten de knoop door en beslisten gisterenavond dat wij nu voor het echte avontuur gaan. Wij trekken verder noordoostwaarts en trekken voor 4 dagen in de jungle. Zaterdagmorgen vertrekt onze "expeditie" onder begeleiding van een gids maar zonder enige vorm van comfort dus geen lodge maar een tent, geen douche (behalve de rivier)en idem dito met andere sanitaire behoeften. Wij zullen ons verplaatsen per kano en een deel per jeep op zoek naar apen en andere vreemde schepsels. Volgende dinsdag zouden wij dan terug in de bewoonde wereld zijn.
Vandaag nog even met een moto de bergen in.
tot later ,
Jan
Liesbet
Hey folks,
het lijkt inderdaad of niemand wenst te reageren, maar wees maar zeker dat jullie berichtjes hier op de voet gelezen worden! Leuk te horen dat jullie zich daar amuseren. Profiteer er maar van en geniet. Hier in België is het aftellen begonnen naar de geboorte van Hanne's metekindje! groetjes
Medereiziger Pa
Hallo is daar nog iemand ? Je zou bijna denken van niet. Gisteren terug 2 (west) vlamingen ontmoet. Hij van Kortrijk , zij van Brugge. Zij studeerden psychologie en reeds tijdens de studies werd werd het plan gesmeed om een jaar te werken en dit 7 op 7 om zodoende veel te kunnen sparen en dan voor 12 maanden weg. Sedert ik met Hanne mee ben staat de teller van het aantal westvlaamse rugzaktoeristen op 8. Hanne ontmoette de voorije maandenvrijwel geen Belgen laat staan Westvlamingen. Wij werken er aan om ze terug een beetje Westvlaams te leren. De vervoegingen van ja en neen moeten nog een beetje bijgeschaafd worden.
De bagpackers ... Toch een speciaal volkje, en ze hebben zo veel gemeen: meestal een hogere opleiding, een zeer goede kennis van het land en de taal en vooral een onwaarschijnlijke leer- en nieuwsgierigheid. Zij willen van dit leven duidelijk meer dan huisje tuintje kindjes ... Bewonderenswaardig en zeer boeiend. Je moet het efkens mee beleven om het te snappen. Als ouder is niet atijd gemakkelijk om je kind te zien vertrekken maar ik kan ons Hanne alleen maar gelijk geven.
Banos, we zijn er nog steeds en waarschijnlijk nog voor een aantal dagen; Gisteren per buggy een aantal watervallen gaan bezoeken en een overtocht over een ravijn gedaan in een metalen korf, bengelend aan een kabel. Zelfs voor een ballonvaarder even een spannend moment. Wij besloten de dag met een zalig nietsdoen in de thermale baden en een uitgebreide souper.
De plannen voor vandaag zijn nog niet duidelijk . Het wordt raften of per enduro motor of quad de bergen intrekken. Eerst nog een ontbijtje nemen op het dakterras van het hotel. Wij hebben er uitzicht over de stad, het is een aangename 21 graden en er is superverse fruitsalade. Maak ik jullie jaloers in Belgie ?
Tot schrijfs,
Jan
Medereiziger Pa
Goeiemorgen op deze maandagmorgen 26 januari. Ons Hanne is weeral te druk bezig met van alles waardoor zij er niet toe komt om zelf veel neer te pennen. Haar huidige activiteit is slapen nadat zij gisteren heeft afscheid genomem van alweer een reisvriendje. Martin, een Peruaanse reisbegeleider van een groep niet onbemiddelde engelssprekenden , zijn wij tijdens de reis al enkele keren (toevalig of niet ) tegen het lijf geopen maar vanaf vandaag zal dit niet meer zijn gezien zij naar het Amazonewoud gaan per vliegtuig.
En wij dan ? Gisteren de verplaatsing gemaakt tussen Cuenca en Banos. Een goede 300 km maar toch goed voor bijna 10 uur rammel en stinkbus langs wegen waar de weg soms weg is.
Banos valt geweldig mee, maar is niet hetechte Ecuador. Het is wel het Spa van Ecuador, Alles in het teken van het toerisme maar met enorm veel mogelijkheden. Wij maken straks wel nog de keuze watwij de komende 3 dagen doen : keuze tussen trektochten, de vulkaan gaan bewonderen per quad, een afdaling per moutainbike, rafting , thermale baden...
Wij gaan ons de volgende dagen niet vervelen...
Medereiziger Pa
Eindelijk terug wat tijd gevonden om nog wat verder te typen. Wat betreft de typfouten wil ik jullie vragen te geloven dat dit vooral te maken heeft met het qwerty klavier.
Ik ben nog het vervolg schuldig van de reis naar Machala; 7.5 kg cocaine , ook hier kunnen zij er niet om lachen. Onze bus werd in een twee drie omsingeld door de douane waarvan enkele tot de tanden gewapend. Sommige exemplaren waren waarschijnlijk getraind in het om ter smerigst kijken. Na het doorzoeken van bagage en het filmen en fotograferen van iedereen kwam men ons toch wat uitleg geven; Een dame, dien men er onmiddellijk had uitgepikt was onderweg met de cocaine. De douane was hier duidelijk over getipt. Behalve het machtsvertoon was men eigenlijk vrij correct, nadat nog enkele hoge heren van de gerechtelijke politie en consoorten op de bus waren gekomen en zij de kopies hadden van onze pasporten konden wij na ongeveer 3 uur oponthoud de reis verder zetten. Al bij al viel het wel mee en zag het er aanvankelijk veel slechter uit.
Aankomst Machala was dus om 13 u in plaats van de voorziene 10 uur. Al vlug bleek dat de Ecuadoraanse samenleving, eenmaal de grensstreek verlaten, meer gediciplineerd is dan wat wij in Peru zagen; Ook hier wel armoede en vuilnis maar ook mooie woningen en autos en vooral minder agresssief in het verkeer. Misschien treedt er voor mij ook wel de gewenning op. Ik kijk al niet meer op als ik 2 niet gehelmde politieagenten zie op 1 moto. Dat mensen hier vervoerd worden in de bak van een pick -up is ook al heel normaal. Wij deden het ook reeds. Het aantal zitplaatsen en gordels is duidelijk niet belangrijk. Zolang er plaats is kan er nog wel iemand bij.
Van Machala, waar wij enkel bleven tot de volgende bus , naar Cuenca : Voor het eerst in deze reis een bus met een werkende airco. Jammer genoeg schakelde de chauffeur deze uit zodra wij in iets hogere gelegen ( en frissere met regen) streken kwamen met totaal aangedampte ruiten als gevolg. Zij hebben het wel maar soms moeten zij er nog leren mee werken. Ook in de taxis staat de ventilatie of climatisatie meestal op off. Dat ik op die dingen let blijft ons Hanne verwonderen. Maar Hanne wees gerust ik zie ook de schoonheid van dit volk en hoe enorm vriendelijk ze tegen jou zijn. Maar dit alles heeft ook zeer veel met jezelf te maken. Je praat echt met iedereen en als zij dan horen dat die lange blonde helemaal vanuit ergens een landje in Europa komt en dan nog een heel aardig woordje Spaans spreekt dan is dit voor deze mensen echt wel meer dan een compliment.
Dus veel later dan voorzien aankomst in Cuenca. Het werd reeds donker, wij waren reeds 36 uur onderweg, en onze kleren waren nog in slijk van de grensovergang. Er zijn betere omstandigheden om een hotel te zoeken maar ons Hanne transformeerde zichzelf in Super Mega Hanne, stapte een telefoonshop in gewapend met de Lonely Planet en kon na een aantal telefooontjes met enige trots aankondigen dat wij werden verwacht in Hotel Milan. Geef toe voor 24 usd kan je niet sukkelen maar ik was toch wat argwanig. Bleek totaal niet nodig. Wij logeren vanavond nu reeds voor de 3 de nacht in een kamer met een terrasje, eigen badkamer, tv, internet en ontbijt inbegrepen in de prijs. Voor 24 usd kan je niet sukkelen.
Cuenca valt ons geweldig goed mee, mooie pleinen en goed bewaarde koloniale huizen en schitterend zeer gezelllig ingerichte restaurants waar wij voor 10usd al heel zot mogen doen.
Omdat het nu 19 uur is gaan wij dit nu doen, wij hebben het verdiend na een regentocht in het wondermooie natuurpark El Cajas.
Misschien nog even vertellen dat wij Hans MAESEN hebben ontmoet. Een 23 jarige pas afgestudeerde Kinesist uit het Westvlaamse Geluwe die nog straffer is dan ons Hanne. Het klikte meteen en voor we het goed beseften werden wij meegetrokken in zijn manier van reizen : Hij liet een auto stoppen om ons terug te brengen naar Cuenca want op dat moment was het wel echt heel hard aan het regenen. Hij had gelijk , in de regen blijven wachten op een droge bus was misschien niet zo een goed idee, maar aderzijds misschien was de autokeuze toch niet de juiste. Een open pick- up stopte : het meisje (Hanne dus) mocht instappen en voor de jongens (Hans en ikzelf) was nog plaats in de open bak. Hanne en ik hadden dit nooit gedaan maar dank zij Hans zijn wij ook die ervaring rijker. Wij hebben de droge kleren en een warme douche in het hotel zelden zo geapreccieerd. Misschien onmoeten wij Hans nog deze avond in de stad. In het ander geval is dit , vooral voor ons Hanne, nog een van de vele kortstondige maar zeer speciale ontmoetingen die zij blijft opstapelen. Ik denk dat ik beetje bij beetje haar gedrevenheid begin te verstaan.
Tot een volgend berichtje,
Jan
Medereiziger Pa
Wat was mij dat allemaal; Woensdagavond zijn wij volgens plan vertrokken vanuit Chiclayo naar Tumbes. Behalve de enorme hitte op de bus viel deze rit eigenlijk nog mee. Het tijdstip van aankoms was iets moeilijker : 's morgens 5 uur, donker en regen en overal mensen die op een of andere manier van je geld willen profiteren. Ons doel was de grens oversteken naar Ecuador maar aan hoee meer mensen wat uitleg ging vragen , hoe meer verschillende versies er waren. Men probeerde ons te overtuigen om per mototaxi (nen brommer op drie wielen) naar de grens te brengen maar niet vergeten dat het aan het regenen was en de banen een slijkboel waren. Uiteindelijk dan maar met een microbus tot aan de grens gerammeld. Daar was de chaos zo mogelijk nog groter , eerst een stempel halen bij de douane van Peru, dan een 5-tal km verder te voet de grens over, dan een taxi moeten nemem om 5 km verder een stmpel te halen bij de douane van Ecuador en dan diezelfde 5 km terug naar de grens om een bus te nemen richting Machala. Eindelijk de juiste bus en weg van het hectische grensgebeuren, dat was wat wij dachten maar de douane zag dit anders, wij waren pas vertrokken toen onze bus blijkbaar de uitverkorene was om grondig uit te kammen. De vondst van 7.5 kg cocaine maakte het wel heel spannend...
Het verhaal wordt nog vervogd want hier staat iemand te wachten om ook even op internet te kunnen. groetjes
Pa Jan
Eigenlijk moet ik Hanne geen mail sturen want wij reizen momenteel samen. Maar ik wil wel langs deze weg iets laten weten aan het thuisfront want het ziet er niet naar uit dat Hanne nog eerstdaags de tijd zal vinden om de blog bij te werken. De dagen zijn echt goed gevuld met reizen, dingen bezoeken en de dag organiseren. Hieronder valt voornamelijk het zoeken naar geschikt vervoer en een goede slaapplaats. Soms is dit geschikt vervoer ook onze slaapplaats. Dit zal deze nacht het geval zijn, wij reizen namelijk van Chiclayo(peru)naar Tumbes (ook nog Peru maar vlakbij de grens met Equador) via een nachtbus.
Qua comfort vallen deze nog mee. De bussen zijn meestal dubbeldek bussen zoals wij ze ook kennen. De staat van de wegen en vooral de rijstijl hier is een ander paar mouwen. Het vergt in ieder geval een flinke aanpassing en echt op mijn gemak zal ik nooit zijn aan boord van bus of taxi. Voorrangsregels moeten nog ongeveer uitgevonden worden en hier geldt zowat het recht van de sterkste claxon. Je zal hier maar voetganger of fietser zijn, zebrapaden zijn er wel maar niemand weet waarvoor ze dienen. Als men een voetganger ziet oversteken begint men vooral heel hard te claxonneren en de voetganger heeft geluk als hij er in slaagt tijdig de andere kant te bereiken. De staat van de auto´s is soms onvoorstelbaar. Wagens die in het westen of in Japan al 20 tot 30 jaar uit het straatbeeld verdwenen zijn doen hier nog dienst. Zelfs meestal als taxi. Dat de lichten al lang ergens werden gedemonteerd of niet hersteld bij een aanrijding is geen probleem. Ook in het donker rijden er velen zonder licht.
Ik schat dat wij van alle taxis die wij namen er misschien wel een stuk of 2 op de twintig door een keuring geraken. Met de stadsbussen is het zo mogelijk nog erger gesteld.
Aanpassen, dit moet niet enkel in het verkeer, maar ik onderga een totale cultuurschok, er is het klimaat (van vriestemperatuur naar 35 graden) , het landschap (enorm dor, wij reden reeds honderden kilometer door de woestijn), de enorme drukte in de steden, en vooral de zo armtierige dorpjes en steden. Het lijkt of dit land een onafgewerkt bouwwerf is. De mensen beginnen aan hun bouwsel (meestal niet veel meer dan betonnen balken met heel slordig gemetste muren ertussen) en dan is het geld op en blijft alles gedurende jaren liggen. Ook de bouwafval. Maar men is heel optimistisch en blijft voorzien op betere tijden, getuige hiervan zijn de betonijzers die je werkelijk op ieder gebouw ziet uitsteken en die kunnen gebrukt worden om ooit nog een verdieping op te trekken. Qua natuur was mijn reis nog niet veel zaaks, behalve zand en zee was er eigenlijk niets. Dit zal zeker veranderen als wij vanaf morgen of overmorgen de bergen intrekken in ecuador. Er zijn toppen tot boven de 6000 meter, hopelijk zien wij er wat groen en is alles minder dor dan hier.
Ons Hanne is intussen druk aan het zoeken naar een mogelijk project waarmee zij haar reis wil afsluiten. Het blijkt niet eenvoudig te zijn.
Voor de motards onder ons : maandag stond er voor ons hotel een BMW GS met Belgische nummerplaat en de motor was aangekocht bij BM center te Oostkamp. Groot was de man zijn verbazing toen ik hem in het Westvlaams aansprak. Hij was inderdaad bezig met Latijns - Amerika GS- gewijs te doorkruisen. Nen straffe motard die zijne GS gebruikt waar hij voor gemaakt is.
Van ons Liesbet kregen wij bericht dat alles ok is, het wordt spannend om wat eerst komt ; mijn terugkeer of de geboorte van ons kleinkindje.
Het wordt nu stilletjesaan tijd om iets te gaan eten vooraleer wij op de bus stappen (het is nu 18u50 maar in Belgie reeds 0u50).
Ik zal Hanne proberen te overtuigen om ook zelf nog iets op haar blog te schrijven.