en hoe is de carnaval ??? reeds foto' s ? Ons Emma begrijpt niet goed waarom haar meter nog niet is komen kijken. Ik probeer haar duidelijk te maken dat zij dit wel nog goed maakt.
Hanne
hahahaha neen.. ik vind het eigenlijk echt te grappig nu om het weer te moeten verwijderen.. hahahaha Ik zal wel niet gekeeld worden.. en schaars gekleed zal ik er ook wel niet bijlopen .. de aandacht die ik krijg is zo al meer dan voldoende...
PA
HANNE IN HET VORIG BERICHT BEDOELDE IK WEL SCHAARS GEKLEED IPV GEKEELD. KAN JE DIT NOG WIJZIGEN EN DIT BERICHTJE DAN DELETEN ?
PA
Goed nieuws te horen dat je een tijdelijk verblijf hebt gevonden. Dat mijn dochter schaars gekeeld op een carnalvalwagen staat te dansen moet ik er dan maar bij nemen. Of heb ik het niet goed gelezen ? Alvast veel plezier gewenst en hou het veilig !!!
Emma
Emma doet de groetjes aan haar meter. Ze is al 40g bijgekomen en slaapt heel veel. Het is een kranige meid en geeft niet op. Ze moet en ze zal groot en sterk worden. Het aftellen naar de thuiskomst van meter Hanne is begonnen. dada x
Tante Roos
Proficiat aan de meter tis wel echt een schoon meisje. Nog vele groeten en amuseer je nog.
Medereiziger Pa
Quito : van woensdagmorgen 04 februari tot 07 februari en afscheid van Hanne.
Voor mij zit het er bijna op. Morgen terug naar huis. Deze reis aflsuiten via Quito is waarschijnlijk een goed idee om reeds terug wat aan te passen aan onze leefgewoonten; Quito heeft een goed klimaat door de grote hoogte (2850 m), de stad is proper en heeft tal van prachtig onderhouden koloniale gebouwen wijken en pleinen. De oude stad maakt deel uit van het Unesco Werelderfgoed. De subsidies die men kreeg zijn geen weggesmeten geld.
Morgen gaan wij na 3 weken onze eigen gang; Hanne naar BrazilIe op zoek naar een project en huisvesting en ik naar het vertrouwde Belgie en ons eerste kleinkindje. Wat was deze reis een onvergetelijke ervaring. Ik had het voorrecht een super reisleidster bij mij te hebben en vooral begrijp ik nu veel beter wat ons Hanne drijft. Ik zou het niet doen : altijd maar terug naar het onbekende, het zoeken naar vervoer en onderdak en de vele maar oppervlakkige contacten. Maar wat is zij hier sterk en ondernemend door geworden. Maar ook zeer oplettend en voorzichtig. Ik heb er alle vertrouwen in dat ook Brazilie wel zal lukken.
Het afscheid zal moeilijk worden maar ik verlang ook naar huis.
Hanne, ongelooflijk bedankt omdat ik met jou mocht meereizen. Het is weinig ouders gegeven dit mee te maken. De opgedane ervaringen, emoties en indrukken blijf ik mijn hele leven meedragen.
Ik wens je veel succes en geluk de komende maanden maar toch kijk ik ook reeds uit tot je in juli definitief (alhoewel ?) naar huis komt.
Pa
Medereiziger Pa
Het amazonewoud van zaterdag 31 januari tot dinsdag 03 februari.
Zaterdagmorgen sliepen wij in een eerder ongezellige , warme en luidruchtige kamer in het zo mogelijk nog meer ongezellige warme en luide Lago Agrio. Echt een plaats die niets te bieden heeft en waar je beter weg blijft als je er niet moet zijn. Het is er vuil, de straten zijn open gebroken en worden niet hersteld en overal eetkraampjes waar je beter van af blijft.Het zou nochtans anders kunnen want vlakbij liggen grote olievelden die toch voor een bepaalde rijkdom moeten zorgen. Allicht komt het geld niet bij de plaatselijke gemeenschap...
Afspaak om 08u30 met iemand die ons zou moeten halen. Om 09u30 kwam iemand met een minibusje eens kijken of wij er waren en meldde dat wij nog rustig de tjid hadden gezien hij nog wat boodschappen moest doen. Rond 10u30 het uiteindelijke afscheid van de bewoonde wereld en op weg naar het natuurgebied van Cuyabeno; 1 uur asfalt en dan 2 uur over grind, zand en de vele gaten in de weg ... Maar wat bleef alles vaag en onduideljik. Was de man aan het stuur onze gids ? Dit leek onwaarschijnlijk want hij was wel heel weinig spraakzaam. Nu, we zien wel verder. En inderdaad, de chauffeur werd vervangen door een "kapitein" en zijn waarschijnlijk 70-jarige oma die beiden nog minder spraken dan onze chauffeur. Met tekens gaf de oma,die vooraan had plaats genomen in onze sloep, aan waar de motor moest gelicht worden om de obstakels in het water te vermijden. Maar wat een prachtige natuur, zoveel planten en vogels die wij nog nooit eerder hadden gezien maar ook het geluid; stil is het er niet, net alsof alle dieren het laatste woord willen hebben. Zo vaarden wij gedurende 3 uur verder naar einde beschaving en bereikten net tegen donker onze kampplaats voor de volgende 3 dagen en nachten.
Ons jungel hotel was primitief maar best leefbaar : - met zonnepanelen, een batterij en spaarlampen hadden wij wat licht in ons "restaurant", dit restaurant was niet meer dan een overdekt plarform met een geimproviseerde keuken maar meer is daar niet nodig. - sanitair : door middel van een met benzinemotor aangedreven pomp werd douchen met koud rivierwater mogelijk. Zelfs een toilet met stromend water was voorzien. Gedurende onze reis hebben wij het nog minder hygienisch gehad. - slapen : ons overdekt slaapplatform (geen muren) was ingedeeld in muskietennet tentjes en zowaar propere lakens en matras. Het slapen in open lucht met de jungel geluiden is onvergetelijk. Moest dit een scoutskamp zijn, dan was het toch een 5-sterren kamp !
Maar men bleef in stilzwijgen gehuld en wij moestem het zo een beetje allemaal zelf uitzoeken tot duidelijk werd dat onze gids nog met een andere groep bezig was en wij wachtten op hun thuiskomst. Eindelijk kregen wij een beetje informatie en een overzicht van de aktiviteiten : wandeltocht in de jungel, bij een plaatselijke bewoonster yuca brood bakken op houtvuur (smaakt een beetje naar een kokospannekoek), op het meer slangen gaan zoeken, pyranha's vissen, dauwtrip met de boot om vogels te bekijken, op bezoek bij een chaman (kruidendokter) die zijn uiterste best deed om de slechte geesten bij Hanne te verdrijven. Of er waren kon hij niet zeggen. Wij hebben er ons niet verveeld, maar 4 dagen afzondering is genoeg. Nu verder richting Quito met alweer een nachtbus op dinsdagavond.
Gonzalo
Hola que lindas fotos, cuantos lugares, cuantos quilometros!!!!!
No vi fotos de tu papa todavia!!!
Pero veo que esta hanelin, pense que se habia vuelto!!!! que bueno!!
Zus Liesbet
Hilarisch jullie verhalen, een betere plot voor een film bestaat bijna niet! Bijna niet te geloven dat dit de realiteit is. Schitterend om te lezen, ik wacht altijd in spanning op het vervolg. Doe de groeten aan de apen, papegaaien, slangen en wie jullie daar nog allemaal mogen ontmoeten in het oerwoud. Groetjes
Moetie
Prachtig die foto's en al die lieve mensen
Medereiziger Pa
Hiking from Laguna Quilotoa to Chugchilan op vrijdag 29/01 (ook de verjaardag van Liesbet die wij bij deze nog eens van harte feliciteren).
Toch eenvoudig ? Eerst 30 km met de bus tot aan de krater, een wandelingetje van 12 km en dan de bus terug ...
Wij moeten toch beter de gids lezen en willen geloven wat er staat: Tot aan de krater geen enkel probleem, wel een nog noot geziene pracht van kleuren en natuur. De wandeling : iets moelijker zonder kaart en vooral zonder zicht want boven op de krater zaten wij volledig in de wolken. Ons Hanne deed het weer en zonder goede kaart of compas, waarschijnlijk met een short-cut, leidde ze ons tot het eerste dorpje. Het moest juist zijn want de 1000 m terug naar boven was geen optie omwille van het tekort aan zuurstof. Maar geen probleem : wij zaten op schema. Nu nog 8 km naar Chugchilan via de canyon. (500 m dalen en 500m terug nnaar boven). Wij ontmoetten nu en dan enkele tegenliggers die dit waarschijnlijk niet zomaar voor het plezier deden : hun inkopen en ook met de baby naar de dokter moeten langs hier passeren. De stilte en het landschap zijn niet te beschrijven maar Hannes foto's volgen.
En dan de bus terug vanuit Chugchilan, eenvoudig toch ..?
Neen dus, geen bussen meer : slechts 1 per dag, 's morgens om 4 uur. Dan maar liften .... Na anderhalf uur werd het duidelijk dat er geen auto's meer voorbij kwamen. Wij konden wel een camionetta vragen ons te voeren tot de volgende stad op 45 km maar dit kost 30 usd. Prijzen die wij hier normaal niet betalen voor ons vervoer. Maar wij hadden eigenlijk geen alternatief. Dus inderdaad maar een camionetta besteld (4x4 pick-up taxi) en plots werd alles duidelijk. Waarom is er maar 1 bus en doet hij 3 uur over 45 km ? Waarom vraagt men voor de rit per taxi 30 usd ? Waarom komen er geen auto's meer ? Omdat er simpelweg geen baan is. Onze jeep had bij momenten net niet tekort om door het slijk en de plassen te ploeteren. Wat waren wij blij dat wij dit niet met de bus moesten doen. Onvoorstelbaar dat hier een bus door geraakt en niet in de ravijn dondert. Naar verluidt gebeurt het wel eens maar dit is uitzonderlijk; als de passagiers die helpen meeduwen om de bus door het slijk te helpen, in de goed richting duwen, is er geen probleem.
Eind goed al goed. Deze morgen zijn wij om 07 uur in het Noordoosten gearriveerd om morgen vanuit LAGO AGRIO, een grensstad met Colombia, te beginnen aan onze tour door de jungel.
Hoe wordt het vervoer ? Hoe zal de groep samengesteld zijn (van een koppel uit Brugge zijn wij zeker dat zij in onze groep zitten) ? Hoe wordt het slapen, eten, sanitair , de mosquito's ? Wij worden volledig overgeleverd aan onze gids en dat is best spannend.
Pas volgende dinsdag komen wij terug in de bewoonde wereld en zijn dus al die tijd ook niet bereikbaar behalve per tam-tam of rooksignalen. Wetende dat Liesbet dinsdag op consultatie moet bij de gynaecoloog en hij mogelijks een vervroegde bevalling verwacht is dit niet echt het goede moment.