De vorige dagen is het heet geweest, te heet. Vandaag ook. Je kan echt niets doen. Ook 's nachts is het niet te doen. Maar ik heb onze airco ontdekt! Dus voor we gaan slapen even de airco op tot een 25 graden zodat je in slaap kan vallen... zalig.

Vandaag ben ik ziek. De vorige dagen ook al wat, echt van de warmte, maar vandaag ben ik er echt ziek van. Vanmorgen gingen we naar de mis, omdat dat totaal iets anders is dan bij ons. Ik ben daar voor het eerst in mijn leven flauwgevallen. Puur door de warmte. Ik weet nog dat we rechtstonden in de kerk en aan het zingen waren en het volgende moment was ik buiten en was er iemand op mijn gezicht aan het slaan om me wakker te krijgen. Dus besloot ik mij voor de rest van de dag rustig te houden, op de kamer te zitten met de airco aan en te rusten. Morgen moet ik namelijk echt paraat staan, want dan start ik bij een project! Meer daarover in een volgende blog.

Oké, ondertussen deed ik nog een hele boel nieuwe indrukken en ontdekkingen op. Wat ik echt tof vind is dat we hier steeds uit 1 grote schotel eten, met enkel een lepel. Da's moeilijk zenne, spagetti eten met enkele een lepel! Maar ik vind het z'n charme hebben.

Mensen in de dorpjes rond St. Louis leven echt in van die strooien hutjes, heel raar. En ze leven met een hele familie in één hutje, je kan het je gewoon niet voorstellen. Ik zal er eens foto's van tonen later.

Mijn eerste uitstapje alleen in de stad was een belevenis. Ze zijn blanken hier totaal niet gewoon en al zeker geen blanke vrouwen die alleen en in een shortje over straat lopen. Dus ik werd gevolgd, aangestaart, nageroepen... Het restultaat van mijn uitstap was: 1 gratis ketting, 1 telefoonnummer, 1 Senegalees die in Hasselt gewoond heeft en dus Nederlands sprak!

Er wordt hier ook geen WC-papier gebruikt. Ipv papier, gebruiken ze hier een gietertje en hun linkerhand... . WC-papier bestaat hier dus ook helemaal niet. Omdat ik niet de neiging heb deze gewoonte over te nemen, hou ik het bij servetten.

Mensen zijn hier echt extreem vriendelijk. Gisteren werden we uitgenodigd door Paul, iemand van Caritas (een andere organisatie die ons geholpen heeft om een leuk project te vinden) om iets te gaan eten. En hij betaalde gewoon alles. Ik voelde me vreselijk lastig, want die mens heeft weinig geld. Maar blijkbaar is het de gewoonte wanneer iemand je vraagt om ergens te gaan eten, dat die persoon dan ook voor alles betaalt. Paul begreep dus niet dat wij ons hier ongemakkelijk bij voelden. Ook gingen we vrijdag samen met Paul op bezoek bij een vriendin van hem. Zij nodigde ons prompt uit om maandagmiddag (morgen) bij haar te komen eten. Heel raar voor ons, want Paul zelf zal er niet bij zijn en wij kennen die vrouw helemaal niet. Maar ik vind het wel super! En ik ben heel benieuwd, want het is de eerste keer dat ik in een echt Senegalees gezin mee aan tafel schuif, allé nee, mee op de grond schuif (want ze eten op een mat). Het zou goed kunnen dat ik dan met mijn handen zal moeten eten, want, ook al eten wij met een lepel, Senegalezen eten normaal gezien met hun handen. Allé, met enkel hun rechterhand, want hun linkerhand gebruiken ze voor de WC he... . Het is heel onbeleefd om je linkerhand dan ook te gebruiken voor iets anders.

Ik kijk echt uit naar midden oktober. Dan start de winter hier. Natuurlijk geen winter zoals bij ons, maar de Seneglalezen zeggen wel dat het dan héél koud wordt, zelfs tot 18 graden! Grappig, echt ni te doen. Maar 18 graden klinkt ij als muziek in de oren... .

Ik ben ook mijn zand "fobie" aan het overwinnen. Alles zit hier namelijk onder het zand, tot je eten toe soms... . Ik ben er dus nu al aan gewend om te slapen met de zandkorrels tussen mijn tenen. De mensen die me goed kennen, weten dat dit voor mij een hele overwinning is!

Bon, ik ga afsluiten, want het is al een hele boterham nu (hmmm...boterhammen!).

Tot een volgende keer.

Groetjes, Griet