De eerste paar dagen in Nieuw-Zeeland zijn druk, actief en gezellig geweest. Het begon al na 10 minuten in mijn eerste bestemming, Christchurch, toen ik een studiegenoot + vriend tegen kwam. Zij hadden nog een avond tegoed, ik moest net beginnen, dus dat was het vieren wel waard!
Verder heb ik in Christchurch een middag gewandeld in de heuvels net buiten de stad, en plannen gemaakt voor de komende week. Want waar ik in China praktisch kon doen wat ik wilde (m.u.v. reizen met de trein), is het hier hoogseizoen, en dus vol allerhande reizigers. Zelfs accomodatie kan lastig zijn voor dezelfde avond, zeker als je nog keuze wil hebben.
Vanuit daar ben ik naar Kaikoura gereist, een klein dorpje aan de oostkust en beroemd om zijn walvis en dolfijnen vlak voor de kust. Heeft iets te maken met een diepe ... dichtbij de kust waar veel voedsel te vinden is, en samenkomst van warmer en kouder water, zoiets. Ik begreep het zelf ook niet helemaal, aangezien ten tijde van de uitleg op de boot de zee dusdanig wild was dat ik (en de medepassagiers met mij) meer bezig was met concentreren op de horizon om zeeziekte te voorkomen, dan aandacht te besteden aan het vast uitermate boeiende zeeleven.
Ik zat dus op een boot om met dolfijnen te gaan zwemmen. Niet goedkoop, en het was net een dag slecht weer, maar volgens velen toch wel heel erg de moeite waard, dus toch maar gedaan. En het was het zeker waard! Een boot brengt mij en ongeveer 15 anderen naar een plek waar zij vermoeden de dolfijnen te vinden, waar je dan in wetsuit met snorkel tussen mag gaan zwemmen. Ontzettend leuk, vooral als ze rondjes zwemmen onder je, terwijl jij meedraait en geluid probeert te maken door je snorkel (dat schijnen ze leuk te vinden). En hoewel het water iets minder wild was toen, zorgde de deining voor wat instabiliteit in mijn hoofd en maag. Echt zeeziek ben ik niet geworden, maar op de terugweg was het wel kantje boord... Het weerhield me gelukkig niet van het genieten van de dolfijnen die met de boot meezwommen, en echt verschillende sprongen boven de zee uit maken. Het is een cliché beeld waar ik normaal gesproken niet zo kapot van ben, maar dit was toch wel heel indrukwekkend en vooral leuk! Inmiddels was ik ook weer bekenden uit Utrecht tegen gekomen (what are the odds?), die mij een perfecte lift naar mij volgende stop in het noorden hebben gegeven.
En die avond kwam het nieuws uit Christchurch door. Terug rekenen leerde mij dat ik ten tijde van de aardbeving in een cafeetje in Kaikoura zat, en er niks van heb gemerkt. Maar een dag eerder rond die tijd liep ik richting Lyttleton, een klein dorpje buiten Christchurch en ongeveer het epicentrum van de aardbeving. Het geeft een heel raar gevoel om er zo dichtbij te zijn, en het is op persoonlijk vlak ook een hele opluchting dat ik er amper hinder van zal ondervinden. Ik moet wel weer via Christchurch doorvliegen, maar dat is pas over 2,5 week, dus genoeg tijd om de situatie af te wachten tot dan.
Vandaag ben ik toch weer gewoon gaan doen waarvoor ik hier mede kwam: wijn! In en om Blenheim en Renwick worden in Marlbourough 's werelds beste Sauvignon Blanc en Pinot Noir geproduceerd, en vandaag heb ik daar al een handvol van mogen proeven. Erg fijn, en erg relaxt. Morgen waarschijnlijk nog zo'n dag, dan gaat de reis verder westelijk naar Nelson, om me voor te bereiden op een 3-daagse wandeltocht door Abel Tasman National Park. Zin in!!
(foto: local beer, genoeg wijn vandaag geproeft!)