Profile
Blog
Photos
Videos
Zondag 28 april 6:30 u
Het is nog fris in de vroege morgen op het perron, we worden opgewacht en in een busje volgepropt met een vlucht Hollanders, de stad binnengebracht en als enigen aan een hotelletje gedropt. Ja we worden verwacht, kamer 401 vierde verdiep en nee er is geen lift, ik schat dat mijn totale bagage een 40 tal kg weegt, dan loop je boven recht de douche in, ware het niet dat deze toegewezen kamer helemaal niet opgekuist is. Ludo neemt er een foto van en gaat hem tonen aan de receptie, en als bewijs dat foto's kunnen spreken komt hij terug met een andere sleutel. Deze keer lijkt het van ver iets properder, maar van nabij gezien toch niet om over naar huis te schrijven, dus geef ik geen details. In ieder geval is de douche welkom en op een goede temperatuur. De volgende dag wordt de kamer gekuist en krijgen we verse lakens, de enige keer in de week dat er iemand kwam kuisen, nu ja we zijn hier niet in Europa hé, en met een low budgetreis moet men nogal wat door de vingers zien, een reis niet voor doetjes zou ik zeggen, zolang het de spuigaten niet uitloopt (waarom denk ik nu weer aan het toilet van die trein?)
We zijn de eerste vier dagen op ons zelf aangewezen om de stad te verkennen. Een stad met 1,3 miljoen inwoners of de helft van heel Mongolië. Een stad nog maar in volle ontwikkeling sinds 1990 toen de Russen hier het hazenpad kozen en het lieten voor wat ze er van gemaakt hadden, wat wil zeggen, niet veel. We weten uit goed ingelichte bron dat er in 1992 maar een vijftigtal auto's door de stad toerden, vandaag, weer volgens goed ingelichte bron (dubbel gecheckt) crossen er welgeteld meer dan 300.000. Ik zeg wel crossen, in een stockcar racing zijn er nog regels… Het is een nationale sport de andere auto klem te rijden. Met een claxonsalvo als gevolg, wie het langst volhoudt de andere auto weg te drummen heeft gewonnen en dan wordt hij nog eens getrakteerd op een getoeter van jewelste. Moet je een hoofdbaan op, dan ga je gewoon voor de aanrijdende auto staan, zo moet hij wel stoppen. Pinkende richtingaanwijzers heb ik nooit gezien. Als voetganger mag je dan je leven wagen om de baan te kruisen, zelfs voor een zebrapad zullen ze niet vertragen, ook niet aan de zeldzame verkeerslichten die de stad rijk is, ben je niet veilig. Zo kun je je ongeveer het geluid van de stad beginnen voorstellen, een kakafonie van getoeter, van knarsende remmen, van brullende motoren en roepende mensen. Toen Ludo overstak zei hij telkens, loop naast een Koreaan, dan scheppen ze die eerst op. Wat zat hij daar met zijn gedachten in Korea te doen ? Ik denk dat hij de tel kwijt is van de landen die hij al aangedaan heeft. Ik blijf genieten van de Mongolen met hun eigenzinnige kuren. Een uitzonderlijk volkje waar je totaal niet kunt op rekenen, dit was ook de eerste zin die onze ontvangstman, een mongool trouwens, had uitgesproken.
Emmanuel
PS: Ik ben wat achter met mijn verhalen, schrijven gaat niet zo vlug als Ludo die er zijn jpg'tjes op smijt ;-) En geloof me, onze dagen zijn vol, we moeten tijd stelen om de camerabatterijen op te laden, de foto's te downladen, naar huis te skypen en nog wat te slapen ook en op de trein zaten we te ver van een constant door anderen gebruikt stopcontact om hun constant gebruikte gsm op te laden, ik heb geschreven tot de batterij van mijn laptop leeg was. We moeten zien dat we het volhouden.
- comments
Joke Je gaat ook in de tijd terug :)
Koen Tyberghien emmanuel, Ludo, het is prachtig jullie reisverhaal te kunnen volgen via de blog. nog een goeie reis verder.