Profile
Blog
Photos
Videos
Na een heel erg lange reis met truck, bus, taxi, trein, vlucht, taxi en minibus van zo'n 32 uur, met voor Anneke veel dank aan paracetamol en immodium, kwamen we, best wel moe, aan in Coroico. Volgens velen een fijn dorp, op ongeveer 1500 meter hoogte, om te relaxen bij het zwembad en te genieten van schitterende uitzichten over de bergen. Vooral Anneke leek dit een erg goed idee, aangezien ze nog steeds niet beter was.
We dachten een reservering gemaakt te hebben bij een goed hostel, maar bij aankomst keek iedereen ons aan alsof we de boel verstoorden. Bij expliciet vragen bleek dat onze reservering bij niemand bekend was (terwijl we wel een email hadden ontvangen) en dat er alleen kamers met gedeelde badkamer vrij waren. Normaal vinden we dit niet zo'n groot probleem, maar met diarree wil je graag een toilet dat te allen tijde beschikbaar is... We zijn toch maar gebleven en konden gelukkig de volgende ochtend verhuizen naar een mooie kamer met prive badkamer.
Een andere tegenvaller was het weer: geen zwembad in de zon met uitzichten, maar de hele volgende dag stromende regen! Geen uitzichten en heel nat en koud. Gelukkig wilde Anneke vooral in bed liggen en had Frans ook een goed boek, maar toch jammer.
De volgende dag was het gelukkig wat zonniger en konden we wel genieten van de mooie uitzichten.
Omdat het restaurant bij ons hostel net dicht ging toen we honger kregen, zijn we het dorpje in gegaan om eten te zoeken. Het is een eenvoudig, maar charmant dorpje waar helaas veel dicht was vanwege vakantie, maar uiteindelijk vonden we een pizzeria.
Echter voelde Anneke zich na vijf dagen ziekte nog steeds niet beter, en aangezien er een ziekenhuis naast ons hostel lag, hebben we daar maar een bezoekje aan gebracht (tussen de toiletbezoeken door). Alleen de directeur van het ziekenhuis sprak Engels, dus die onderzocht Anneke en constateerde een serieuze bacteriele infectie waar het lichaam geen raad mee wist. Dus ze kreeg antibiotica voorgeschreven om de bacterie te doden en ORS, omdat uitdroging een serieus gevaar zou zijn. Na 0,2 liter ORS heeft Anneke het opgegeven (zo vies!) en besloten veel soep, water, sap e.d. te nuttigen.
In de hoop dat het vanaf nu beter zou gaan, zijn we de volgende dag naar La Paz gereisd. Anneke's maag werd extra beproefd doordat de minibus er onderweg mee stopte en we moesten wachten op vervanging wat een uur vertraging opleverde. Gelukkig hoeven in Zuid-Amerika alleen de mannelijke passagiers te helpen duwen :).
- comments