francien Paalhaar

Maandag.

Jeetje, maandag.

We hebben de afgelopen dagen nauwelijks een horloge om gehad, laat staat dat we wisten wat voor dag het was. Maar vandaag was het een maandag zoals we die allemaal kennen. Een maandag in Nederland. Cien weer in de college banken, al was het een eerstejaars vak dat ze moest inhalen: Communicatie, dus eerder een workshop van de Lama's ( De caberatiers, niet de beesten, haha ) Elra opzoek naar een baantje, een simkaart en een kamer in Amsterdam want daar duikt ze over een tijdje in de studieboeken. We smeren weer make up op onze snuiten en ruilen onze 'sexy' afritsbroeken in voor rokjes waarbij we voor elk een ander paar laarzen moeten kiezen. Wat een onwerkelijke dilemma's..

We missen de verse jus 'd orange bij het ontbijt, kijken bedachtzaam naar de soep als we er geen lang, zwart haar in vinden en twijfelen nog steeds een fractie van een seconde voordat we het W.C. papier gewoon in de pot gooien. In Zuid Amerika gaat dat namelijk allemaal in de prullenbak. Ow, ook daarover nog een nieuwtje voor de mensen die een camping zo vervelend vinden omdat ze dan met een W.C. rol onder hun arm naar de toiletgebouwen moeten lopen. In Zuid Amerika moet je overal je eigen W.C. papier mee naar toe nemen, hostels, restaurants, busstations, noem maar op.

We hebben drie maanden gereist door landen die in de LonelyPlanet worden beschreven als zeer gevaarlijk. Wij zijn ook heel erg op onze hoede geweest. De eerste weken waren we uren bezig met het verstoppen van onze paspoorten, bankpasjes en fotokaartjes, haha. Wij hebben bijna iedereen met argwaan behandeld. Met het schaamrood op mijn wangen typ ik dit, want velen zijn schatten met de beste bedoelingen! Elra is voor gek verklaard toen ze bekend maakte dat ze naar Colombia ging. Terwijl de mensen haar daar met een Zuid Amerikaanse gastvrijheid ontvingen waar we in Europa nog wat van kunnen leren.

Omdat er al genoeg negatieve verhalen zijn, willen we onze positieve ervaring graag benadrukken. We hebben een prachtige tijd gehad, een grote verschijdenheid aan klimaten en landschappen gezien. Het is toch niet normaal dat je in 3 maanden van het tropische regenwoud naar het Andesgebergte en van de ijskoude zoudvlaktes naar de zwoele kust gaat. Van Condors tot gigantische Walvissen en van roze zoetwater dolfijnen tot Alpacca's ziet. Met haaien en Galapagos schildpadden duikt! We hebben veel hartelijke, gepassioneerde, liefhebbende en vriendelijke mensen ontmoet. Elke zondag, het maakt niet uit in wat voor gat je bent, is er een feest en dan dansen ze in traditionele jurken en poncho's.

We hebben nog even een paar foto's van de laatste 3 weken voor jullie geupload. Binnenkort zullen we met een fotoboek vol komen. ( Als we de vijf gig aan fotokaartjes hebben uitgezocht.. ) ... Na Potosi zijn we een paar dagen in een minder toeristisch gebied vlak onder La Paz geweest. Voor het eerst sinds enige tijd was het weer tropisch warm, dus hebben we een middag verkoeling gezocht bij het zwembad. We hebben paar dagen gehiked naar dorpjes waar we tussen de kleine Peruaantjes ineens Afrikaanse krullenbollen zagen. Vroeger hebben de Spanjaarden slaven uit Afrika naar dit gebied in Peru gebracht. We hebben er een tochtje door een stuk regenwoud gemaakt waar ook Puma's leven. Helaas hebben we geen Puma gezien. Eveneens niet in de rotsen en monumenten die de Inca's vroeger aanbaden, omdat ze er versteende Puma's in zagen. In La Paz hebben we een dag souvenirs geshopt tot ons Boliviaanse geld op was. Later in Peru bleken de souvenirs 3x zo duur. We hebben het Titicaca meer vanaf Peruaanse kant bezocht. Daar zijn floting islands van riet die ze steeds moeten vlechten, omdat ze van de onderkant wegrotten. We verbleven op eiland Asmantani bij een vrouwtje dat op houtvuur voor ons kookte, een kind op dr rug droeg en ondertussen nog een mutsje breidde. 's Avonds werd iedereen in mooie kleren gestoken om te gaan dansen! Alles aan die kleding heeft een betekenis. Men kon duidelijk zien dat we nog niet getrouwd waren, maar onze vrijgezellenoutfit heeft geen Peruaan actie doen ondernemen. En zodoende zijn we toch maar weer gewoon terug gekomen naar NL. :-P

De laatste weken waren we in Cusco, we hebben erg veel Inca ruines gezien met als hoogte punt de Inca stad Machu Picchu. Voorafgaand hieraan hebben we de vijfdaagse Sarkantaytrail gelopen. Een tocht die begint tussen besneeuwde bergtoppen en daarna zijn weg vervolgd door de semi-jungle. De groep was lachen; een bierdrinkende Ier, een te overdreven Amerikaan, een Tango dansende Italiaan, een Tsjechische stewardess die in Dubai woont en een stel Argentijnse dames van middelbare leeftijd in roze fitnesspakjes die me met een serieus gezicht vragen of het ook voor mij de eerste keer is dat ik in een tent slaap. We hebben een kok mee die popcorn voor ons bakt en ons wekt met een kop warme thee. Ten eerste omdat het die nacht erg koud is geweest, ten tweede zodat we niet meteen terug in slaap vallen. :-) Het grootste deel van onze bagage zit op ezels, muilezels of paarden. Deze kunnen elkaar op de smalle paden niet inhalen, als dat toch gebeurd valt er een 600 meter het ravijn in. :-(Het waren pittige en lange dagen, de laatste dag stonden we om 4.00 uur op om naar de Machu Picchu te klimmen. Daar zagen we de zon over de sprookjesachtige bergen opkomen en het eeuwen oude monument verlichten. Ongelovelijk hoe alle stenen precies in elkaar passen en perfecte muurtjes vormen, hoe waterstroompjes door de hele stad worden geleidt en hoeveel groepen Japanners en Amerikanen je van dichtbij kunt bekijken ( een dierentuin is er niets bij ). Francien verdient een dikke pluim want zij was een paar dagen heel erg ziek ( ze at zelfs niet meer ;-) ) maar heeft de hele tocht uitgelopen.Onze laatste activiteit was rafting door de aders van pacha mamma ( = moeder aarde ) ! Zo worden de rivieren genoemd door de inheemse bevolking, zij eren de natuur omdat ze er zoveel aan te danken hebben.

Vorige week zijn we van Cusco naar Lima gevlogen, een dag later van Lima naar Atlanta en van Atlanta naar Amsterdam. Op schiphol draaiden al onze tassen op de lopende band mee en voor de laatste keer geven Cien en ik elkaar de highfive. De tukkers in de trein richting Almelo vragen of dit nou low-bugget-reizen is. We willen namelijk op iemands kortingskaart meeliften en als we dan ook nog vragen of we even een mobieltje mogen lenen heeft ineens niemand beltegoed. De vrouw tegen over me ergert zich overduidelijk aan de tassen, we blokkeren het pad. We pakken de spits en zien drie homo's in paarse pakjes die Holland vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival. Op ons welkomsfeestje vertellen vriendinnen over de gordijnen in hun nieuwe huizen. Welkom thuis.