Profile
Blog
Photos
Videos
Feeling like a Inca.. Machu Picchu, Inca Trail.. en cavia's. Last part Peru!
Het laatste gedeelte van Peru, ja mensen er zit schot in de zaak. Vergeet de duck niet te zoeken in de foto's want er zijn nog steeds souvenirtjes! Veel lees plezier!
29-03 Raqchi - Cusco
Die morgen worden we vroeg wakker mede omdat Ruud en ik gewoon niet zo lang kunnen slapen al wordt je aardig lui van die lange dagen op de truck, maar ook omdat we eigenlijk geen idee hadden hoelaat het ontbijt was. Rond 06:00 waren we klaar, en rond 07:00 zaten we aan het ontbijt. We hadden stiekem in één bed geslapen (dat hoort hier niet bij de cultuur) dus maakten we van het andere bed ook een beetje een rommeltje zodat het leek alsof we daar ook geslapen hadden. Het weer was gelukkig opgeklaard. Het ontbijt was weer gigantisch veel. Van brood, tot rösti achtige dingen, een ei enz. Natuurlijk samen met thee. Elk gerecht komt hier met thee. Na het ontbijt kwam de moeder ineens weer binnen met alle traditionele kledij. We gingen de ceremonie alsnog doen maar dan nu in de ochtend. Huppakee alle kleren weer aan, en op naar het huis waar de ceremonie zou plaatsvinden. Daar aangekomen waren er al meerdere mensen in traditionele kleding en hadden we de grootste lol. Gelukkig had nu iedereen een baby doek om inclusief Helen en Mathilda, dus voelde ik me een beetje minder "beschaamd". De babydoeken werden vooral opgevuld met tassen, en flessen water. We maakten foto's en toen iedereen er was konden we plaats nemen op houten bankjes bedekt met alpaca vacht. Op het dak zat een toeschouwer, een grote groene papegaai. We begonnen met een demonstratie pottenbakken, pottery,ook wel Raqchi genoemd (zoals de plaats) in hun eigen taal. Potten bakken zit al eeuwenland in de familie en wordt doorgegeven van vader op zoon. Er zijn potten, schaaltjes en kannen van allerlei soorten en maten. Sommige beschilderd, andere blanco en die worden bijv. doorverkocht aan Cusco. Daar worden ze dan beschilderd en er wordt made in Cusco op geschreven. Zoals ze hier zeggen: Fake dus!! Het plateau zoals wij dat kennen draait hier niet automatisch rond maar wordt met de hand gedraaid. Vroeger was het allemaal nog veel meer basic maar ook hier veranderen de technieken langzaam. Op een boomstronk wordt de klei plat geslagen en dan wordt er een schoteltje van gemaakt. Met een ander stuk klei wordt een lange ronde reep gemaakt die er daarna op gelegd wordt. Een natte doek zorgt ervoor dat het een geheel wordt (alpaca doekje). Met een stuk steen wordt het verder glad gemaakt. Uiteindelijk werd het een mooi glad kommetje. Daarna koos Dave de Koreaanse man om het ook eens te proberen. Hij vond het geweldig en ging er helemaal in op. Best grappig want de tolk vertaalde eerst het Spaans naar Engels, waarna de dochter het Engels weer naar het Koreaans vertaalde. Na dit tafereel stalde de families hun kleedjes uit met daarop pottery en konden wij dus iets kopen. Er is ons verteld dat het netjes is om de familie 5 sol te geven voor je verblijf maar je kon ook iets kopen als je wou. Aangezien het toch tijd wordt voor wat souvenirs .. We kochten wat schaaltjes, een armbandje, de inca koning en de magic kan! Je gooit water in de onderkant en dan zet je hem weer rechtop, het water valt er niet uit en je kan het gewoon schenken via het tuitje. Huup huup huup… Daarna was het tijd voor de ceremonie nadat we buiten de souvenirs om onze familie toch 5 extra sol hebben gegeven. We gingen weer allemaal zitten en midden in lag een kleedje met daarop 2 bekers (natuurlijk pottery). Gevuld met wijn. Iedereen kreeg in beide handen wat cocaleafs. Je rechter hand is voor de bergen en gaat in de rechter beker met een donkere bloem. Je linkerhand is voor moeder aarde en gaat in de linker beker met een lichtere bloem. Met dat je bidt wijs je na de bergen en zet je de cocaleafs met de steeltjes naar beneden in de desbetreffende beker. Zo gingen we het rijtje van mensen af, sommige mensen zeiden wat hardop andere mensen iets in zichzelf. Je mocht van alles wensen als het maar niet materialistisch was. Daarna gingen ze rond met de bekers en moest je in beide 3x blazen. Toen iedereen dat gedaan had werd het tijd de bladeren te begraven. Zo'n ceremonie doen ze altijd als iemand hun dorpje komt bezoeken, en een grote ceremonie elk jaar vlak voor het zaaien. Soms zelfs op de top van de berg. Daarna was het tijd voor wat dansen en wat live muziek. 1 man speelde op de gitaar, en 2 vrouwen zongen een lied van zeker 6 minuten (zolang je dat zingen wilt noemen, in NL zouden ze de voorrondes van "Idols" niet overleven). Wij dansten en probeerden wat mee te bleren. Sommige paren dansten in het midden van de kring, we maken bruggetjes waar mensen onder door moesten enz. Ondertussen werd het al goed warm. We bedankten iedereen en gingen met deze kleren aan op pad naar de ruïnes bij het plein onder leiding van Smithie want we zouden een rondleiding krijgen. Ik besloot een polaroid foto te maken voor de kerk met onze traditionele kleding aan. Natuurlijk stond er op het plein ook nog een klein marktje (we blijven toeristen). Daarna gingen we op naar de inca plek. Smithie vertelde ons wederom over de verschillende lagen (zie eerdere info slang enz.). Pff het wordt nu echt warm en vooral met deze kleren aan. Het is de omgekeerde wereld op het moment, toeristen maken foto's van ons. Ik doe ondertussen afstand van mijn charmante hoed, dat gekke ding is echt zwaar! Smithie neemt ons mee naar verschillende opslagplekken voor eten, denkend aan gedroogde aardappels etc. De rondleiding duurt al met al een uur, en daarna kan je kiezen of je nog mee wilt lopen naar het uitzichtpunt. Ruud en ik willen natuurlijk wel maar ik moet echt eerst van die kleding af haha. De kleren gaan uit en we gaan op naar de top. Dit is een goede training voor de inca trail die we de komende dagen gaan lopen. Het valt ons niet tegen, alleen moeten we ons er niet op verkijken want dit is ongeveer 1/50ste van wat we daar op een dag gaan lopen. Het is echt een geweldig uitzicht op de top, je hebt uitzicht op alle oude reünies en bovenop staat een kruis en een hutje om even te genieten van schaduw die velen nodig hebben . Zeker de moeite waard. Het baart ons wel zorgen dat sommige mensen van de groep flink kapot zijn haha.. dat wordt nog wat de komende dagen. Na 10 minuten besluiten we weer na beneden te lopen, en onze spullen op te halen bij de families. Eenmaal terug in het plaatsje zijn we glad verdwaald, staatnamen kennen ze niet en elk huis lijkt op elkaar. Dit is om ons dood te schamen hihi. Een vrouw die op een gegeven moment ons pad kruist wijst ons gelukkig de goede weg, en we bereiken ons gastgezin uiteindelijk toch. Alle families lopen met ons mee naar het plein en dan nemen we afscheid want wij gaan vandaag nog weer verder naar Cusco. We krijgen van onze familie nog allemaal een afscheidscadeautje (Pottery haha) en vertrekken met de truck. Op weg naar Cusco. Terug over het zandpad, rijden, en rijden. Rond 16.00 zijn we in de buurt van Cusco en stoppen we nog even voor de oude poorten en natuurlijk hoort daar ook een verhaal bij, al waren de meeste meer dan blij dat we even konden wild plassen, je hebt toch behoeftes. Eenmaal aangekomen in ons hotel krijgen we allemaal een kamer en droppen we onze spullen. Een beetje relax time en Ruud zijn haar moet nodig wat aan gebeuren. Scheelt het weer dat Dan standaard een tondeuse op zak heeft. Kaal dan maar weer (gelukkig vriest het 's nachts niet op de inca trail J). Het was echt lang. Fotogenieke momenten toen we op de helft waren van de kappersbeurt. En dan is het tijd voor party time, want dit is niet alleen het startpunt van de inca trail maar ook een prima plek voor een feestje. We besluiten gewoon ergens een kroeg binnen te gaan, en Sammie is al snel aardig op dreef. We hadden met Helen en Dave afgesproken in de Irish pub bij de buren, maar als we daar na een tijd (iets te laat) aankomen is er niemand te bekennen, nou ja wij vermaken ons wel. Er worden verhalen verteld, gedanst , maar er moet nog gegeten worden en aangezien dat hier niet gaat zoals in Nederland en iedereen dus niet tegelijkertijd eten krijgt besluiten we (SCHANDALIG) naar de mac te gaan. Nou ja, we willen gewoon niet teveel tijd verspillen aan eten. Dit is echt de propper city van peru. Overal staan mensen die je proberen na binnen te lokken voor gratis drankjes, en geloof me als je op elk aanbod in zou gaan heb je een goedkope avond. We gaan allereerst naar Inca team, waar nog danslessen gaande zijn en wij dansen vrolijk mee alsof we de dans perfect beheersen, en er wordt niet zuinig aan gedaan met de gratis drankjes. De volgende kroeg is Mama Africa waar bekende oude nummers van ons gedraaid worden. "Like a virgin".. Hmm.. Het word inmiddels misschien wel tijd om naar huis te gaan, maar Dan onze 40er is niet te stoppen!!
Onderweg naar huis sleept hij ons nog een lokale discotheek in en natuurlijk werd het daar ook weer gezellig. We hebben ons kapot gelachen om Dan. Vele leuke mensen leren kennen, en ik heb zelfs een armbandje gekregen van een lokaal meisje voor bij mijn collectie. Uiteindelijk zijn we rond 06:30 terug in het hotel, en is de bewaker niet erg blij met ons! Dan blijft weg lopen in het hotel omdat hij vindt dat het feest nog steeds niet afgelopen is haha. Eenmaal in bed vallen we als een blok in slaap. Dit wordt een korte nacht!
30-03 Cusco - Explore the city day of niet!
Tring Tring.. Kwart voor 10! Femke? Yes Dave we are awake, no worries, we will be there on time. 10.00 meeting en uitleg voor het lopen van de Inca trail. Ruud wakker worden, we hebben 5 minuten.. Natuurlijk zijn we zoals altijd met charme precies op tijd, Nicky, Liz en Dan daarin tegen zijn nergens te bekennen haha. Na 10 minuten besluiten Nicky en Liz toch uit bed te komen maar Dan laat zich echt niet wakker maken, "Ik wil slapen!!". Wij hielden natuurlijk vol dat we allang wakker waren, en gelukkig viel Ruud zijn kater mee en geloofden de mensen het ook nog. Rolfie onze gids begint met vertellen, focus. Hij bespreekt de inca trail met ons, het hoogteverschil, en de spullen die we mee moeten nemen. De hoogte speelt echt zijn parten, je hebt het gevoel alsof je de helft van je long capaciteit nog maar hebt, en ook qua bijvoorbeeld alcohol komt het voor ons 2x zo hard aan zegt hij wijzend naar Liz en Nicky haha, die aan een andere tafel zitten omdat die een andere track gaan lopen. Dragoman heeft namelijk ook zijn eigen trail, die wij in eerste instantie eigenlijk ook liever hadden gedaan maar zo langzamerhand zijn we er eigenlijk wel erg blij mee dat we toch de originele gaan doen. Dat is toch de "echte" trail. We krijgen allemaal een blauwe tas waar 8 kilo in mag en daar moeten we het mee doen de komende dagen. 8 kilo? Dat heb ik niet nodig hoor. Morgen begint het avontuur maar vandaag nog even bijkomen, of niet? Na de bespreking hebben we een half uurtje speling en daarna neemt Smithie ons mee op een gratis city tour. En tja we blijven Nederlanders he? Gratis!! Nee we willen Cusco graag zien en we gaan dus al snel op pad. Zelfs Dan gaat mee. De meeste mensen zijn goed brak maar toch wordt er aandachtig geluisterd na de verhalen van Smithie. Hij verteld ons iets over waarom Plaza das Armas , zo heet, en dat is omdat het, in bijna elke stad in Peru (die tevens ook zo heten) het plein was wat in het midden gelegen is en een groot open gebied is. Hier zijn de meeste oorlogen gevoerd. We lopen verder en zien vele gebouwen die op een bepaalde manier zijn opgebouwd, beginnen met grote stenen en naar boven toe worden de stenen steeds kleiner. Ondertussen valt ons op dat ook de nieuwe mensen er bij zijn haha zoals Clive en David. We lopen langs alle restaurants en zien ook de bekende nachtclub van de avond ervoor, Mama Africa, alleen is nu duidelijk leesbaar dat het 2 verschillende clubs zijn en dat de andere Mushrooms heet. Interessant. We gaan op pad naar de lokale markt. Onderweg komen we vele fonteinen tegen waar standbeelden op staan van belangrijke personen uit de geschiedenis van Peru. Ook zijn er wederom zoals altijd vele straatmuzikanten en zetten we onze discussie voort van gisteren avond. Boven in de bergen staat namelijk een kruis met jezus eraan, en in het licht 's avonds lijkt jezus net blauw. We hebben hem dan ook de bijnaam "techno Jezus" genoemd maar Smithie is het niet met ons eens en blijft beweren dat het een wit licht is (en aangezien hij hier al jaren woont.. maar wij geven hem geen gelijk). Onderweg naar de markt komen we vele kerken en oude gebouwen tegen, en op een van de groene heuvels/bergen waar je tegenaan kijkt staat met grote letters gemaaid, Viva el Peru. Cusco is een prachtige stad. Eenmaal op de lokale markt aangekomen werkt dat voor sommige van ons niet geruststellend op de maag, er liggen hele varkens op kraampjes, er liggen honderden soorten aardappels (waar Peru bekend omstaat), en een vrouw op een stoeltje is druk bezig met kikkers in een blender te gooien, want het blijkt heel gezond te zijn om pure kikker te drinken huhu. Smithie lijkt het niet zo verstandig om hier nu te gaan eten omdat hij niet wil dat iemand ziek wordt aangezien we morgen beginnen aan de Inca trail. Ruud en ik vinden dat jammer want er zaten best wel wat smakelijke dingen bij. Smithie neemt ons mee naar een lokaal goedkoop restaurantje in de buurt, waar we een aardappel soep, een salade, en kip eten. Daarna word het tijd om weer terug te gaan naar het hotel. Iedereen gaat een beetje relaxen. Ik schrijf mijn dagboek, en Ruud gaat even slapen. Later die avond pakken we onze backpacks in en onze tas voor de komende dagen. Die avond haal ik onze was op bij de buren, en gaan we met bijna iedereen (op Dan na haha) aan de overkant in een restaurant uit eten. Alsof de dag nog niet heftig genoeg was voor de meesten besloten we dat dit de juiste avond was om het streekgerecht van Peru te gaan proberen, Cavia!!
We bestellen een cavia, in zijn geheel, en een cavia in stukjes in saté saus. Dat moet nog wat worden. Clive en David probeerden de pisco sour, maar de meeste van ons hielden het bij fris. Pff het duurde minstens 1,5 uur voordat ons eten er was maar de presentatie mag er zijn. Buiten de cavia om hadden we ook allemaal wat anders besteld en dat kwam als eerst. Toen de Cavia, lang uitgestrekt op een bord, met alles er nog en eraan, en daarmee bedoel ik huid, oren, tanden, alles. Een tomaat in de mond en een als helm op zijn kop. Sexy! We vonden hem niet erg lekker, de huid was zo taai en amper eraf te krijgen, het vlees proefde naar een soort taaie kip en er zat amper vlees aan. Misschien hadden we er uitleg bij moeten hebben haha. Natuurlijk kon het nog erger, want we besloten de kop van de cavia mee te nemen als souvenir voor Dan. Ooh ooh.. wat zal de kok raar gekeken hebben..
We betalen en gaan terug naar het hotel. We kloppen nog even bij Dan aan, wensen hem welterusten terwijl Liz de kop van de cavia in Dan zijn badkamer legt. Lachend vertrekken we en we hopen dat Dan morgen een bedankje achterlaat bij de receptie want morgen splitsen we op. De helft gaat de "echte" inca trail lopen en de andere helft de community trail van Dragoman. Lekker slapen nu, morgen begint het echt..
31-03 Cusco Het begin van de Inca trail
De wekker gaat, de tassen gaan in het berghok, de blauwe tassen gaan in de lobby, de laatste dingetjes gekocht aan de overkant van de straat, en er wordt gecheckt of er een notitie is van Dan, want die groep is al vertrokken. Dan schreef: Ik kwam er pas achter toen ik ging douchen vanmorgen en me hand uitstak om de zeep te pakken haha.. Gadver! Rolfie is aangekomen en om 08:30 vertrekken we. Vandaag bestaat onze dag vooral uit het bezichtigen van historische plekken en het echte lopen begint morgen pas. We gaan eerst naar Saqsayhuamán (klinkt als sexy human). We reden een heel stuk omhoog en zitten inmiddels op 3600 meter. Vanaf hier heb je een prachtig uitzicht over heel Cusco en om ons heen lopen er overal verschillende kleuren en maten alpaca's (bruin/wit, lange haren/korte haren). Onze groep bestaat uit Sammie, Cloey, Clive, David, Yana, Gavin, Ruud en ik. Morgen komt er nog een jongen bij die we onderweg oppikken. Wederom wordt er de nadruk gelegd op de 3 ceremonie lagen, de panter, de slang en de Condor. Ook bij speciale aangelegenheden komen deze 3 aspecten telkens terug. Ook staan de 3 terrassen voor de 3 oorlogen. We lopen langs een Colosseum die ook ceremonie uiteinden heeft. Op een gegeven moment komen we aan bij de gang van de onderwereld. Of te wel, dit heeft betrekking op de god van de onderwereld. Je mocht er doorheen lopen als je wou, maar na de tunnels in Vietnam stelt dit voor ons niet meer zoveel voor, ook al vond het Ruud het wel grappig om zijn zaklamp aan te doen. Rolfie kon dit niet echt waarderen want er is een reden dat het zo donker is in de tunnel, en Ruud heeft hiermee de goden kwaad gemaakt. Oeps. Hopelijk gaat dat goed de komende dagen. Ook vanaf hier is techno Jezus duidelijk te zien, maar ook Rolfie zegt dat het wit licht is. Rolfie vertelt ons ondertussen hoe een cavia gedood wordt (je drukt hem tegen je heup en trekt dan aan zijn kop) en ook weet hij ons te vertellen dat de oren en de tong het lekkerst zijn want die zijn lekker knapperig. Daar hadden we zelf niet echt aan gedacht, helaas. Wij hadden blijkbaar opa of oma en daarom taai vlees. Ondertussen zijn we weer bij het minibusje aangekomen en gaan we op naar Pisac. Onderweg kijken we over vele terrassen, en rijden we nog hoger de bergen in, we rijden door kleine plaatsjes die gevuld zijn met kleine huisjes en tuc tucs (die hier voor de lokale mensen zijn en niet voor de toeristen). We kruizen de Urubanda Rivier die door het hele gebied loopt hier. Eenmaal in Pisac aangekomen gaan we weer wandelen. Er zijn ook hier vele terrassen waar vroeger vooral mais, aardappelen en chitia verbouwt werd. Dit is de grootste begraafplaats rondom Cusco en er liggen circa 50.00 mensen. Dit is alleen een begraafplaats voor "normale" mensen, want royalty's worden op speciale plekken begraven. Zelfs als royalty's dood waren behielden ze grond. Daar kwamen mensen naar toe om belangrijke dingen te vragen aan de heilige. Als je naar de berg kijkt zie je ook allemaal gaten die dus tombes voorstellen. Sommige gaten zitten op de meest onmogelijke plekken, waardoor mensen er moesten komen door bijvoorbeeld aan een touw te gaan hangen enz. Ook staan er nog wat oude huizen van de bevolking. Grappig is dat sommige ramen open zijn en andere dicht. De open ramen zijn voor frisse lucht, de dichte voor bijv. potten en vuur (van alpacavacht).
Hier komen we trouwens ook de andere groep nog even tegen, alleen gaan hun net weg. Clive, Ruud, Yana en ik lopen nog wat rond langs de huisjes en dan gaan we weer verder. We rijden in de sacred valley, die in totaal 300 km lang is. We rijden natuurlijk geen 300 km, maar we rijden wel lang haha. Ondertussen komen we weer door kleine plaatsjes. Op de daken van de huisjes staan beeldjes met een kruis en 2 stieren ernaast, aan elke kant een. De stieren staan voor de familie, de vader en moeder. Soms staan er ook flessen heilig water bij. Ook hangen er bij sommige huisjes een rieten mandje aan de deur, wat inhoudt dat ze daar brood verkopen, en een rode zak betekend lokale kroeg haha. Das een keer wat anders dan een naambordje met "oud rooi" of "de ster". Ik heb het drankje al een paar keer genoemd maar even voor de duidelijkheid Pisco sour is het lokale drankje. Dat bestaat uit Brandy, eiwit, veel ijs, lime en suiker. Op een gegeven moment komen we aan bij een restaurant in de middle of nowhere (in Urubamba dus) waar we blijkbaar gaan lunchen. We krijgen een lopend buffet, met de typische salade waar natuurlijk aardappel in zit, alpaca, vis, enz. Het toetje is heerlijk genaamd Bonoviefie, banaan met caramel. En natuurlijk drinken we coca tea. We gaan verder op weg naar Ollantaytambo (ik verbaas me ook over de namen hoor haha). Een gezellig plaatsje met terrasjes, kleine winkeltjes en een prachtige natuur. We rijden een stukje uit plaatsje er daar staat ons hostel Tunupa. Ik zou het geen hostel willen noemen want het ziet er prachtig uit. Voor het hostel is een grasveld waar 2 ligbedden staan waar ik eerst eens even heerlijk van de natuur ga genieten, en het beetje zon wat door de wolken komt. Je kijkt uit op bergen met witte sneeuw toppen, en blijkbaar kan je hier ook gletsjer en ijsklimmen. We droppen onze tassen in de kamer en gaan weer op pad. Ook hier is nog een Inca plek waar we even na toe gaan. Er naartoe lopend blijkt dat er een aquaduct door de hele stad loopt. Vroeger werd dit gebruikt voor drinkwater maar tegenwoordig wordt het alleen nog maar gebruikt om het land te besproeien. Ook deze Inca plek is niet ontstaan zonder een hoop opofferingen, vroeger mensen tegenwoordig dieren. De belangrijkste dieren zijn Guinea pig (Cavia), vis maar ook coca leafs. Het is raar om te bedenken dat, dat nog steeds gebeurd. Gelukkig zijn het geen mensen meer want we praten niet over 1 of 2 personen. Voor een gebouw werden gemiddeld 5000 mensen geofferd. Dit waren dan vooral tieners van 14 jaar, en dit was al vanaf de geboorte bepaald. De familie was er zelfs trots op en zag het als een eer. We lopen daar nog wat rond en dan gaan we naar een lokale familie. In de schuur vinden we wel 60 cavia's die rond lopen. Erg grappig om te zien want in de hoek staat een ketel en sommige cavia's kruipen er vanzelf al in, alsof ze weten dat ze later opgegeten worden. We kochten nog een klein souvenirtje en toen liet Rolfie ons alleen. Ruud wil een houten stok kopen op het plaatselijke marktje voor de Inca Trail. Vind tie stoer denk ik, en hij heeft natuurlijk al ervaring om met een stok te lopen (denk terug aan zijn akkefietje op het strand in Vietnam). Daarna gingen we nog even met Sammy en Cloey terug naar de Inca plaats om er helemaal boven op te klimmen. De warmte en de hoogte zijn best wel een heftige combinatie haha. Boven op de berg heb je een uitzicht op een andere berg waar volgens ons Condors om heen vliegen maar ach, misschien zien we die tegenwoordig overal na de Colca Canyon. Terug in het plaatsje drinken we een fruitshake en gaan we terug naar het hostel. We rusten even 2 uurtjes en gaan dan met Clive, David, Sammy, en Cloey terug naar het pizzatentje die we 's middags gezien hadden. We aten pizza, dronken een biertje en een pisco sour tegen het advies van Rolfie in. Het was erg gezellig en zo leerden we Clive en David (2 twee broers uit Aussie) ook wat beter kennen. Het is nog steeds een drukte van jewelste op straat en recht voor ons gezicht wordt een man gearresteerd omdat hij aan het demonstreren was. Ging er akelig hard handig aan toe moet ik eerlijk bekennen. We zitten allemaal vol, de laatste 2 punten pizza geven we aan de zwerver, die al de hele tijd naast ons tafeltje staat en dan gaan we terug naar het hostel. Als we aankomen is alles er donker. We snappen er niks van maar de vrouw probeert in haar beste Spaans en Engels ons iets te vertellen over planeten. We komen er langzaam achter dat van 08:30 tot 09:30 het, het uur van de planeten is, en dat je dan de lampen uit doet om de milieuvervuiling tegen te gaan. Dit initiatief komt oorspronkelijk uit Australië kwamen we later achter. We besloten dus ook om kaarsjes aan te steken in plaats van de lamp maar zolang zouden we toch niet meer op blijven. Morgen begint het..
Slaap lekker!
01-04 Dag 1 van de "echte" Inca Trail.
Pff klaar wakker en het is 3 uur. Het idee van vroeg naar bed gaan en uitgerust zijn gaat niet echt op. Ik ga maar vast douchen en onze tassen nogmaals praktisch inpakken. Rond 07:00 zitten we aan het ontbijt, eggs, broodjes, jam, jus en coca tea. Rolfie komt ons om 09:00 ophalen. Als hij aankomt zitten we allemaal met onze kop naar beneden, zuchtend en kreunend. De angst is op zijn gezicht te lezen.. "You guys went out last night?" Yes.. and we drunk a little bit to much of the local black bear. Zijn gezicht betrekt en .. Grapje!! Pff.. hij zag er echt bang uit. Na een half uurtje rijden komen we aan bij het begin van de inca trail. De porters (dragers van onze spullen/tenten/eten) staan al op ons te wachten. Alle tassen worden ingepakt in grotere tassen. De porters krijgen 25 sol per dag, mogen maximaal 25 kilo dragen en krijgen van de organisatie een verzekering etc. Helaas gebeurd het nog vaak genoeg dat ze net zoals vroeger onder erbarmelijke situaties moeten werken bij minder erkende organisaties en dat de regel van 25 kilo aan de laars gelapt wordt. Ik heb nog steeds medelijden met ze en het voelt niet goed dat zij onze tassen dragen maar volgens Rolfie moet ik mij er bij neerleggen want het is gewoon hun baan en er wordt goed voor ze gezorgd. In totaal gaan we uiteindelijk op pad met 13 porters en 2 gidsen, Rolfie en Jimmy. Bij het begin van de trail aangekomen krijgen we een stempel in ons paspoort en worden onze gegevens gecheckt. Daar gaan we dan.. Het eerste stuk is al gelijk vrij stijl, en iedereen moet dan ook wel even slikken, Rolfie geeft aan dat deze dag wel mee gaat vallen, de 2de dag de zwaarste dag qua klimmen en afdalen, maar de 3de zag zal fysieks het zwaarst worden want dan ben je geheel uitgeput. We lopen over een lange brug. We moeten in "babysteps" lopen want het is belangrijk om een tempo te creëren wat voor jou het beste werkt. Op de weg komen we veel ezels en paarden tegen, en dus ook een hoop poep haha. We dragen allemaal wandelschoenen maar ik heb voor de zekerheid mijn vertrouwde (van marit gekregen) roze allstars mee. We komen langs de eerste ruïnes die geplaatst zijn op een strategische plek waardoor je over de hele vallei heen kan kijken. Ik weet dat ik dit vaker getypt hebt door de maanden heen maar het uitzicht en vooral de omgeving is erg moeilijk te beschrijven. Het is prachtig maar ook zo rustig. Je voelt je gewoon sen om het maar zo te zeggen. Ook al zijn er in totaal 500 mensen die deze trail nou lopen, wij zien amper iemand en dat bevalt goed. We lopen verder door de vallei, stoppen een paar keer, en passeren heel wat cactussen (de centrale plant hier). Af en toe passeren we nu nog een kraampje waar mensen eten en drinken proberen te verkopen maar dat wordt langzaam aan steeds minder. We hebben eigenlijk ook niks nodig want we worden elke dag voorzien van een pakketje tussendoortjes en we ontbijten, lunchen en avondeten het voedsel wat de porters voor ons voorbereiden. We bereiken een centraal punt en daar staan meerdere tenten waaronder die van ons (de porters lopen vooruit) en onze lunch wordt geserveerd. Aspergesoep met melk, broodjes, en garlic achtige croutons, en een heerlijke salade van kaas, tomaat, komkommer, ham en een heerlijke advocado dressing (advocado, beetje kaas, red pepper, onion, lime, pepper, meer voor mezelf getypt dan voor jullie maar wil het in NL graag ook eens maken). Het is heerlijk. Ondertussen krijgen we nog wat meer informatie over de cactus (dat er maar 1x in de 100 jaar een bloem aan groeit en dat de plant dan sterft) en wat geschiedenis over de trail. De wegen werden gezien als belangrijke aanknopingspunten tussen valleien. Zo kon er een boodschap overgebracht worden van vallei naar vallei. De boodschap begon in 1 vallei, volgende vallei volgende man, en uiteindelijk werd een boodschap binnen 24 uur overgedragen aan iemand in wie zal het zeggen, verweggistan! Na de lunch terwijl iedereen prop vol is gaan we verder en moeten we gelijk weer een steile berg beklimmen. Effectieve verbranding noemen ze dat denk ik. We leren ondertussen dat Allehandtsjoe, Hallo betekend in de taal die de porters spreken. Boven aangekomen is het uitzicht nog mooier en maken we wat foto's rondom de cliff/afgrond. We schrikken ons dood als ik probeer een foto van Ruud te maken, terwijl er uit het niets een wild paard uit de bosjes tevoorschijn springt.
Er loopt een rivier door de vallei waar een hele muur naast gebouwd is in die tijd zodat ze de rivier een beetje konden sturen en het water gunstig zou uitpakken voor de oogst. Het begint ondertussen al een beetje schemerig/donkerder te worden en we vervolgen onze weg langs een wild stuk van de rivier. Het licht op de toppen van de berg (natuurlijk licht) verhelderd de vallei en het is een prachtig gezicht. Naar 5 ½ wandelen zijn we bij de camping aangekomen. Onze eerste slaap plaats van vannacht. De tenten zijn al opgezet, we leggen onze matrasjes en slaapzakken erin en iedereen komt even tot rust. Rond 17.00 krijgen we thee en wat crackers en we spelen kaarten en anderen lezen een boek. Om 18:30 zorgen de porters er wederom voor dat ons avondeten gereed is. Soep, Chicken, rijst en als dessert black corn (zwarte mais). We kletsen nog even wat, proberen in het donker het toilet te vinden, wat nu nog een westers toilet is (al zit er geen slot op), maar dat zal de komende dagen ook veranderen. Iedereen probeert daarna op tijd te slapen want morgen gaan we weer vroeg verder, en de porters moeten ook slapen en die blijken in de eettent te slapen, met zijn allen.. Weer een pijnlijk moment.
Gestart: Patallacta "Uper town" 2900 meter above sea level
Located: Between Urubamba Valley and Cusichaka Valley
1ste campingsite: Wayllabamba at 3000 meter above sea level
Geloof me die 100 meter verschil klinkt als niks.. maar wij voelen het echt wel!
02-04 Inca Trail - De zwaarste dag
Om 05:30 worden we wakker gemaakt, "een wake-up call met thee" en een bak warm water om ons gezicht mee te wassen. Ik heb gisteren naar een uur mijn schoenen verwisseld voor mijn all stars maar vandaag doe ik toch maar mijn wandelschoenen aan want dit gaat heftig worden. Het was koud vanacht..brr! Het daalde hier al tot het vriespunt en de komende nacht zitten we nog hoger.
We eten iets, en dan beginnen we aan een 4 uur durende wandeling en.. er zitten geen vlakke stukken meer tussen. De natuur is prachtig. De groep begint een beetje uit elkaar te vallen want iedereen neemt zijn eigen tempo aan. Ruud, ik en de Canadese jongen die zich gisteren bij ons gevoegd heeft lopen voorop achter Rolfie aan, dan Yana en Gavin, David en Clive, en achteraan Sammie en Cloey. Cloey heeft het al erg zwaar, en er zitten momenten tussen dat ze het niet meer echt ziet zitten. De kunst is vooral om regelmatig te blijven lopen. En in onze ogen vooral niet teveel stoppen, want elke keer dat je stopt is het beginnen weer zwaarder. De adrenaline wint het met vlag en wimpel bij Ruud en mij, en zoals we al dachten valt het ons niks tegen, we blijven voorop lopen, alle dagen!! Bij de eerste stop was het de bedoeling dat de groep weer samen zou komen. Pff bloedheet maar als je eenmaal stil staat koel je snel weer af, ondertussen heeft het ook een beetje geregend dus de regenjassen zijn al van pas gekomen. We luisteren wat muziek en blijven bewegen maar we moeten toch wel 2 uur lang wachten op de rest van de groep. Niet erg want we willen het samen doen maar 2 uur is wel erg lang. 4 sigaretten verder en meerdere afkeurende blikken van Rolfie verder gaan we dan eindelijk verder. We lopen verder omhoog via een gigantisch ongelijk paadje (eigenlijk is dat alles want alles bestaat gewoon uit stenen) en gelijke stappen maken wordt moeilijk. We passeren een bruggetje, maken wat foto's ondertussen en dan komt de uitdaging van de dag. We zijn aangekomen in Llylluchapampa en vanaf hier begint "de trek" der trekken omhoog naar The Death Woman Pass. Dit gaat 2 uur duren maar .. alleen maar stijgen en stijl. Via een paadje langs de afgrond van de vallei. Het is een soort van rondlopend paadje om de berg heen. Blijven lopen…blijven lopen! Maar op een gegeven moment moeten we echt pauze houden.. We lopen wederom ver voor op de rest! Doorstappen.. De laatste stappen waren het ergste! Je kan ver wegkijken, je kan het einde zien, maar je bent er nog niet. Ik laat Ruud en de Canadees iets verder uitlopen want ik ben echt kapot haha. Ik kom 2 minuten later aan als Ruud, en ben op de top!! Aaaaah! We di dit! We omhelzen elkaar, maken wat foto's en een steek mijn sigaretje op. Die heb ik verdiend. Voor het eerst veranderd Rolfie's mening. Zijn afkeuren veranderd in respect.. Hij kan niet geloven dat ik nu weer kan roken en had nooit verwacht dat ik als 3de bovenop zou staan. Nog een knuffel.. jaja.. laat me nou maar gewoon een genieten van mijn sigaretje bovenop de death woman pass op 4215 meter above sea level. En dan begint het wachten.. de kleren gaan weer aan want we koelen flink af, en uit verveling maar vooral uit ergernis begin ik de afval op te rapen die mensen achter hebben gelaten. Blijven bewegen.. we zijn er nog lang niet voor vandaag alleen hoeven we alleen nog maar af te dalen. We wachten 2,5 uur en dan haalt iedereen de top. We hebben het allemaal gered. Het afdalen begint.. Het omhoog klimmen is vooral zwaar maar afdalen is niet lekker voor je knieën kan ik je vertellen. Voor het eerst gebruik ik mijn wandelstokken. We dalen nog een paar uur af en komen rond 15:00 aan op de camping. Midden in de vallei op een terras. Ik kan nog niet stil zitten terwijl de rest er nog niet is, en blijf een beetje heen en weer staan wiebelen. Even bij de toiletten gaan kijken.. oehh weer afdalen omdat we op een terras zitten en daarna weer omhoog lopen, en de toiletten zijn gaten in de grond en je wilt niet geloven hoe slecht mensen kunnen mikken, met alles wat er uit kan komen. Ruud ligt lang uit buiten op zijn matras. Ja ik voel mij benen wel, eerlijk is eerlijk. De rest komt langzaam aan terwijl wij al aan onze thee zitten. Ik lees nog even in mijn boek. We eten vroeg die avond want de mensen zijn kapot. Clive en Sammie voelen zich niet lekker en gaan eigenlijk gelijk naar bed. Het eten is weer voortreffelijk, ik snap niet dat de porters dat allemaal bij zich hebben in die rugtassen. Ongelofelijk. Hmm.. er is niet veel te doen, en het is al donker dus ook wij gaan op tijd naar bed.. Veel te vroeg,… dat wordt wakker liggen vannacht.
03-04 De 3de dag van de Inca Trail..
Ik word inderdaad om 01:00 wakker, ik ben niet meer moe maar de kou zorgt er sowieso voor dat ik niet meer in slaap kom. Ik kruip tegen Ruud aan maar zelfs die is niet warm. Ik voel de grond..
Ik rook een sigaretje uit de tent, doe nog een paar vergeefse pogingen om te slapen maar.. het ziet er naar uit dat ik wakker blijf tot 05:00 uur.. Ook Ruud wordt even later wakker en we wachten geduldig tot het 05:00 is want buiten is ook niet bepaald wat te beleven! J Daar is onze thee, eindelijk, en een bak warm water! Yana is echt onvoorspelbaar, ze heeft het zwaar, moeilijk wakker te worden, maar zet zichzelf er wel toe aan om zichzelf te gaan wassen in het ijskoude water van de rivier. Ruud en ik hebben de bak met warm water gisteren niet aangeraakt en dat doen we vandaag ook niet,.. Ondertussen zijn we het wel gewend om smerig te zijn, en af te zien. We beginnen er stiekem zelfs aan te wennen (en het gevoel van een douche als je er eenmaal een hebt is ineens hemels, je leert het waarderen). We krijgen wentelteefjes met jam en boter. We hebben beide geen spierpijn en daar zijn we erg content mee. Alles ingepakt? Haku Haku (we gaan). We beginnen gelijk weer aan een stijl stuk. Bij de eerste reünies aangekomen verteld Jimmy (die nu voorop loopt, Rolfie en hij wisselen elkaar af) dat de boodschappers van de vallei Cheski's genoemnd worden. Ze zijn vaak tussen de 15 en 19 jaar en lopen gemiddeld 11 km om de boodschap over te dragen aan een andere boodschapper (en geloof me 11 km is veel in dit gebied). Ze gebruikten een schelp (als hoorn) om te laten weten dat ze er zijn. De ruïne waar we nu naar kijken is een Cheski Wasi (boodschapper huis) genaamd Runkurukai . Ondertussen zijn we gisteren vanaf de Death Woman Pass, terwijl we naar beneden liepen weer gedaald naar 3760 masl. We gaan weer verder omhoog. Nu terug kijkend naar de ruïne lijkt de vorm op een soort van ei of een mushroom. We naderen weer een checkpoint (meerdere van gehad onderweg) en we worden weer gecontroleerd. We lopen immers het geheime pad van de Inca's die voor gewone mensen vroeger niet weggelegd was. Bovenop zien we vele rare maar mooie planten en er bevind zich een mirrowlake genaamd Cocha (betekend letterlijk meer). Erg raar zo midden op de berg. De Inca's kenden veel goden en een ervan is Pacha Mama, de godin van het water. De Inca's die hier woonden zagen de bergen bijv. ook als goden. Naar 2 uur lopen komen we aan in Sayacmarka, een plaats voor ceremonies voor vooral pelgrims etc. Tijdens de reis was dit een slaapplek en hier vonden ook veel offeringen plaats. Van bloemen, dieren maar vroeger ook veel mensen. Ze geloofden in nieuw leven. Als de koning stierf werd bijvoorbeeld ook zijn vrouw geofferd want ze hoorden samen (ook al was ze dus niet dood voor de duidelijkheid J). Ook de mensen die de koning wouden opvolgen werden vermoord. Er was een speciale rots waar de meeste opofferingen plaats vonden. De ceremonieplaats bevindt zich op de hoogste plek zodat alles goed in de gaten kon worden gehouden. Alle huizen bestaan uit een driehoek constructie, want dit is het stevigst. We lopen verder en het pad veranderd ondertussen. We belanden meer in een soort van jungle, we kruipen onder stenen door, en gaan omhoog/omlaag/omhoog. De natuur veranderd dus de flora en fauna ook. We zien zelfs een hert lopen. Het is niet meer echt stijl maar meer Markelose berg achtig of de vuilnisbelt in Eerde achtig. Er op, er af, er op.. Het is hier echt prachtig en Jimmy vind het geweldig om ons alles te vertellen. Ik schrijf ondertussen namen op en belangrijke dingen (haha of dachten jullie echt dat ik de bovenstaande plaatsnamen echt had onthouden anders). We lopen van een jungle, naar een soort "afgebrand" bos uitziende stuk, en dan weer de jungle in. We lunchen ergens middenin. Clive geeft ons een korte introductie in zelfverdediging. De porters zijn zulke schatjes, ze hebben zelfs onze servetten in mooie zwaantjes gevouwen. Ik heb echt respect voor die mannen. We gaan weer op pad maar onze weg wordt geblokkeerd door een groep alpaca's die niet van plan zijn aan de kant te gaan. Het geluid dat ze maken stelt me niet gerust dus ik loop er met een boog omheen maar Ruud wil er natuurlijk weer mee op de foto, jaja ik ben niet zon held, en hou er niet van om onder gespuugd te worden. Het pad wordt weer smaller en we kruipen nu vooral tussen rotsen door. We bereiken een punt waar je de Machu Picchu zou moeten kunnen zien en zijn kleine broertje. Het is erg bewolkt maar als een wonder (wat Ruud en mij vaker gebeurd) trekken alle wolken weg en vangen we een glimp op. We komen dichterbij!! Een tijd later komen we bij de camping aan waar onze thee en heerlijke hapjes klaar staan. Hmm.. We leggen onze matrassen buiten op de grond en proberen de porters te leren kaarten. Haha ze hebben de grootste lol maar willen niet meedoen. Ze kijken liever. Jimmy speelt wel mee! 's Avonds genieten we weer van een heerlijk diner. Ze hebben gewoon iets gemaakt met bladerdeeg of zo, hoe ze het allemaal doen zonder oven en zo is me een raadsel. Het is heerlijk. De mensen zijn moe. We verzamelen onze fooi voor de porters want die gaan morgen vroeg weg want ze moeten met de trein terug. We bedanken ze allemaal en de Canadees die 3 maanden Spaans heeft geleerd, doet het zelfs in het Spaans. Ik heb echt medelijden met de mensen maar ik denk dat ze er zelf minder moeite mee hebben. Ze weten niet beter en er wordt ten opzichte van andere organisaties goed voor ze gezorgd. We zijn ondertussen zelfs een beetje vrienden geworden en spreken een paar woorden van hun "voor ons raadselachtige" taaltje. Bedtijd. Morgen de laatste dag van de Inca trail! Bring it on!
04-04 Dag 4 van de Inca Trail - Machu Picchu (2400 masl)
We worden om 05:00 gewekt en moeten snel opstaan. De porters moeten gaan en zij nemen de spullen mee dus we moeten alles zo snel mogelijk inpakken. Wij moeten daarin tegen nog wel een tijd wachten want we mogen pas om 06:30/07:00 de camping verlaten. We zijn nu in Winaywayna en gaan zo meteen een uur lopen naar de sun gate (Inti Punku). Een van de belangrijkste tempels van de Inca's. We kaarten nog maar wat voor de uitgang van de camping want veel meer keuze hebben we niet. Bamos! We lopen voor een uur op weg naar de Inti Punku. Een vrij smal pad, en sommige stukken zijn door rots lawines best moeilijk begaanbaar geworden. Ik rook ondertussen rustig een sigaretje en wordt weer verbaasd aangekeken door een meisjes die je daarna keihard hoort zeggen "Was ze nou echt aan het roken?? Hoe kan dat nou?" Ruud vond het lachwekkend, ik weet niet of ik me misschien zorgen moet gaan maken. We zijn er. Dit is de tempel waar de prinses Inca gevonden is, en is vooral een hele grote rots met een boog. Stiekem hadden we er iets meer van verwacht maar dat komt vooral omdat het zo bewolkt is. Hier moet je de zon geweldig op zien komen, maar wij zien alleen maar grijs, grijs en nog eens grijs. Het rare is dat de gidsen dat allang weten, want het is altijd mistig op dit tijdstip maar omdat de porters zo vroeg weg moeten, wij dus ook. Het is nog steeds mooi, maar met zonsopkomst was het nog mooier geweest! We eten iets van onze lunchpakketjes die de porters voor ons achter hebben gelaten. Daarna besluiten we toch maar door te lopen, je kan later op de dag terug lopen als je wilt, nouuu dat zien we dan wel weer. Op naar de Machu Picchu. We lopen vooral nog naar beneden en na zo'n 45 minuten zijn we er. Het einddoel. We made it! En wat is het prachtig.. we hebben het al op zoveel ansichtkaarten gezien maar in het echt.. is toch echt he! We zijn gelukkig erg vroeg en het is nog niet zo druk want dit is natuurlijk wel een echte toeristen plek. De Machu Picchu en de Inca trail zijn tegenwoordig beschermd. Vorige jaren werd de inca trail zo misbruikt dat ze het aan banden hebben gelegd en zelfs gedreigd het af te sluiten. Daarna zijn er echt dingen veranderd. Het gebied groeit namelijk elk 3 jaar, 2 cm door erosie, mensen die er allemaal op lopen en dat proberen ze terug te dringen. De Machu Picchu is gebouwd met omringend materiaal, vooral van de bergen. Het is erg overweldigend. Het heeft 40 á 60 jaar geduurd om alles te bouwen. De spanjaarden hebben vele dingen veroverd van de Inca's maar deze plek hebben ze nooit ontdekt. Ook was er geen handel want coca leafs (grootste export) groeit alleen onder 1500 meter. Het is opgedeeld in 3 sectoren, de royal sector, ceremonie sector en de gemeenschappelijke ruimte. Er groeien overal orchideeën en allerlei andere bloemen. We lopen wat rond en bereiken een hoog punt waardoor we in de vallei kunnen kijken. Hier is een dam te zien wat een beetje afdoet van het gehele oude aanzien maar die dam zorgt ervoor dat heel Bolivia en Chili stroom heeft. Door de kracht van de rivier. We lopen door de verschillende vertrekken en passeren de heilige rots die je absoluut niet aan mag raken. Het straalt kracht uit maar ook je handen zorgen voor erosie.
Pff.. de rondleiding is klaar. Het word tijd om te genieten van het uitzicht. We hebben 39 kilometer van de Inca trail gelopen en we hebben het gehaald. Ruud en Clive besluiten nog omhoog te lopen want Ruud wil natuurlijk heel graag de foto van de ansichtkaart. Ik pas. Het word drukker en ik vind het iets te toeristisch worden. Cloey en Sammie gaan vast naar de stad/centrum waar we uiteindelijk moeten verzamelen om terug te gaan naar Cusco, en ik drink samen met David lekker een pilsje in het restaurant beneden. Heerlijk..bijkomen. Na een tijdje komen Ruud en Clive weer en nemen we de bus naar het plaatsje. Heerlijk die smalle paadjes en die te grote bussen. Eenmaal in het plaatsje gaan we gelijk naar de pizzeria waar we elkaar zouden treffen. Lekker een paar biertjes en een heerlijke pizza. En een schoon toilet, nou ja in dit geval schoon. Langzaam komt ook de andere groep binnen.. We zijn weer herenigd. Mathilda blijkt haar enkel verzwikt te hebben maar ze heeft de trail wel afgelopen, liz ziet eruit alsof ze een spook heeft gezien, Dan ziet er oke uit, en Nicky is vooral erg opgewonden dat ze het gehaald heeft. Fijn om ze weer te zien. Als het schemerig begint te worden wordt het tijd om met de trein terug te gaan naar beneden om vanaf daar met de bus terug naar Cusco te gaan. Maar er moet nog een weddenschap gewonnen worden. We moeten wakker blijven. 24 uur lang.. Nadat we vanmorgen zijn wakker geworden. Dat betekend dat we nog tot half 5 vannacht moeten. We krijgen snacks onderweg in de trein, kletsen bij en spelen kaarten. Eenmaal aangekomen gaan we gelijk door naar de bus. Het is er warm en stil. Daar moet wat aan veranderd worden want we willen niet slapen. We maken er een party bus van, Dan zijn Ipod wordt aangesloten, en met onze zaklampen maken we er een heuse disco van. Sommige mensen houden het toch echt vol, maar ik ben eigenlijk helemaal niet echt moe, meer opgewonden. Terug bij het hotel spreken we af dan we alleen even snel gaan douchen en dan gelijk weer weg gaan zodat mensen niet terug kunnen krabbelen. We beginnen weer met de MAC haha, want tja er moet eerst wat voedsel in, en dan de Irish Pub, en Helen & Dave, en al onze gidsen komen ook. Biertjes, kletsen, en dansen. Na de irish pub gaan we naar Mushrooms en we eindigen in Mama Africa. Helen en Dave haakten al snel af want Helen voelt zich niet lekker, en ze heeft niet eens de Inca trail gelopen haha. We dansen lekker en gaan los. Toch gaan Ruud en ik om 02:00 naar huis want Ruud heeft echt hoofdpijn. Hij vind het oke als ik blijf, maar ik wil graag met hem mee. Hopelijk is de hoofdpijn morgen minder. Het stappen was gezellig maar nu is het tijd voor een heerlijk warm en zacht bed. De volgende ochtend bleek dat Mathilda met Smithie mee naar huis is gegaan…
05-04 Free day Cusco.
Tring Tring.. Om 07:00 gaat de telefoon. You got to be kidding me! Zijn we wat vergeten?
Het is Dan. Hij is bij Liz en Nicky op de kamer en vraagt of we ook bij de after party komen. Hij is niet goed wijs, maar we waarderen het, en staan gelijk op. Ruud zijn hoofdpijn is gelukkig een stuk minder. We kropen bij hun in bed en kletsten wat. Dan was absoluut nog steeds dronken, wat erg lachwekkend was. Rond half 9 besloten Ruud en ik om ontbijt voor iedereen te gaan halen. We moeten snel afscheid gaan nemen van Nicky en Liz want het wordt voor hun tijd te gaan om naar huis te gaan. Makkelijker gezegd dan gedaan.. we liepen de hele stad door maar alle supermarkten enz. waren nog dicht. We vinden op een gegeven moment een soort toko waar ze westerse ontbijten hebben. We kochten geklutst ei, worstjes, brood, spek enz. Toen we terug kwamen waren ze ons erg dankbaar en blijkbaar hadden ze dat niet verwacht. We ontbeten en Nicky en Liz begonnen met hun tas inpakken. Ruud en ik gingen even terug naar onze kamer om onze was uit te zoeken en zo. We hebben niks geen spierpijn en dat valt ons niks tegen. Ik voel me goed. Nicky en Liz gaan vertrekken. Dat doet nog steeds pijn. Afscheid nemen van mensen aan wie je gehecht bent geraakt. Natuurlijk blijven we in contact maar naar Amerika ga je niet even heen. Liz gaat binnenkort trouwen en we wensen haar heel veel geluk. We kussen, en dan wordt het tijd. Goede reis. Hmm.. en nu? Ruud gaat toch nog weer even terug naar bed want hij heeft nog steeds last van hoofdpijn en last van zijn nek. Ik besluit postzegels te gaan halen voor de vele ansichtkaarten die ik nog moet schrijven, de was weg te brengen, en mijn dagboek te gaan schrijven. Ruud slaapt eigenlijk de hele middag en ik ben erg opgeschoten met mijn dagboek, finally. De rest gaat 's avonds uiteten maar ik vind het belangrijk dat Ruud in bed blijft want morgen moet hij weer beter zijn. Morgen gaan we verder, en word het de eerste dag met de nieuwe mensen op de truck. Ik haal daarom wat Instant Noodles (is ook lang geleden). Ik haal de was op, pak de tassen in, schrijf nog wat verder in mijn dagboek, en morgen gaan we op weg naar Puno. De tassen zijn gepakt, morgen nog even douchen en dan gaan we weer..
Puno here we come!!
06-04 Cusco - Puno
Om 07:30 gaat de wekker. Even douchen, en dan naar de lobby om te ontbijten. We hebben brood gevonden en pindakaas (eigenlijk Mathilda) en dat is best wel even lekker voor een keer. Het wordt een lange reisdag vandaag van 8/9 uur naar Puno. In het begin slapen we, en kaarten we vooral veel. De omgeving blijft een beetje zoals het was, prachtig dus, maar langzaam aan laten we de terrassen achter ons. Puno is al dicht bij de grens van Bolivia want daar gaan we nu langzaam naar toe. Na 4,5 uur rijden stoppen we bij een restaurantje in de middle of nowhere en daar gaan we wat eten, als je wilt. Wij passen. Het is weer een lopend buffet wat echt te duur is voor ons budget. Het is wel een geweldige omgeving. Er ligt een grote waterval in de tuin van het restaurant en er lopen alpaca's rond met dreadlocks haha. Ik besluit even een rondje te lopen want ik zit helemaal in mijn boek wat ik nu aan het lezen ben. Boeken zijn eigenlijk helemaal niet goed voor me. Brengen me altijd naar een andere wereld. We gaan weer verder. Gelukkig hebben we nog snacks want we zouden stoppen om voor ons eten te halen maar die laat lang op zich wachten. We stopten bij hetzelfde plaatste als waar we zijn gestopt op de weg naar Cusco toe. Daar komen we rond 16:00 aan, we halen wat donuts bij de straatverkoper en wat fruit. Rond 17:00 komen we aan bij onze stop van vandaag al is het al bijna donker. We gaan naar de ruïnes van Sillustani. We lopen daar nog even snel een rondje maar we hebben al aardig wat ruïnes gezien de afgelopen dagen dus we zijn vooral blij dat we onze benen even kunnen strekken en aangezien het bijna donker is, maakt dat het extra spannend bij de afgelegen halve gebouwen. We gaan verder.. Rond 19:00 komen we aan in Puno. We krijgen even de tijd om onze tassen te droppen en dan gaan we met zijn allen, de nieuwe groep dus, uit eten. De groep bestaat nu uit Sammy, Cloey, de Koreanen, Mathilda, Clive en David, Yana en Gavin, en 2 mensen uit Schotland, een ouder paar, en een meisje (ben haar naam echt even kwijt maar ze is echt een beetje vervelend ook, nooit tevreden, voelt zich een prinses). Van haar komt ook een vriendin mee die ze op de Inca Trail ontmoet heeft. Zo het is een drukte van jewelste op de straten, want het is Pasen en er is een grote parade aan de gang. Er lopen vele mensen met lampionnen en mensen met kisten met daarin een nagebootste Jezus, sommige met spijkers en al. Beetje naar hihi. Maar uit respect blijven we natuurlijk stil staan en kijken gefascineerd toe. We gaan uiteten bij een restaurant die Clive en David hebben uitgezocht. We kletsen en Ruud en ik aten een klein pizza'tje en wat loempia's (springrolls). Dit noemen we vanaf nu "een goedkope manier van sociaal doen". Na het eten gaan de meeste mensen gelijk naar huis maar wij lusten nog wel een drankje. Dave, Clive, Ruud en ik besluiten nog wat te gaan drinken in een cafe'tje. Het cafe heette Amaru's. Het was echt een hippe Bob Marley tent, overal teksten op de muur, plastic tafels en stoelen, en een geïmproviseerde bar. Ze hadden verschillende cocktails, zoals The machu Picchu en zo, heel origineel allemaal. Maar het was er wel heel erg gezellig. Veel lokale mensen, en de mensen keken ons aandachtig aan. We besluiten met de taxi terug te gaan, nou ja Dave besluit met de taxi terug te gaan en wij gaan mee, Ruud in de kofferbak. Rond 24:00, zien we ons bed. Morgen avond gaan we de grens over naar Bolivia, maar eerst gaan we nog een dagactiviteit doen in Peru. De laatste dag… de tijd vliegt.
07-04 Lake Titicaka
De wekker gaat om 06:00 en om 07:00 zitten we aan het ontbijt. Het ontbijt is op de 2de verdieping en stelt niet zoveel voor maar dat vinden we echt niet erg. We krijgen veelte veel eten in dit land. Om 08:00 droppen we onze tassen in de opslaghal en gaan we buiten klaar staan want we worden opgehaald met fietstaxi's. Schattige mannetjes op fietsen waar een karretje voor zit waar wij in gaan zitten. Zij gaan ons brengen naar het Lake Titikaka. Ik vind het geweldig al voel ik me wel een beetje schuldig dat ik zelf niet fiets maar deze mannen lijken er ervaring mee te hebben al gaan ze verscheidene keren wel erg langs andere obstakels. Maar het gaat natuurlijk goed, zoals altijd. Ruud filmt een stukje met zijn telefoon, totdat er uit het niets ineens een man op ons af rent en Ruud zijn telefoon bijna verleden tijd is. Rare man haha, maar het filmen is wel gelijk afgelopen. Ze zetten ons netjes af bij het meer en vanaf daar gaan we verder per boot. Lake titikaka heeft de vorm van een poema (al vinden ze dat van veel dingen haha.. Je hebt vaak wel een beetje belevingsvermogen nodig), en lake titikaka betekend dan ook letterlijke grijze poema. Bij de poema steekt nog iets uit en dat zou moeten voorstellen dat de poema een konijn vangt. Ze spreken hier Ymara, Cathuia en Spaans. Sommige spreken een mengeling maar ondanks dat Ruud en ik Spaans geleerd hebben klinkt dit toch wel weer heel erg anders. Vogels zijn hier erg belangrijk want als je op het gedrag van vogels let zou je het weer kunnen voorspellen. We gaan vandaag de Isla Flotanes bezoeken, oftewel de drijvende eilanden waar de mensen hier op wonen. Je kunt wel echt een verschil zien tussen de Ymara mensen en de Cathuia mensen. De Ymara mensen zijn over het algemeen korter en hebben meer Chinese ogen. Eenmaal bij de eilanden aangekomen verteld de gids ons nog snel dat Wai liki betekend "het gaat goed". De vrouwen hebben allemaal 2 vlechten en onderin hun vlechten hangen vele fel gekleurde bolletjes. We mogen allemaal op de houten boomstammen plaatsnemen en dan beginnen ze met een toneelstukje over "hoe de huizen gebouwd zijn". Ze leggen eerst 3 lagen riet horizontaal en verticaal op elkaar, en dan blijft het drijven. De plek waar het huis op komt wordt ook nog opgevuld met lege flessen waardoor het beter blijft drijven. Alles is gemaakt van riet. Ook eten ze hier een bepaald soort riet (tortora), en vis. Wij proefden ook maar ik moet zeggen dat de riet vooral naar water smaakte haha. Heel eerlijk gezegd vinden wij het hier allemaal een beetje te toeristisch. Er wordt ons namelijk ook verteld dat de mensen hier nu niet meer echt woonden, alle gebruiken zijn aan de kant geschoven omdat deze mensen nu leven van de toerisme. Zij zijn er wel blij mee want het levert meer op dan hun oude levensstijl maar wij vinden het daardoor een beetje nepperij of zo. We mogen een kijkje nemen in de huizen, traditonele kleding dragen (wat nog wel echt gedragen word) en natuurlijk zijn er weer souvenirtjes te koop. Je kan ook een tochtje maken op een mooie boot, soort viking boot maar dan met overal hartjes, maar ook die is natuurlijk gemaakt voor de toeristen. De eigen boten zijn gewoon simpele rieten schuitjes, opgevuld met lege flessen zodat ze blijven drijven. Ik ben nu toch wel erg benieuwd waarom de vrouwen allemaal verschillende hoeden op hebben. De vrouw legt mij uit dat, dat iets te maken heeft met je relatiestatus. Als je getrouwd bent draag je een bolhoed, als je in een relatie zit weer aan andere, en als je single bent weer een andere. Een soort idee wat wij hebben in discotheken met gekleurde bandjes. We gingen weer terug naar onze eigen boot die ons nog naar het algemene eiland bracht waar zelfs een restaurant is. Genoeg is genoeg hé, we vonden het erg leuk om te zien maar we willen niet helemaal mee doen aan de toeristische gekte. We gaan terug naar het vasteland. Eenmaal terug op het vasteland lopen we wat over het marktje, en eten we bij een heerlijk goedkoop tentje (voor 9 sol) een groot stuk vlees met ei, sandwich enz. Dat komt goed uit want het geld is dan ook op, en we gaan straks over de grens. Langzaam aan lopen we terug naar de truck, terwijl we een afgesloten straat passeren waar kindjes aan het karten zijn, dat kan allemaal hier haha. Nog even naar het onderwater staande openbare toilet en dan zijn we klaar om te vertrekken (12:15). Op naar Copacabana wat nog 4,5 uur rijden is. Na 3 uur rijden passeren we de grens met Bolivia. Niks geen controle.. Gewoon een stempel en doorrijden! Haha.. Keer wat anders! Bolivia.. a new adventure!
- comments