Profile
Blog
Photos
Videos
Lieve allemaal,
Hier opnieuw een berichtje vanuit Kuala Lumpur. Dit keer niet vanuit een internetcafe, maar vanaf de universiteitsbibliotheek. Ik heb gewoon zoveel te vertellen. Ons campusleven is vanaf vandaag officieel begonnen. Donderdag 28 mei zijn we op de universiteitscampus aangekomen. Het is hier enorm groot, er staan gebouwen van alle faculteiten, er zijn sportvelden en een groot meer. Je kunt de bus nemen naar bestemmingen op de hele campus, dus groot is het wel. Alle faculteiten hebben hun eigen hostel, wij slapen dus in een hostel met alleen maar geneeskunde studenten. Dit hostel bestaat uit 6 gebouwen A tot en met F, wij slapen in gebouw A. Meisjes en jongens wonen en sporten hier gescheiden. We hebben dan ook nog niet zoveel mannelijke studenten ontmoet. Het Islamitische is hier wel te merken, veel vrouwen zijn gesluierd en de moskee staat ongeveer naast het ziekenhuis (en ons hostel ook!). We hebben helaas de pech dat onze imaam vals zingt en dan ook nog om 6 uur 's ochtends!! Dat is nog even wennen.
Afgelopen weekend hebben we nog een weekendtrip gemaakt naar Melaka. Een stadje 2 uur rijden vanaf KL en met veel gebouwen die doen denken aan de Nederlandse, Britse en Portugese koloniale bezetting. Het was erg gezellig en er was een soort straatfestival met live karaoke. Erg lachwekkend. We hebben die avond nog in een Indiase fietstaxi, een rickshaw gereden. Het was de meest geweldige rit van de vakantie. We hadden de betreffende bestuurder al de hele dag op het oog. Het was een oud mannetje met een petje, maar hij fietste het hardst van allemaal. Uit zijn karretje klonken geweldige discohits zoals " I like to move it, move it"! Hij had al 4 keer vrolijk naar ons gezwaaid vanaf zijn fiets opgesierd met plastic bloemen in alle kleuren van de regenboog en als klap op de vuurpijl waren de rickshaws 's avonds verlicht met allerlei kleine lichtjes. Erg gezellig!
De volgende dag gingen we naar een klein eiland voor de kust van Melaka met de ferry. Op het eiland hadden we een soort verlaten strand gevonden, tot een man naar ons toekwam. Hij stelde zich voor als Rambo en vanaf dat moment kon ik hem niet meer serieus nemen. Hij droeg een rode broek, rood hemd, een rode bandana en zwarte kisten. Hij zei dat hij 350 km per dag kon fietsen (ik denk dat hij 60 jaar was) en stelde elke vraag wel 4 x. Hij wilde graag voordoen hoe hij kon zwemmen en slaakte grote kreten. Vanaf dat moment besloten we dat we hem moesten afschudden. We hebben hem gevraagd weg te gaan en op het moment dat Rambo stoer op zijn fiets stapte ging hij keihard onderuit. Ik had wel met hem te doen. De rest van de dag hebben we heerlijk gezwommen in de zee! Eindelijk weer! Daarna zijn we teruggegaan naar KL om ons voor te bereiden op het co-schap.
Toen we hier donderdag op de campus aankwamen bleek dat ze ons een maand geleden verwachten en dat alle papieren die we hadden opgestuurd niet aanwezig waren. We mochten eerst niet beginnen, maar na wat heen en weer gebel met het hoofd van de afdeling mochten we toch vandaag beginnen. Een bureaucratische rompslomp waar je u tegen zegt, stond op ons te wachten. Alle papieren moesten opnieuw ingevuld worden en ditmaal in 3-voud. We moesten het hele ziekenhuis door om handtekeningen en goedkeuringen te verzamelen en waren een paar keer verdwaald. De dag erna moesten we een studentenpas regelen en papieren daarvoor afleveren in drie verschillende gebouwen. Wat onhandig geregeld allemaal!
Inmiddels zijn we gesetteld in ons kamertje. Op onze verdieping wonen zo'n 20 meisjes, allemaal laatste jaar (= hier 5e jaars) geneeskunde studentes. Ze zijn echt onwijs aardig, ze leiden ons rond, we mogen dingen van hun lenen etc. Je zou alleen niet zeggen dat ze laatstejaars zijn. Ze giegelen als pubers en slapen met beren in bed! haha.. misschien is dat iets Aziatisch.. Onze kamer is ongeveer 8m2 en de inventaris bestaat uit een kast, een bed, een spiegel, een bureautje met een stoel en wat boekenplanken. Niet te vergeten is de ventilator, die ons nog een beetje verkoeling geeft tijdens de warme nachten. Bij iedere kamer staat op de gang een schoenenrekje, niemand gaat met zijn schoenen de kamer binnen. De douches en wc delen we met alle meisjes en zijn dan ook best vies. Iedereen loopt met een soort emmertje met toiletspullen naar de douche. Dat hebben wij inmiddels ook maar aangeschaft, het is heel grappig om te zien!
Vandaag was onze eerste echte co-schapdag. Ik was niet zenuwachtig, maar wel benieuwd wat ervan ons verwacht wordt. Het leuke is dat hier iedereen van huis naar zijn co-schap kan lopen en dat met de witte jas al aan. Met de stethoscoop en wat opschrijfmateriaal in onze zakken vertrokken we vanochtend naar het ziekenhuis. Het ziekenhuis is enorm groot, met lange gangen. Het zit ingewikkeld in elkaar en je kunt niet de hele verdieping in een keer overlopen, dus je moet dan weer met een trap of een lift. Inmiddels hebben we een rondleiding gehad van een van onze nieuwe vriendinnen; Ida. Vanochtend begonnen we met onderwijs. Al het onderwijs is in het Engels, maar soms gemixt met Maleise woorden en dus soms lastig te volgen. We hadden onderwijs van verschillende professoren. De eerste was best grappig doch streng. " You, miss Holland!", riep hij elke keer als hij ons een vraag stelde. En dat was nogal vaak.. De tweede prof was alleen maar streng en niet grappig. Een student die moest presenteren werd nogal de grond in geboord. " You're boring me", " Why are you wasting my time", " at this age, I don't want you to wasting my time. I don't want to think, I only want to absorb". etc.. Ik vond het nogal wat. De Maleise studenten waren er niet van onder de indruk.
De tijden lijken hier relaxter dan in Nederland. We moeten wel om 8 uur beginnen, maar we kunnen kruipen naar het ziekenhuis dus dat valt mee! 's Middags is er lunchpauze van half 1 tot 2 uur en je bent ongeveer klaar op 17uur. Eigenlijk ben je gewoon klaar als je vindt dat je klaar bent. De studenten mogen zelf weten wat ze doen in de vrije uren buiten het onderwijs en ze gaan studeren, meelopen in het ziekenhuis of zelfs shoppen! Het is ongelofelijk! We weten nog niet zo goed wat onze taken zijn in het ziekenhuis.
Vandaag hebben we onze eerste bevalling gezien. Het was zeer spectaculair en zeker niet zoals in Nederland. 5 verschillende dokters stonden aan het bed te gillen (echt gillen!) dat de vrouw moest persen. Daarom heen stonden wij en nog 15 verpleegsters in opleiding en 2 andere dokters. Totaal geen privacy dus! Mannen mogen niet bij de bevalling aanwezig zijn, dus de vrouw moest alles alleen doen. Al snel kwam het kindje ter wereld! Het was een jongetje. Echt super raar dat er uit die dikke buik ineens een levend kind komt. Het was wel erg mooi om te zien, maar een bloederig tafereel. Dit gaan we nog veel vaker zien.
Lieve allemaal, ik mis jullie wel een beetje en vind het heel fijn dat jullie vaak berichtjes sturen!
Liefs Em
- comments