Profile
Blog
Photos
Videos
Dag allemaal,
Het is alweer even geleden dat ik iets heb geschreven dus het wordt weer tijd. Ik ben alweer bijna 1 maand weg. De tijd vliegt echt voorbij. De ene week gaat nog sneller dan de anderen. Ik geniet sowieso iedere dag van het geweldige uitzicht. De bergen en alles wat ik om me heen zie. Vooral in de avond is het uitzicht echt prachtig. Ik vraag me af of de Paisas (De inwoners van Medellín) ook elke dag zo genieten van dit mooie uitzicht. Misschien is het voor hun wel normaal en geven ze er niks om.
Vorige week heb ik een best wel heftige ervaring gehad. Iets wat ik denk ik nooit meer zal vergeten en hoop ook niet meer mee te maken.
Ed en ik gingen samen naar een wijk genaamd 8 de Marzo. Ik zou hier eventueel vrijwilligerswerk kunnen doen. We gingen daarnaar toe om te kijken wat ik ervan vond etc. Van te voren had Ed me al kledinginstructies gegeven om niet teveel op te vallen in de wijk omdat het er de laatste tijd nogal geweldadig is geworden. Ik moest een lange broek aan, lange mouwen en oude schoenen. Dus dat had ik ook aan.
Ik had verder ook niks bij me zodat de kans op beroving ook minder groot zou zijn. In deze wijk is veel armoede. Sommige kinderen hebben geen eten thuis, slapen op een jutenzak en in sommige huizen is niet eens een fatsoenlijke vloer. In deze wijk zijn de huizen dan ook echte krotjes. Waar ze wel met ze achtten in kunnen wonen. Niet voor te stellen eigenlijk.
De plek waar we naar toe gingen is een soort van buurthuis. De kinderen krijgen tussen de middag allemaal een gratis maaltijd aangeboden zodat ze in ieder geval een lunch hebben gegeten. Daarna is er tijd voor andere activiteiten etc. Wij waren daar tijdens de lunch. Alle kinderen stonden in de rij buiten te wachten totdat ze konden eten. Waren best wel veel kinderen. 50 ongeveer. Veel kinderen hadden al gegeten en toen gingen Ed en ik ook iets eten. Ik was bij een paar kinderen aan tafel gaan zitten. Iedereen die mij ziet begint automatisch Spaans te praten. Als ik dan zeg dat ik een beetje Spaans spreek en of ze alsjeblieft langzaam willen praten kijken ze me altijd aan alsof ik van een andere planeet kom. Heel grappig! Maar ja ik was dus net een beetje met die kinderen aan het praten toen er ineens geschoten werd.
Iedereen dook op de grond. Een kleine jongen die ook bij mij aan tafel zat die zat nog op zijn stoeltje. Dus ik trok 'm van dat stoeltje af op de grond. Iedereen lag plat op zijn buik. Er werd de hele tijd geschoten en granaten die ontplofte. Het duurde echt heel lang die schietpartij. We hebben zeker anderhalf uur op de grond gelegen voordat het weer rustig werd. Naast mij lag een meisje op de grond die heel hard aan het huilen was. Het was echt verschrikkelijk om aan te zien. Ze huilde zo hard en stompte op de grond met d'r voeten. Ik werd er heel triestig van. Ik was ook echt even bang toen ik daar lag. Er ging van alles door me heen. Uiteindelijk was het weer rustig. Veel kinderen werden opgehaald door iemand om naar huis te gaan. Even later werd er weer geschoten. Dat duurde gelukkig niet zo lang. Ed zei dat we niet naar huis konden in een taxi. Waarschijnlijk omdat dat te gevaarlijk zou zijn. We werden opgehaald door een man in een normale auto die ons naar het centrum bracht. We zijn zo snel mogelijk de auto ingevlucht.
Ik was echt even van de kaart. Het ergste van alles is eigenlijk dat die kinderen die zo vaak mee maken. Ze zijn al getraumatiseerd, hebben mensen van wie ze hielden van dichtbij zien sterven etc. Als het geweld aanhoudt en de kinderen in deze wijk blijven wonen is de kans groot dat zij mee gaan in het geweld en ook mensen gaan vermoorden etc. Echt ongeloofelijk. Sad but true!
Het voorval heeft me heel erg geraakt. Ik heb toch geprobeerd het een beetje los te laten omdat ik er niks aan kan doen. Ik had het ook aan mijn Colombiaanse vrienden verteld en die reageerde heel nuchter. Die zeiden tja, welkom in Colombia. Zij vonden het heel normaal. Zoveel geweld. Hopelijk keert het tij ooit hier in Colombia en neemt het geweld af.
Ik heb besloten om maar geen vrijwilligerswerk in deze wijk te doen. Ik zei tegen Ed en tegen degene van deze wijk dat ik ben geboren in Medellín maar hier niet wil sterven. Tja...
Verder gaat het allemaal heel goed. Medellín is een stad met veel gezichten. En ik heb er nu al een aantal gezien. Toch voel ik me hier nog steeds goed. Hopelijk blijft het zo..
Ik hoop dat het met iedereen ook goed gaat! Ik hou jullie op de hoogte!
Veel liefs van mij! Voor iedereen!
- comments
Jeske Mooi stukje diaan. Tante Ing belde me gisteren em ze zei Jes kijk op Spoorloos!! Ik moet het nog kijken. Ze denkt aan je moest ik doorgeven, en oma ook. Kus
Diana- Banana Jessie, Veel liefs voor oma & T-Ing! Denk ook aan hun. Besito
Lucie Jezus Diaan! Wat heftig... Ik had dit nog helemaal niet gelezen! Hoe gaat het nu met je? Ik kan me voorstellen dat zoiets behoorlijk traumatisch is! Maar ik zag op fb gelukkig veel foto's waarop je veel plezier aan het maken bent! Dikke kus lieverd