Crocker range viel behoorlijk tegen.
Toen we aan kwamen wij onze lodge hadden we wel een fantastisch uitzicht over een stadje in een vallei en het lag erg afgelegen. Maar na al het weelderige groen van Kinabalu was Crocker range niks.
Toch is Crocker range een van de belangrijkste beschermde gebieden van Sabah. Het is een enorm gebied met veel primair woud. Dit is het beste wat je kan hebben. Helaas is Crocker range zo uitgestrekt en beschermd dat er vrijwel geen pad door loopt. De 2 paden die er zijn liggen 1,5 uur rijden uit elkaar. Het pad bij onze lodge is alleen secundair bos helaas.
Even het verschil tussen secundair en primair regenwoud.
Primair (eerste) regenwoud is het oudste regenwoud wat je kan hebben. Dit zijn de bossen waar de echt woudreuzen nog staan. De onderbegroeiing van zulke wouden zijn vaak redelijk open omdat struiken en andere snel groeiende planten geen licht krijgen om te groeien. In primair regenwoud vind je ook de grootste biodiversiteit aan planten en dieren.
Secundair (tweede) regenwoud is regenwoud waar de woudreuzen nog niet domineren of zijn weg gekapt voor de houtverkoop. Hierdoor krijgen snel groeiende planten en struiken de kans te groeien en is het woud van de boomkronenpad tot de grond dicht begroeid. Hier komt een lage biodiversiteit voor doordat veel soorten hier niet kunnen leven.
We hebben 2 volle dagen in Crocker range gezeten en ondanks dat het minder was hebben we toch weer een paar nieuwe soorten gezien waaronder ( alleen ik) het spookdiertje, een moonrat (ook alleen ik) en er waren wel weer ongelovelijk veel insecten.
We zijn ook helemaal naar het andere pad gereden bij de rafflesia center gereden. Hier was een pad door primair bos. Het enige was dat je hier alleen in mocht met een gids. Die nog behoorlijk duur was. Hij begon natuurlijk met het aanwijzen van de rafflesia ( de bloem met de grootste doorsnede van de wereld. Deze plant parasiteert op de wortels van specifieke bomen. De bloem is vleeskleurig en geeft ook een rottende stank af om vliegen aan te trekken. Hierdoor wordt de bloem bestoven en kunnen er zaden gemaakt worden.). Na het aanwijzen van de bloem was de gids opeens verdwenen. En wij dachten dat we de rest van het pad (dat overal betegeld was) zelf mochten lopen. Na 3 uur kwamen we druppelsgewijs de jungle weer uit en bleek dat de rangers van het park bij onze auto stonden en al bezig waren na te gaan waar we waren. Het bleek dat de gids helemaal nooit weg mocht gaan. Toen alleen Ronald nog weg was kregen de rangers het wel benauwd en stuurde de baas er 2 de paden op om Ronald te zoeken. Natuurlijk vonden ze Ronald en werden we allemaal weer herenigd. Na dit korte avontuur zijn we met de auto naar Kota Kinabalu national airport gereden om op het vliegtuig naar Mulu NP te stappen.