Zondagochtend, ik word wakker van het lawaai maar het is nog veel te vroeg om op te staan. Nog eventjes blijven liggen en verder soezen..
Na een klein uurtje, waarin ik terug indommel, sta ik dan toch maar op. Nog even een wasje doen en genieten van de zon en dan ontbijten.

"Wat gaan we vandaag doen?", is de vraag die luidt. Allerlei ideeën vliegen over de keukentafel, de zotste eerst! Zoals springen van een brug. "Jaaaah dat doen we!!" Roept iemand vol enthousiasme. "Van de brug springen it is!"

Dus daar gaan we dan, richting de grote oranje brug. Al grappend beginnen we al over hoe het gaat zijn. Wie springt er en wie niet? Wie gaat er lang over doen en wie is zo zot om meteen te springen? En wie gaat er angst hebben? Wie heeft een duwtje nodig?
De zenuwen gieren al door mijn lijf! Mij kennende ga ik er even over doen, in de lucht hangen is niet mijn favoriete bezigheid.. Geef mij maar vaste grond!

Aangekomen bij de brug moest ik eerst al bekomen van het autoritje. Als eerste van de brug springen was dus niet aan mij besteed. Ik ging zorgen voor foto's en filmpjes en dan pas springen.

Iedereen komt aan de beurt en het ziet er van ver niet zo beangstigend uit. Het lijkt niet zo hoog maar ik weet dat het een vals beeld is.
En dan is het zover. Ik kan mijn veilig fotohoekje verlaten. Het is mijn beurt om te springen. Ik zit al vol zenuwen!!

Veiligheidsspullen aan, helm op, zwemvest aan en klaar. Ik kruip door de brug heen en sta daar op de rand. Het valse beeld was echt wel vals. De hoogte lijkt nu helemaal anders en ik krijg te horen dat het 10m hoog is. Jah, dat had ik beter niet geweten. Ik moet nog springen hoor!
Ondertussen rijden er nog 2 camions voorbij en trilt heel de brug. Ik klamp mij ongelooflijk hard vast en wil al niet meer springen. Dat ik hoogtevrees moet hebben ergens, daar ben ik nu wel wat zekerder over. Vliegen is ook al niet mijn ding dus het kan!

Ik laat de brug iets losser en zet me goed. Maar springen lukt nog niet meteen. De ademhaling zit in de knoop en de zenuwen worden groter. Gelukkig had ik met Babette afgesproken dat ze me moest duwen voor we aan tel 3 kwamen. En dat deed ze..

Met een gil van jewelste ga ik 10m omlaag. Ogen gesloten uit angst. Ongeveer in het midden doe ik ze terug open en merk ik dat ik nog niet beneden ben. s*** ik zit lang ik de lucht!
En dan voel ik het water, maar het touw zwiert me meteen terug weg. Dan naar links onder de brug en dan naar rechts. Heen en weer ga ik enkele keren. En dan is ineens de angst weg en wordt het leuk. De euforie komt in de plaats want ik heb het gedaan!! Met een kleine hulp van Babette :)

Het zwieren stopt en ze heisen me omhoog. Het pointen (zo heet de activiteit) zit er op. Met een glimlach tot in Tokio kom ik boven. Eerst wel nog even het hoofd stoten aan de brug, ne Luyckx voor iets..
Maar die euforie blijft toch even hangen in mijn lijf!

Het was een ervaring op zondagochtend die je niet snel hebt. Maar een zot idee moet nu en dan kunnen!

P.s.: in totaal heb ik er 5min over gedaan. Met het aantrekken van de veiligheidsspullen bij. Zo lang nog niet!