Zondag 7 maart
Vanochtend na het ontbijt staan we weer klaar en we vertrekken met onze gids van gisteravond in een zelfde boot als gisteren (4 persons, no roof, 15pk). We gaan nu de andere rivier op, die niet alleen breder is maar totaal anders. Andere begroeiing op de overs, ander water en veel meer stroomversnellingen. We worden gematigd nat hoewel de camera wel hoog gehouden moet worden. Het is weer dik genieten. Na een klein uurtje varen komen we aan bij een dorpje hoog op de oever waar de Orang Asli wonen. Dit zijn de plaatselijke stammen die in rieten hutjes wonen. We mogen eerst zelf rondkijken en foto’s maken. Onze gids zegt dat de stam het prima vindt maar dat we niet hun huizen in mogen lopen. Dat lijkt ons vanzelfsprekend. Het is toch altijd en beetje gênant maar met handen en voeten proberen we maar toestemming te vragen. Sommigen kijken weg en dat beschouwen we dan maar als teken dat ze niet gefotografeerd willen worden. Die schattige bruine kindertjes doen het natuurlijk altijd goed op de foto. Als we uitgekeken zijn, krijgen we van onze gids uitleg hoe ze leven. Ze zijn geheel zelf supporting en leven in hutten van palmbladeren en takken. De regering heeft huizen voor ze gebouwd, maar daar hebben ze een paar weken in gewoond en daarna zijn ze teruggegaan naar hun settlement en hebben ze de materialen van de huizen meegenomen. Dwz de houten planken ed. Ook de gezondheidszorg die de regering wil leveren wordt niet geaccepteerd. Ze zijn er bang voor en als de boot met de dokter komt aanvaren, gaan ze snel het bos in tot hij weer weg is. We leren dat ze hun doden in bladeren verpakken en ze op een dikke tak binden en dan in de boom hangen diep in het bos. Vervolgens moeten ze hun huizen verlaten en ergens weer een nieuwe nederzetting bouwen, omdat de geest van de dode nog in de oude nederzetting leeft.
We krijgen een demonstratie vuur maken en mogen het zelf ook proberen. Dat is moeilijker dan het lijkt maar Ronald krijgt het voor elkaar. Daar kun je wel mee op stap in de bush! De mannen jagen met een blaaspijp en we krijgen helemaal uitleg hoe ze die maken. Er zijn giftige en niet giftige pijlen en ze kunnen daarmee zo een aap uit de boom schieten. Ze schieten dan altijd in een arm of been en hakken die er vervolgens af voor ze hem opeten, zodat ze zelf niets van het gif binnenkrijgen. Het is allemaal razend interessant en we mogen zelf ook een keer blazen. Maaike schiet in de teddybeer (de roos) dus die kan op apenjacht!
We kopen nog een souvenir om de stam te steunen en vertrekken dan weer met ons bootje voor de terugreis. Dit keer gaan we iets harder de stroomversnellingen over en we komen behoorlijk nat aan bij het hotel. In dit klimaat maakt dat natuurlijk helemaal niets uit, want het is warm zat en je drijft toch binnen notime je kleren uit vanwege de hoge luchtvochtigheid. We hebben weer een geweldige trip gehad en wat is de natuur toch leuk om zo te ervaren!
De middag gebruiken we om de foto’s op het blog te zetten, haren te wassen, een spelletje te doen en een drankje te drinken (natuurlijk). De mannen zijn nog even druk met de auto die uiteindelijk toch niet beschikbaar blijkt en dus wordt het deze reis alleen openbaar vervoer voor ons. Op zich niet erg, maar nu missen we de tocht naar de vuurvliegjes kolonie, die erg bijzonder schijnt te zijn.
We eten aan de overkant, regelen daar ook meteen de busreis voor morgen naar Cameron Highlands en gaan dan terug om in te pakken en nog een laatste spelletje te spelen. Morgen om 10.00 uur vertrekt onze bus voor de volgende etappe. We zijn benieuwd wat die ons weer voor moois zal brengen! Liefs van ons!

Extra:
- Chris heeft een keer zijn pillen ingenomen met jenever die Ronald en Maaike hadden meegenomen omdat het in een waterfles zat en hij dacht dat het water was.
- Ronald heeft koffie gezet van de sinaasappellikeur die Ronald en Maaike hadden meegenomen en die ook in een waterfles zat. Het hele huis geurde heerlijk naar sinaasappel en de koffie was ook lekker !!! Nu is wel de likeur op ;-))