Hallo lieve familie en vrienden,

We zijn nu precies een week weer terug in het altijd spannende Nederland. Mooi tijdstip om ons allerlaatste blog nog te schrijven met nieuwtjes en foto's van onze laatste avonturen in het al (bijna) onwerkelijke Indonesië.
Het voelt nu al als iets waarover we gedroomd hebben. Tom is alweer hard aan de bak op de Uva en Cher is rond aan het dwalen in Delft en omstreken op zoek naar een baan. Maargoed, waar waren we gebleven?

We waren in Jogjakarta in het te dure hotel waar we onze laatste nachten voor Jakarta zouden verblijven. De eerste nacht in hotel Harmony was erg kort omdat we rond 5 uur op moesten staan voor een rondje cultuur: Borobudur en de Prambanan tempels.
We hadden hiervoor alleen het vervoer geboekt en zouden daar wel kijken of we naar binnen zouden gaan of niet. Die laatste zuurverdiende euro's begonnen eigenlijk wel erg snel op te gaan zo met die hogere prijzen.
We zouden Borobudur gaan zien bij zonsopgang alleen was ons busje zodanig laat dat die zonsopgang plaats vond tijdens het rijden náár Borobudur. Top.

Eenmaal aangekomen daar moesten we het belachelijke bedrag van bijna 20 dollar betalen. Tom kreeg korting omdat hij zijn studentpas had. Het monument zelf was enorm groot en erg indrukwekkend. Wat wel opviel dat we weer aardig wat keertjes op de foto moesten met de locals. Het monument eek daarbij een stuk minder boeiend. Ook hebben we hier onze Indonesische reisleidster van die dag even flink laten zweten. Zij had namelijk voor ons de kaartjes gekocht zodat wij met korting haar later terug konden betalen. Alleen zij was vergeten het kaartje aan Cher te geven, maar Cher was wel binnen gekomen zonder (hoe weten we nog steeds niet want er werd steeds gecontroleerd). Wij zijn dus binnen geweest met maar een kaartje: die van Tom met studentenkorting. Bij terugkomst hebben we haar gevraagd of zij nog een kaartje had van ons en ze liet vol trots het kaartje zien aan ons en zei dat ze ons niet meer kon vinden en dacht dat we al binnen waren (wat zo was). Wij hebben dus verteld dat we niet binnen mochten omdat Cher geen kaartje had en dat zij dus al weg was. Daarom hadden wij opnieuw een kaartje moeten kopen voor de volle prijs. En daarom zouden we haar niet betalen voor dat ene 'duurdere' kaartje. Zij in paniek, wij met haar mee naar de balie en het nog een keer uitgelegd. Na lang smeken heeft ze de kans gekregen om nog voor 12 uur die middag het niet gebruikte kaartje weer in te kunnen zetten, maar ze kreeg niet haar geld terug. De eerste euro's waren bespaard en de reisleidster was weer een paniekerige ervaring rijker.
Vervolgens reden we (later dan gepland door ons geld bespaar plan) richting de andere tempel. Onderweg werden we nog afgezet bij een klein tempeltje wat 'maar' 3 euro kostte, maar die tempel was van buitenaf ook zichtbaar. Dus -klik klik- foto's gemaakt van buitenaf en weer euro's bespaard.
Als laatst gingen we die dag met een rap tempo (onze chauffeur spande de kroon met achterlijk snel en roekeloos rijden) richting Prambanan. Ook hier betaalde je bijna 20 dollar en wij waren er wel klaar mee. Dus ook hier zijn we niet naar binnen geweest maar zijn we er omheen gelopen en hebben we tussen bomen door van een aardig afstandje nog een aantal foto's kunnen schieten. Daarna lekker eten bij een warung om de hoek.
Vervolgens weer 'veilig' afgezet bij ons hotel waar we de rest van de dag extreem lui zijn geweest en die avond hèt Via Via restaurant hebben bezocht voor een westerse maaltijd en wat live muziek.
De overige dagen hebben we dit ook zo volgehouden in Jogja.

Toen was de dag aangebroken om richting Jakarta te gaan. We hadden het vliegtuig na het avondeten en moesten wel al in de middag uit het hotel.
We hebben onze tijd verdreven in een extreem drukke mall waar verkopers graag door microfoons schreeuwden, de muziek op hard stond en de airco op min heel veel. Niet zo fijn, dus na plus minus 3 uurtjes zijn we toch maar alvast richting vliegveld vertrokken. Hier aangekomen bleek er vrij weinig tot niets te doen en hebben we zitten/liggen wachten in het enige restaurant op het vliegveld.
We hebben hier 4 uur (!!!) vertraging gehad met onze vlucht. Het was zo'n moment waarbij je ging zitten en het bord met vluchten nog helemaal vol stond en waar we uiteindelijk zoveel uur verder als enige nog op het bord stonden. Zelfs vluchten na ons waren al allemaal vertrokken. Fijn.
Eenmaal in het vliegtuig kregen we tot onze verbazing allemaal een voucher met een waarde van 300.000 rupiah, wat 30 euro is. Dit bedrag konden we gebruiken voor een nieuwe ticket (voor waarheen in godsnaam) of voor cashgeld, maar dit kon alleen op het hoofdkantoor van de vliegtuigmaatschappij. Hadden wij toch nog geluk bij een ongeluk: dit hoofdkantoor zat in Jakarta en ook nog eens vlakbij het Alila hotel!

Bij aankomst op Jakarta airport hebben we een uurtje of wat staan wachten op een taxi en zijn we uiteindelijk maar zelf gaan onderhandelen met de niet officiele taxi diensten. De eerste indruk van Jakarta was vooral heftig en groot. We kwamen midden in de nacht aan door alle vertraging dus zijn direct op een aanbod ingegaan voor het cheapste, lelijkste, vieste, met 1000 muggen en kleinste kamertje in heel Jakarta. Wel zaten we in de backpacker straat van Jakarta, al kreeg je daar vrij weinig van mee zo in de nachtelijke uurtjes.
De dag daarop (met misschien 3 uur slaap rijker) wilden we zo snel mogelijk naar hotel Alila. Taxi aangehouden en rijden maar. Maar eerst langs het hoofdkantoor van Batavia Air voor ons wel verdiende geld. Dat ging allemaal vrij vlot en we waren binnen 20 min weer onderweg naar ons aller aller laatste verblijf in Indonesie: HOTEL ALILA.

De verwachtingen waren erg hoog, zeker na de nacht daarvoor, maar Alila heeft ons zeker niet teleurgesteld. Op de foto's een korte impressie. Alles schoon, alles ruim, alles nieuw, alles wit, zwembad op 6e verdieping, gym en sauna gratis gebruiken en een INTENS ontbijt waar je u tegen zegt.
Eenmaal ingecheckt zijn we hier niet meer weg geweest: een keer voor het inslaan van veel eten en drinken buiten het ontbijt. Verder gebruik gemaakt van de faciliteiten, veel films gekeken en in de avond zelfs gebruik gemaakt van de roomservice. HEER-LIJK.
We zaten op de 21e verdieping en konden zo Jakarta 'overzien' als de smog niet al te heftig was. Tom heeft heftige badsessies gehad met een kopje thee en Cher is het bed ingekropen met badjas en bastoffenslippers en al.
We denken nog steeds dat we daar prima hadden kunnen wonen. Serieus waar.

ENNNNN JAAAAAAAAAAAHOOOOOOOOOOOR de aller aller laatste dag was aangebroken. Man wat ging het snel en man wat was het spannend weer naar huis te gaan. We hadden geslapen als roosjes dus konden heel de wereld weer aan. Sommige van jullie hebben de foto's op facebook gezien van onze laatste middag Jakarta met stijl: de lobby van Alila was na uitchecken ons thuis.
De euro's die we de dag ervoor hadden gekregen van Batavia Air zijn hier met veel plezier uitgegeven aan te dure cocktails en hapjes.
Daarna was het tijd voor Jakarta airport en het wachten op het vliegtuig naar Dubai. Dit verliep allemaal vlotter dan verwacht en voordat we het wisten waren we al onderweg naar het westen.
Het wachten op Dubai airport was weer gezellig en we moeten toegeven dat het er een stuk prettiger is als het overdag is dan op de heenweg in de nacht.
Onze allerlaatste vlucht zou in een bizar nieuw vliegtuig zijn met twee verdiepingen en de nieuwste gadgets en meer beenruimte. Tom wist vrijwel meteen enthousiast vanalles te vertellen over deze Airbus a380 terwijl Cher lichtelijk zenuwachtig werd toen ze zag dat dit vliegtuig ENORM was en ze zich afvroeg hoe dit ding ooit zou kunnen vliegen.
De laatste vlucht was een en al luxe: we zaten achteraan dus konden de stoelen volledig achteruit zetten, hadden meer beenruimte dan ooit tevoren, kregen heerlijke maaltijden en hadden een groot tvscherm met de nieuwste films/series voor ons hangen. Wat vooral erg bizar was waren de camera functies: op en onder het vliegtuig waren camera's geplaatst waardoor je het vliegtuig de gehele vlucht kon volgen. Zowel een camera onder en voorop het vliegtuig als bovenop. Op een van de foto's is dit te zien. Dit was echt bizar maar maakt zo'n vlucht wel een stuk vetter!

En toen waren we op Schiphol. Onze Indo outfit aangetrokken, Deborah opgezocht (oud filaalmanager van Mocka More die nu werkt op Schiphol) en voor laatste keer backpack om gedaan. En dan het moment dat we door de deuren heen liepen vol geschreeuw ontvangen werden. Ja. Het was een enthousiast ontvangst. En voor we het wisten hadden we elkaar gedag geknuffeld en moesten we een andere richting op (achter vaders aan die het parkeren zo duur vonden op Schiphol dat het tempo erin zat).

En nu zijn we alweer een week in Nederland, heel onwerkelijk. Tom is helemaal weer in het Amsterdamse leven en gaat zelfs over een aantal dagen verhuizen naar Haarlem. Cher is bezig met het zoeken naar een baan maar heeft het verder (nog) niet zo druk. Het is vooral gek dat we opeens weer op onszelf bezig zijn. Natuurlijk zijn de vrienden, vriendinnen en familie weer aanwezig, maar als je als duo twee maanden lang op elkaar lip heb gezeten voelt het toch een beetje leegjes nu. Ook de kleine dingen van Indonesië ga je missen: de vrolijke oprechte mensen, de etenskraampjes op elke straathoek, het relaxte gevoel van niets moeten, het leven uit een rugzak en merken hoe goed we het eigenlijk hebben hier in Nederland. Maar alles zal hier snel weer wennen en anders gaan we gewoon nog een keertje weg toch? Je weet maar nooit!

Dat was het allerlaatste blog, vanuit Delft, Tom zit momenteel in de boeken in Amsterdam. Bij deze willen we ook zeggen dat we het erg leuk vonden dat jullie zo enthousiast ons blog hebben gevolgd en hebben gelachen om de uiteenlopende reacties.

Nou eh,
Tot ons volgende reisblog!

kusjes