Profile
Blog
Photos
Videos
Vanuit de dreamliner van Air New Zealand konden we het zonnige vakantieland al zien liggen. Met af en toe een bui. En daarna weer veel zon. Nadat we onze NZ stempel hebben gekregen van de vriendelijke douaniere en de backpack van de band getrokken hadden, werden onze wandelschoenen nog even voor ons gepoetst. Ze zijn hier nogal strikt om buitenlandse besmettingen buiten te houden.
Auckland hebben we alleen uit de lucht gezien. We hebben een auto gehuurd en zijn meteen vertrokken naar heuvelachtige hobbitoorden. Wel even wennen dat auto's van rechts komen op een rotonde en dat je die met de klok mee moet nemen. Na een paar keer de ruitenwissers gebruikt te hebben om af te slaan zat het links rijden er wel weer in. Op naar de Corenmandel!
We rijden de eerste dag meteen een 200 kilometer om naar een geliefd schiereiland te gaan. Geliefd door zijn uitgestrekte wilde bossen en mooie kustlijn vol baaien en stranden. De weg zelf is al een attractie. De groene heuvels die snel meters hoog boven het water uitstijgen en de rotsige kusten laten ons beseffen dat we er echt zijn, Nieuw Zeeland. Het land van de Bay of Plenty, Golden Bay en Bay of Islands.
We hebben wat stopjes gemaakt onderweg, om van het uitzicht, de rust en de Nieuw Zeelandse koffie en cuisine te genieten. Ook hebben we vast inkopen gedaan voor deze trip, zodat we overal kunnen picknicken en een proper cup of tea kunnen zetten. En het eerste avondeten wordt een heerlijke bak pasta! On the beach backpackers wordt ons eerste slaapplaats, klinkt niet gek :) Even waren we terug in La Boca, Buenos Aires, Argentinië door de gekleurde uit golfplaten opgetrokken blokhutten van het hostel. Al snel bleek een tweede nacht alhier geen overbodige luxe om bij te komen van het reizen.
Op dag twee in Nieuw Zeeland bestond uit relaxen met een wandeltocht langs het strand en de kust. En een klein dutje in het gele zand bij Cathedral Cave. Au, nu al de neus verbrand. Daarna zijn we bij een mini brouwerij het terras op gerold en sloten we de dag af in een kuil op het strand van hot water beach. In een gezamenlijk gefabriceerde hot tub kijken naar de branding, terwijl de onweersbuien een paar kilometer verderop hun spanning ontladen, wat wil je nog meer?
Op dag drie werd het hoog tijd om door te reizen naar het zuiden. We hebben namelijk voor de kerst afgesproken met Henry en Aimee in het zuiden van het Noorder eiland. En dat is nog een kleine 1000 km verderop. We gaan eerst naar Taupo een stadje aan het gelijknamige meer in het midden van het noorder eiland. Met een tussenstop in Rotorua. Dat is het episch centrum van vulkanische activiteit in Nieuw Zeeland. Geisers spuiten ons om de oren en pruttelende modderpoelen stinken naar rotte eieren. We hebben het hele park uitgespeeld om zo veel mogelijk waarde aan het entree kaartje te hangen. In de bijbehorende Maori vakschool konden we als en echte toerist over en loopplank langs de cursisten schuifelen terwijl de pupillen hun aanstaande vakbekwaamheid heftig beitelend of wevend aan de buitenwereld tonen. Lonneke is ook erg onder de indruk hoe de Maori handig gebruik maakten van deze natuurlijke bronnen. Een van de borrelende gaten in de grond is gevuld met water, wat continu aan het koken is. De Maori wisten dat ook en kookten daar hun voedsel in, met een beetje salmiak smaak. Ook zijn er natuurlijke stoom putten waarop de Maori hun eten stoomden. Ondanks de onprettige stank waren de Maori dus behoorlijk in hun nopjes op deze plek. Misschien ook wel door de helende warmwaterbronnen. Vandaag de dag wordt het vermaak aangevuld met een flinke portie adrenaline werk van de westerse medebewoners. In een opblaasbal de berg afrollen? Hier kan het! Jammer genoeg is het voor ons net te kort tijd om de al door de eierlucht opkomende kokhalsneigingen te verzilveren met een fraaie adrenalinestoot gedreven antiperstaltische ejaculatie. Wij rijden door naar Taupo.
In en rond Taupo zijn nog meer natuurlijke bronnen, maar daar zijn we niet perse voor gekomen. Het is de Tangarero crossing: een wandeling die Frodo ook eens moest maken, dwars door het barre landschap van Mordor om de ring in Mount Doom te gooien. Leuk dachten we, doen wij ook! Samen met onze versgemaakte vrienden Alex(NZ), Christina (Col), Theresa en Kevin (Ger) vormden we een pakt. Terwijl de andere 4 de honderden toeristen op afstand hielden vertrokken wij naar de top van Mount Doom, Ngauruhoe op zijn Maori. Klouterend over rotsen trotseerden we de elementen. Stomende kraters verklappen de activiteit. Waarom doen we dit? Als hulpeloze schilpadjongen plakken toeristen op handen en voeten tegen de te steile berg. Losse stenen rollen naar beneden. Hoe ver is het nog? Kan je de top al zien? Niet vragen maar doorgaan!
Bovenaan worden we beloond met een prachtig en duizelingwekkend uitzicht. Na een korte lunch konden we met gevaar voor andermans leven weer naar beneden. De tocht vervolgt langs bizar gekleurde zwavel meren en oude kraters. Beneden aangekomen wachten de anderen op ons. Met Kevin en Theresa genieten we van onze welverdiende pot bier in het hostel in de avondzon.
Na de wandeltocht is het alweer tijd voor een reisdag. Maar we zijn echt veel te gaar... Die crossing + vulkaan was veel gevraagd van onze nog ongetrainde benen. Dus we besluiten de korte weg naar Napier te nemen. Maar voordat we in de auto gaan zitten strekken we de benen nogmaals om de spierpijn er een beetje uit te lopen. Een mooie waterval / stroomversnelling kregen we cadeau. En heel veel Japanners. Stiekem was het al over het middaguur en ontzettend warm geworden, net als wijzelf. Een plons in de koude rivier was heerlijk verfrissend!
Aangekomen in Napier, nabij de eerste landingsplaats van ontdekkingsreiziger Cook, genieten we van een prachtige zomeravond, lees heerlijk eten, Nieuw Zeelandse wijn, ondergaande zon op het balkon en luide kerstmuziek. De volgende dag weer heeeel vroeg op om samen met Kevin en Theresa een nieuw avontuur te beleven. Als je naar kidnappers cape wil gaan om de Jan van Gent kolonie te bekijken moet je rekening houden met het getij. Dat betekende voor ons om 6.00 uur vertrekken! Op een platte wagen achter een trekker hobbelden we over het strand langs hele hoge kliffen. Deze kant van het land schuift langzaam over de zeeplaat waardoor tientallen lagen in de aardkorst zichtbaar worden in de afgesleten kliffen. Jan van Genten zijn vreemde vogels: goeie vliegers en duikers, maar slechte landers. Bij weinig wind (zoals vandaag) vallen ze als een baksteen naar benden, bijna op het nest van moeder en jong. En ze zijn niet bang voor mensen, dus we konden ze van dichtbij bewonderen. 's Middags hadden we nog voldoende tijd lekkere wijntjes te proeven en van een prachtig uitzicht op Te Mata peak te genieten. Een dikke knuffel van onze Duitse vrienden bezegelde ons bezoek aan deze mooie streek. De volgende dag stond er weer een lange reis te wachten, naar Paraparaumu.
In Nieuw Zeeland zijn vele groepen mensen komen wonen. Maori van verschillende etnische achtergronden, Engelsen, Nederlanders, Schotten, maar ook Scandinaviërs. We konden het niet laten om tijdens onze reisdag nabij het Deense Dannevirken de doorgaande weg te verlaten en op zoek te gaan naar bekende immigranten: echte Texelaars.
In Paraparaumu wonen de ouders van Henry. We mogen bij hen kerst vieren. We worden heel warm welkom geheten door vader, moeder, vrouw en Henry zelf. Zo'n tijd geleden, maar alsof we elkaar gisteren nog hebben gezien. Geweldig om hem weer te zien. Henry en Aimee zijn dit jaar getrouwd en hadden ons ook uitgenodigd om langs te komen. Toen ging ons dat niet lukken, maar ze hebben er wel mee bijgedragen om onze plannen voor deze reis door te zetten. Als huwelijksgeschenk hebben we ze een ticket gegeven naar Kapiti Island. Dat is en vogelreservaat op en eiland waarop en perfect uitzicht is vanuit het huis van Henry's ouders. Gevieren hebben we vogels gespot en inheemse bijna uitgestorven vogels in hun natuurlijke habitat gezien. Ze zien er trouwens ook uit als levende fossielen. Om in het vogel thema te blijven hebben we met de kerst lunch een enorme kalkoen verslonden. Ondanks dat we zo ver weg zijn van onze familie, hebben we een warme kerst gehad in onze adoptie familie.
Inmiddels zijn we vertrokken naar het Zuider eiland na en korte stop in de hoofdstad Wellington. Terwijl het zonnetje blijft schijnen loopt de temperatuur langzaam op naar tropische gradaties. We houden het vol door af en toe te schuilen voor de zon in het Te Papa museum en af te wisselen met flat whites en lokale biertjes. Heerlijk vakantie!
Volgende keer meer over boten, treinen, beestjes, terug in Christchurch en nieuwjaar op het strand! En hopelijk wat meer foto's.
Dit avontuur werd mede mogelijk gemaakt door Maarten en Vera die ons een prachtige verrekijker hebben uitgeleend.
- comments
Carin Lunstroo Dag Lonneke en Martijn, Ik mag weer meegenieten van jullie schitterende reisverhalen. Kreeg de link van je ouders Martijn. Geniet en doe maar uitgebreid verslag, er gaat een nieuwe wereld voor ons open. groetjes uit Heeze