Profile
Blog
Photos
Videos
Ruim 2 weken en 1111 km verder naar het noorden, een fles rode carmenere op tafel in een verlaten hostel op paaszondag; eindelijk tijd om ons avontuur op digi-papier te zetten. En wat hebben we beleefd! Na het indrukwekkende Torres del Paine en de gezellige bootreis hadden we op een kleine omschakeling gerekend, waar we weer getweeën op pad zouden gaan en onze weg samen moesten vinden. Niets was minder waar. Neem er maar eens rustig de tijd en een fles voor om het door te lezen.
Het hoofdgezelschap van onze boottocht ging na het aanmeren gezamenlijk verder naar het Noorden, naar het dichtbij gelegen Puerto Varas. Dit pittoreske plaatsje heeft veel weg van een in de alpen gelegen bergstadje aan een prachtig meer. Waar het niet dat de begroeide alplen ingeruild zijn voor een paar stevige vulkanen. De grootste en dichtsbijzijnste ziet eruit als op een kindertekening, conisch, besneeuwde top en zo nu en dan een wolkje uit de krater. Met een zeer goede stemming gingen we op weg in het minibusje. De chauffeur zette Engelstalige muziek voor ons op zodat we lekker mee konden brallen op Phil Colins en andere toppers. Ook een lokale pamfluitspeler nam de bamboe aan zijn lippen als extra backing.
In Puerto Varas zochten we snel een hostel voordat de rest van de boot aan zou komen. Zodoende hadden we 's middags mooi tijd om te gaan mountainbiken langs het meer. We kregen 1½ routebeschrijving en 5 eigenwijze reisleiders mee, wat resulteerde in een lange zoektocht naar het startpunt van de korte tourtocht naar het plaatsje Aardbij (Frutillar). Op een gegeven moment zaten we op een doodlopend spoor maar onze Brett, de 62 jarige Tasmanier, wist wel een goede weg te vinden en fietste in volle vaart de heuvel af langs de snelweg richting het meer. Wij voelde ons daar niet zo prettig bij en kozen er toch maar voor om te draaien. Op het moment dat we het minst verwachtte kwamen we Brett weer tegen op zijn terugweg. Nog vol van het uitzicht besloot hij met ons mee verder te fietsen. En gelijk had hij, want de tocht is echt supermooi .Met het stralende weer was de vulkaan aan de overkant prima te zien. De wegen, landerijen, tuinen en huizen in het heuvelachtige landschap zijn allemaal piekfijn onderhouden in een Duits/Zwitserse immigranten stijl. De tweede dag zijn we met een busje naar de berg vervoert en hebben we de vulkaan van dichterbij kunnen aanschouwen. Net boven de boomgrens hebben we een stukje gewandeld. Behalve stenen was er enkel een vergeten geheugen kaartje te vinden. Die hebben we maar meegenomen en ons adres achter gelaten, je weet immers maar nooit. Voor we Puerto Varas weer zouden verlaten hebben we nog snel genoten van een hele grote (halve meter doorsnede), versgebakken, platte bodem pizza met uitgebakken ham, verse rucola, kaas en oregano en met lokaal gebrouwen bier.
Na de lange tocht door de Chileense fjorden wilden we ook nog graag een kijkje nemen aan de Argentijnse zijde van de Andes. Bariloche is daarvoor een uitverkoren bestemming. Met zijn prachtige lokatie tussen de meren en bergen trok het veel Alpenvolk als immigranten (lees uitstekende bier en chocolade) en is het een standaard tussenstop voor de rondtrekkende reizigers in Patagonie. We waren al aardig ingefietst in Puerto Varas en dus besloten we hier het Circuito Chico te fietsen. Dat is een rondje van 26 km met adembenemende uitzichten over de meren rond Bariloche. Sommige kleine bospaadjes leidden naar totaal verlaten kliffen en strandjes. Tegen het einde van de middag was de zon weer gaan schijnen en liet het gebied zich op zijn allermooist bewonderen.
's Avonds was het tijd om Sint Patricks day te vieren met Janneke die we sinds Torres del Paine kennen. Zij nam Michel mee uit haar hostel en we hebben allerlekkerste biefstuk van heel Argentinie gegeten in een lokaal restaurantje. Daarna zijn we doorgegaan naar de Irish pub waar we John en Sarah zagen, een Brits stel dat we al sinds de boot achtervolgden van hostel naar hostel. Met nog een paar Fransen die ook ergens tevoorschijn waren gekomen leverde dit een gezellig gezelschap op. Er bleek echter geen Guinnes te zijn in de Irish Pub, zodat we snel uitweken naar het lokale brouwlokaal dat voor de gelegenheid groen bier had gebrouwen. Bariloche bleek ook de plaats te worden waar Lonneke niet langer meer naar het kapsel van Martijn wilde kijken. De in Bolivia gekochte schaar van Janneke, een laken en een tuinstoel leverde de benodigde spullen voor een avond kappertje spelen. En laten we eerlijk zijn, Lonneke heeft talent!
Na het uitstapje in Bariloche gingen we weer terug naar Chili. Op de heenweg hebben we al enorm kunnen genieten van het uitzicht op deze toeristische route. Een zeer dicht begroeit koud regenwoud op een achtergrond van vulkanen en rotspartijen. Een van de vulkanen is enkele jaren gelede uitgebarsten wat een deken van as en dode bomen opleverde. Het jonge groen spruit nu tussen de dode stronken door. Het enige waar we niet van konden genieten waren onze voorburen in de bus. Deze mannen stonken zo gigantisch dat de buschauffeur ze met toiletverfrisser te lijf ging, wat helaas niet mocht baten. Toen we na de paspoort controle terug de bus in moesten vielen we bijna flauw van de muffe lucht. We besloten een leeg plekje aan de andere kant van het gangpad te gebruiken, maar de chauffeur kwam naar ons toe en wees naar ons toe: "you and you, come". Braaf liepen we achter hem aan, geen idee wat we hadden misdaan. Voorin de bus wees hij ons twee 1e klas stoelen aan met een internationaal gebaar van stinklucht. "here is better". Mooi meegenomen dachten wij. En wat denk je, op de terugweg werden we verwelkomd door dezelfde chauffeurs.
In Chili gingen we op weg naar Pucon, met een overstap in Osorno. Daar liepen we het busstation uit op zoek naar een kopje koffie. Buiten stikte het van de kleine kraampjes die overliepen met kralen, haarproducten, muziek, onderbroeken, groentes en andere koopwaar. De kleine eettentjes aan de andere kant waren kunstig volgepropt met tafeltjes, een keukentje en vaak een soort tussenverdieping. Wi-Fi was hier nergens te bekennen. Met de vraag waar we het konden vinden weden we naar de overkant van het pleintje gewezen, waar een enorm westerse shopping mall verscheen. Een groter contrast was niet denkbaar. Met een beetje schuldgevoel hebben we daar een kopje versgezette koffie gedronken en gebruik gemaakt van de schoonste toiletten in maanden.
In Pucon kwamen we in ons hostel al meteen twee bekenden tegen: Sarah en John. Het hostel (El Refugio) is een knus houten chalet met houtkachel en gigantisch lekkere bedden. Hier kunnen wij wel even ons thuis van maken! En meer mensen hadden hetzelfde idee. Bij het welkomst rondje kregen we een hele introductie wat er allemaal in de buurt te doen is: kanoen, raften, hydrospeed, paardrijden, mountainbiken, wandelen, hiken en natuurlijk de vulkaan beklimmen.
Tot onze grote verbazing stond er bezoek voor ons bij het hostel. Tegen onze verwachting in hadden we namelijk respons gekregen over het gevonden geheugenkaartje. Het bleek van een aardig stel Duitse mensen die nu ook in Pucon waren. Wij konden zo hun kaartje teruggeven en zij waren zo blij dat ze ons mee uit eten namen. Prima welkom op deze manier!
Het enige wat ons nog te doen stond was te kiezen welke leuke dingen we zouden gaan doen in Pucon. Het weer zag er veel belovend uit dus een tochtje naar de vulkaan is dan een must. Om een beetje in te stappen zijn we de eerste dag een wandeling gaan maken naar een verstopte waterval in de buurt. Met de 'schatkaart' in de hand liepen we het bos in. Onderweg werden we gevolgd door een jongen met een lange tas op zijn rug. We lieten hem maar voor ons gaan, ondanks dat hij geen haast leek te hebben. Even later toverde hij een enorm geweer uit zijn tasje, waar de gemiddelde terrorist nog bang van wordt. Met geknepen billen liepen we verder. Na een kort gesprekje bleek hij met zijn kanon klein wild te schieten. Iets meer gerust gesteld liepen we door en vonden we na flink wat klimmen en klauteren uiteindelijk de waterval.
De tocht naar de vulkaan Villarica begon 's morgens om 6.30 uur en in het donker vertrokken we met een volgepakte rugtas voor de expeditie naar de top. Ons gezelschap bestond enkel uit hostelgenoten wat de stemming wel deed versterken. De gidsen hadden er 's morgens al goede zin in en de tonen van de remix van Killing me softly werden extra hard aangezet in het busje naar de voet van de berg. Met versbelegde broodjes voor onderweg en een hart vol verwachtingen zetten we onze eerste voetstappen in de gravelpaden van de vulkaan. De eerste 400 meter omhoog (wat per lift kon en wij pertinent weigerden) werden binnen het uur naar boven gemarcheerd. Zo, wij zijn wakker en warm. Tijd voor een eerste hand vol nootjes en water. Zo is de tas ook meteen wat lichter voor de volgende 1000 meter stijgen. Na nog een 2 uur klimmen kwamen aan bij de ijzige sneeuw. Daar mochten we de coole ijsklimgereedschappen uit onze tas halen: clamp-on en ice-axe. Zie foto (stoer he?). Het gaf een mooi uitzicht op de groepen die voor ons de berg trotseerden en achter ons de vallei die steeds dieper onder ons verdween. Ondanks dat velen dit tochtje ondernemen is het niet zomaar zonder gevaar. We werden goed geinstrueerd door onze gidsen, mochten niet te hard lopen, kregen uitleg over de ice-axe en mochten vooral niet vallen. De lange wandeling door de bakkende zon werd bekroond met een spectaculair zicht op de krater, die wel 1900 meter diep schijnt te zijn. De kolkende lava liet zich niet zien maar de actieve vulkaan deed vooral van zich ruiken met dampende zwavel. Je begrijpt, we hadden een adembenemend uitzicht. Vanaf de top kan je ook vele andere vulkanen, bergen, meren, rivieren en Pucon zien liggen. Na inspanning komt ontspanning en misschien wel het leukste deel van de dag: als beloning van onze beklimming mochten we op de kont naar beneden glijden door de sneeuw!
Met de prachtige beelden van de omgeving nog vers in het geheugenkaartje werden de eerste plannen gesmeed met Roos en gids Leo voor een avontuurlijke trektocht door deze omgeving. Bij terugkomst wachtte ons een heerlijke barbecue met wijn, bier en het allerlekkerste stukje biefstuk van heel Chili gebakken in het hostel. Wow, dit avontuur moeten we nog maar wat langer maken. Die trektocht moest er komen!
Met de zeer open staf van het hostel hebben we binnen no time een gezellig band opgebouwd. Misschien kwam het door al onze vragen, door onze verlengacties (mag ik alsjeblieft nog een nachtje slapen?), door Peter de Nederlandse eigenaar of was het toevallig gewoon zo. Ook met veel andere gasten hadden ze goed contact en gaf het een gezellig thuis gevoel voor even.
De dag na onze vulkaantocht hebben we voor het eerst in ons leven een stroomversnelling van heeel dichtbij bekeken. Samen met John en Sarah hebben we hydrospeed gedaan: met een wetsuit en een soort groot bodyboard head-first de rapid af! Voor degenen die dit jargon niet verstaan, zie de fotos!
Bij terugkomst in ons alleraardigste hostel bleken er al meer gegadigden te zijn voor een trektocht. Zodoende werd het gezelschap uitgebreid met Steffie (NL) en Robert (VS). Steffie had al veel ervaring en Robert nog weinig maar ging vooral mee omdat er kans was om te gaan vissen en werd al snel bekroond tot mascotte van de tocht. Op zondag was het tijd om zaken te regelen, de enige regendag af te wachten en te lunchen met het grootste stuk taart dat je ooit hebt gezien (en het enige dat we ooit hebben moeten laten staan). Het was nog even spannend of alles door kon gaan maar maandag ochtend vertrok het bonte gezelschap richting het vulkanische achterland van Pucon.
De rit naar de ingang was al een eerste avontuur. We vroegen ons al af waarom de chauffeur met een 4x4 wagen aan kwam zetten, de vraag was snel beantwoord... Na aanmelding in het park vertrokken we in wederom stralend weer de bossen en heuvels in. De eerste dag waren 22 kilometers te beginnen met een flinke klim met nog volle backpacks. Het mooiste van de tocht was dat we na enkele uren weer door een ander landschap liepen, de mooiste plekjes konden uitzoeken om te kamperen, altijd volle zon en volle maan hadden, nooit iemand tegen kwamen en een tas vol luxe camping spullen op de rug van Leo hadden.
De eerste kilometers liepen we door ongerept bos met op de toppen de locale Araucaria araucana (monkey puzzle tree), waarvan de zaden nu te rapen waren en te eten zijn! Boven de boomgrens was het tijd voor een lunchstop en te genieten van deze prachtige omgeving. Terug naar beneden, en weer omhoog zagen we in de verte onze eerste overnachtingsplaats liggen: Laguna Azul. Na een prachtige zonsondergang over de Andez hebben we bij maanlicht hebben we gegeten en gedronken met onze tentjes op het strand. De volgende dag veranderde het landschap in een woest vulkaan landschap en vervolgens droge woestijn. Ook hebben we ons 1e zoutmeer gezien (Laguna Blanca). Na nog een stevige klim volgde een uitzicht op de groene vallei met gekleurde bomen en moerassen. Te mooi om niet even een lunchpauze te houden. Het pad leidde ons door het oeroude bos naar het lager gelegen meer en onze 2e campingplaats. De laatste dag was easy door het bos vergezeld door veel koeien. Bijna bij de finish hebben we ons vermaakt bij de rivier en heeft Robert nog een vis voor ons gevangen en vers gebakken. Mjam jam jam mjam jam.
kijk in het foto album voor nog veel meer mooie hike pics! En bij thuiskomst hebben we er nog eens 300 meer :)
De speciaal voor ons georganiseerde welkom terug barbecue waar we al 3 dagen naar uitkeken was nog verrukkelijker en nog gezelliger dan de vorige. De dag erna hebben we ontspannen in het heerlijke warme water van de minst ontdekte warmwaterbron van Chili. Daar kunnen we dus ook niets over zeggen om het geheim te houden!
Na al deze mooie dagen was het afscheid nemen van dit mooie gebied rond Pucon niet de makkelijkste uit onze reis. Gelukkig konden we nog een stukje opreizen met Roos naar Santiago. En toen stonden we ineens in een grote stad! Voor Pasen zochten we dus snel onze toevlucht in Valparaiso, een op heuvels gebouwd stadje aan de Pacifische kust. Het zijn de kleine steegjes, trappetjes en kunstige grafitie die het stadje zo bijzonder maken en ons de rust en inspiratie gaf voor een hele berg leesvoer.
Wil je weten hoe dit avontuur dan verder zal gaan, kijk binnenkort op deze blog voor meer over Unesco wereld erfgoed, Santiago, gastronomische hostels, Chileense drankjes en meer!
-- dit avontuur werd mede mogelijk gemaakt door Chileens Monopolygeld --
- comments
Janita Leuk weer van jullie te lezen en de foto's te zien! Benieuwd naar de graffiti-foto's van Valparaiso, prachtig daar! Binnenkort op weg naar Mendoza? ;) Geniet van jullie reis!
Lonneke Hahah, hoe raad je dat zo? ;) Als we op tijd zijn met onze tassen pakken gaan we vanmiddag naar Mendoza. Leuk dat je zo met ons meereist!
Elaine Ja jullie zien er heeeeel stoer uit!
Kees en Ans Wat een mooi geschreven verhalen, we genieten hier door een beetje mee, we wachten in spanning de volgende verhalen af. groetjes Pa en Ma
Judith (vd Hurk) Potverdorie, ik wil teruug! ;) Que sigan disfrutando mucho!
carin Lieve avonturiers! wat een verhalen en prachtige foto's! Daaarbij vraag ik mij af, hoe moet dat straks in Nederland, zonder al dat lekkers dat jullie steeds beschrijven, het water loopt ons in de mond! Geniet maar en we verheugen ons op de volgende verhalen! Pas goed op elkaar en hasta la vista!! Carin