Profile
Blog
Photos
Videos
Dag familie en vrienden,
Na een weekje geen internet te hebben, is het eindelijk zover: we kunnen opnieuw bloggen! De komende maanden zal het bloggen op zijn Zuid-Amerikaans gebeuren: op het gemak en niet teveel, aangezien onze wifi vaak niet werkt. Van onze Spaanse huisgenoten hoorden we namelijk dat de vrouw van de receptie de wifikabel steeds uittrekt en de man de kabel opnieuw insteekt. We moeten het zeggen zoals we al vaak zeiden in gesprekken met onze Spaanse vrienden: "special people in Bolivia!" Zo hebben we een special Spanish profesora, special buurman with a special house, special doctor, special kids,… we kunnen zo even doorgaan.
Momenteel kennen we onze huisgenoten iets meer dan een week en we kunnen al over vrienden spreken. Na 3 dagen werden we zo al uitgenodigd in Madrid. Onze huisgenoten zijn Christina (Chris), Deborah en Javier (Javi). Ze zijn alle drie schatten van mensen en hebben ons al menigmaal uit de brand gered ;) Zo zijn het onze persoonlijke 'google translates' voor moeilijke gesprekken met Martha, de broeder,… maar ook onze grootste troef bij het afbieden op de overdekte Mercado central. Op die manier konden we 12 bananen, 2 paprika's, 4 tomaten en een bloemkool kopen voor minder dan 3 Euro (Als we terug komen naar België gaan we niets meer durven kopen, omdat alles zo duur is). Agnetha voelt zich elke keer een prostituee wanneer Javi zegt: 'Your price is' ipv 'The price is'. Ook durft hij soms te zeggen tegen Agnetha: 'your name is Gustavo' ipv 'his name is Gustavo'. Dit zegt genoeg over het niveau van Engels en de lachwekkende situaties die erdoor ontstaan, zeker omdat deze situatie zich meer dan een keer per dag voordoet! Verder lijken we hier ook een beetje de 'kakkennestjes' te zijn onder de vrijwilligers: de drie Spanjaarden zorgen zo goed voor ons dat het een beetje onze ouders lijken. Ze zijn altijd in de weer voor ons, niets is hen teveel en bij problemen kunnen we altijd bij hen terecht. We hebben ons al afgevraagd of we er zo sukkelaars uitzien, want iedereen van de organisatie staat steeds te springen om ons te helpen. Verder weet ieder van hen ondertussen al wat wij van hen moeten hebben. We kregen al regelmatig te horen: "Voluntaria de Belgica". Ook zijn onze namen hier een beetje veranderd, ze klinken nu als Fiebie en Anita. Maar we kregen ook al regelmatig het volgende te horen Biefi, bibi, agnet, Anetta en zo kunnen we nog wel even doorgaan (Duidelijk geen fans van ABBA hier).
Maar dan over het werk, maandag was het dan zo ver: onze eerste dag werken in het centrum. Om 9 uur spraken we af met Martha voor een gesprek met de manager. Maar hier stonden we voor een Zuid-Amerikaanse verrassing: de manager was nergens te zien. En na 9 dagen zagen we hem nog steeds niet. Martha wees ons dan maar een plaats toe: Agnetha staat in de pediatrie en Febe in de psychiatrie. De eerste dagen waren voor ons beide choquerend. Agnetha haar eerste dag in de pediatrie was chaotisch (het dit is nog licht uitgedrukt). De eerste dag zaten alle kinderen in een grote ruimte met een enkel een tv en zonder speelgoed. Echter verwachten de hulpverleners dat de kinderen ook op dit moment braaf zijn (En laat dat nu net moeilijk zijn zonder enige vorm van entertainment). Ondertussen staat Agnetha iedere ochtend en middag in een klasje om te helpen. 'S Morgens is ze altijd alleen omdat de leerkracht door de een of andere (bizarre) reden altijd moet gaan knutselen in een andere klas. Therapie geven aan minstens zes kinderen tegelijkertijd is nogal moeilijk, zeker omdat kinderen met autisme, kinderen met een mentale achterstand, kinderen met het syndroom van down en kinderen met een fysieke beperking allemaal in één klas zitten. En dan nog het moeilijkste van alles, ze luisteren niet (Op zijn Vlaams gezegd: ze zouden eens naar de brandweer moeten om hun oren te laten uitspuiten)! Als laatste vindt Agnetha het NIET leuk dat alle kinderen hun eten uitspuwen in haar gezicht, op haar kleren,… (Voor de mensen die dachten dat ze smetvrees had, bij deze is het bewezen van niet).
Bij Febe was vooral de manier waarop de professionals omgaan met de kinderen dat choquerend is. Slaan en vastbinden zijn hier nog de reguliere werkvormen bij kinderen met een diepmentale beperking. Verder is er ook echt weinig materiaal. Zo zijn er in de psychiatrie enkel twee voetballen en voor de rest niets. In hun plaats zou ik ook wel andere kinderen bijten en slaan, puur om de verveling tegen te gaan.
Voor ons beiden is het opvallend dat veel (oudere) hulpverleners niet of over weinig kennis bezitten over het hoe met kinderen met een beperking om te gaan. We geloven dat ze stuk voor stuk goede mensen zijn, maar omgaan met kinderen die een beperking hebben is nu eenmaal moeilijk. Geluld is hier echt een goede deugd! Ondanks dit alles beginnen we de laatste dagen onze weg en plaats te vinden, voorlopig gaat het enkel nog in stijgende lijn!!
Typisch voor de Boliviaanse cultuur is dat iedereen heel erg gastvrij is. Donderdagavond gingen wij naar een optreden van de kinderen en na afloop vroeg Martha ons mee bij haar thuis. Meteen ging Martha om frietjes, kip en cola in de winkel en kregen wij een volledige maaltijd aangeboden. Wanneer wij haar en haar mama nadien bedankten, zeiden ze 'de nada'. Het is hier heel gewoon dat iedereen hier zo gastvrij is, hoe arm of hoe rijk ze hier ook zijn.
Ook hebben we ondertussen enkele lessen Spaans opzitten. Zo ontstond er een grappige situatie wanneer onze leerkracht toekwam na een onweersbui. De helft van haar plamuursel was uitgelopen en het leidde ons danig af tijdens die les (een picasso kunnen we haar wel noemen ja). Nog grappiger werd de situatie wanneer de Spanjaarden haar nadien vergeleken met de travestieten die dansen in de Spaanse bars en Febe weet al hoe ze naar carnaval gaat gaan. Echter besloten we vandaag onze Spaanse lessen te stoppen. Ze waren zeer duur en de leerkrachte werkte niet op ons niveau. Zeg nu zelf een woordenschat leren over herders die hun melk verkopen lijkt ons toch geen prioriteit.
Onze zaterdag was een beetje op zijn zondags: eerst gingen we naar een internetcafé, daarna eten in Sucre met onze Spaanse vrienden en tenslotte koffie drinken op de Plaza de 25 Mayo. Het was al snel vijf uur in de namiddag toen we thuiskwamen (weekend is toch overal zalig he!!). Zondag trokken we richting Tarabuco. Dit is een marktje op 60 kilometer van Sucre waar er veel handgemaakte dingen te koop zijn. Het was eerst een half uurtje met de plaatselijke lijn naar net buiten Sucre en daarna nog anderhalf uur op een gamel busje door de Andes (De zitting was minder comfortabel maar de uitzichten waren prachtig). In totaal hebben we voor heen en terug nog geen drie euro betaald. Het was zeker zijn geld waard! Ook van afdingen hebben we geen kaas gegeten: we spaarden heel wat Bolivianos uit dankzij het afdingen van Agnetha. ;)
Ondertussen begint Sucre onze tweede thuis te worden. We durven al 's avonds over straat te lopen met ons twee en zeggen bij het vertrekken op het werk dat we naar huis gaan. We kunnen nu al zeggen dat we Sucre gaan missen wanneer we hier vertrekken (maar dat is nog een ver-van-ons-bed-show). Gisteren riep onze Europees maagje toen we de pizzeria voorbij gingen. Het smaakte ons echt wel! Binnenkort doen we met onze nieuwe vrienden een Spaans-Belgische avond! Wij gaan typisch Belgisch koken, onze menu is Stoverij of vol-au-vent met frietjes en als dessert een goede chocomousse (Al is de chocolade hier toch niet zo lekker, chocolade mogen jullie altijd opsturen). Wat de Spanjaarden voor ons gaan maken blijft nog een verrassing (Agnetha hoopt op iets vegetarisch, want we zitten hier met echte vleeseters!)!
We zijn eens weg, op naar de kindjes, tot de volgende!!!
Veel Boliviaanse groetjes en zonnestraaltjes van ons!!
- comments
Joke Ja kijk... schitterend hé... geniet van de cultuurshocks en geniet op 1 november van 'las canchacas'... Dia de los muertos.... Een hele belevenis als je in een huisje binnen geraakt... Maar met die Spaanse vrienden kan dit geen probleem zijn!!!
Eric Straffe verhalen dat 2 gewone vrijwilligers meemaken in Bolivië, leerrijk zal het in ieder geval zijn hé op vele gebieden, Groetjes papa
Jamie Al zo veel meegemaakt op zo een korte tijd! Ik zou zo graag een vlieg zijn ;) blijven genieten !
Tante Britta en nonkel Nico Hé Dag Febe en Agneta, Inderdaad straffe verhalen, wij hebben er in elk geval van genoten. Ik kan het mij zo inbeelden. Indeed, cultuurshock zal het zeker zijn. Hier, bij ons hebben de kindjes alles wat ze maar wensen, ginder is het heel wat anders. Beleef de tijd van jullie leven daar... deze ervaring gaan jullie nooit meer vergeten... geniet er van maar leer er ook van, jullie kijk op het leven zal hierdoor helemaal veranderen... veel succes verder...
daphny Hey, wel triestig om te horen dat ze zo weinig hebben, ook dat er nog zo met omgegaan wordt, ik zou het niet aan kunnen dus veel respect voor jullie. Dat ons agnetha de onderhandelaar kon worden daar schrik ik niet van, tegen dat ze terug is mogen ze zich hier klaar houden ;-) .De verschillende plaatsjes bezoeken moet idd super zijn! Vind het leuk om te horen dat er daar toch mensen zijn die jullie een beetje onder hun armen nemen. Dames doe het daar goed, dat het niet gemakkelijk ging worden was te denken, veel liefs xxx
Melissa Hey nichtje en Agnetha, dienen blog is echt plezant om mee te volgen wat jullie allemaal meemaken! Dat niet alles rozengeur en manenschijn ging dat was wel een beetje te verwachten. Kben blij te horen dat alles goed gaat en dat jullie veel funn hebben ;). Geniet van deze ongelofelijke ervaring! Kisses!
Elise Cornelis Hallo Febe en Agnetha, wat fijn om jullie ervaringen op deze blog te lezen! Ik denk dat het heel uitdagend is om als kersverse ergotherapeuten terecht te komen in een centrum met een totaal andere visie op gezondheidszorg en aanpak van personen met een beperking. Ik hoop dat jullie deze ervaring als verrijkend kunnen beschouwen en met kleine dingen aan de slag kunnen gaan om het welzijn van jullie patiënten te verbeteren. Zorg daarbij ook goed voor jullie zelf! Geniet van de ervaringen, beleef! Ik kijk al uit naar jullie volgende blog! Tot gauw! Groetjes, Elise