Profile
Blog
Photos
Videos
דישךםצת ةثقاشلاش, ofwel de goedendag :-),
Eerste dag Nazareth achter de rug, heel leuke ervaringen in het ziekenhuis met nog leukere mensen, die oprecht gastvrij al komen vragen of je bij hun familie wil komen eten vooraleer je ze vijf minuten kent. Enkel had het heel wat voeten in de aarde vooraleer ik tot daar geraakte...
Het begon al goed toen ik aan de check-in van El-Al kwam. De check-in was nog niet eens geopend of ik hoorde al een metalig "klak-klak" geluid achter mijn rug, een agent kwam even zijn machinegeweer laden alvorens we gingen inchecken. Dan werden we een voor een bij een medewerker geroepen die dan met je aan een klein bureautje ging staan waarna je een reeks vragen moest beantwoorden. Eerst de "normale" vragen: heb je je pakken zelf gemaakt, heb je iets gekregen op de luchthaven van iemand, blablabla. Tot de iets minder orthodoxe vragen op de proppen kwamen: waar heb je gestudeerd en kun je mij een studentenkaart laten zien, waar waren je stageplaatsen, je gaat verblijven in Jeruzalem, heb je toevallig een reservatiebewijs bij van de plek waar je gaat verblijven, eventueel op je laptop? Waarom heb je dit boek mee? enz. ...
Zo ging het dan voort tot ze blijkbaar m'n zakken al eens een eerste keer gingen onderzoeken en m'n paspoort voor inspectie meenamen naar weet-ik-veel welk bureau. Nadien werd ik rechtstreeks van de check-in weggeplukt door een persoonlijke begeleidster die me vervolgens opwachtte aan de andere kant van de douanecontrole. Ze zei dat als ik nog iets wou kopen of te drinken hebben voor mijn vlucht ik dat beter direct deed, want dat ik daarna niet meer tot aan de shops geraak... Uiteraard werd ik bij m'n zoektocht naar chocolade op de voet gevolgd door m'n begeleidster, die vriendelijk vermeldde dat ik me niks moest aantrekken van haar...
Daarna werd ik langs de prioriteitsveiligheidscontrole geleid waarna we eventjes buiten het terminalgebouw gingen om naar een aparte ruimte te gaan, waar ik in een soort pashokje nog eens volledig werd gefouilleerd en gescand, en mijn zakken nog maar eens werden doorzocht. Uiteindelijk kreeg ik toch al mijn handbagage terug, weliswaar zonder fototoestel, hadden ze in m'n hoofdbagage gestopt. Verder kwam een flauwe plezante veiligheidsagent me nog eens uitvragen over waar ik toch die iPod-touch had gekocht want hij vond die toch zo cool en wie er toch op die foto's stond (privacy, iemand?).
Uiteindelijk, na 1uur en drie kwartier wachten werd ik ge-escorteerd naar de gate, waar ik samen met nog iemand anders (die er niet echt louche uitzag gelukkig, ik begon al complexen te krijgen) wel apart moest wachten terwijl het grootste deel gewoon instapte. Uiteindelijk werden we dan weer door iemand ge-escorteerd naar de ingang van het vliegtuig... Ahh, het plezier van het reizen
Verder kan ik wel zeggen dat kosjer eten op een vliegtuig best wel goed is...
Gelukkig ging van het moment ik toekwam in Ben Gurion Airport en de douane was gepasseerd alles heel vlotjes. Een taxi wachtte me op, en de chauffeur Lutuf had me na 20 minuten uitgenodigd om bij hem thuis in Kana (je weet wel, Jezus en zijn beste mirakel:water dat in wijn verandert...) te komen eten en de omgeving te zien. Wordt vervolgd denk ik! Een klein uurtje later kwam ik dan aan in Nazareth, een kleinere provinciestad met een mix van Joden en Arabieren. Ik werd er goed ontvangen door zuster Dorita, een hele lieve Spaanse zuster die niet liever wou als me goed te doen voelen in haar ziekenhuis en in Nazareth...
Verder heb ik al kennisgemaakt met de artsen, de diensten en heb ik wat ergotherapie gegeven aan de oudjes, ik kan jullie zeggen, enorm plezant! De ramadan is nu bezig, wat als gevolg heeft dat 's avonds de stad een gezellige drukte heeft, dus best aangenaam om eens een avondwandeling in te doen.
Het geluid van de muezzin die oproept tot gebed hoor ik regelmatig doorsijpelen tot in m'n kamer. In tegenstelling tot wat jullie misschien denken was dat echter helemaal niet irritant, eerder rustgevend door de zoemende klanken en melodie in de stem... Klokken hoor je hier ook regelmatig, maar dat ben ik al gewoon van in Belgie, dus ja...
Het is hier stilaan tijd om te gaan slapen, morgen er vroeg uit (06:30u), klaar voor een dag vol ervaringen en indrukken...
Tot ziens ofwel massalemmah, in het arabisch schrijf ik dat dan zo ةثسسشمثةةشا
- comments