Van Pedro naar San Pedro

We hebben ( met wat vertraging) La Paz achter ons gelaten en de de rust van het binnenland opgezocht. Op 30 jan de bus (turistico, met WC) genomen richting Uyuni. Een prachtige reis hebben we van horen zeggen, want het was ´s nachts. Mooi kan het zijn geweest, één ding zeker was het wel: vermoeiend. Alle pasagiers lagen voor de eerste bocht al te ronken en werden niet eens wakker toen we met de bus een klapband kregen ( zelf bij het verwisselen bleven de meeste door slapen), daarentegen hebben wij gezamelijk ongeveer 10 min onze ogen dicht gehad van de 13 urige reis. Eenmaal in Uyuni aangekomen hebben we de eerste beste hostal genomen om bij te rusten.

Vanuit Uyuni kan je verschillende routes doen door een aantal nationaleparken en zoutvlaktes. Wij hebben gekozen voor de 3 daagse Colque route (van Colque tours) en om ons bij de grens van Chile eruit te laten. Op 2 feb vertrokken we (tot onze opluchting met een ¨behoorlijk¨ nieuwe Jeep) naar de Uyuni zoutvlaktes, maar eerst langs een Treinbegraafplaats. Hier staan oude stoomlocomotieven, die in nederland in musea staan, gewoon weg te rotten. NA de verschillende kodakmomentjes snel door naar de zoutvlaktes. Rond deze tijd hadden we al kenis gemaakt met onze chauffeur voor de komende 3 dagen. Pedro was zijn naam naar schatting rond de 60 jaar en nog zo energiek als een 55 jarige (voor familie: Boliviaanse Opa Gerrit van Nijendaal), helaas (en niet alleen voor Pedro) mistte hij een aantal tanden. Beter gezegd: hij had er nog drie. Op de zoutvlakte aangekomen waren al onze twijfels over Pedro verdwenen, niet alleen door zijn rustige rijstijl,maar zeker door de uitzonderlijk mooi omgeving waar we in te recht waren gekomen. Één woord: WIT. ongeveer 12000 vierkante kilometer (wit) zout, de grootste zoutvlakte van de wereld stonden we op (met Pedro en 4 Italiaanse toeristen). Ongeveer 30 centimeter zout, daaronder 8 meter water en rotsen, iets waar je niet aan moet denken als je daar staat met een Jeep van een ton naast je. Uit deze vlaktes steken een paar eilanden ( het aantal is ons ontschoten, heel veel houden we het op). Één van deze eilanden was onze lunchplek, eigen handig klaar gemaakt door Pedro ( en z´n niet hygiënsche handen). Tuurlijk was het lama met groentes, en goede bodem voor de rest van de reis over de zoutvlakte. Rond een uur of 4 verlieten we zoutvlaktes voor onze eerste overnachting in de middle of nowhere. Gezellig met 6 man op een kamer stinkend richting de volgende dag. Deze begon al om 6 uur (aan het ontbijt), om zo vroeg mogelijk naar het volgend verbazingwekkend mooi landschap te geraken.

Deze dag was vol inactieve en actieve vulkanen, uitzonderlijke uitzichten, rotspartijen, bergmeren, flamengo´s en de inmiddels beruchtte lunch van Pedro. Na alle site-seeing ( te veel om ieder bijzonder punt te gaan beschrijven) gedaan te hebben eindigde bij ´s werelds raarste meer ( Laguna Colorado), deze heeft een aantal kleuren waaronder, blauw, wit, rood, groen en oranje. Aan de oevers van het meer sliepen we nog net niet op de grond en in de buitenlucht ( temp ´s avonds onder nul) zo BASIC was ons kamp. Om dit alles te vergeten hebben we met onze mede reizigers en nog wat andere GRINGO´s het maar op een zuipen gezet ITALIAN-STYLE, dwz. rode wijn, zingen en nog meer zuipen. Helaas waren we allen vergeten dat we ongeveer op 5000 meter hoogte waren en volgende dag om 4 uur op moesten om de zonsopgang bij een ander meer te gaan bekijken, met als gevolg kater!!!!

Deze kater mocht de pret niet drukken ( althans bij ons niet, de Italianen konden alleen nog maar braken, waar Pedro erg om kon lachen). Eerste stop na een erg donker en koud ritje geisers op 5000 meter hoog. Daarna thermale baden, woestijn, bergpartijen en een aantal bijzonder mooie bergmeren. Dit keer kon Pedro zijn handen vies houden want het ontbijt was bij Bolivianen thuis ( het eerste huis na 3 dagen rijden). Na het net zo BASIC ontbijt als de laaste slaapplaats op naar de grens van Chile. Daar aangekomen afscheid genomen van de Italianen en van Pedro ( mocht niet zonder zoen of knuffel), en grens overgestoken naar San Pedro de Atacama.

Dit ongelooflijk toeristisch dorpje is ons startpunt naar het STRAND. VAMOS ALA PLAYA, WOOOOHOOOOO........ Morgen 6 feb rijden we met een normale en in Boliviaanse begrippen te luxe bus naar La Serena om daar nog een keer een ander soort van vervoermiddel te pakken naar een idyllisch strandje waar we kunnen skinnydippen.

Tot blogs......... en foto´s volgen om het verhaal van de tour kracht bij te zetten.