The end of the world. Nee we bedoelen hiermee niet hetgeen de maya's voorspeld hadden, maar letterlijk het einde van de wereld. Ushuaia is de zuidelijkste stad van de wereld, gelegen op het eiland Vuurland. Je zou zeggen dat ze hier niet zoveel voorzieningen hebben, maar niets is minder waar. Echt alles (nouja bijna alles) wat we in Nederland hebben, kun je hier ook vinden. In het begin van de 20ste eeuw werd deze stad opgebouwd rond een gevangenis voor zware criminelen. De Argentijnen zagen dit af van andere landen, die ook gevangenissen bouwden op eilanden, zodat ontsnappen onmogelijk was. Tot zover het informatieve gedeelte...

Wij hadden vliegtickets bemachtigd en vlogen van Puerto Madryn naar Ushuaia. Op deze manier werden we bespaard voor een busreis van pak en beet 35 uur. Nu waren we binnen 2,5 uur op onze nieuwe plaats van bestemming...tenminste dat dachten we. Het vliegtuig had toch nog een goeie 2 uur vertraging (wat prima is in Argentinië), waardoor we iets later arriveerden in het 'Torre del Sur' hostel. In dit kleurrijke hostel loopt een extraverte Argentijnse, waardoor het niet nodig is om 's morgens je wekker te zetten. Maar we moeten hier wel bij zeggen dat ze altijd en iedereen wil helpen bij het ondernemen van excursies. Zoals in elk hostel tot nu toe staat elke ochtend de stokbrood met jam en bebogeen klaar, evenals de melk met muesli. En koffie natuurlijk. Dus we hebben hier helemaal niets te klagen. Behalve dan het temperatuurverschil, we gingen van 23 graden in Puerto Madryn naar 10 graden hier in Ushuaia. Verder is het zo dat niet elke backpacker zichzelf even goed 'onderhoudt' als je begrijpt wat we bedoelen. Zoals je waarschijnlijk wel weet slapen we in dorms, dat zijn slaapzalen waar je met meerdere reizigers slaapt. Afgelopen week was er een stel dat nogal een vreemde geur met zich mee droeg, waardoor je 's nachts gewoon moeite had om in slaap te komen. Ook dat is backpacken dus...

Van de week zijn we wezen hiken naar de Martial gletsjer die hier vlakbij ligt. De totale klim duurt zo'n 4 uur die nogal wat steile stukken kent. Onderweg hadden we last van een fikse regenbui, maar ach dat hoort er bij. Tijdens de klim hadden we gezelschap van een jongen uit Denemarken en een oudere man uit Chili. Ook zij wilden graag omhoog, maar waren bij bepaalde stukken waar we over sneeuw moesten lopen toch wat angstig (door ons wintersportwerk in Oostenrijk waren wij dit al gewend). Als je hier uitlgijdt, lig je gauw 25 meter naar beneden! Toen we eenmaal de top bereikt hadden zagen we het geweldige uitzicht over Ushuaia, het Beagle kanaal (dit is de poort naar Antarctica) en zelfs over Chili! Egt supermooi!

In Ushuaia hadden we besloten dat we van daaruit verder zouden reizen richting Puerto Natales (Chili). Dit is de uitvalsbasis voor één van de mooiste (misschien wel het mooiste) national parcs van Zuid-Amerika: Torres del Paine! Voordat we hier aan konden beginnen hadden we een lange busreis voor de boeg om van Argentinië naar Chili te gaan. Tijdens deze reis moesten we bij de border van Chili uit de bus om een verklaring in te vullen dat we niet bepaalde goederen (zoals vlees en fruit) meenamen vanuit Argentinië. Ondertussen liep er een speurhond langs de bus die alle bagage inspecteerde op verboden goederen. Op een gegeven moment ziet Petra dat Ale z'n backpack door een medewerker uit de stapel wordt gehaald en apart wordt gezet. Dat was vreemd, omdat we wisten dat we er zelf geen gekke dingen in hadden zitten. Bij de controle vroeg de douanier of dit onze tas was. Vervolgens zei hij dat we de tas moesten leeghalen. Pffff, dat is wel ff schrikken hoor... Gelukkig werd er niets gevonden en mochten we alsnog de grens over!

Eenmaal weer onderweg rijden we via Punta Arenas, waar we overstappen op de volgende bus, richting Puerto Natales waar we rond 9 uur aankomen. Inchecken, empenada's eten en op bed. De volgende morgen huren we via het hostel kampeerspullen als tent, slaapzak en kookgerei die we nodig zijn voor onze hiking van 4 dagen in het nationaal park Torres del Paine.

's Morgens half zes ging het wekkertje, vroeg de bus gepakt richting het park. maar Het water kwam met bakken uit de hemel. We hebben tijdens de vier dagen in het park het 'W-circuit' gelopen (erg bekende route in dit park) en besloten om vanaf de westkant te starten. Om daar te komen moesten we met een catamaran het Pehoe meer oversteken, niet verkeerd! Daar aangekomen hebben we ons tentje opgezet en zijn we begonnen met de route. We liepen elke dag naar een andere camping op de route met onze backpacks op, dus dat was met dit bergachtige parcours pittig genoeg. Sommige campings waren gratis, maar dat was dan ook duidelijk te merken qua hygiëne en voorzieningen. Een wc met een grote ton eronder waar alles in drijft en de geur niet te harden is... Maargoed, wij Nederlanders zijn gek op 'gratis' en dus dat nemen we dan maar effe voor lief. We liepen dagelijks rond de 6 uur en genoten van de supermooie uitzichten. Van gletsjers, lichtblauwe meertjes, watervallen, stranden, bossen, reusachtige bergen (zie foto's), je kan het zo gek niet bedenken of het was er. 's Nachts was het trouwens behoorlijk koud in het tentje, we hadden gelukkig wel een slaapzak (tot -15 graden), maar dan nog hadden we alle kleren aan om het warm te houden. Al met al een fantastische belevenis!

Na deze hiking zijn we terug gegaan naar ons hostel, waar we erachter kwamen dat de eigenaresse een foutje had gemaakt met onze overnachting. Het hostel zat vol en dus moesten we op zoek naar een ander hostel. Gelukkig hielp ze ons hiermee, zodat we een fikse korting kregen bij een ander hostel, en super relax konden bijkomen in een prive kamer.

De morgen daarop vertrokken we naar El Calafate, 'the place to be' voor de Purito Moreno Gletsjer. Het was een busritje van 5 uur, wat prima te doen was. Was het niet dat we onderweg problemen kregen. Op één de gravelwegen, net over de grens met Argentinië, stuurde de chauffeur iets te ver naar rechts, waardoor de bus begon te kantelen en vast kwam te zitten. Iedereeen in de bus schrok zich kapot en wilde zo snel mogelijk eruit (zie foto)! Eenmaal uit de bus moesten we wachten op hulp van de douaniers die ons met twee auto's die ons terugbrachten naar de grens met Argentiniïe. Onze backpacks lagen aan de scheve kant van de bus, waardoor een man van de douane via het luik aan de andere kant onze bagage met moeite kon pakken. Bij de grenspost, waar over het algemeen een gespannen sfeertje hangt, zag Petra dat er een tafeltennistafel achterin een kamertje stond, voorbij de paspoortcontrole. Omdat we toch moesten wachten, probeerde Ale voor de grap of hij ff een potje mocht pingpongen. Verrassend genoeg vonden die (stoere) douane mannen dit wel leuk, waardoor Ale mee mocht naar achteren (de deur en het gordijn gingen dicht, zodat niemand van de overige reizigers het kon zien)... Echt bizar en grappig tegelijk dat dit kon !

Zo'n 5 uur later als gepland kwamen we dan alsnog aan in El Calafate, onze uitvalsbasis voor de Purito Moreno Glacier. Deze gletsjer is 30km lang, 5km breed en maar liefst 60 meter hoog!! Het opvallende aan deze gletsjer is dat deze nog steeds groeit, waardoor er om de zoveel tijd enorme brokken ijs van de gletsjer afbreken. Dit is echt spektaculair om te zien! Voor ons misschien wel het hoogtepunt tot nu toe.

Voor nu laten we het hierbij. Morgen bussen we 28 uurtjes in de richting van Barioloche!

Ciao!!