Ben in Bali! In mijn 'kot'-tage een blog aan het schrijven aangezien ik toch niet kan slapen. De reden: een tamelijke bloedhitte, het valse kattengejank van de plaatselijke band en het gedreun van de discotheek hier aan de overkant. Maar voordat ik over lovely Lovina uitweid, zal ik mijn tocht hiernaartoe uit de doeken doen. Het begon allemaal met een 12 uur durende rit in een auto vanuit Yogyakarta met twee gasten uit Wales en een meisje uit (het Franse deel van) België. Bestemming Bali, met een tussenstop bij de Bromo vulkaan. Met de auto waren we erg blij. Hij was denk ik net nieuw en erg ruim voor ons vieren. De chauffeur daarentegen.. Wat een kamikazepiloot. Nu rijden ze hier sowieso als gekken maar deze man heeft van de twaalf gereden uren zeker 10 aan de rechter rijhelft gereden (en ze rijden hier links!!). Iedereen haalde hij in, of er nou een tegenligger aan kwam of niet, hij maakte van de tweebaans- gewoon een driebaansweg. We werden afgezet bij ons hotel waar we verbleven tot 3 uur snachts. Om deze tijd kwam er namelijk een jeep ons ophalen om naar boven te brengen. Eenmaal boven moesten we nog een kwartier omhoog lopen. Vanaf dit punt hadden we een top uitzicht over de vulkaan. Chris, Jon, Charlotte en ik hadden van ons hotel 'breakfast-boxes' mee gekregen. Hier zat ons ontbijt in. Op de een of andere manier vonden we dit mega cool en zijn de boxes op elke foto gegaan. Totdat we er toch maar afscheid van moesten nemen nadat ons ontbijt op was. Toen weer in de jeep en op naar de vulkaan zelf. We werden afgezet bij een plek wat wel een woestijn leek. Het was erg mistig en we moesten het laatste stuk naar de top lopen. Vanuit de mist doemde er ineens een tempel op. Dat was echt een super gaaf gezicht. Verder hebben we eigenlijk niet heel veel aandacht aan dat ding besteed, want hey, op elke hoek van de straat staat wel zo'n geval. De weg omhoog heb ik lekker op een pony gedaan. Waarom niet? Toen de pony-meneer foto's van me maakte, hebben de welsh guys echt een epic photobomb gemaakt. Achteraf erg om gelachen. Topfoto. Verderop hebben we nog meer achterlijke foto's gemaakt. En natuurlijk de vulkaan van dichtbij gezien. Hij rookte behoorlijk. Hier scheidden onze wegen. Charlotte ging naar de ijen-krater en Chris, Jon en ik gingen door naar Bali. Met de meest crappy bus die ik ooit in m'n leven ben tegengekomen. Mijn stoel zat vast met een touwtje! Elke keer als de bus remde, kieperde mijn stoel naar voren. Chris en Jon zaten achter mij, zonder airco. Die verzopen daar op de achterbank. De bus was vol, maar er was nog een jongen die geen stoel had. Geeft niet joh, zet dit plastic krukje maar midden in het gangpad, kan best. Deze rit duurde ook weer een aardig aantal uren. Toen gingen we de ferry op. We gingen naar het bovenste dek waar allemaal straatschoffies van een jaar of 10 met een peuk in hun mond stoer rond liepen te lopen. (:p) Ze begonnen natuurlijk meteen tegen mij te praten en dat eindigde in nog meer baldadig stoer gedrag. Toen gingen ze iedereen om geld vragen om van de boot af te springen. Uiteindelijk moesten ze dat toch doen, want de loopplank was al weg. Op Bali aangekomen moest ik met public transport door naar Lovina. Hier heb ik afscheid genomen van de grappige gasten uit Wales. Die gingen naar Ubud. Public transport dus.. Je dacht dat het niet erger kon dan een bus gerepareerd met touwtjes, krukken in het gangpad en een gemiddelde sauna-temperatuur. Think again. Dit busje was gemaakt voor zo'n 8 personen. Ik zat erin met 15 Indische mannen. Lucky me... De jongen die naast mij zat, heeft geluk gehad dat ik m niet gewurgd heb in z'n slaap. Wat was die gast irritant. Elke keer ging ie iets breder zitten. Toen op een gegeven moment zijn elleboog mijn ribbenkast aan het doorboren was, heb ik z'n arm een gooi gegeven en m verzocht uit m'n aura te gaan. Dit had eventjes effect totdat hij in slaap viel. Erg gezellig, op mijn schouder. Ik heb m toen weer een gooi gegeven (gelukkig zijn ze klein, die Indo's) en volgens mij maakte dit wel indruk. Op mij wel in ieder geval, want ik was even bang dat ik z'n nek had gebroken. Ergens middenin Lovina stopte de chauffeur, draaide zich om naar mij en zei 'ok'. Ik moest eruit. Op zoek naar een hotel dan maar. Ik had er totaal geen zin in, dus ben de eerste de beste ingelopen en ben gaan slapen. Vanochtend ben ik meteen op zoek gegaan naar een ander hotel want wifi- en zwembadloos in Bali is natuurlijk te gek. Uiteindelijk heb ik een hotel gevonden waar ik het grootste gedeelte van mijn dag heb besteed aan het heen en weer zwemmen naar de pool bar. Tijdens mijn zoektocht naar een hotel kwam ik vele mensen tegen. Allemaal locals. Mam, ik heb trouwens een kadootje voor je, moest ik aan je geven van een meneer hier op t strand. Een andere local die ik tegenkwam, was Agus. Ik vertelde hem dat ik vanavond naar de hot springs zou gaan. 'Joh die is dan allang dicht, ik breng je nu wel ff' zei ie. En zo zat ik ineens achterop een motortje van 20 jaar oud onderweg naar de hot springs. Die waren overigens niet om over naar huis te schrijven. Wat warm water wat in 3 verschillende baden stroomt waar vieze mensen met hun kleren in zwemmen. De rit ernaartoe was daarentegen wel heel cool. We reden over heuvels waar je uit kon kijken over de rijstvelden en de zee. Agus vroeg of ik vanavond mee ging naar een feest. Z'n neef was jarig zei ie. Dat leek me wel lachen. Eens kijken hoe die locals hier feesten. We haalden een fles arak (t glazuur sprong spontaan van m'n tanden) en reden t dorp in. In the middle of nowhere zat z'n neef te chillen in z'n onderbroek voor z'n huis. Hij was gister jarig. Hoe dan ook, de arak ging op (pff..) en we gingen naar een bar. Daar was een band aan t spelen. Vooral de gitarist, een wat oudere Indo, was echt super goed. Toen ineens stond er een man op van z'n tafel en ging mondharmonica spelen en zingen. Die gast was goed! Hij speelde een soort van country/blues. Toen ie klaar was ging ik naar m toe. Ik zei dat ie awesome was en vroeg of ie iets van Alan Jackson kon spelen. Die kende hij wel, maar zijn teksten niet zo goed. Hij bleek Nederlands te zijn. Ger, zo heette hij, kwam uit Den Haag en had 6 jaar lang bij de Clarks gespeeld. We hebben een tijdje zitten praten over muziek en mijn reis en dat was erg leuk. Nu zit ik dus weer in mijn hotel waar alle beats en vals zingende wannabes ondertussen zijn gestopt. Morgen ga ik dolfijnen spotten en snorkelen. De dag erna ga ik Didi (t meisje uit Brabant, dat ik in Yogya heb ontmoet) opzoeken in Ubud.
Good times!