Een reis van 30 uur en 3 verschillende vluchten leek me een ideaal moment om weer eens te berichten wat we de afgelopen maand allemaal hebben beleefd! En dat is nog al wat..

Te beginnen bij ons detox-avontuur in Pai, samen te vatten als: "één grote deceptie"! Na een welkom zonder eigenaar, een bed die we zelf nog moesten opmaken, een gast die zei dat het water een dag op was geweest, het ontbreken van de beloofde meditatie-oefeninen én als klapper op de vuurpijl een informatiepakket waarin oa stond dat ontbijten de slechtste menselijke gewoonte was, Jezus ook detoxt, je kanker kunt voorkomen en psychische aandoeningen kunt genezen als je maar vaak genoeg detoxt zat er voor ons eigenlijk maar 1 ding op: WEGWEZEN! De volgende dag gewandeld naar de natuurlijke hot springs waar de heetste 80 graden celcius was en we dus meteen van de gelegenheid gebruik hebben gemaakt om daar eens lekker een eitje te koken ;) Verder vond ik Pai een onwijs relaxte sfeer hebben vol met leuke barretjes en kleine eettentjes.

Weer terug in Chiang Mai hebben we een dagje rondgereden in een vallei rondom CM, in de dierentuin doorgebracht waarin 1 rondje lopen zeker gelijk stond aan een goede hiking en hebben we een kookcursus gedaan bij An. Deze begon met het gaan naar een lokaal marktje waarbij we van alles leerden over de ingrediënten die gebruikt worden in de Thaise keuken. Daarna gingen we naar haar huis om 5 gerechten naar keuze te bereiden, waaronder het zelf maken van een currypasta. Na afloop kregen we ook nog een kookboek met alle recepten erin.. Oftewel wie durft zich aan te melden als proefkonijn?

Toen werd het tijd richting Bangkok af te reizen omdat we van daaruit zouden vliegen naar Yangon. Een reis van zo'n 12 uur met de trein. Aangezien dit de dag was na de verkiezingen hoopten we met heel ons hart dat het een beetje rustig zou blijven en dat deed het voor ons gelukkig ook. (Nog een leuk feitje: de dag voor de verkiezingen mag er in Thailand geen alcohol gedronken worden, omdat mensen met een kater de volgende dag dan niet zouden gaan stemmen!)

En dan Myanmar!! Het land met een sprookjesachtige natuur, grote (financiële) ongelijkheid (de overheid profiteert voornamelijk van de toeristen en niet de kleine ondernemers zelf) en een onwijs vriendelijke bevolking.

We besloten slechts 1 dag door te brengen in Yangon, omdat we ook weer terug zouden vliegen vanaf hier en dan de stad echt wilden gaan verkennen. We hebben deze dag dus een beetje rondgeslenterd en meteen allerlei typische dingen gezien. Zo dacht ik heel naïef "wow de tandheelkundige zorg moet hier wel heel slecht zijn" toen ik in een koffie/theehuisje (dé plek om te socializen met locals) een man breeduit zag lachen en zijn gebit eruitzag vergelijkbaar met die van een vampier uit een slechte horrorfilm. Echter bedacht ik me toen dat dat wel het rode kauwtabak moest zijn waarover ik gelezen had, welke ze vervolgens uitspugen op straat waardoor deze eruit ziet alsof er een ketchupgevecht heeft plaatsgevonden op scoutingkamp (hier weet olga zich natuurlijk beter een voorstelling van te maken..) Afijn, wat verder opviel aan het straatbeeld was dat de mannen in zogenaamde 'longi's' (een soort rok) liepen en de vrouwen en kinderen zich versieren en tegen de zon beschermen met behulp van 'thanaka' (een soort lichtgele vaak zelfgemaakte crème). En telefoneren doe je trouwens op straat! Niet met een mobieltje, maar bij een tafeltje met een mannetje waarop een telefoon staat. Voor de meeste mensen is een mobiele telefoon of bellen namelijk veel te duur en bovendien heb je dan nog niet eens gegarandeerd bereik..

Alhoewel ze zeggen dat "Myanmar geen nachtleven heeft", zijn wij nog nooit zo actief geweest 's nachts tijdens onze trip.. Allereerst vanwege alle zonsopgangen die we gepakt hebben en daarnaast omdat hotels hier zo duur zijn vergeleken met andere Aziatische landen (goedkopere hostels zijn door de overheid verboden voor toeristen) dat we reizen en slapen (of beter: de nacht doorkomen) probeerden te combineren.

Beginnende bij onze eerste 10 uur durende busreis richting Bagan. We kwamen om 3.30 's nachts aan (nog steeds onbegrijpelijk waarom ze de bussen niet iets later laten vertrekken.. 'Carpe diem' nemen ze me daar persoonlijk iets té letterlijk), waar een paard met wagen op ons stond te wachten om ons naar het hostel te brengen waar we gelukkig even konden opwarmen bij een vuurtje waarnaar we heerlijk ons bedje in konden rollen om nog even op te laden voor een dag tempels bekijken. Want die heeft Bagan! Een gebied zo groot als Utrecht vol met 4000 tempels waardoor het voelt alsof je je in een sprookjesboek bevindt. De eerste dag zijn we vooral naar de wat kleinere gegaan totdat we een man tegenkwamen die vroeg of we alsjeblieft met hem mee wilden naar zijn familie zodat het we het productieproces van lacquer (servies van oorsprong van paardenhaar of bamboe ogend als porselein) konden bekijken. Deze man was de wanhoop nabij, want ondanks hij de overheid geld heeft betaald om te worden opgenomen in toeristische rondleidingen door gidsen werd hij bewust overgeslagen. Het enige wat hij dan ook wilde was vertellen over zijn producten en wat aandacht voor zijn bedrijf. Best interessant om eens een kijkje in zo'n klein familiefabriekje te hebben. De volgende dag zijn we weer vroeg opgestaan om de zonsopgang vanaf een tempel te zien. Daar gingen we dan: in het donker met een zaklampje klauterend die tempel op! Wat een magisch gevoel als langzaam de tempels om je heen verschijnen, de zon door de toppen heen komt en de lucht zich vult met luchtballonnen (slechts $300,-)! Toen we verder een beetje aan het wandelen waren kwamen we een 19 jarige local tegen die we de vorige dag ook al even gesproken hadden en stelden we voor om samen ergens te gaan lunchen bij een tentje die hij ons de vorige dag ook al had aangeraden. Hij vertelde ons hoe we de controle van de overheidsfee konden ontwijken (we hadden dat namelijk niet betaald) en wilden ons een mooie plek laten zien waar het lekker koel was en de zonsondergang erg mooi was. Uiteindelijk hebben we daar de hele middag met hem zitten kletsen en een biertje bij zonsondergang met hem gedronken (ik was even verrast toen hij het voorstelde als buddhist, maar hij deed dat wel vaker met vrienden).

De volgende ochtend (5.00!) hebben we de tweedaagse slowboat richting Mandalay genomen. Er waren alleen locals aan boord en onderweg stopten we steeds bij kleine dorpjes waar de mannen met buffel en kar stonden te wachten om de meest uiteenlopende goederen te laden en te lossen. Voordeel was dat we weer een 'gratis' overnachtingsplek hadden (ware het dan wel een houten vloer) en de prachtige zonsop- en onderang die we vanaf de boot konden bezichtigen.

Aangekomen in Mandalay hebben we de eerste dag een scootertje gehuurd en zijn richting Mingun (een stadje aan de overkant van de rivier vol tempels) en Amarapura gereden. In Amarapura is de langste bamboebrug ter wereld en ik denk dat ik daar dan ook wel de mooiste zonsondergang ooit heb gezien vanaf het water.
De volgende dag hebben we eerst de Mahamuni Paya bekeken waarbij iedere dag honderden mannen stukjes bladgoud op een Buddha plakken en daarna "Mandalay Hill' beklommen wat eigenlijk een beetje een deceptie was aangezien zowel het uitzicht als de tempel bovenaan de berg een beetje tegenvielen..

Diezelfde avond zouden we nog richting Kalaw gaan met de bus, er was alleen een klein probleempje: een half uur voor vertrek stonden we op het adres van het busticket kantoor in plaats van het busstation zelf (een half uur daarvandaan). Oftewel: STRESS! De eerste de beste auto (die op een pick-up leek) hielden we aan, lieten het adres van het station zien en vertelden we dat we nog maar 20min hadden. De tassen werden achterin gegooid en wat toen volgde was een onvergetelijke rit waar de achtervolgingswagen van 'blik op de weg' nog wat van zou kunnen leren.. Serieus deze vent (waarvan ik helaas de naam ben vergeten!) zette écht alles op het spel om ons daar nog op tijd te krijgen! Toen we hem bij aankomst vroegen hoeveel het ons kostte keek hij ons verbaasd aan.. Wat bleek? Het was helemaal geen taxichauffeur maar hij had gewoon de drang gevoeld zijn hulp aan te bieden! Ongelofelijk vriendelijk dus en volgensmij had hij er ook nog echt lol aan beleefd om onze held uit te hangen ;) Ondanks we aan het begin van de busreis onze naam, stoelnr en eindbestemming moesten doorgeven en we elke stop toch even wakker werden hebben we op nog steeds onbegrijpelijke manier onze stop weten te missen en kwamen we om 3.30 aan in Inle Lake. Wachtende op de ochtendbus naar Kalaw vroeg het mannetje van het busstation ons mee naar achter te lopen waar in zijn woonkamer twee opgedekte bedjes (rieten matten met lekker warme wolle dekens) op ons lagen te wachten zodat we nog lekker even een paar warme uurtjes konden slapen. Opnieuw mega vriendelijk en gastvrij dus!

Vanuit Kalaw hebben we een 2-daagse trekking richting Inle Lake gedaan met Emusu als gids. Niet echt nodig wat betreft het gebied, maar wel heel leuk om van hem van alles en nog wat te horen over het land en de kleine dorpjes die we onderweg tegenkwamen. Overnachten deden we in een heel kleine dorpje bij een Myanmarese familie waar we heerlijk gegeten hebben en met behulp van Emusu met hen hebben kunnen praten. Aandoenlijk vond ik toch wel toen bij afscheid de man des huize zei: "Ik ben helaas niet in staat om jullie op te zoeken, maar weet dat jullie hier altijd welkom zijn.." Ja door deze trekking werd ik me nog eens heel erg bewust van de armoede en ongelijke verdeling in het land waar de families uit de dorpjes die wij passeerden zo'n €2,25 per dag verdienden.. De tweede dag eindigde met een bootrit over het Inle lake en dit was echt zo ongelofelijk mooi! Men bedrijft daar landbouw op het water, waardoor er dus eigenlijk allemaal kleine dorpjes drijven op het water en men van huis naar huis gaat met een behulp van een houten bootje.

Aangekomen in Nyaungshwe (dorpje aan Inle Lake) werd Ol de eerste avond helaas ziek en ben ik de volgende dag dus alleen op stap gegaan met de fiets richting een spa met natuurlijke hotsprings. De weg ernaartoe was leuk en daar aangekomen kreeg ik de opties tussen 2 baden: de gemengde 'foreigners' ($10,-) of de ongemengde 'locals' ($5,-).. De keuze was dus snel gemaakt en ondanks de prijs van het bad naar mijn mening te hoog was voor wat je kreeg (troebel warm water zonder plek om te liggen oid), was het wel heel leuk om de locale dames te zien badderen en met hen te klessebesten. De volgende dag ben ik Nyaungshwe gaan verkennen en heb ik even tijd vrij gemaakt om in een internetcafé m'n motivatie voor mijn master in te dienen (waar ik nu officieel voor ben toegelaten!) De volgende dag was Ol gelukkig weer de oude en hebben we voordat we 's avonds de bus pakten richting Yangon weer lekker op z'n Hollands het meer verkend op de fiets.

Aangekomen in Yangon hebben we een wandelroute door de stad gelopen, de lekkerste 'lassi' (dikke yoghurtdrank met fruit) ooit gedronken, een beetje rondom parkjes gehangen en wilden we in de namiddag eigenlijk naar Shwedagon Paya. Een enorme gouden tempel die vanaf vrijwel elke plek in de stad te zien is. Toen we deze echter wilden bezoeken bleek de entree $8,- te zijn. Aangezien hij van buiten zeker zo indrukwekkend was en het onze zoveelste tempel was hebben we besloten om er lekker omheen te wandelen.

De volgende dag de trein (een hobbelpaard is er niks bij) richting Kyaikto genomen in de ordinary class, zodat we tussen de locals zaten waar kooplui hun vaak heerlijke zelfgemaakte voedsel aan je proberen te slijten. In Kyaikto zouden we de heilige 'Golden Rock' gaan bezichtigen. Het verhaal gaat dat er ooit een schip naar toe is gevaren met een haar van Buddha die gevonden was op de bodem van de zee. Toen het schip aan kwam veranderde het schip in steen. Heen zijn we met een soort op hol geslagen truck gegaan waar we als sardientjes zaten ingeblikt dus besloten we terug de berg af te wandelen. Uiteindelijk was deze wandeltocht over de berg langs allemaal kleine hutjes van mensen eigenlijk nog interessanter en leuker dan de 'Golden Rock' zelf!

Terug in Yangon hebben we het huis bezocht waarin Aung jaren lang in huisarrest heeft geleefd, strijdend voor de rechten van haar volk. Daarna ons klaargemaakt voor onze 30 uur lange reis richting Yogyakarta in Indonesië!

Nu ik dit bericht post zijn we ondertussen al aangekomen en gaan we nog even heel erg genieten van onze laatste paar weken! Tot snel!