Profile
Blog
Photos
Videos
Lieve kinders,
Wauw, het is alweer tijd voor het laatste blogverhaal. Maar voor ik zoetsappige verhaaltjes ga vertellen over wat reizen allemaal met je doet, eerst even een korte Indonesie update. Dit kort houden is een behoorlijke uitdaging, want ik ben helemaal verliefd geworden op dit land. Oja ik heb ook nog effetjes Laos erdoor heen gegooid. Om het kort te houden en even in 1 zin te zeggen, ik vond Laos een prachtig (plattelands) land met erg vriendelijke mensen, een behoorlijk onderontwikkeld land vergeleken met Maleisie, en ik heb er heel veel niks gedaan met een leuk Israelisch meisje dat ik daar leerde kennen en een olifantentocht gedaan wat echt heel, heel leuk was. En toen: Bali!!!!! Waar ik Lea weer zag, een vriendinnetje dat ik kende van Maleisie. De eerste paar dagen hebben we het erg naar ons zin gehad met de surf. Nou is Bali echt megatoeristisch, en het water volllll met surfers, dus na een paar dagen besloten we de boot naar Lombok te pakken, een iets rustiger surfeiland. Dit bleek de beste beslissing ooit. We zitten hier nu al 1 week en het is hier zo gezellig. We hebben wat andere reizigers ontmoet met wie we surfen en het stadje rondlopen. Maar het leukste hier is het contact met de locals. We zitten in een klein bungalowtje naast het huisje van de eigenaren die elke dag wel een praatje met ons komen maken of ons papaya brengen, we spelen spelletjes en maken kampvuurtjes met live muziek met de jongens van de surfshops tegenover ons, we spelen kaartspelletjes met de buurtkinderen, die helemaal vergeten dat ze ons eigenlijk armbandjes proberen te verkopen zodra ze zien dat we aan het slacklinen zijn (soort van lopen over een koord) en dan met zn allen op het koord klimmen. We zijn al "friends forever" met January, een klein jongetje dat verbazend goed Engels spreekt en beter kan kaarten dan ik. Iedere avond zitten we aan een kampvuurtje op het strand met de locals, beetje kletsen, beetje grappen, beetje zingen. We kunnen hier ook niet meer over straat zonder aangesproken te worden door onbekende of bekende locals ("Rosie, Lea, where you go?! Come here come here!"). De locals zijn heel open en dat is hartstikke gezellig.
Maar aan dat relaxte surfcultuurtje in dit arme land zit ook een nare kant. Een pessimist zei een paar dagen geleden tegen ons, voor de jongeren hier zijn wij westerlingen een wandelende geldautomaat. Of zoals ik, jaa sociale wetenschapper in hart en nieren (nou ja, dat houd ik mezelf graag voor), zelf kan zien, uiteindelijk hebben de jongeren geen andere keus. Sommigen, de jongeren wiens familie genoeg geld hebben, kunnen naar school en hebben een kleine kans op een betere toekomst. Vele anderen groeien op met deze elke-avond-biertjes-op-het-strand-cultuur, roken op hun 10e hun eerste sigaret en denken dat het allemaal normaal is (dat is het hier ook). Een Brit die hier al een paar jaar woont vertelde ons dat chrystal meth hier een groot probleem is; thuisgemaakt is het hartstikke goedkoop, en het is vreselijke troep en heel verslavend. Het is ook triest om te zien hoe jong sommige kinderen volwassen moeten worden, armbandjes verkopen op straat of in het restaurant van hun ouders werken en niet naar school gaan.
Aan de andere kant hoop ik dat onze aanwezigheid hier als toeristen de lokale economie op een positieve manier stimuleert. Verder is het fantastisch om te zien hoe leuk de kinderen het vinden om met je te spelen en we hebben de grootste lol met ze. Ik zie de surferboys eigenlijk ook als grote kinderen die helemaal enthousiast worden als ze hun verhaal bij je kwijt kunnen, een spelletje met je kunnen spelen of gewoon even een high five geven als je over straat loopt. Ik hoop dat die positieve aandacht in ieder geval een beetje helpt en het is fijn om die brede grijnzen te zien als we plezier hebben en het werk en de zorgen thuis even vergeten zijn.
Wat dubbel allemaal, he. In ieder geval kan ik zeggen dat ik het land, de locals en de cultuur heel bijzonder en fascinerend vind en ik kom ook zeker binnenkort weer terug!
Zo. Vanaf nu is het alleen maar afscheid nemen en zo langzamerhand begint het besef een beetje te komen dat het studeren alweer bijna gaat beginnen, mijn vakken lijken leuk en ik heb veel zin om jullie allemaal weer te zien. Het is ongelofelijk om te bedenken hoeveel ik het laatste half jaar heb meegemaakt. Ik heb gegild en gehuild van angst bij mijn bungeejump en skydive. Ik heb gezwommen met zeeschildpadden groter dan ikzelf, gereden op de olifant Bounzou, koala's geknuffeld en kangoeroes gevoerd. 1 meter grote vissen hebben het brood van mijn hoofd afgehapt en ik heb nemo gevonden. Ik heb gesurfd onder regenbogen met dolfijnen (en enorme spierballen gekregen! Haha), heb een onmogelijk aantal bergen beklommen, sommigen op handen en voeten, door doornbosjes die mijn benen schaafden, ik heb flinke trekkings gedaan door de jungle en tropisch regenwoud en ik heb een bloedzuiger van mn been af moeten trekken (mmm jippie). Ik heb mijn alcohol- en insecten- tolerantie grens flink verlegd en ik heb de kilo's eraf gedanst en gesurft in de meest afgelegen plaatsen in nieuw zeeland en australie, waarna ik die er weer heb aangegeten in de fantastische Aziatische keuken. Mijn Engels is zo verbeterd dat Amerikanen vroegen uit welke staat ik kom, en daarna weer verslechterd toen ik in Azie met het simpelste en begrijpelijkste Engels probeerde te communiceren ("my friend buy this, where?"). En een avontuur is geen avontuur zonder de nodige ziektes, maar afgezien van een griepje, oorontsteking en een scooterwond (alweer helemaal genezen hoor, en je kunt pas zeggen dat je een land kent als je in het zeer-onontwikkelde locale plattelandsziekenhuis bent geweest, niet?) zijn de nare ervaringen me geheel bespaard gebleven. Ik heb het goede leven gezien en over het slechte gelukkig alleen gehoord. Ik heb heel veel lieve en fijne mensen ontmoet, een paar heel goede vrienden gemaakt en veel geleerd van de mensen en/of momenten die iets minder prettig waren, maar heb me nooit diepongelukkig gevoeld. Het was een reis om nooit te vergeten. En nu is t klaar met het gejubel en de zoete verhaaltjes op mn blog. over een weekje weer naar huis. Lieve allemaal, zie jullie allemaal 25 juli (mijn vliegtuig landt om 09.15 voor de fanatiekelingen!), of snel daarna please!!!!! Gaan we samen de Nederlandse zomer vieren!! :) Xxxxxxxxx
- comments