Hallo Nederland,

Ik heb mezelf al een paar keer afgevraagd waarom ik dit doe. Ik denk dat het er vooral op neerkomt: Je bent jong en je wilt wat !

Dit is ongeveer de reden van mijn fietsreis naar Zuid-Europa.

Maandag 12 september ben ik vertrokken uit Groingen.

Natuurlijk later dan verwacht want de tijd van afscheid nemen kan je niet inschatten. Met een snelle tussenstop in Eelde, waar ik de sleutel van mijn kamer afgeef, gaat het dan echt gebeuren.

Het gekke is dat je voor mooie natuur niet heel ver hoeft te rijden. Zo heb je het Fochteloёrveld en het Drents-Friese woud om de hoek. Voor de cultuur snuifers kan ik Staphorts echt aan bevelen , dit is toch echt een stap terug in de tijd.

De eerste overnachting was in Zwolle de eerste 100 km zitten er al weer op. Hier staat mijn laatste afscheid te wachten, je fiets gewoon weg , heel raar voelt dat.

Mijn doel is naar Bunnink vandaag dit lift onder Utrecht. Je fietst eigenlijk zo goed als paralel aan de A28 maar toch merk je er niets van.

Dit is de tweede dag met volle wind tegen, ik vrees dat het nog wel een paar dagen zo blijft !

Typische nederlands weer noemen ze dat. Grrrrrr.

In Bunnink aangekomen blijkt de jeugdherberg in een oud herenhuis te gehuisvest te zijn. Heel mooi alleen zit het vol met schooljeugd dat op introductie kamp is, later blijkt dat de herbergen hier vaker voor gebruikt worden. De zoveelste plaats waar ik kom, zal met het opstarten van het nieuwe schooljaar te maken hebben

De volgende stop is Bergen op Zoom, dit wordt de langste afstand. Later blijkt het een dikke

140 km te zijn. Ik doe dit omdat de tussengelegen stops allemaal vol zitten met inderdaad je raadt het al « brugpiepers »

Ik heb er 30 km langer over gedaan dan gepland, de oorzaak hiervan is dat de bewegwijzering in Brabant echt om te huilen is, ze doen het gewoon niet of nauwelijks . En aparte fietspaden vinden ze kennelijk ook niet nodig. Tevens ben ik nog verdwaald in Zevenbergen en kwam er met geen mogelijkheid meer uit.

Gelukkig heeft een mevrouw dit radeloze schaapje opgepikt en naar zijn overnachting gebracht

Dat spontane contact maakte toch weer veel goed.

Antwerpen gaat het vandaag worden, ik ben heel benieuwd naar de stad en de haven.

Brabant geeft nog een gepast afscheid door mij over een onverhard pad te sturen Nederland uit te sturen. Grr. Het is een kort stukje vandaag ,ongeveer 50 km. Dat mag ook wel naar de dag van gisteren.

Oke, help Vlamen. Je wordt hier vaak aangesproken met ``he, een echt toeristeke`` en dan op zijn Vlaams. Helpen, ho maar.

Totdat ik mijn fiets parkeerde voor het loodsgebouw in Antwerpen. Daar kwam een mevrouw op mij af, genaamd Lilianne, vol bewondering heeft zij mijn plan aangehoord. Daarna heeft ze met trots over Antwerpen verteld. Ze heeft zelfs op mijn fiets gepast toen ik de MAS= museum aan de Schelde heb bekeken . ``Alle he, manneke je laat je trapsel toch niet alleen buiten staan``. Ze vertelde over de ridder die Antwerpen heeft bevrijd van de reus en de schepen. Zij onder drukten de stad en zijn op verschillende gebouwen nog steeds te zien.

Nu het toch op een stedentrip begint te lijken kan Brussel er ook nog wel bij. Dus next stop wordt Brussel. De afstand (60km) lijkt niet noemens waard maar daar denken mijn knieёn en billen heel anders over.

Het is mooi wanneer je vroeg in de stad bent, je veel kunt dan direct veel zien en zo kan je de volgende dag gelijk weer verder. Dus met fiets en al cross ik langs de meeste bezienswaardige monumenten.

Ik vind het eigenlijk niet echt een mooie stad, het heeft geen eigen karakter. Ik mis iets van trots. Manneke Pis misschien, maar die krijgt het ook niet voor elkaar met zijn 30cm. Ik heb het over zijn lichaamslengte voor de duidelijkheid. Nee het hoogtepunte was voor mij het Atomium ,daar was echter helemaal niemand.

In het hostel aangekomen heb ik dan echt kamergenoten. En ja wel, hoe kan het ook anders Japanners. Het zal aan mij liggen hoor maar luisteren die nu zo langzaam of praat ik nu zo snel. Ze zijn steeds de draad van mijn verhaal kwijt als we in gesprek zijn. Maar wat kunnen die kleine mannetjes een geluid produceren zeg. Oke als ik toch mijn ergenissen aan het spuien ben : je moet ook niet tegenover ze gaan zitten tijdens het ontbijt , je eet lust vergaat spontaan bij de aanblik van hun eetstijl. Brrr.

Dit verhaal typ ik vanuit Mons op de grens met Frankrijk.

Het gaat verder heel goed alleen is het toch eenzamer dan gedacht. In de fietsvakantieboeken die ik gelezen heb, bespreken ze nooit dit deel . Dat merk je vooral 's avond tijdens het eten en in de grote steden. Dus vanaf nu meer naar het platteland, daar hoor ik denk ik meer thuis.

Dus voor nu, Au Revoir (tot ziens)

Riekus