Profile
Blog
Photos
Videos
Panamacity
Panamacity was weer typisch zo´n laatste stad van een etappe in deze reis. We richten ons op de hoofdzaken, chillen en belangrijke dingen regelen: pakketje op de post doen, tickets boeken en planning maken voor deel één Zuid-Amerika. Resultaat: veel dichte postkantoren, 3 falende creditcards, 0 plannings, 2x bios, 2x shoppen en 2 vliegtickets. Eentje naar Cartagena, Colombia en eentje naar Amsterdam, Nederland (29 maart, Schiphol).
Natuurlijk bezoeken we ook Het Kanaal. 144.000 schepen per jaar gaan daar doorheen, machtig! Maar ik kan niet helpen het met de sluizen van het Lauwersmeer te vergelijken...
Cartagena
En hop, we zijn in Cartagena, Colombia. We zijn heel erg onder de indruk van het centrum van deze stad. Het zijn allemaal nauwe straatjes met alleen maar konoliale gebouwen, prachtig onderhouden. Rondom het centrum ligt een stadsmuur met uitzicht op zee en het zaken district in de verte. Helaas is er nergens in de stad een reisgids van Zuid Amerika of een betaalbaar postbedrijf. Dus we stoppen onze pakketjes maar weer terug in de backpack en nog steeds geen idee wat we verder in dit continent gaan doen.
Jungle
We gaan de jungle in, dat hoort bij Zui-Amerika, vinden we. Daar zien we hele dikke, vieze spinnen, maar het is ook de jungle! Na drie uur lopen eindigt de jungle in de zee en een kamppeerplaats. We huren een tentje en gaan de zee in. De zee is woest en de kust doet ons denken aan die van Washington, de V.S.. Je kan er wel redelijk veilig zwemmen, hoewel het meer een soort van laten meezuigen en aanspoelen is. ´s Avonds lezen we in de lonely planet over geweldige modderkuren bij een of andere vulkaan bij Cartagena in de buurt. Dus we besluiten maar weer uit de jungle weg te gaan. Dan kunnen we nog mooi even langs die modderbaden voor we naar Medellin gaan om Marloes (clubgenoortje) te bezoeken.
Nog een keer Cartagena
Dus weer op naar Cartagena. Eerst weer 3 uur te voet door de jungle. We leren waarom ´jungle´ ook wel ´regenwoud´ heet. Juist. De regen is niet te stoppen en we geven ons over, vooral Lies, die als een wilde over het strand rent, één met de natuur. Dan de bus in en weer een bus. We komen in Cartagena lekker op tijd voor het avondeten aan. Eens kijken waar we lekker wat gaan eten. Dit ziet er wel leuk en cheap uit....
Maar, aiaiai, wat een vergissing! We bestelden nog wel iets verschillends, maar het mocht niet baten. Om 12´s nachts komen we er achter, eerst Kat, direct gevolgd door Lies. En een uur later ben ik aan de beurt. We gooien er werkelijk alles eruit. Wat en ellende! Godzijdank hebben we alledrie ons eigen bed. De volgende dag eten we, behalve loperamide en ORS, vrijwel niets. We boeken de kamer nog maar een nachtje bij en maken er maximaal gebruik van. Op dag 2 voelen we ons alweer een stuk beter, we zijn wel klaar voor een nachtbus naar Medellin en Marloes.
Medellin
Precies om 10 ´s ochends komen we aan bij het haar appartement. Marloes is de gids en neemt ons als eerste mee met een soort skilift naar een armer gedeelte van de stad. Waar een hypermoderne bibliotheek is gebouwd voor de kinderen uit de buurt. Van onveiligheid, gangs en drugs is niets te merken. Het doet juist allemaal heel veilig en ontwikkeld aan. Daarnagaan we naar het museum waar een groot deel van Botero´s werk hangt. We eten op een heel gezellig pleintje en gaan ´s avonds uit met vrienden van Marloes. In het donkere barretje begint een Colombiaanse band met veel trommels en een fluit te spelen en iedereen gaat uit z´n dak en zingt keihard mee. Gaaf! Tussendoor wordt er gesalsaad (?). Aan danspartners geen te kort en ik laat me een paar keer over de dansvloer slepen. Lies, Kat en Marloes kunnen dat een stuk beter, en ik overweeg salsa lessen als ik terugkom.
Lima
En hoppa, we zijn in Peru. Zuid-Amerika is heel goed te bereizen, als je vliegt! Lima is lekker modern, met normale postkantoren bijvoorbeeld! We maken eindelijk onze planning af. Als eerste gaan we een weekje richting het hooggebergte van de Andes, Huaraz.
Huaraz
Het ligt op 3100 m hoogte en dat merken we direct als we de nachtbus uitstrompelen, we moeten een beetje naar adem happen. En het lopen is wat zwaarder. Daarnaast is het regenseizoen. En hoewel het stralend weer is, verzekerd de hostel meneer ons, dat het om 2 uur dichttrekt en gaat regenen. En inderdaad: om twee uur begint echte Hollandse druilerigheid, midden in de Andes.
Eerst twee dagen acclamatiseren en dan gaan we trekken. We gaan de Santa Cruz trek doen, waarbij je in 4 dagen over een pas van 4750 meter gaat. We gaan natuurlijk niet alleen, maar met twee ezels, ezeldrijver Emiliano en gids, tevens kok, Carlos.
We starten we op 3600 m in een klein dorpje in de Andes. Daar woont de Quechua bevolking die vooral van hun vee en het land leven. Overal is water, groen, nieuwsgierig koeien en hele hoge bergen (6000+m) met sneeuw en gletsjers.
De tweede dag is het heftigst. We staan om half 7 op gaan van 3850 m naar de pas, 4750m klimmen. Inmiddels zijn we de dorpjes voorbij en zijn we nog alleen met de bergen en Carlos.´s Ochtends trekt het al dicht en het stopt niet meer met regenen en sneeuwen tot de avond valt. Hoe hoger we komen, hoe langzamer we gaan. Op het einde zijn we een stel trage slakken, die omhoog kruipen. Carlos voert ons intussen cocawater en cocabladeren, waar je 20 minuten op moet kauwen. De bladeren smaken naar plant en geven een hoop energie. Ze helpen behoorlijk goed tegen de hoogteziekte. We hebben er nauwelijks last van op wat hoofdpijntjes na. Op de pas is helemaal niets te zien, vanwege de bewolking. Maar het moet heel mooi geweest zijn, want ´s avond klaart het op. Vanaf het lager gelegen kampement zien we hoe de gletsjers en de sneeuw op de toppen licht lijken geven in het donker.
We voelen ons wel behoorlijk tof dat we het gehaald hebben en de afdaling naar het tweede kamp gaat stukken sneller. De ezels en Emiliano zijn twee keer zo snel en de tenten (eettent en slaaptent) zijn al opgezet. Carlos maakt popcorn voor ons klaar en gaat daarna met koken. Hij doet dat met veel liefde, geduld en een radio waar irritant Peruaans gekweel uitkomt. Het lijkt wel of de ´4 meisjes van de liefde´ de enige muziek is in Peru. Ik vraag me af of zij niet de oorzaak van de hoofdpijn zijn.
De volgende dagen is het weer iets zachter. Vanwege het regenseizoen zijn de paden heel nat en soms een rivier geworden, het is veel slootjes springen en fiereljeppen met de wandelstokken van Carlos. De omgeving blijven we mooi vinden. En het is zo lekker rustig en stil!
Na vier dagen nemen we afscheid van de ezels en Emiliano en drinken we echte Peruaanse Pisco Sour (eiwit, Pisco, suiker en limoen) met Carlos. Lekker!
De planning is lekker strak en nog dezelfde avond reizen we naar Lima en dan per vliegtuig (jaja, we zijn fan) naar Cuzco.
Dus de groeten uit Cuzco!
Margreke
- comments