Rerouted Ride to Rio

WAUW, ik ben er. Veilig, vrolijk en wel. Ik zit nu in de lobby van Hotel Argentina te computeren en een blog te fabriceren. Het grappige van alleen reizen vind ik nu al dat ik alles kan verzinnen wat ik wil, hoe stoer het is in Rio en wat voor spannende avonturen ik al heb meegemaakt. Jullie hebben geen idee, dus geloven vast alles, ghehe. Maar dat zal ik niet doen, ik hou het bij een braaf verhaaltje over mijn heenreis.

It all started 09/02/2010 (ik denk al bijna alles in het engels..). Mamsie en ik pakten de trein van 19.06 naar schiphol. De uitzwaaiers waren: Reinhilde & Frits, papa en m´n grote broer Jits. Afscheid is niet leuk, maar het moet en huilen hoort erbij, dus zo geschiedde. Mama en ik kwamen aan op schiphol en reden direct door naar ons hotelletje. Mijn vlucht naar Houston zou de volgende dag om 10.05 vertrekken dus besloten we ons rond 7 uur richting schiphol te begeven. Na wat gedwaal en verdwaal vonden we de schermen met de vluchttijden. Een enorme lijst waarop achter één vlucht stond: cancelled. Ik keek de lijst nog wat op en neer, de gecancelde vlucht negerend, en kwam tot de conclusie dat mijn vlucht er niet bij stond. ONEE die gecancelde vlucht was mijntes!! Een vlaag van helderheid (niet te verwarren met paniek) overspoelde mij en ik kwam in een soort overlevingsmodus. Wat nu te doen. We zochten de balie van Continental Airlines (de maatschappij waar ik mee vloog) op en zagen dat er heel wat meer slachtoffers waren. Na een half uurtje wachten kwam een reddingsmiep ons vertellen dat we "Rerouted" zouden worden. Ik zou driekwartier later vertrekken met KLM. Prima.

Eenmaal gesetteld in het vliegtuig besloot ik nog wat slaap te pakken. Wat onmogelijk bleek. Om de 10 minuten kwamen er (alleraardigste) stewardessen aan je stoel vragen of je nog wat te eten of te drinken wilde. Het eten was echt superchill, je werd helemaal volgepropt. Met zo'n anderhalf uur vertraging landden we in Houston, 14.32 lokale tijd. Aankomen in de VS bleek nog niet zo makkelijk. Je moest allerlei immigration forms invullen en inleveren, wachten in rijen om vingerafdrukken af te geven en je half uitkleden om langs de bagage controle te komen. "Everybody has to take off their shoes, whether they are fashionable or not." luidde de slogan. Toen stond ik in Amerika en vroeg me af wat ik de komende 7 uur zou doen, totdat m'n vlucht naar Rio zou vertrekken. Ik maakte een wandeling over het vliegveld, dronk wat, at wat en bezocht (heus waar) de kerk van Houston Airport. Je bent een toerist of je bent het niet. Rond 7 uur begaf ik me naar de gate waar ik zo'n anderhalf uur het CNN news bekeek. Ik stond op om even de benen te strekken en zag ineens dat op het bord waar eerst Rio de Janeiro stond, nu Buenos Aires stond. Ik keek wat om me heen of anderen dit ook hadden ontdekt en werd aangesproken door een klein mannetje, of ik ook naar Rio moest. Ja! zei ik. I don't know what's going on do you? No ik wist het ook niet. We spraken iemand van het vliegveld aan en ze wist ons te vertellen dat de informatie as soon as possible zou komen en dat er problemen waren met het vliegtuig. Uiteindelijk verscheen er een nieuwe tijd op het bord. 6.30 am in plaats van 9 uur pm. Ik was inmiddels erg moe (in Nederland was het ongeveer 3 uur snachts, voor mijn gevoel dus ook..) en vroeg me af wat nu te doen. We kregen allemaal een hotel aangeboden waar we die nacht konden overnachten. Het kleine mannetje (een mexicaan genaamd Miguel) en ik zaten in hetzelfde hotel en liepen naar beneden om de shuttle bus naar het Baymont hotel te zoeken. Een vrouw wist ons te vertellen dat het ongeveer 5 minuten zou duren. Na nog tien keer te hebben gehoord dat het nog vijf minuten zou duren besloten we samen met nog een mexicaans echtpaar en 2 Brazliaanse dames een taxi naar het hotel te nemen. Na een korte nacht zonder ontbijt namen we de taxi terug naar het vliegveld. Om 7.30 (weer een uur later dan gepland) zou onze vlucht nu vertrekken. Miguel en ik hadden ontdekt dat we het erg goed met elkaar konden vinden en vroegen bij het instappen of we ook naast elkaar konden zitten, dat kon. Deze vlucht was qua luxe niet te vergelijken met die van KLM, maar hij ging zoveel sneller (beide vluchten duurden zo'n 10 uur). Miguel en ik vermaakten ons door memory te spelen en te kletsen over Mexico, Nederland en cultuurverschillen.

En toen verscheen ze, RIO DE JANEIRO, enorm overweldigend. Het controleren van paspoorten en dergelijke ging veel sneller dan in de VS en al snel konden we door naar de bagage. Hier waren zo'n 6 braziliaanse jongens bezig alle bagage door de luiken te tillen want de lopende band deed het niet. Het duurde ontzettend lang en ik was al bjina bang dat mijn bagage niet mee was gekomen, toen mijn enorme blauwe backpack verscheen. Volgens Miguel leek ik nu echt op een Europeaan, want alleen Europeanen durven met zo'n ding te lopen volgens hem. Bij de uitgang van het vliegveld waren 5 taxibalies met smekende vrouwen. Ze wilden alle vijf erg graag dat we bij hun een taxi zouden nemen. We besloten voor het lelijkste en dikste vrouwtje te gaan, uit medelijden. Slim gedaan die balies, je bestelde een taxi, betaalde en kreeg een kaartje. Met dit kaartje in je hand liep je naar de uitgang en daar stonden verschillende jongens die je naar buiten begeleidden en zorgden dat je veilig in een taxi terecht kwam. Complimenten voor de service. Eenmaal aangekomen bij Hotel Argentina begeleidde Miguel me naar binnen (het is en blijft een latino) en namen we afscheid. Vannacht weer super geslapen en vanochtend een héél chill ontbijt gehad. Er waren allerlei soorten fruit en nog meer soorten fruitsappen, ik heb uiteraard alles geprobeerd. Van oranje tot groen, van zoet tot zuur. Na het ontbijt een tijdje in de lobby gezeten, al schrijvend in mijn dagboek. De mensen zijn hier zo ontzettend aardig. Er kwam direct een jongen op me af for a little chit-chat. Hij was Braziliaans en moest werken met carnival, waar ik vandaan kwam en wat ik dan wel niet ging doen. Ik heb ook al een van de leiders van de organisatie waarmee ik carnival vier ontmoet. Hij was heel groot en zag er erg verantwoordelijk, maar toch relaxt uit. Echt een leidersfiguur dacht ik en zo bleek nadat ik het hem vroeg. Straks om 3 uur is de meeting met de groep. Nu ga ik even een wandelingetje maken en een supermarkt opzoeken.

Adios Amigos!

Besos,

Nikki