Profile
Blog
Photos
Videos
menm2azie voor chanced: km stand 17.998 + 1.558 = 19.556 km
Relaxen op Havelock
In de Lonely planet kun je lezen dat de Andaman eilanden oorspronkelijk in gebruik waren als strafkolonie. Net als in Australie heeft dat niet verkeerd uitgepakt op deze eilanden. Hoe kun je de Andaman beschrijven? De mensen zijn anders dan in de rest van India en ik denk dat dat vooral komt omdat op eilanden de bewoners een andere cultuur ontwikkelen dan op het vasteland, op een eiland moet je het tenslotte met elkaar zien te rooien. De mensen zijn vriendelijk, relaxed en niet opdringerig. Er is voldoende eten en woonruimte op het eiland voor iedereen, dus de bewoners hoeven niet zo nodig geld te verdienen. Het eiland Havelock heeft maar een paar dorpjes voor het gemak genaamd village 1, village 2 en zo door tot village 7. Het eiland is ongeveer 100 vierkante kilometer groot, heeft 1 weg van noord naar zuid en in village nr 3 een weg die naar het westen gaat, naar village en beach number 7. Een gammele bus gaat een paar keer per dag op en neer over deze 2 wegen. Het eiland heeft veel bos dat op tropisch regenwoud lijkt, en een paar flinke heuvels op de weg naar number 7.
Op de boot van Port Blair naar Havelock ontmoeten we Free, een Engelse vent die duikinstructeur is bij Ocean Pearl. Het klinkt allemaal erg professioneel en we besluiten zijn plek eerst maar eens te gaan bekijken. Wij slapen niet bij de duikschool & resort Ocean Pearl omdat er geen hut meer beschikbaar was. De manager van Ocean Pearl, een geschikte vent genaamd Oli, heeft een ander plekje in gedachten en zo komen we bij Sundaze resort. Leuke hutjes met een schone badkamer erbij. Niet veel gasten, dus lekker rustig. Het resort ligt tussen de weg en het strand. Bij hoogtij is er maar een meter of twee strand beschikbaar maar kun je wel heerlijk de zee inlopen om te gaan snorkelen. Bij laagtij is het wat meer worstelen met de rotsen en het koraal dat boven water uitsteekt. Sundaze heeft 6 hutjes waarvan 4 met een gemeenschappelijke wasgelegenheid en 2 met een eigen badkamer. De Indiase familie die deze plek runt is erg aardig. De jongeman Lucky kan het beste Engels en met hem hebben we het meeste contact. Er zijn 2 andere vaste gasten. Ronilla, een jonge Indiase meid, die in opleiding is voor divemaster bij Barefoot Scuba divers, en Jean Elie een fransman van midden 50.
We zijn lekker gesetteld, een leuke plek om te slapen en een duikschool die goed aanvoelt. De duikschool en het bijbehorende resort worden gerund door 2 duitse broers. De Indiase eigenaar Rakesh heeft hen ingehuurd om er een kwaliteitsplek van te maken en de broers (Oli en Chris) doen dit met veel enthousiasme. Het zijn jonge kerels met veel internationale ervaring. Oli regelt het resort gebeuren, woont in New York en werkt daar veel met kinderen. Chris is hard op weg om van de duikshop de beste duikshop van het eiland te maken. Als het duikseizoen in India voorbij is, verkast Chris weer naar een andere plek om daar te werken in de duikwereld. Het is een leuke vent en het contact tussen hem en ons is warm. Hij neemt zijn job heel serieus. Dit is bijvoorbeeld de eerste duikschool die we tegenkomen waar duikers met alleen het `Open water` brevet niet dieper mogen gaan dan 18 meter. Met een Advanced brevet heb je theorie en praktijk gehad over wat er kan gebeuren tijdens een diepe duik (tussen de 20 en 30 meter onder water), en bijvoorbeeld over een nachtduik waarbij je onder water met een lamp uit de voeten moet kunnen. Nu is het zo dat Jellie Open Water heeft en ik heb Advanced. We hebben het er al vaker over gehad dat het handig zou zijn als Jellie ook Advanced heeft, maar het is er nog nooit van gekomen. Het vertrouwen in Chris is goed en nu is het zover Jellie gaat de cursus doen!
Op zaterdag gaan we eerst 2 fundives maken. Een fundive is geen opleidingsduik maar gewoon op naar een leuke duikplek en onder begeleiding van een instructeur of divemaster leuke dingen bekijken onder water. We gaan naar South Bottom een onder water eiland met veel koraal en mooie visjes. Het zicht valt een beetje tegen maar het is heerlijk om weer onder water te zijn. Ocean Pearl is de enige duikschool met een speedboot dus we zijn lekker snel op en neer. Eenmaal terug op het resort eten we wat en spelen een potje volleybal. Na een vermoeiend dagje springen we op onze fietsjes en gaan terug naar ons rustige slaapplekje. We kletsen wat met Jean Elie die al vanaf zijn jonge jaren in India heeft rondgereisd. Hij heeft veel in communes gewoond en als hij niet in India is werkt hij als zelfstandige bouwvakker in het zuiden van Frankrijk. Jean Elie heeft een filosofische inslag en is gefascineerd van de Indiase leermeesters. Dat geeft voldoende stof om over te praten en vele avondjes brengen we op deze manier met elkaar door.
De duikcursus van Jellie begint wat lastig. De eerste 2 onderwerpen zijn optimaal drijfvermogen en onderwater navigatie. De cursus wordt gegeven door Danny een Zweedse jongen die technisch erg goed is, maar communicatief wat minder. Het is wel leuk maar het contact is niet goed. De nachtduik en diepe duik zijn de 2 onderwerpen waarbij het erg belangrijk is dat het vertrouwen tussen cursist en instructeur meer dan 100% is. Jellie besluit om dit met Chris te bespreken die het helemaal aanvoelt. Hij belooft dat hij Jellie zal opleiden voor deze 2 onderwerpen. Jellie vindt het wel zo eerlijk om ook aan Danny terug te geven wat er voor haar ontbreekt, maar ze merkt dat hij dat niet goed kan begrijpen. Geen probleem, als cursist moet je ook je eigen gevoel volgen en op deze manier is het goed geregeld. Chris, Jellie en ik gaan 2 dagen later weg om in de middag een diepe duik te maken. We gaan naar The Wall, een rif onder water op ongeveer 15 meter wat daarna overgaat in een muur die 40 meter de diepte in gaat. Chris vind een plekje op 25 meter waar we even gaan ´zitten´. Marielle krijgt een plastic bord met wat vragen waar ze met een potlood de antwoorden op moet schrijven. Op deze diepte kan stikstof narcose optreden en kun je in een soort roes komen alsof je dronken bent. Je overmoedig voelen, blij zijn, maf doen kan allemaal gebeuren. Een paar meter stijgen en je kunt weer helder denken, maar dan moet je zelf of je buddy wel de verschijnselen herkennen. De vragen laten je zien dat je denkvermogen is aangetast. Een simpele rekensom kan ingewikkeld worden, de standaardvraag om de naam van de duikschool achterstevoren te schrijven levert fantasievolle namen op. Het gaat allemaal goed en na 5 minuten gaan we lekker de duikspot verkennen. Voortaan mag Jellie ook officieel naar deze diepere plekken!
Als we terug zijn bij de duikschool eten we wat en als de schemering valt varen we met vieren terug naar The Wall. Een paar dagen eerder heb ik met een paar andere duikers al een nachtduik gemaakt bij volle maan. Het licht van de maan was zo sterk dat we driekwart van de duik zonder lampen hebben gedaan. De sfeer was sprookjesachtig, de vissen die rondzwemmen zijn anders dan overdag, en sommige vissen zitten in een soort grot waar ze zich hebben vastgezet en slapen. Als ik terug ben vertel ik Marielle enthousiast over sfeer van die nachtduik. Deze nacht is er weinig licht van de maan en het is pikkedonker. Ik heb nog niet eerder een nachtduik gemaakt met zo weinig licht maar besluit dit maar even niet tegen Marielle te vertellen. De eerste nachtduik is al spannend genoeg. Chris vertelt wat we kunnen verwachten onder water en hoe de duiklamp werkt. We hebben ook een reserve lamp bij ons mocht de andere lamp niet werken. We zijn met vieren dus Marielle en ik zijn een buddy paar en Chris met een andere cursist (daniel) vormen ook een buddypaar. We laten ons achterover in het water vallen en zakken de (donkere) diepte in. Door met onze handen te wapperen en de lamp af te schermen worden deeltjes zichtbaar die licht geven, een soort vuurvliegjes onder water. Als we allevier op de juiste diepte zijn, gaat de tocht beginnen. Marielle maakt duidelijk dat ze zich prima op haar gemak voelt en ik vind het ook leuk. Chris en Daniel zwemmen voorop en al snel zien we dat hun lichten verzwakken. Willlen ze even spelen zonder licht? Tijdens de briefing heeft Chris daar niets over gezegd, dus dat is raar. Als we dichterbij komen zien we dat de grote lamp van Chris het niet meer doet. De instructeur moet verder met de reservelamp :-) ! Na een tijdje gaat ook Daniel over op zijn reservelamp, Marielle en ik lachen ons rot onder water. De duik gaat verder prima, waar we niet met de lamp schijnen is het pikkedonker maar we voelen ons thuis in het water. Aan het einde van de duik zien ook wij steeds minder, ik denk eerst nog dat het zicht minder wordt omdat er meer deeltjes in het water drijven maar als ik direct in mijn lamp kijk zie ik dat ook de batterijen van mijn lamp de geest geven. Nu duiken we allemaal met onze reserve lampen. We komen weer boven en Chris besluit om onze nachtduik te hernoemen tot 'Lampionnentocht'.
Onze duikdagen wisselen we af met rustdagen, lekker niks doen een beetje fietsen over het eiland, naar beach number 7, het mooiste strand van het eiland. Lucky had ons al gewaarschuwd dat we de bus moesten nemen, maar wij vonden dat het ook op fiets moest kunnnen. De heuveltjes zijn toch iets hoger en steiler dan we dachten. Zonder bergpionnetjes op onze fietsen moeten we tot 4 keer afstappen om met de fiets aan de hand de heuvels te beklimmen. Afdalen gaat dan natuurlijk weer heerlijk snel. Beach number 7 is een prachtig strand en heerlijk uitgestorven. Lekker zwemmen en bij het snorkelen komt Marielle terecht in een school van wel 15 Napoleon vissen terecht. Enthousiast roept ze naar me en spreidt haar armen ver uit elkaar om de grootte van de vissen aan te geven. Als ze terug is spring ik gauw het water in. Ik zwem naar de aangewezen plek en heb geluk, de vissen zijn er nog. Dit zijn GROTE vissen van wel 50 bij 50 centimeter een beetje vierkant maar niet helemaal natuurlijk. 50 x 50 klinkt niet groot maar als je ertussen zwemt is dat toch anders. Ik bewaar wat afstand maar kom vervolgens door de stroming bijna bovenop het koraal en de rotsen terecht. Met moeite weet ik er weg te komen en als ik vervolgens weer terug zwem naar het strand kom ik de school vissen nog 1 keer tegen. Wat een geweldig eiland.
Bij een Advanced duikcursus kun je kiezen uit een aantal onderwerpen en als je er 5 hebt gedaan ben je Advanced. De laatste duik van Marielle is een wrakduik. Een van de duikplekken is een grote boot, de SS Incester, die zo'n 50 jaar geleden ten onder is gegaan. Ik ga weer mee als Marielle, 2 andere cursisten, en instructeur Danny naar het wrak gaan. Als je als duiker ooit zou besluiten om in een wrak te gaan kun je gebruik maken van een touw om op die manier "gegarandeerd" de weg terug te vinden. Het praktijkgedeelte van deze duik bestaat eruit om aan de buitenkant van het wrak het touw te bevestigen, dit af te rollen en vervolgens weer op te rollen. Na deze wel erg simpele oefening maken we een tocht rond de buitenkant van het wrak. Het wrak is gebroken en in verregaande staat van ontbinding. Door het wat mindere zicht is het moeilijk om te zien langs welk gedeelte van het schip je zwemt. Oli (manager van het duikresort) is zo aardigjk geweest om ons zijn behuizing voor onze fotocamera te geven. Met deze behuizing kunnen we met onze camera tot 40 meter diep gaan en foto's maken. Met een camera onder water is wat gehannes maar het is erg leuk om visjes, het schip en elkaar te fotograferen. Na weer een prima duik komen we boven water en is ook Marielle voortaan een gediplomeerde Advanced duiker! Als we terug zijn op het resort ontstaat er spontaan een soort diploma feestje. Chris is al een beetje aangeschoten en vindt dat Marielle aan de wodka-jus moet, ik drink een biertje en we hebben veel lol.
De laatste dagen op het eiland doen we rustig aan (niet dat we dat al niet deden). We volleyballen wat, eten wat, drinken wat en kletsen wat. We nemen afscheid van de prima mensen op de duikschool en van de mensen op onze slaapplek. We zien uit naar Bangkok, heerlijk eten, zachtere bedden en draadloos internet. Maar de Andaman is een heerlijke plek. Misschien komen we hier nog eens terug, hopelijk is er dan helemaal niets veranderd.
- comments