Nog maar 26 dagen en dan … Een zin die we nog niet uit durven spreken! Natuurlijk hebben we heel veel zin om jullie allemaal weer te gaan zien en we zagen ook dat de temperaturen weer omhoog gaan in Paises Bajos! Maar om jullie bij terugkomst in Nederland niet lastig te hoeven vallen met meer dan 17.000 foto's, hierbij alvast weer een update. Met prachtige plaatjes van de Galapagos!

Onze vorige update was geëindigd in Lima (Peru). 14 april zijn we van Lima naar Quito gevlogen. Na een vlucht van 2,5 uur bereikten we de hoofdstad van het één na laatste land tijdens onze wereldreis: Ecuador. We komen steeds dichterbij de evenaar! Quito: een stad met een oud koloniaal centrum gelegen op 2850m hoogte in de nabijheid van 14 deels actieve vulkanen. Eigenlijk de hoogste hoofdstad ter wereld, aangezien La Paz in Bolivia niet de constitutionele hoofdstad van Bolivia is. De vlucht verliep perfect, de aansluitende taxirit iets minder. Die duurde uiteindelijke net zolang als de vlucht, vanwege het dramatische verkeer in Quito! Drie maanden geleden is het nieuwe vliegveld in Quito open gegaan en die hebben ze míjlenver buiten het centrum gebouwd. Voor de taxichauffeurs hier big business!

De volgende dag zijn we meteen begonnen met het boeken van, wat uiteindelijke HET hoogtepunt van Equador zal gaan worden, een trip naar de Galapagos eilanden. Drie uur later en een heule grote zak geld verder (ogen dicht en pas doorhalen) was alles geregeld en hadden we nog twee dagen in Quito alvorens naar Galapagos te vliegen.

Om te beginnen het oude centrum verkend, dat vol staat met prachtige koloniale gebouwen. Aan terrasjes en goede restaurants geen gebrek in Quito! Enig nadeel was de voorspelbare regen aan het eind van de middag dat vaak enkele uren aanhield. Zo liepen we 's ochtends nog in de korte broek en 's middags in lange broek en regenjas!

Na twee dagen Quito was het tijd voor de grootste markt van het land in Otavalo, 2,5 uur met de bus ten noorden van Quito. Iedere zaterdag wordt dit plaatsje omgetoverd tot één grote markt waar werkelijk alles te koop is. Gezien de beperkte hoeveelheid bagage die wij mee kunnen nemen is het gebleven bij een aantal kleine souvenirtjes. Alhoewel het moeilijk was om de verleiding te weerstaan met al die prachtige kleding, dekens en hangmatten in mooie typerende kleuren.

Toen was het zover: zondagochtend 21 april om vijf uur ging de wekker om het vliegtuig van kwart over acht naar de Galapagos te halen. Het verkeer was totaal afwezig, dus waren we ruim op tijd na 40 minuten in de taxi J. De Galapagos eilanden, ontstaan door vulkaanuitbarstingen, staan vooral bekend om hun inwoners (en dan bedoelen we niet de Galapageños), de Giant Tortoises. Oftewel, de reusachtige landschildpadden. Maar ook vanwege de grote zeehonden kolonies en de tientallen verschillende soorten vogels. En allemaal hebben ze één ding gemeen: ze zijn totaal niet bang voor mensen en beschouwen deze slechts als een stelletje irritante paparazzi. We hadden enorm veel zin in onze boottocht van acht dagen, waarbij we verschillende eilanden zouden aandoen. De verwachtingen waren daarom hoog. Het resultaat bleek de verwachtingen te overtreffen! De achtdaagse boot trip was in één woord FE-NO-ME-NAAL. We kunnen tientallen woorden gebruiken om de Galapagos te beschrijven en jullie zullen ze lezen en waarschijnlijk ook wel geloven. Maar er is maar één manier om het daadwerkelijk te laten zien en dat is door middel van de foto's . Veel hoeven we daarom ook niet te schrijven. En wie weet wordt jullie volgende vakantiebestemming: Galapagos! J

Maar sommige dingen laten zich beter beschrijven door woorden, vandaar tóch nog deze alinea. De groep van zestien personen op de boot bestond uit jonge reizigers die, op 3 personen na, allen voor een langere tijd op reis waren. Dit leverde natuurlijk een gezellige en goede sfeer op en tevens veel verhalen! Zoals gezegd was het een achtdaagse trip waarbij overdag de eilanden werden bezocht en veel werd gesnorkeld. 's Nachts was het tijd om de lange afstanden tussen de eilanden te overbruggen, waarbij vaak langer dan acht uur moest worden gevaren. Onze boot, de Guantanamera, was een klein jacht met acht hutten, met ieder een eigen badkamertje. Het weer was goed en het was volle maan! We zaten qua oceaan in het 'rustige seizoen', maar nu betekent volle maan vaak een iets minder kalme zee. Zo ook deze keer! Het nut van zeeziektepillen werd op de eerste avond pijnlijk duidelijk. De combinatie van een kleine boot en een ruige zee deed een aantal mensen de das om. Of Marlijn de eerste was is niet helemaal zeker, maar na een half uur varen werden de eerste vissen gevoerd en verschenen de bleke gezichtjes. Het vervelende van zeeziek zijn, is echter dat de misselijkheid na een toiletsessie niet verdwijnt en voor pillen is het te laat. Na een láááánge eerste nacht (vooral voor Marlijn) scheen de volgende ochtend gelukkig weer de zon en was de zee gekalmeerd. Het eerste bezoek aan Genovesa Eiland kon beginnen. Veel vogels gezien, héél veel vogels! Waaronder de alleen op de Galapagos voorkomende Frigate bird (die met die rode ballon). Na het eten 's avond zou er weer gevaren gaan worden. Het leermoment van de eerste avond bleek de tweede avond goed te zijn blijven hangen, waarna bijna alle passagiers maar een pil namen. Dit werkt bijzonder goed, en hoewel je nog steeds van links naar rechts door je bed schommelt (en het daarom om 19.30 uur bedtijd is omdat je alleen nog maar plat kunt liggen) sliepen we als roosjes!

Een ander hoogtepunt dat niets met dieren of een prachtig uitzicht te maken heeft, was toch wel de Guantanamera party, genoemd naar de boot. De juiste ingrediënten waren aanwezig: niet varen, maar een verblijf in een kalme baai, een groep gezellige reizigers, een voorraadje ingeslagen goedkope rum en een tropisch klimaat. Al dansend en kletsend werd even voor 23.00 uur de climax bereikt. Voordat de party begon had onze gids al uitgelegd dat het alleen tot 23.00 uur toegestaan was om over boord te springen. Na een merengue sessie (onder leiding van de tweede kapitein Coco) , een polonaise (onder leiding van een Zwitser en een bij jullie bekende Nederlander) en wat drankjes gingen even voor 23.00 uur de kleren uit! Het bleef echter niet bij één keer en het eindigde in een gezellige boel waarbij bijna iedereen naakt van de boot sprong (oké de dames alleen topless)! En dat bij volle maan! Gelukkig is er niemand verdronken en zijn er geen mensen op de zeeschildpadden gesprongen J. Een drietal jongens had in het water opgemerkt dat we niet de enige boot in de baai waren. En dat die overige boten eigenlijk ook wel op zwemafstand lagen. Het resultaat was dat de gids met een motorbootje de heren vanaf de andere boot op moest pikken J. En voor alle nieuwsgierigen: nee, er zat geen jongen tussen met de Nederlandse nationaliteit J.

Na acht dagen was het tijd om afscheid te nemen van de Guantanamera met zijn super crew, een hele goede kok (!), de gids Johan en alle gezellige medereizigers (die we later trouwens nog weer tegen zouden komen …). Nog twee dagen hebben we verbleven op het eiland Santa Cruz, waarvandaan we de reusachtige landschildpadden in het wild hebben bezocht, Mark 12 meter naar beneden is gesprongen bij Las Grietas en we het super witte fluweelzachte zandstrand in Tortuga Bay hebben bezocht. Op 30 april was de pret over en vlogen we weer terug naar Quito. We hebben de beelden gezien uit Nederland en dat zag er uit als één groot feest! Helaas heeft Ecuador sinds januari 2012 geen Nederlandse ambassade meer en was het ook in de Nederlandse kroeg niet heel druk. Wel stond er een pagina groot artikel in de plaatselijke krant over Guillermo y Maxima, inclusief de vaarroute door de grachten! En ook stond bij de feitjes vermeld dat Amsterdam meer fietsen heeft dan inwoners (881.000 volgens de verslaggever).

Inmiddels zitten we in Baños (4 uur ten zuiden van Quito) en hebben we al weer veel nieuwe avonturen beleefd. We houden jullie dus op de hoogte!

Hasta Luego!