Profile
Blog
Photos
Videos
Santiago is niet onze favoriete bestemming. Tot die conclusie zijn we gekomen nadat we de laatste dagen in Zuid-Amrika in deze smog stad hebben doorgebracht.
Ironisch genoeg hebben we hier wel met afstand het mooiste hostel gehad en hebben we hier onze nieuwe bruine look opgedaan.
Goed, we waren inmiddels gearriveerd in het hostel. Onze kamer was groot en hoog, het plafond zat zeker 3,5 meter boven ons hoofd. Jammergenoeg geen airco maar de up to date badkamer die echt heel erg schoon en mooi was, maakte veel goed.
We zijn de stad wat gaan verkennen en nadat we de tel waren kwijt geraakt aan financiele instellingen (elke Z-A bank had hier minimaal 6 vestigingen), kwamen we bij een mooi park wat op een heuvel lag, Cerro de Santa Julia. De heuvel was erg steil, de temperatuur liep samen met ons de heuvel op en voor ons gevoel was het kookpunt bereikt toen we ons tegoed deden aan de top met een ijsje. Het uitzicht was zeer mooi, echter de smog belette ons het zien van de omringende bergen. Door de hitte werden we terug gedrongen naar het hostel, maar niet voordat we een uitstekend sushi restaurant hadden bezocht. Eenmaal bij het hostel konden we lekker plonzen in het riante zwembad. Ons hostel heeft een zeer grote keuken en omdat Chili nu eenmaal duur is moesten we wat meer koken, wat hier niet echt een straf was.
Op aanraden van Jordy en Aby, wandelden we de volgende dag naar Cerro de San Cristobal, een park op een gigantische heuvel (bijna een berg, de Vaalserberg zou er jaloers op zijn). Na ruim een uur lopen in de hitte, we hadden ons een beetje op de afstand verkeken, kwamen we bij het park aan. Volgens Jordy was er een treintje wat ons naar boven bracht en vanaf daar een kabelbaan die ons verder vervoerde naar het zwembad waar je een fantastisch uitzicht zou hebben.
De dame bij de tourist information wist ons te vertellen dat het treintje wel reed maar dat de kabelbaan stuk was... Is lopen een optie vanaf het treintje? Ja, maar is 5km dus nee geen optie na onze lange tocht die we al afgelegd hadden. Optie 3 was een busje wat in een keer naar het zwembad reed, voor 500 pesos pp. Deal.
Jordy en Aby hadden niet gelogen over het zwembad want het lag echt op een mooie locatie. Bovenop de berg.. Maar met aan alle kanten een goed uitzicht op de stad zodat we konden zien dat de stad ook echt heel groot was. Helaas waren ook vanaf dit punt slechts de schimmen van de bergen te zien door toedoen van de vele auto's en bussen beneden ons.
Verder is er niet veel beleefd in deze stad. Wel was er nog een groot feest op 25 januari. Op 26 januari is het Australia Day in... jawel, Australie. De eigenaar van het hostel is Australisch en er waren akelig veel Australiers aanwezig in dit hostel. Reden genoeg dus om deze Koninginnedag van Down Under te vieren in Chili. Echter, dit land ligt aan de andere kant van de tijdzone, dus was het bij ons op 25 januari al Aussie Day, op hetzelfde moment dat de Aussies officieel aftrapten op de 26e. Snappen jullie het nog? maakt niet uit, er was reden voor bier, heel veel bier, in literflessen tegelijk. Tijdens de gezamenlijke bbq werd er al flink genuttig en later in de bar werden er spellen gedaan. Eentje daarvan was Chris op het lijf geschreven: gooi een 500peso munt in een emmer aan de muur vanaf een meter of 3. Eerst moest hij even de kat uit de boom kijken, "wat zijn mijn kansen?" In dit heroische verhaal misten veel mensen hun kans maar Chris twijfelde niet. Ergens uit een broekzak een verloren muntstuk vissen, laten zien aan de barkeepert, afstand nemen en gooien maar. Er waren veel mensen aanwezig en in mijn (Chris schrijft) beleving werd het stil terwijl het muntstuk zijn vlucht maakte. Het raakte de muur boven de emmer maar een fractie van een seconde later klonk het bevrijdende geluid van metaal op metaal. GOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOL!! Een orkaan aan gejuich en omhelzingen van alle kanten. Mijn prijs: Een liter bier. Koud.
In ieder geval, Chrs deed dit nog 2 keer en er werd dus 3 liter bier gewonnen en dat moest allemaal ergens heen. Het grootste deel verdween in eigen strottenhoofd, waardoor Chris steeds gezelliger werd. Marjolein vermaakte zich ondertussen door info in te winnen over de eilanden van Indonesie.
Het eind van de avond schetste ons het volgende beeld: Chris lazerde om op de weg naar de kamer en Marjolein wierp zich op als redder in nood (2e keer deze vakantie) door het lichaam letterlijk naar bed te slepen. Even een foto maken voor thuis was haar gedachte en hupla het bed in.
Het laat zich makkelijk raden wat we de volgende dag gedaan hebben. Onze vlucht vertrok helaas pas om 23.10 dus tot 19.00 zijn we voor de tv op de bank gecrasht met een waanzinnige hoofdpijn.
Sydney here we come!
- comments
Mams & Paps Mar, we zijn je eeuwig dankbaar!