Jaja, ik heb de Inca Trail overleefd! En hoe... Die verkoudheid was toch nog niet over en werd de nacht ervoor weer erger. Goede timing dus om ziek te worden en het leek elke dag erger te worden tijdens het lopen. Buikkrampen, diarree, overgeven, bloedneus. Verschrikkelijk! Maar ik moest en zou de Trail uitlopen. De gidsen waren superbezorgd en hebben me halverwege dag 2 zelfs aangeraden om te stoppen, maar ik: NEE!!! Mijn bijnaam was dan ook la terca holandesa, de koppige Nederlandse. De derde ochtend kon ik amper opstaan, maar dankzij de crew kon ik toch de energie vinden om door te gaan: ze hebben mijn schoenen aangedaan, mijn veters gestrikt en me opgetild uit de tent. Ze hebben me zo goed verzorgd, ik kan er nog steeds niet over uit. Ik kreeg speciale kruidentheetjes voor mijn maag. Een van de porters (die alle spullen dragen: tenten, kookgerei, etc) die met mij mee liep, sprong dan de bosjes in, kwam terug met een paar takjes en ging daarvan dan thee voor me maken. Ook kreeg ik rehydratatiedrankjes, werd ik gedwongen om wat te eten en ben ik ingesmeerd met Vicks VapoRub om beter te kunnen ademen. De derde avond ging het gelukkig iets beter en toen hebben we met de groep hikers een blije sketch opgevoerd voor de crew om ze te bedanken, we speelden de hoogtepunten van de Inca Trail na, erg grappig. Volgens mij zijn we inmiddels ergens op YouTube te bewonderen haha. Wat zijn de porters trouwens harde werkers, ongelooflijk. Met minstens twintig kilo op hun rug rennen ze alle hikers voorbij op sandalen of gympen. Respect! En toen was daar opeens Machu Picchu, fantastisch!!! De zon kwam op en scheen steeds verder over de ruines heen, zo mooi! Ondanks alle narigheid was de Inca Trail een van de mooiste ervaringen uit mijn leven, het was zo intens. Ik vond het echt jammer dat het voorbij was. En wederom dankzij de vriendelijkheid van de Peruanen, ik kan er geen genoeg van krijgen!

Vanuit Puno heb ik een tweedaagse trip naar het Titicacameer gemaakt, het hoogst bevaarbare meer ter wereld. Daar verschillende eilanden bezocht: Isla Uros, Isla Amantani en Isla Taquile, waar we werden ondergedompeld in de lokale tradities en gebruiken. Isla Uros is een drijvend eiland en zeer toeristisch, met als toppunt "Hasta la vista baby" toen de locals ons uitzwaaiden en liedjes gingen zingen. Maar toch leuk om te zien natuurlijk. Op Isla Amantani heb ik bij een familie overnacht, en dat was zo leuk! Na het eten was er een feest in het dorp en kregen we de traditionele kledij aan. De mannen een poncho, de vrouwen natuurlijk veel meer: rokken, sjaals, blouse, riemen en banden. Erg mooi en kleurrijk. Het feest was geweldig, er speelden twee muziekgroepen. Toeristen en locals: iedereen was blij, lachte en danste. De volgende dag zijn de we naar Isla Taquile gevaren. De uitzichten leken wel een ansichtkaart, erg idyllisch. De mannen op het eiland zijn constant aan het breien. Vrijgezelle of getrouwde mannen kun je herkennen aan de motieven op hun muts. Ze dragen geen trouwring, maar een riem waarin het haar van hun vrouw verwerkt zit, als teken van trouw. Scheiden doen ze niet. Als een man een vrouw leuk vindt, gooit hij kleine steentjes tegen haar aan. Als ze dan wat van hem wil, gaat ze met hem praten. Anders loopt ze door of geeft hem een mep met haar sjaal :) Voordat een stel kan trouwen, moeten ze eerst een tijd samenwonen. Zo kan de vader van de aanstaande bruid zien of de man geschikt is en goed kan breien. Zo niet, dan moeten ze uit elkaar en op zoek naar een andere partner.

En toen met de bus naar Bolivia! Van Puno naar La Paz, een uur of 7 rijden zonder oponthoud. Mijn bus moest uit Lima komen en ze hadden me al verteld dat ie "ietsje later" zou komen. Na bijna 5 uur wachten was de bus er dan eindelijk. Eenmaal in La Paz natuurlijk supergaar, snel een broodje gehaald en gaan slapen. La Paz was enorm druk en hectisch. Overal verkeer, mensen, kraampjes. Het was echt een gekkenhuis, want vandaag is het namelijk de 200e onafhankelijkheidsdag in Bolivia. Vanuit La Paz heb ik Tiahuanaco bezocht, een archeologische site. Deze cultuur is zeg maar de moedercultuur van alle culturen in de Amerikas en duurde ongeveer van 1500 voor Christus tot 1200 na Christus. Erg interessant, maar heel veel zit nog onder de grond en moet nog worden opgegraven. De bezems, schoffeltjes en kruiwagens zagen er erg verleidelijk uit (Medinaceli 2008)!!! :) Nu ben ik in Sucre, waar ik de komende dagen lekker rustig aan ga doen. Straks even een kijkje nemen bij de militaire parades en optochten. Hopelijk vang ik een glimp op van de president, Evo Morales!