Profile
Blog
Photos
Videos
Buenos Dias,
eerst in Nederlands, then in English, no por Castiliano/Espanol,
tja, soms werken de internetprogramma´s op een computer niet altijd mee. De vorige weblog heeft een dag vertraging gehad na het uploaden van de foto´s. Dat kan hier in Zuid Amerika soms gebeuren als de programma's of computers wat verouderd zijn. Dus wanneer jullie een bericht van de foto´s hebben gekregen, maar er is nog geen verhaal, dan is de kans groot dat die in dat geval een paar uur later of een dag later komt!
Een skypegesprek met paps en mams, mooie emails van mijn twee broers rijker, net als goede ervaringen. Tijd voor het vervolgverhaal, met net als de vorige keer de foto´s verdeeld over meerdere fotoalbums. Het weblognummer is "Standing on higher Ground" van The Alan Parsons Project (geen youtube link dit keer, Ivo melde dat die links niet werken). Want als er iets is wat ik de afgelopen twee weken heb gedaan, dan is dat het verblijven op grotere hoogte! De tips van Piet over zo'n verblijf hebben dan ook goed geholpen.
Potosi
De hoogst gelegen stad ter wereld op een hoogte van 4070 meter. Dit moet wel een gemiddelde zijn, want de stad is tegen de berg opgebouwd. Ik ben hier in het centrum weinig horizontale straten tegen gekomen. Gelukkig ben ik in (hoogte)etappes naar Potosi gekomen. Niettemin is het best lastig om een paar dagen boven 4000 meter te zijn. Ik heb een hele lichte hoofdpijn, en slecht tot matig kunnen slapen: half vier wakker, half zes wakker, half zeven wakker. Gelukkig zit er een stijgende lijn in! Maar jullie begrijpen het, ik heb dus wel eens beter geslapen.
De temperatuur? Zeker niet zomerse temperaturen. In de zon is het wel lekker, maar zodra die even weg is, is het behoorlijk fris. ´s Avonds heb ik drie lagen kleding aan, koude handen en in de nacht is het ook gewoon koud. Koude neus, koude handen. BRRRRRRR. Ik slaap in Potosi onder drie dikke dekens. De rest van de hostelgenoten trouwens ook. De binnenkomst in het hostel in Potosi is in ieder geval goed. Diverse reizigers zitten aan een tafel met elkaar te praten. Dat is tijdens mijn reis wel eens anders. Het valt me op dat de moderne wereldreiziger wel erg vaak met zijn computer en/of mobiel bezig is. Sommige reizigers lijken alleen nog maar via facebook of skype te kunnen communiceren, en beduidend minder "face-to-face". In dit hostel is dat gelukkig anders.
De stad Potosi is bekend om zijn zilvermijnen. Spanje heeft ongeveer 280 jaar lang de mijnen uitgebuit, Potosi was de gratis zilverfinancierder voor Spanje. Potosi is de reden waarom het centrum van Sevilla zo schitterend is. Tegenwoordig is het mogelijk om een tour door de mijnen van Potosi te doen. Deze tour is de hoofdreden waarom ik naar deze stad ben gekomen.
De tour door de mijnen doet me beseffen dat het leven in de westerse wereld erg goed is. Want de werkomstandigheden in de mijnen zijn er niet om van te juichen. De tour: eerst stap ik met de groep in de bus om boodschappen voor de mijnwerkers te doen, dan doe ik de beschermkleding aan en maak ik een korte tour door een klein zilvermijnfabriekje. Fabriekje is een groot woord, voor het oog lijkt het meer op een improvisorisch geheel. Terug in de bus en dan ga ik op weg naar de mijnen zelf. De mijntunnels zijn maxinaal 2 meter hoog en ongeveer 1,5m breed. Regelmatig moet ik gebukt lopen, soms helemaal door de knieën en twee keer zelfs kruipen. Een keer of vijf stoot ik mijn helm tegen een balk. Een doek voor mijn mond beschermt me tegen de grootste stof, maar het ademen met zo´n doek is geen pretje. Soms adem ik wat zwaar. De stofgeur van de mijn blijft in de lucht hangen en dringt goed in mijn neus. En dan ben ik nog niet eens in het diepere gedeelte van de mijnen geweest. De gids is goed, regelmatig stopt hij om te controleren of iedereen in orde is. Soms komen we een zilvermijnwerker tegen, helemaal moe en bezweet op weg naar huis. De groep geeft telkens een fles frisdrank, cocabladeren en ander spul mee als gift.
Ik heb in Canada een tour in een kolenmijn gedaan (herstel 4/9/2012: dit was een goudmijn). Maar die is amper te vergelijken met de zilvermijntour in Potosi. Na ongeveer 2,5 uren in de zilvermijnen ben ik blij dat ik buiten sta. Om dag-in-dag-uit, 5 dagen in de week in zo´n mijn te werken, dat is hard mensen. Ik ben erg blij dat ik dat niet hoef te doen. En de mijnwekers zelf? Die zijn trots dat ze in de mijnen werken.
De andere dagen in Potosi heb ik wat rondgewandeld in het centrum en ben naar twee musea geweest. Deze tweede dag is eigenlijk niet gepland. Door een staking in de stad kunnen er twee dagen geen bussen rijden. Ik moet dus een extra nacht blijven en mijn reis in Bolvia daarop zelfs aan passen: helaas geen tour door de zoutvlakte in het zuiden van Boliva. Ik zal na Potosi noordwaarts afreizen. De tour op de tweede, extra dag is een privetour door het museum en klooster Convento de Santa Teresa geworden. Ik ben die middag namelijk de enige persoon die de Spaanse tour doet. Een prachtige tour door een oud klooster voor maximaal 21 nonnen met een zeer strikt en back-to-basic-life. Zelfs de lange haren werden bij binnenkomst afgeknipt en als haar voor de poppen gebruikt.
Oruro
Een stad op een hoogvlakte en tegen de berg aangebouwd. De binnenkomst is stoffig en niet indrukwekkend. Het is niet de mooiste stad, zeker niet. En helaas verlies ik hier ook nog eens mijn mobiele telefoon. Gelukkig zonder gevolgen, niemand heeft er gebruik van kunnen maken. Maar mijn nummer is tijdelijk en tot nader order geblokkeerd. Balen is het wel.
Gek genoeg ben ik vlot over mijn baalmoment heen. Ik kan de situatie niet meer veranderen, dus boos, verdrietig, kwaad worden, dat helpt niet en verandert de situatie ook niet. Gelukkig is het slechts een mobiele telefoon en niet mijn gezondheid die ik heb verloren. Bovendien heeft Oruro ook nog voor een glimlach gezorgd. De avond van mijn aankomst bleek er een soort studentenparade te zijn, een georganiseerde 'bende' die in een lange optocht al vrolijk door de straten marcheert. De automobilisten kijken het gelaten aan; de trein die gewoon in het midden van de weg dwars door stad loopt doet het rustig aan. De volgende dag loop ik bovendien zomaar een kindersportmiddag tegen: een hardloopwedstrijd van een blok (4 x rechts) voor 5 en 6 jarigen. En dat is ook nog eens vlakbij een kerk met een wel heel bijzondere schildering, met een portret van de Poolse Paus en met een ingang naar een mijnmuseum. De geur van de ingang van de mijnmuseum was gelijk aan de geur van de mijntour. Ik heb er dus direct al geen behoefte aan!
Trouwens, hier in Oruro is het ook erg fris: rond de 16 graden overdag heb ik op de temperatuurmeter gezien. Tijd om echte Boliviaanse handschoenen en een Boliviaanse muts aan te schaffen. In de avond zijn mijn handen namelijk gewoon koud!
La Paz
De stad die in, op, tussen en-noem-nog-een-paar-voorzetsels de bergen is gebouwd. De aankomst is dan ook best spectaculair, de stad zelf wat minder. Het is prachtig om vanuit de hoogte te arriveren en stad plots aan je rechterkant in een soort kom te zien liggen, omgeven door lage berghellingen die bijna helemaal bebouwd zijn. Alsof elk vrije plekje tussen de rotsen benut gaat worden.
Mijn slaapadres voor vier nachten: de zus (Magui) van een couch surfster (Teresa). Teresa kon zelf niet hosten omdat ze op 1 mei voor twee weken naar Cadiz, Spanje gaat. Maar ze wilde zo graag hosten dat ze haar zus heeft overgehaald mij als CS gast in huis te halen! Een prima verblijf bij Magui! Ze woont tegen het centrum aan, natuurlijk op een steile helling en ze is een superaardige jonge vrouw. De zondag wordt ik zelfs uitgenodigd voor een familiediner in het huis van Teresa, Magui, broer Juan Carlos en de moeder. Ik heb daar een erg goede Boliviaanse vleesmaaltijd gehad. Als klap op de vuurpijl ben ik in de avond door Teresa nog getrakteerd op een 3 uur durend "Caminando".
Ikzelf vertaal "caminando" met wandeling. Maar het is ook te vertalen als een "autorit". Dit is dus een ongeveer 3 uur durende rondrit in La Paz geworden, met diverse tussenstops: de oudste zus opgehaald, een collega van haar oudste zus naar huis brengen, een hoge uitkijkpunt om "verlicht La Paz in het donker" te zien, de enige rode rotspartij in de stad en de "Vallei van de maan". Hoe toepasslijk is het om deze laatst in het donker te zien! Ja, La Paz is niet zo´n mooie stad, maar door zijn ligging wel een bijzondere stad.
De pre-inca Tiwanaku ruines, ongeveer 70 km ten westen van La Paz. Een mooi dagtripje dacht ik zo van te voren. In Nederland had ik er al wat informatie over gelezen, de Lonely Planet heeft er aardig wat bladzijden aan besteed, de verwachting is aardig hoog gespannen. Maar het is een lichte teleurstelling: er is niet veel van over, slechts wat fundamenten en her-en-der verspreid staan stenen. Ik loop rond op het complex en vraag me soms af wat ik hier eigenlijk doe. De Quilmes Ruines in Argentinie en de Jezuiten Missiones ruines zijn stukken beter. Nee, de Tiwanaku-ruine heeft mij niet kunnen bekoren.
Gelukkig is de dag erna een topper. Ik ga "The world´s most dangerous road" fietsen. Dit klinkt heel gevaarlijk. Deze weg ligt vlak ten noorden van La Paz en voert van La Cumbre naar Coroico. Tegenwoordig lig er een volledige asfaltweg, voorheen was er voor een groot gedeelte een bochtige, rotsige bergweg. Het is op die oude weg dat er voorheen veel ongelukken gebeurden, het is op die weg dat voorheen autoverkeer het ravijn in reed. Het is op die weg dat ik ga fietsen.
Fietsen is een groot woord. En nee, ik ben niet het ravijn in gefietst. Helm op, beschermers om, extra jas aan, fiets testen en de weg op. Het is dalen, dalen, dalen. ZOEF! ZOEF! ZOEF! NANANANA BATMAN! SPEEDY GONZALEZ! GOING DOWN! ROCK AND ROLL! YEAH! Tijdens de ongeveer 63 km afdaling hoef ik amper te trappen, mijn lichaam en de zwaartekracht en de uitstekende mountainbike doen het werk. Ik bevind me in een groepje van 5 met één gids, een tweede groepje van vijf met één gids daalt mee. Regelmatig stopt de gids niet alleen voor een fotomoment, maar ook om vlak voor een mogelijke gevaarlijke bocht de snelheid eruit te halen. En het gaat GEWELDIG! In totaal daal ik in een paar uur tijd ongeveer 3500 meter, boven de wolken, in de wolken, onder de wolken, watervalletjes aan de rechterkant, hoge rotswanden, beboste dallen aan de linkerkant, vergezichten, maar natuurlijk vooral de ogen op het pad voor me. Wat een topactiviteit. Ik word er helemaal blij van.
Isla del Sol
En zo kom ik uiteindelijk tot een mooie afsluiting van Bolivia. Eerst overnacht ik in Copacobana aan het Titicacameer. Nee, dit is niet Copacobana in Brazilie. De lokale stijle heuvel in dit stadje is er eentje die me bijna naar adem doet snaken. Dat valt inderdaad niet altijd mee, op een grote hoogte ook nog eens kort stijl klimwerk te doen. Maar wel een mooi uitzicht hoor! Dan ga ik voor twee volle dagen naar Isla del Sol in het Titicacameer. Dit meer is met zijn 3800 meter het grootste, op hoog niveau gelegen meer ter wereld. Het eiland heeft vroeger een belangrijke plaats gehad voor de inca´s, en er zijn een paar ruines overgebleven. De binnenkomst is al goed. Direct van de boot mag ik met mijn backpack en rugzak een steile helling op. En met steil bedoel ik ook steil. Het hotel dat ik heb uitgezocht ligt namelijk op de bergrug, buiten het dorp. Poeh. De helling op, dat is best heftig, kan twee keer stoppen om op adem te komen. Maar uiteindelijk kom ik bij het hotel, een prima plek met prachtig uitzicht en een heerlijk bed. Een klein stukje verwennerij op het eind van mijn reis door Bolivia. Wat heb ik hier goed geslapen. En goed gegeten, ook belangrijk! Ontspanning!
En inspanning. Want die ruines zijn best aardig, de wandelingen er naar toe zijn al de helft van de pret, vooral de route op het noordelijk deel. Een wandelpad dat eerst door het midden van het eiland gaat, om op de terugweg langs de kust en door drie kleine, tegen de heuvel opgebouwde dorpen te gaan. Een schitterend en kleurrijk rotseiland, met steile hellingen, vele terrassen afgezet met groene struiken. Een rotsig wandelpad dat op en neer gaat, met vaak uitzichten over het eiland, de baaien en Titicacameer. Goed te zien is hoe de verschillende rotsen bestaan uit op elkaar gestapelde lagen, die in een proces van miljoenen jaren scheef zijn gaan liggen. Een prachtige dagwandeling, een van de betere die ik heb gemaakt. Jazeker, de afsluiting van Bolivia is goed!
En hiermee zou ik mijn weblog hebben afgesloten. Ware het niet dat ik op de zaterdag terug in Copacobana mijn bus mis richting Arequipa, Peru. Ik had nog geen kaartje gekocht, dus dat valt mee. De bus missen kan vervelend zijn, vooral als er maar drie bussen per dag gaan. In dit geval is er een hele leuke bijkomstigheid. Laat dit weekend in Copacobana het "Festival de la Cruz" zijn. Dit houdt in een scala aan danseressen begeleid door drumbands, allen gekleed in prachtige kostuums. Supertop. En lekker. Ik hoef maar door de knieen te gaan om soms prachtige billen te zien. Diverse rokjes van de vooral jongere vrouwen zijn regelmatig erg kort. Op de plek waar ik sta hebben vele danseressen al een biertje in de hand, vele mannen hebben door de warmte al hun maskers afgedaan. Soms rijdt een totaal verpakte auto voorop. De stoet is soms onderbroken. Taxi's proberen dan nog snel een zijstraatje in te rijden. Aan het eind van de middag lopen door de drank diverse muzikanten en danseresen elkaar ondersteunend rond. Een enkeling beseft niet meer helemaal waar die is. Twee drumbands die op het plein tegelijk staan te spelen. Jullie begrijpen het wel, ik heb die middag vele goede foto's gemaakt.
Tja, zo'n feestelijke afsluiting van Bolivia heb ik ook weer niet verwacht! En nu? Nu ben ik in Peru. Machu Picchu komt dichterbij. Daarover meer, de volgende keer!
Liefs,
Koos
***********************************************
Buenos Dias,
first in Dutch, then in English, no por Castiliano /Espanol,
well, sometimes working with the internet programs on a computer is not always easy. The previous blog had a day's delay after uploading the photos. This can sometimes happen here in South America if the programs or computers are outdated. So when you have recieved a message of the pictures have been uploaded, but there is no story, it is likely that in that case the story will be there a few hours or a day later!
Nice emails from my two former brothers richer, like good experiences. Time for the sequel, and just like the previous times the pictures are in more photoalbums. The weblog song is "Standing on Higher Ground" by The Alan Parsons Project (no youtube link this time, Ivo reported that those links do not work). Because if there's anything I've done the past two weeks, then that is the stay at an altitude! The tips of Piet on stayting on such altitude have therefore helped me well.
Potosi
The highest city in the world at an altitude of 4070 meters. This must be an average, because the city is built against the mountain. Here in the center I encounter hardly horizontal streets. I am happy to arrive in Potosi in altitude stages. Nevertheless it is quite tricky for a few days above 4000 meters. I have a slight headache, and poor to moderate sleep: awake half past three, half past five awake, awake half past six. Fortunately there is a rising trend! But I think I have slept better.
Temperature? Certainly not summer temperatures. The sun is nice, but once it get away, it's pretty fresh. In the evening I have three layers of clothing, cold hands, and at night it's just cold. Cold nose, cold hands. BRRRRRRR. I sleep in Potosi therefore under three thick blankets. But that is the same for the rest of the travellers in this hostel. The entry into the hostel is at least good. Several people sit at a table talking to each other. And that is something I have seen differently. It strikes me that the modern globe-traveller is very often busy with his computer and / or his mobile. Some travelers seem only via facebook or skype to communicate, and significantly less "face-to-face." The city of Potosi is famous for its silver mines. Spain has about 280 years exploited the mines, Potosi was the financer free silver for Spain. Potosi is the reason why the center of Seville is so wonderful. Nowadays it is possible to do a tour through the mine, it is why I have come to Potosi.
The tour through the mines makes me realize that life in the western world is very good. Because the working conditions in mines are not there to be welcomed. The tour: first I go with the group on the bus to go shopping for the miners, then the protective clothing and a short tour by a small silver mine factory. Factory is a big word, to the eye it looks more like a makeshift whole. Back on the bus to and to the mines themselves. The mine tunnels are maxi channel 6 feet high, and about 1.5 meters wide. I must stoop regularly, sometimes all the way through the knees, and twice even crawl. Five times I shot my helmet against a beam. A cloth over my mouth protects me against the largest dust, but breathing with such a cloth is not easy. Sometimes I have some heavy breaths. The smell of my dust remains suspended in the air and penetrates well into my nose. And then I'm not even in the deeper part of the mines. The guide is good, regular stops to make sure everyone is okay. Sometimes we meet a silver miner, tired and sweaty on the way home. The group gives each a bottle of soda, coca leaves and other stuff along as a gift.
I have been to a tour in Canada in a coal mine. But that is hardly comparable to the silver mine tour in Potosi. After about 2.5 hours in the silver mines I'm glad I'm out. For day-in day-out, 5 days a week to about my work, that is hard folks. I am very happy that I did not have to. And the mijnwekers itself? They are proud that they work in the mines.
The other days in Potosi, I have walked around in the center, and have been to two museums. This second day is not really planned. By a strike in the city, for two days there are no buses going. So I have an extra night in Potosi and had to adept my journey in Bolvia: unfortunately no tour through the salt flats in the South, because I will travel north. The tour on the second day of the museum and Convento de Santa Teresa has become a private tour, that afternoon I am the only person who does the Spanish tour. A wonderful tour of an ancient monastery for more than 21 nuns with a very strict and back-to-basic-life. Even the long hair were cut off upon entry and as its use for the dolls.
Oruro
A city on a plateau and the mountain. The entry is dusty and not impressive. It is not the most beautiful city, certainly not. And unfortunately I also lost my mobile phone. Fortunately no consequences, no one has used it. But my Dutch phonenumber is blocked temporarily and until further notice out of order. Bales, it is. But a new card with the same number is on it´s way to South America, with great help of my parents.
Oddly enough, soon enough I leave my ´bales´. I can not change the situation, so angry, sad, angry, etc, that will not help and change the situation either. Fortunately, it is only a cell phone, and it is not my health that I lost. And furthermore, Oruro also provides me a smile. The evening of my arrival there was a kinda studentparade, in a long procession through the streets all happy and loud marches. Motorists looking to the left, the train that runs through town in the middle of the street takes it easy. And the next day I stumble into a sportive day for childeren: a race of a block (4 x right) for 5 and 6 year olds. And nearby is a church with a very special painting, a portrait of the Polish pope and an entrance to a mining museum. The smell of the entrance to the mine museum was similar to the smell of my tour in Potosi. So there is no need to do it for a second time!
Besides, here in Oruro is also very cool. In Temperature: around 16 degrees Celcius during the day, I have seen on the temperature. Time to get real Bolivian Bolivian gloves and hat to buy. In the evening because my hands are just cold!
La Paz
The city that is built in, on, between call-and-still-a-few-prepositions mountain. The finish of my bustrip to La Paz is also quite spectacular, the city less. It is wonderful to arrive on a high level and suddenly city on your right in a bowl to see lying, surrounded by low mountain slopes that are almost completely built. Like any free space between the rocks will be used. My sleep address for four days: the sister (Magui) of a couch surfer (Teresa). Teresa could not host me because she is going for two weeks at Cadiz, Spain on the 1st of May. But she wanted so badly to start with hosting that she has persuaded her sister! An excellent stay at Magui! She lives at the center, of course, on a steep slope, and a super nice young woman. The Sunday I was even invited to a family dinner at the home of Teresa and the mother and have had very good Bolivian meat meal. And as dessert, in the evening I am treated by Teresa to a 3 hour "Caminando".
Personally, I translate "Caminando" to walk. But it is also translated as "drive". This has become an approximately 3-hour tour in La Paz, with various stops, the eldest sister picked up a colleague of her elder sister at home, a high vantage point to watch "light up La Paz in the dark", the only red rocks in the city and the "Valley of the Moon". How funny it is, to see the Valley of the moon in the dark evening! Yes, La Paz is not a very beautiful city, but its location makes it a special city.
The pre-Inca Tiwanaku ruins, about 70 miles west of La Paz. A nice day trip, I thought. In the Netherlands I had already read some information and the Lonely Planet has spent quite a few pages on this ruine, the expectation is pretty high. But it is a slight disappointment: there is not much left, only some foundations and scattered stones. I walk around, and sometimes I wonder what I'm doing here. The Quilmes Ruins in Misiones Argentina and the Jesuits ruins are much better. No, Tiwanaku did not impres me.
Fortunately, the day after is an hit. I'm biking "The world's most dangerous road". This road is just north of La Paz, and goes from La Cumbre to Coroico. There is now a full asphalt, formerly there was a large part of a winding, rocky mountain road. It is on this old road that formerly many accidents happened, it's on that road that some traffic drove into the ravine, it's on that road that I am going to ride my bicycle.
Cycling is a big word. And no, I'm not cycled into the ravine. Helmet, pads for an extra coat, bike tests and on the road. It is SWISH! SWISH! SWISH! NANA NANA BATMAN! SPEEDY GONZALEZ! GOING DOWN! ROCK AND ROLL! YEAH! During the descent about 63 km I hardly dot need to do some cycling, my body and gravity and excellent mountain bike do the job. I am in a group of 5 with a guide, a second group of five drops along with a guide. Regular stops the guide for a photo opportunity, but right before a potentially dangerous bend in the road. Some clever stops. And it's AWESOME! In total, I sink in a few hours, about 3500 meters, above the clouds, in the clouds, unther the clouds, waterfalls on the right, high cliffs, wooded valleys to the left, vistas, but obviously the eyes on the path. What a topactivity. I am so happy and thrilled.
Isla del Sol
And so I end a great finale to Bolivia. First, I sleep in Copacobana, No, not Brazil. The local steep hill is one that catch my breath during the ascent. That is indeed not always easy, to a large extent also another short style climbing to do. But a nice view you know! Then I go for two full days to Isla del Sol in Lake Titicaca. This lake with its 3800 meters the biggest on high altitude lake in the world. The island was an important place for the Incas, and there are a few ruins remain. The entry is all right. Direct from the boat should I do with my backpack and backpack up a steep incline. And with steep I mean steep. The hotel that I have chosen is because the ridge outside the village. Pooh. The slope, which is quite intense, I stop twice to catch my breath. But eventually I come to the hotel, a great place with great views and a comfortable bed. A little indulgence at the end of my trip to Bolivia. What have I slept well. And eat well, also important! Relaxation!
And effort. For those ruins are quite nice, but the walks up to it have been half the fun, especially the route to the northern part. A footpath that first pass through the center of the island, to take back home along the coast and three small villages built on the hill to go. A beautiful and colorful rock island, with steep slopes, many terraces edged with green bushes. A rocky trail that goes up and down, often withviews over the island, its bays and Lake Titicaca. Good to see how different rocks consist ofstacked layers, have been lie diagonally during a process of millions of years. Yes, my final days in Bolivia are very good!
And with this I would have ended my weblog. Were it not that on the Saturday back in Copacobana I have missed my bus to Arequipa, Peru. I had not bought a ticket, so that is not too bad. Missing the bus can be tedious, especially if there are only three buses a day to go. In this case there is a very nice twist. Copacobana celebrates this weekend he "Festival de la Cruz". This implies a range of dancers accompanied by drum bands, all dressed in beautiful costumes. Excellent. And delicious. I only need to go bend my knees to see some beautiful buttocks. Several skirts of the mostly younger women are often very short. At the spot where I stand, many dancers have a beer in hand, many men have put off their masks because of the heat. Sometimes a totally packed car drives in the front. The procession is sometimes interrupted. Taxis still trying to drive quickly into a side street. In the late afternoon because of some booze various musicians and dancers support each other while they are walking around. A few people don't realize were they are and where they walk. Two drum bands in the square at a time are playing. You do understand, I have that afternoon many good pictures.
Well, a festive final day in Bolivia, something I had not expected! And now? Now I'm in Peru. Machu Picchu is approaching. More about that, next time!
Love,
Koos
- comments
Mam Heerlijk begin van een regenachtige dinsdagmorgen. Bedankt daar voor.
sjoukjeposthumus de vries. dag koos ,weer genoten van je verhalen,ook niet warm in potosi vandaag voor het eerst aangename temperaturen hier 20 graden .wat een leuke ervaring om in een zilvermijn te zijn. en dan niet te vergeten de hoogste top te bereiken 4070 meter wat een uitzicht zal dat geweest zijn.zeer boeiend. ben je al weer voorzien van mobiele telefoon? je bent wel een bobkont dan de bus missen en vervanging festival de la cruzkoos goede reis en veel plezier in peru.veel liefs van tante sjoukje.